قضیب البان
ابوعبدالله حسین بن عیسی بن یحیی بن علی الحسنی معروف به قضیب البان (471 - 573 ق / 1079 - 1177 م) است. او صوفی اهل موصل و حنبلی مذهب بوده و از عبدالقادر گیلانی اخباری نقل کرده است[۱].
زندگی
او در محلی خارج از دیوار غربی شهر و در فاصله کمی از دروازه سنجار داشت و در مکانی شبیه استراحتگاه در موصل اقامت داشت. گفته شده است که با یکی از دختران شیخ عبدالقادر گیلانی ازدواج کرده است. بدین سان نوادگان قضیب البان به دو نسب شرافت یافتند: از طریق پدر به علی بن ابی طالب می‌پیوستند و از طریق مادر به عبدالقادر که خود از سادات حسنی بود. این خاندان در آغاز ساکن حماه بودند اما در اواخر سدۀ ۱۰ق به حلب مهاجرت کردند[۲]
وفات
وی در سال 573 هجری قمری درگذشت.
آثاری در مورد او
دانشگاه بغداد نسخه خطی (شماره 541) از ابوربیعه عیسی حسنی موصلی به نام «جوهرة البیان فی نسب السید قضیب البان» وجود دارد[۳].
یاسین العمری در کتاب (منیه الادباء) در قسمت حرم و ضریح‌های موصل در مورد قضیب البان می‌گوید: او یکی از فرزندان امام حسن(ع) و یکی از جانشینان بود و بیرون از دیوار موصل مسجدی در منطقه باب سنجار که در حال حاضر نزدیک استادیوم مدیریت محلی داشت[۴].
پانویس
- ↑ اِبْن ِ قَضیب ُ الْبان
- ↑ ابن قضیب البان
- ↑ الزرکلی, خیر الدین (2002). الأعلام - ج 2 (الطبعة الخامسة عشر). دار الملایین للعلم. صفحة 251
- ↑ قضیب البان