مسقطیه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''«مسقطیه»'''‏ لقب دیگر «[[نزاریه]]» از [[اسماعیلیه]] است که به «سقیطه» نیز نامیده می‌شوند.

== وجه تسمیه ==

این فرقه از این جهت '''«مسقطیه»''' نامیده شد، چون معتقد بودند که [[امام]] مکلّف به بیان فروع نیست و می‌تواند برخی یا همه تکالیف را از عهده مردم بردارد<ref>مشکور محمد جواد؛ فرهنگ فرق اسلامی؛ مشهد، نشر آستان قدس رضوی؛ سال 1372 شمسی؛ چاپ دوم، ص 411.</ref>،<ref>دهلوی عبد العزیز؛ تحفه اثنى‏عشريه؛ چاپ سنگى، نولکشور؛ سال 1896 میلادی، ص 16.</ref>. توضیح اینکه فرقه «[[نزاریه]]» یا مسقطیه پیروان‌ ''المصطفی‌ لدین‌ الله‌''، مشهور به‌ نزار بودند. از داعیان‌ بزرگ‌ این‌ فرقه‌ که‌ خود مدعی‌ [[امامت‌]] شد، [[حسن صباح|حسن‌‌صباح]] بود. او در قلعۀ الموت قیامش را آغاز و خود را امام منتظر معرفی کرد و سپس‌ حق‌‌الله‌ یا احکامی‌ از شریعت‌ را که‌ ناظر به‌ روابط میان‌ خالق‌ و مخلوق‌ بودند، از پیروان‌ خود ساقط نمود. از این‌‌رو نام‌ این‌ فرقه‌ را مسقطیه نیز گفته‌اند<ref>مشکور، محمدجواد، تاریخ‌ شیعه‌ و فرقه‌های‌ اسلامی‌ تا قرن‌ چهارم‌، تهران‌، ۱۳۵۵ هجری شمسی، ج۱، ص۲۳۴.</ref>.

== عقاید ==

اینان‌ به‌ مراتب‌ هفتگانه مستجیب‌، مأذون‌، داعی‌، حجت‌، امام‌، اساس‌ و ناطق‌ در میان‌ مؤمنین‌ معتقد بودند و ناطق‌ را دارای‌ بالاترین‌ مرتبه‌ در میان‌ خلق‌ و واضع جدید و ناسخ‌ شریعت‌ قدیم‌ می‌دانستند. بنابراین، ‌در هر زمان‌ حلال و حرام شریعت تابع‌ دستور و نظر ناطق‌ بود. مسقطیه‌ برای‌ احکام‌ شرعی‌ و تکالیف‌ عبادی‌ چون‌ [[نماز]]، [[روزه‌]]، [[زکات‌]] و [[حج‌]]، تأویلات‌ خاصی‌ داشتند و می‌گفتند که‌ مقصود از واجبات‌ شرعی‌، قومی‌ است‌ که‌ دوستی‌ آنان‌ واجب‌ است‌ و محرمات‌ عبارت است از قومی‌ که‌ باید آنان‌ را دشمن‌ پنداشت و از ایشان‌ تبری‌ نمود<ref>علم‌الهدی‌ سید مرتضی‌؛ تبصرة العوام‌، به‌ کوشش‌ عباس‌ اقبال‌؛ تهران‌، سال ۱۳۱۲ هجری شمسی؛ ج۱، ص۱۸۱-۱۸۲.</ref>،<ref>مشکور، محمدجواد؛ تاریخ‌ شیعه‌ و فرقه‌های‌ اسلامی‌ تا قرن‌ چهارم‌؛ تهران‌؛ ۱۳۵۵هجری شمسی، ج۱، ص ۲۲۷.</ref>،<ref>همان، ص ۲۲۸.</ref>.

[[رده:فرق و مذاهب]]