احمدیه (قادیانیه): تفاوت میان نسخه‌ها

وى بر این باور بود که دولتِ [[انگلستان|بریتانیا]] همه اقشار مردم را از جهت حریت و [[آزادى]] با دیده یکسان مى‌بیند و در این باب کمال انصاف و دادگرى را رعایت مى‌کند، ملت‌ها در زیر سایه رأفت آنها به آرزوى خود رسیده‌اند و از وقتى که دست به دامان آنان زده‌اند در راحتى به سر مى‌بردند. بدین جهت براى سران و بزرگان انگلیس دعا مى‌کرد و اطاعت از دولت انگلستان را واجب مى‌دانست <ref>روحانى، ''خزائن نجم الهدى''، ج14، ص65.</ref>.

1) [[حضرت عیسی]] (علیه‌السلام) روى صلیب از دنیا نرفت، بلکه بى هوش گردید و پایین آورده شد و هنگامى‌که جراحت‌هاى او بهبود یافت به هند رفت وپس از مدتى به مرگ طبیعى از دنیا رفت. قبر مسیح (علیه‌السلام) نزدیک خطه پنجاب در سرینگر کشمیر واقع است. اعتقاد مسیحیان به رستاخیز عیسی در آخرالزمان را قبول ندارد، لذا احادیث مربوط به رجوع دوباره عیسی مسیح را تأویل کرده و گفته است منظور خود عیسی نیست بلکه فردى شبیه به عیسی و تجلى اوست<ref>روحانى خزائن، مواهب الرحمان، ج19، ص297ـ 301</ref>.

به دلیل ضلالت بیش از حد مسیحیان و انحراف مردم از دین حق و فراگیرى فساد، تباهى، ظلم و کذب در سراسر جهان، خداوند حضرت عیسی (علیه‌السّلام) را از فتنه‌هاى امتش مطلع کرد و وقتى حضرت مسیح (علیه‌السّلام) فهمید امتش همه اهل زمین را هلاک و از راه حق دور مى‌سازند، ناراحت شد و براى کمک به ستم دیده‌ها و مظلومان نائبى از خداوند درخواست کرد که متحد و مشابه با حقیقت و جوهر او و به رنگ اعضا و جواهرش باشد و خداوند نیز وى را (غلام احمد قادیانى) به نیابت حضرت مسیح (علیه‌السّلام) انتخاب کرد، تا صلیب را که مسیحیان تعظیم و تمجیدش مى‌کنند بشکند و خنزیر را بکشد <ref>روحانى خزائن آینه کمالات اسلام، ج5، ص449</ref>.

2) غلام احمد احادیثى که درباره مهدى موعود آمده و ایشان را از اولاد فاطمه دختر پیامبر معرفى مى‌کند ضعیف مى‌داند. غلام احمد با توجه به حدیثى که در بعضى از کتب اهل سنت آمده و اکثر علماى اهل سنت آن را معتبر نمى‌دانند بر این عقیده است که مهدى و عیسی یکى مى‌باشند <ref>روحانى خزائن حقیقة المهدى، ج14، ص455</ref>[http://lib.eshia.ir/10262/1/344/%D9%BE%D9%8A%D8%B1%D9 کتابخانه مدرسه فقاهت]%88%D8%A7%D9%86

3) غلام احمد قادیانى در مورد مبعوث بودنش از جانب خداوند در مراحل مختلف، ادعاهاى گوناگونى را مطرح کرده است. ابتدا بدون ادعاى نبوت یا ولایت مدعى شد که از جانب خداوند به او الهام مى‌شود. پس از مدتى قائل شد که خداوند هر صد سال یک بار کسى را برمى‌انگیزد تا دین این ملت را تجدید کند <ref>روحانى خزائن، ج14، ص60ـ59</ref>.

سپس مدعى شد همچنان که سلسله نبوت بر پیامبر اسلام خاتمه یافت سلسله ولایت نیز بر وى خاتمه یافته است، وى خود را خاتم اولیا معرفى نمود و این که هیچ ولى اى بعد از او نیست، مگر آن که بر عهد او باشد<ref>همان، ج6، ص69</ref>.  

وى معتقد است همچون سلسله‌هاى خلافت بنى اسرائیل، در اسلام هم خلافت خواهد بود. از آن جا که خداوند او را از نام خلیفه‌هاى قبلى آگاه نکرده است نام آنها را نمى‌داند و اجمالاً به آنها ایمان دارد<ref>همان، ج6، ص76</ref>.

تا این مرحله، او خود را نبى نمى‌دانست، اما خود را محدث و کلیم اللّه مى‌شمرد  <ref>همان، ج5، ص387</ref>. پس از چندى مدعى شد فرشته وحى بر او نازل مى‌شود و زمان نزول وحى بر او به اندازه زمان نزول وحى بر رسول خداست<ref>همان، ج18، ص202</ref>.

4) احمدیه معتقدند حکم جهاد مخصوص دوران صدر اسلام است، چرا که تعداد مسلمانان اندک بود و آنان براى حفظ جان خود ناگزیر به جنگیدن با مخالفان و کشتن آنان بودند <ref>همان،14، ص453</ref>. اکنون زمان جهاد با شمشیر گذشته است و هنگامه جهاد با قلم و دعوت است. از این رو حتى امام مهدى در هنگام ظهور با شمشیر به جنگ کفار نمى‌رود  <ref>همان، ج14، ص 475</ref>

* در نماز جماعت اقتدا به غیر احمدیه حرام است <ref>القادیانى و القادیانیه، ص39</ref>  

* نماز بر جنازه مسلمان غیر احمدى ممنوع است <ref>موقف الأمّة الاسلامى من القادیانیه، ص46</ref>  

* تصدى پست‌ها و مسئولیت‌ها در مراکز علمى، فرهنگى، سیاسى و اقتصادى کشورها ; به عنوان نمونه وزیر امور خارجه سابق [[پاکستان]]، چندین وزیر و معاون وزیر در بعضى کشورهاى آفریقایى وابسته به این فرقه بوده‌اند <ref>سیرالئون، ص23ـ 27</ref>   

رهبران احمدیه تعداد پیروان خود را در سال (2000 میلادى) 41 میلیون نفر و در سال (2002) 81 میلیون نفر اعلام کردند <ref>مجله التقوى شماره 9 شوال و ذى القعده 1422هـ. ق</ref>.

در سال 1394هـ. ق (1974م) کنفرانس بزرگى با شرکت علماى تمام مذاهب و فرق اسلامى‌ در [[مکه مکرمه|مکه مکرمه]] تشکیل گردید و طى بیانیه‌اى، فرقه احمدیه تکفیر گردید و وجود آنان خطر بزرگى براى اسلام دانسته شد<ref>موقف الامة الاسلامیة من القادیانیة، ص80ـ 82</ref>.