۸۸٬۰۰۹
ویرایش
Mohsenmadani (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'داده اند' به 'دادهاند') |
||
خط ۵: | خط ۵: | ||
=عقاید= | =عقاید= | ||
ملامتيه معتقد بودند كه عبوديت مخصوص [[خداوند]] است. بنابر این، سالك می بایستی نه عمل خود را پيش چشم آورد و نه عمل و نظر مخلوق را ملاحظه كند و بدگمانى در حق نفس را اولين قدم حسن ظن به حق كه اصل معرفت است، بداند. از اين جهت ملامتيه در اخلاق و رفتار اجتماعی تلاش می کردند که بر خلاف دراویش و زاهدان و پشمینه پوشان که رفتار و آداب خاصی داشته و حتی ظاهر خود را از دیگران متمایز می کردند؛ اما اینان چون سایر مردم رفتار می کردند مثل سایر مردم لباس می پوشیدند و مثل بقیه زندگی می کردند تا در ورطه ريا و خودنمائى نيفتند و پشت به قبله نماز نخوانند! ملامتیه سعی می کردند تا اگر کار خوبی انجام | ملامتيه معتقد بودند كه عبوديت مخصوص [[خداوند]] است. بنابر این، سالك می بایستی نه عمل خود را پيش چشم آورد و نه عمل و نظر مخلوق را ملاحظه كند و بدگمانى در حق نفس را اولين قدم حسن ظن به حق كه اصل معرفت است، بداند. از اين جهت ملامتيه در اخلاق و رفتار اجتماعی تلاش می کردند که بر خلاف دراویش و زاهدان و پشمینه پوشان که رفتار و آداب خاصی داشته و حتی ظاهر خود را از دیگران متمایز می کردند؛ اما اینان چون سایر مردم رفتار می کردند مثل سایر مردم لباس می پوشیدند و مثل بقیه زندگی می کردند تا در ورطه ريا و خودنمائى نيفتند و پشت به قبله نماز نخوانند! ملامتیه سعی می کردند تا اگر کار خوبی انجام دادهاند آن ها را علنی نکنند و اگر شری از آن ها سر زد آن را مخفی نکنند. آن ها حتى براى آنكه به [[ريا]] و خود فروشى دچار نشوند از اظهار زشتی ها و معايب نفس در نزد عموم مردم پرهیز نمی کردند و نفس را همواره متهم و ملوم مى خواسته اند و خود را در معرض ملامت مردم قرار می دادند تا از غرور فاصله بگیرند. <ref>ارزش میراث صوفیه، زرین کوب، عبد الحسین، امیرکبیر، تهران، ۱۳۵۳ شمسی، ص 88.</ref> | ||