سوره الرحمن: تفاوت میان نسخه‌ها

فضائل و خواص این سوره بقدری زیاد است که این لقب برازنده ی آن است. [[حضرت زهرا(س)]] کسی که سوره الرحمن را قرائت کنند، ساکن [[بهشت]] فردوس می‌خوانند.

# سوره الرحمن سیصدوپنجاه یک کلمه دارد<ref>همان.</ref>. (لازم به ذکر است اقوال در تعداد کلمات سوره‌های قرآن مختلف است).

* بخش اول که مقدمه و آغاز سوره است از نعمتهای بزرگ خلقت، تعلیم و تربیت، حساب و میزان، وسائل رفاهی انسان، و غذاهای روحی و جسمی او سخن می‌گوید.

* در بخش چهارم از نعمتهای دنیوی فراتر رفته، سخن از نعمتهای جهان دیگر است که با دقت و ظرافت خاصی ریزه‌کاری‌های نعمت‌های بهشتی اعم از باغها، چشمه‌ها، میوه‌ها، همسران زیبا و باوفا، و انواع لباسها، توضیح داده شده است.

* و بالآخره در بخش پنجم این سوره اشاره کوتاهی به سرنوشت مجرمان و قسمتی از مجازاتهای دردناک آنها آمده است<ref>تفسير نمونه، ج 23، ص 92-.91</ref>.

[[ابوبصير|ابوبصیر]] از [[امام صادق(ع)]] روایت نموده که فرمود: «ترک نکنید قرائت الرحمن را و قیام به آنرا زیرا که آن در دلهای منافقین قرار نمی‌گیرد و [[روز قيامت|روز قیامت]] در صورت آدمی در زیباترین صورت و خشبوترین بوی به نزد پروردگارش می‌آید تا آنکه می‌ایستد در جایی که هیچکس نزدیکتر از او به خدا نیست، پس خدای سبحان به او می‌فرماید چه کسی در زندگانی دنیا قیام به حق تو نموده و به قرائت تو مداومت کرد؟، پس سوره ‌الرحمن می‌گوید: «ای پروردگارم فلانی و فلانی و فلانی پس صورت ایشان سفید می‌شود پس به آنها می‌فرماید، [[شفاعت]] کنید در هر کس که دوست دارید، پس شفاعت می‌کنند تا آنکه باقی نماند برای ایشان غایتی و کسی نباشد که برای او شفاعت کنند پس به ایشان می‌گویند داخل بهشت شوید و هر کجا که خواستید مسکن نمائید».

سوره الرحمن سوره نعمت‌ها و رحمت‌های الهی است، دعوت خداوند متعال به دین الهی و هدایت‌پذیری هر چند در برخی از موارد با تهدید و هشدار همراه است ولی بسیار پیش می‌آید که خداوند با ذکر نعمت‌هایی که به انسان‌ها داده است و نیز تکرار آنها، ذهن انسان‌های آزاده را به فکر وا می‌دارد. سوره الرحمن نیز به همین غرض و در فضای تقابل [[مسلمانان]] با [[مشرکان]] نازل شده است تا هر دو گروه به یاد نعمت‌های الهی بیفتند و موجب ترغیب [[مشرکان]] به اسلام و نیز افزایش [[ایمان]] و اطمینان مسلمانان گردد.