نذر: تفاوت میان نسخه‌ها

|}

</div>

'''نذر''' عمل ثوابی است که شخص مکلف، بر عهده خود [[واجب]] می‌سازد و این امر برای خداست. از دیرباز در میان اقوام و ملل گذشته این عمل رواج داشته و بصور مختلف انجام می‌گرفته. در [[ایران باستان]] و در میان اعراب جاهلی، نذر و قربانی برای بت‌ها و آتش‌کده‌ها وجود داشته و ریشه‌های خرافی فراوانی نیز داشته است. بیشترین مردم آن روز، برای رسیدن به آمال و آرزوهای خود، برای بت‌ها و خدایان تقدیمی داشته‌‌اند که گاهی همراه با نذر بوده است.  

یکی از اصطلاحات در فرهنگ [[قرآن]]، نذر است. نذر در لغت به معنای ملزم ساختن خود بر امری است که از قبل الزامی بر انجام آن نداشته است<ref>لسان العرب، ابن منظور، ج14، ذیل واژه نذر؛ و نیز مفردات الفاظ قرآن کریم، ص797

</ref>.  

نذر آن است که انسان متعهد شود برای خدا کاری از کارهای خیر را انجام دهد، یا کاری را که ترکش نیکو است، ترک نماید<ref> مکارم شیرازی، ناصر، رسالة توضیح المسائل، ص 445، انتشارات مدرسه امام علی بن ابی طالب(ع)، قم، چاپ دوم، 1424ق.</ref>.

'''نذر مشروط'''

آن است که انسان بدون هیچ قید و شرطی بگوید نذر می‌کنم برای خدا، - یا برای خدا است - بر عهده من باشد فلان کار خیر را انجام دهم یا فلان کار شر را ترک کنم<ref> همان.</ref>.

ارکان نذر سه چیز است؛

یعنی برای این‌که نذری منعقد شود باید نذر کننده‌ای باشد که شرایط نذر کردن را داشته باشد، همچنین صیغه نذر جاری شود، و نذر به انجام یا ترک کاری تعلق بگیرد که شرایط آن بیان خواهد شد.

# بلوغ

# عقل

همچنین نذر عبد و کافر منعقد نمی‌شود، مگر این‌که در عبد، قبل از واقع شدن نذر، مولا اجازه بدهد یا عبد، قبل از انحلال عقد نذر توسط مولا، آزاد شود و همچنین اگر [[کافر]]، [[مسلمان]] شود [[مستحب]] است به نذرش وفا کند<ref> الروضة البهیة، ج 3، ص 35 – 36.</ref>.

صیغۀ نذر این چنین است: «للّه علیّ هکذا»، و منظور از هکذا آن است که: «آنچه را مى‌خواهد که نذر کند بعد از «للّه علیّ» بگوید<ref>بهبهانی کرمانشاهی، آقا محمد علی، مقامع الفضل، ج 1، ص 346، مؤسسه علامه مجدد وحید بهبهانی، قم، چاپ اول، 1421ق.</ref>. مثلاً بگوید: «ان شفى اللّه مریضى فللّه على صوم یوم»؛ یعنى اگر [[خداوند]] مریض مرا [[شفا]] بدهد یک روز، [[روزه]] بر گردن و عهده من باشد<ref>اصفهانی (مجلسی اول)، محمد تقی، یک دوره فقه کامل فارسی، ص 172، مؤسسه و انتشارات فراهانی، تهران، چاپ اول، 1400ق.</ref>.

گفتنی است؛ لازم نیست صیغه نذر به عربى خوانده شود، بلکه به فارسی هم کفایت می‌کند، پس اگر گفته شود: «چنانچه مریض من خوب شود، براى خدا بر من است که ده تومان به فقیر بدهم یا یک روز روزه بگیرم»، نذر، صحیح است. البته باید «براى خدا»<ref>یا هر لفظی که در زبان‌های غیر فارسی معنای «لله» را برساند.</ref> به زبان گفته شود و قصد آن در دل کافى نیست<ref> فاضل لنکرانى، محمد‌، رساله توضیح المسائل‌، ص 483، قم، چاپ صد و چهاردهم، 1426 ق.</ref>.

مراد از «متعلق نذر» یا «منذور به» یا «ملتزم به»، آن چیزی است که نذر کننده متعهد می‌شود آن‌را برای خدا انجام دهد یا ترک نماید.

# متعلق نذر یا باید از چیزهای باشد که نیاز به [[قصد قربت]] داشته باشد؛ یعنی [[واجب]] یا [[مستحب]] باشد. و یا امر مباحی<ref>البته برخی از این مباحات به جهت برتری که دارند مستحب شمرده می‌شوند اما نیاز به قصد قربت ندارند؛ مانند خوردن آب برای رفع عطش جهت انجام نماز.</ref> باشد که دارای رجحان و برتری در دین یا دنیا باشد. بنابر این، امر حرام یا حتی مکروه نمی‌تواند متعلق نذر قرار گیرد<ref> الروضة البهیة، ج ‌3، ص 41 - 43‌.</ref>.

# مقصود و مورد اراده باشد.

{{پانویس|3}}

[[رده:مفاهیم اسلامی]]

[[رده:مفاهیم فقهی]]