ابوالجارود همدانی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[آقا بزرگ تهرانی|آقابزرگ تهرانی]] که مؤلفی متأخر است گفته ابوالجارود از اصحاب امامان زین‌العابدین، باقرالعلوم و جعفر صادق علیهم السلام بوده است. هر چند که دیگر مؤلفان کهن [[امامیه]] تنها به نقل روایت ابوالجارود از امام باقر و [[امام صادق]] اشاره کرده‌اند. در اینکه محضر حضرت زین‌العابدین علیه السلام را درک کرده باشد تردید وجود دارد و اکثر روایاتی که وی از زین‌العابدین نقل کرده است به واسطه فرزند ایشان عبدالله بوده است. تنها یک روایت مستقیم از امام سجاد نقل کرده است که خوئی معتقد است احتمالا جا افتادگی وجود دارد<ref>نیز نک‌ : خوئی، 7/163</ref>.

ابوالجارود در ۱۲۲ به‌طور فعال از قیام [[زید بن علی]] حمایت کرد. گزارش شده او تلاش کرد همراه با فضیل بن زبیر حمایت [[ابوحنیفه]] را از زید جذب کند و توصیف شده که در جبهه راست سپاه زید چراغی به اهتزاز درمی‌آورد و شعار جنگی می‌داد. گفته شده (بنا بر نقل طبری) که او ممکن است با زیاد النهدی که همراه با زید پس از سرکوب قیام به صلیب کشیده شد یکی باشند؛ که البته قطعاً صحیح نیست زیرا او پس از مرگ زید از طرف پسر اش یحیی مورد تماس قرار گرفت و برخی انتقال‌دهنده‌های مرتبط به او پیش از قیام زید نمی‌توانسته‌اند متولد شده باشند. گرچه او پس از شهادت امام باقر باامام جعفر صادق مدتی مرتبط بوده اما ایشان را در امامت به رسمیت نمی‌شناخته‌است و نهایتاً امام ششم او و دیگر رهبران زیدی را سرزنش و لعنت کرد. او نقشی رهبری کننده در مناقشات با حامیان [[جعفریه (پیروان فقهی امام صادق علیه السلام)|جعفریه]] داشت. او بر خلاف نظر امامیه که دانش حقیقی را در [[قرآن]]و ائمه دوازدهگانه می‌دانست؛ می‌گفت که این دانش بین همه بازماندگان از فرزندان حضرت فاطمه که آن را توسط الهامات پس از کسب فضیلت به دست می‌آورند، مشترک است. بدین طریق او از دید زیدی که امامت را متعلق به هر حسنی یا حسینی به پا خیزنده علیه حاکم جائر می‌داند دفاع می‌کرد.