تجانیه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''تجانیه''' یا تحینیه به کسر تا، نام طریقه‏‌ای از فرقه‌های «[[صوفیه]]» است.

موسس این فرقه شخصی به نام ابوالعباس احمد‌بن‌محمد بن‌المختار بن‌سالم تجانی (1150- 1230 ه) است.

احمد تجانی در سال ۱۱۵۰ هجری‌قمری در منطقه‌ای به نام عین‌ماضی در جنوب [[الجزایر]] به دنیا آمد. وی مدعی بود که به دلیل ازدواج یکی از اجدادش با زنی از قبیله بنی‌توجین در [[مراکش]] تجانی نام گرفته است. وی همچنین خود را از نسل [[امام‌حسن ‌علیه‌السلام]] و از فرزندان [[نفس‌زکیّه]] می‌دانست اگر‌چه این فقط یک ادعا از طرف اوست و در صحت آن تردید وجود دارد.<ref>علی بن محمد دخیل اللّه، التجّانیّه، ریاض، سال 1401 هجری قمری، ج۱، ص۴۰ـ ۴۱</ref> <ref>ابونصر، تیجانیه، ج۱، ص۱۵ـ۱۶.</ref>  

وی در ادامه به تلمسان رفت و پس از آن [[مکه]] و [[مدینه]] را در سال 1186 هجری زیارت کرد و در [[قاهره]] با مشورت مردی که او را محمود کردی می‌خواندند طریقه جدیدی در تصوف ایجاد کرد و آن طریقه فرقه‌ای از «[[خلوتیه]]» به شمار می‌‏رود. سپس به مغرب بازگشت و در منطقه بوسمغون که در صحرا واقع است مقام یافت ودر آنجا مدعی شد که از جانب پیامبر خدا رسول مصطفی (ص) برای دعوت به طریقه جدید خود مبعوث شده است.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 122</ref>

تجانی پس از مدتی از طریقت خلوتیه و سایر طریقه‌ها فاصله گرفت و در سال ۱۱۹۶هجری‌قمری طریقت مستقل خود را به وجود آورد.<ref>ابونصر، تیجانیه، ج۱، ص۱۸ـ۱۹.</ref><ref>ابوالقاسم سعداللّه قماری، تاریخ الجزائر الثّقافی، بیروت، سال 1998، ج۴، ص۱۹۳</ref>  

با این‌حال برخی تجانیه را شاخه‌ای از خلوتیه شمرده‌اند.<ref>احمد عطیه اللّه، القاموس الاسلامی، قاهره، سال 1383 هجری قمری، ۱۳۹۶،۱۹۷۶.</ref>  

تجانی نامی از شجره طریقت خود نبرده است بلکه مدعی بود که به طور مستقیم از [[پیامبر صلوات الله علیه]] تعلیم می‌گیرد.

بنابراین، به نظر تجانیه، تقدیس و قدرت معنوی این طریقت از طریق مشایخ قبلی به دست نیامده، بلکه محدود و منحصر به [[پیامبراسلام]] و احمد تجانی است. ازین‌رو، تجانیه خود را طریقه احمدیه یا محمدیه نیز می‌نامند.<ref>ابونصر، تیجانیه، ج۱، ص۳۷ـ ۳۸.</ref> مهاجرت تجانی از ابی سمغون به فاس نقطه عطفی در تاریخ طریقت تجانیه بود.

وی قبل از آن که به فاس برود به مولای سلیمان، امیر مغرب پیام داد که به سبب آزار و بی‌عدالتی ترک‌‌های عثمانی می‌خواهد به او پناه ببرد و سلیمان برای او خانه و مقرری ماهانه در نظر گرفت.<ref>ابونصر، تیجانیه، ج۱، ص۱۸ـ۱۹.</ref> <ref>ابونصر، تیجانیه، ج۱، ص۲۰.</ref> <ref>ابونصر، تیجانیه، ج۱، ص۲۲.</ref> <ref>علی بن محمد دخیل اللّه، التجّانیّه، ریاض، سال 1401 هجری قمری، ج۱، ص۴۷</ref> وی تا پایان حیاتش در فاس بود و از آن‌ جا مریدانش را برای تبلیغ طریقت به نقاط دیگر می‌ فرستاد. پیروان طریقه او را احباب می‌گویند و غالبا مشغول به ذکرند و هر روز صد بار در اوقات معین ذکر می‌گویند زیرا معتقدند که ذکر از اصول‏ مذهب ایشان به شمار می‌‏رود و علاوه، پیروان این فرقه حق پیوستن به فرقه‌های دیگر را ندارند.قبر ابوالعباس تجانی در فاس که از بلاد مغرب (مراکش) است، زیارتگاه پیروان این فرقه می‌باشد.

پیروان این طریقه پیش از آن که به [[مکه]] مشرف شوند بر خود واجب می‌دانند که نخست مرقد او را زیارت نمایند<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 122</ref>.