۲۲٬۰۲۶
ویرایش
سالمیه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
| عقیده =1.خداوند پیوسته آفریدگار بوده و افعال او «قدیم» و در همه جا حاضر و ناظر است. 2. مشیت خداوند غیر حادث است، ولی اراده او «حادث» به آن مشیت است. 3. از بندگان معصیت و گناه سر میزند بدون آن که خداوند آنها را اراده کرده باشد. 4.خداوند در روز قیامت، به صورت آدمی بر انس و جن و ملائکه و حیوانات ظاهر می‌شود. کافران هم خداوند را می بینند و خدا آنان را بازخواست می‌کند. | | عقیده =1.خداوند پیوسته آفریدگار بوده و افعال او «قدیم» و در همه جا حاضر و ناظر است. 2. مشیت خداوند غیر حادث است، ولی اراده او «حادث» به آن مشیت است. 3. از بندگان معصیت و گناه سر میزند بدون آن که خداوند آنها را اراده کرده باشد. 4.خداوند در روز قیامت، به صورت آدمی بر انس و جن و ملائکه و حیوانات ظاهر می‌شود. کافران هم خداوند را می بینند و خدا آنان را بازخواست می‌کند. | ||
}} | }} | ||
'''سالمیه''' فرقهای از متکلمان [[تصوف|صوفیه]] هستند که از نظر فقهی پیرو [[مالک بن انس]] بودند. این مذهب در قرن سوم و چهارم هجری بین عدهای از مالکیان در [[بصره]] رواج داشت. | |||
'''سالمیه''' فرقهای از متکلمان [[تصوف|صوفیه]] هستند که از نظر فقهی پیرو [[مالک بن انس]] بودند. این مذهب در قرن سوم و چهارم هجری بین عدهای از مالکیان در بصره رواج داشت. | |||
== موسس == | == موسس == | ||
| خط ۲۱: | خط ۲۰: | ||
== اصول عقاید == | == اصول عقاید == | ||
اصول عقاید این فرقه بنا به روایت ابویعلی بن الفراء (درگذشته در 458 | اصول عقاید این فرقه بنا به روایت ابویعلی بن الفراء (درگذشته در 458 ق) در کتاب «الغنیه» منسوب به جیلانی چنین آمده است: خداوند پیوسته آفریدگار بوده و افعال او «قدیم» است و در همه جا حاضر و ناظر است و به خصوص در زبان هر قاری [[قرآن]] تجلی می فرماید. مشیت خداوند غیر حادث است، ولی اراده او «حادث» به آن مشیت است. از بندگان معصیت و گناه سر می زند بدون آن که خداوند آنها را اراده کرده باشد. [[شیطان|ابلیس]] در آغاز کار، کافر شد و سرانجام به اطاعت خداوند در آمد. خداوند در روز قیامت به صورت آدمی دیده می شود و در میان خلق تجلی می فرماید. عمل به شرع با کوشش هایی از روی اراده انجام می گیرد. صبر از لذات بهتر است تا تمتع و بهرهمند شدن از آنها. انبیاء برتر از اولیا هستند. حکمت از ایمان است. آنان مانند صوفیه معتقد به اتحاد روح بنده با خدا هستند و آن شعور مؤمن به ذات خویش است که از فیوضات الهی در ظرف ذات او به اندازهای که خداوند به وی فیض می بخشد حاصل می گردد. سالمیه معتقد به بقای روح و فترت بین موت و بعث بودند. | ||
در کتاب «الغنیه» آمده است که: سالمیه می گویند: خداوند در هر مکان حاضر است و فرق بین [[عرش]] و غیر آن نیست. معتقدند که خداوند درباره بندگان اراده طاعت کند نه معصیت. ابلیس بار دوم به [[آدم]] سجده کرد ولی هرگز به [[بهشت]] اندر نیامد. | در کتاب «الغنیه» آمده است که: سالمیه می گویند: خداوند در هر مکان حاضر است و فرق بین [[عرش]] و غیر آن نیست. معتقدند که خداوند درباره بندگان اراده طاعت کند نه معصیت. ابلیس بار دوم به [[آدم]] سجده کرد ولی هرگز به [[بهشت]] اندر نیامد. | ||
خداوند در روز [[قیامت|قیامت]] به صورت آدمی بر انس و جن و ملائکه و حیوانات ظاهر می‌شود، و کافران هم خداوند را می بینند و خداوند آنان را بازخواست می کند. [[ابو نصر سراج طوسی]] (در گذشته در 370 ه) در کتاب خود «اللمع» آورده که از احمد بن سالم از معنی این حدیث پیغمبر (ص) پرسیدند که فرمود: «اطیب ما اکل الرجل من کسب یده»، یعنی: آنچه را که مرد از کسب دستش بخورد، گواراترین چیز است. | خداوند در روز [[قیامت|قیامت]] به صورت آدمی بر انس و جن و ملائکه و حیوانات ظاهر می‌شود، و کافران هم خداوند را می بینند و خداوند آنان را بازخواست می کند. [[ابو نصر سراج طوسی]] (در گذشته در 370 ه) در کتاب خود «اللمع» آورده که از احمد بن سالم از معنی این حدیث پیغمبر (ص) پرسیدند که فرمود: «اطیب ما اکل الرجل من کسب یده»، یعنی: آنچه را که مرد از کسب دستش بخورد، گواراترین چیز است. | ||