نمیریه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''نمیریه‏''' از «[[غلات|غلاة]]» [[شیعه]] و پیروان محمد بن نصیر نمیری بودند که در زمان [[علی بن محمد (هادی)|امام علی بن محمد (ع)]] به امامت او گرائیدند و پس از وی به مردی به نام محمدبن نصیر نمیری که ادعای پیامبری داشت گرویدند.

[[محمد بن حسن طوسی|شیخ طوسی]] در کتاب رجال خود وی را از یاران [[محمد بن علی (جواد)|امام محمد تقی (ع)]] و در کتاب‏ «الغیبه» او را از یاران [[امام حسن عسكری (ع)|امام حسن عسکری (ع)]] شمرده است و چون آن امام در گذشت، ادعای بابیت کرده و مقام محمد بن عثمان را که از [[نواب اربعه]] و اصحاب [[حجت بن الحسن (مهدی)|امام زمان (عجل الله فرجه الشریف)]] بود، از آن خود می‌دانست. ابو جعفر محمد بن عثمان وی را لعنت نمود و از وی تبری جست. [[حسن بن یوسف حلی|علّامه حلّی]] در قسمت دوم از رجال خود می‌گوید که محمد بن نصیر از بزرگان [[بصره]] بود و مردی دانشمند به شمار می‌رفت، ولی در حدیث و روایت او را از ضعفا شمرده است.  

نمیریه معتقد بودند که خدای تعالی برخی از اوقات در بدن [[علی بن ابی‌طالب|امام علی (ع)]] حلول می‌کرد.

موسس این فرقه ادعای نبوت می‌کرد و می‌گفت که امام حسن العسکری (ع) وی را بدان کار برانگیخته و او خدا است.

وی درباره «تناسخ» سخن می‌گفت و درباره امام حسن عسکری (ع) گزافه‌‏گویی می‌کرد.

محمد بن نصیر زناشویی با محارم و نزدیکی با مردان را روا می‌شمرد و آن کار را نوعی از فروتنی و خدمت‌گزاری می‌دانست و می‌گفت که این کار از شهوت‌رانی‌های نیک است و خداوند آن را ناروا نشمرده است.<ref>مشکور محمدجواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 450 با ویرایش اندک</ref> <ref>نوبختی حسن بن موسی، فرق الشيعة، با تحقیق محمد جواد مشکور، تهران، نشر مرکز انتشارات علمی و فرهنگی، ص 93- 94.</ref> <ref>اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلاميين و اختلاف المصلین، مصر، ص 84</ref>  

<ref>بدوی عبدالرحمن، مذاهب الاسلاميين، بيروت، 2 جلدی، سال 73- 1971 میلادی، ص 441</ref>.