قزلباشیه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''قزلباشیه''' يا صاحبان عمامه سرخ، فرقه‌ای از طرفداران شاه اسماعيل صفوى بودند.

این فرقه كلاه‌ها و عمامه هاى سرخ را به سر مى گذاشتند. كلاه‌هاى قرمز، نشانه و آرمى از تاج سرخ سلطان حيدر بحساب مى آمد كه دوازده تَرک به نام دوازده امام داشت.  

آنان در آناتولی پراکنده‌‏اند و مذهب‌شان ترکیبی از عقاید «[[نصیریه]]» است و نژاد آنها مخلوطی از [[کرد]] و [[ترک]] می‌‏باشد.

ایشان معتقدند که خدا در [[علی بن ابی طالب|علی (ع)]] تجسّم یافت چنان که پیش از وی در بدن قدّیسان دیگر چون [[حضرت عیسى (ع)|حضرت عیسی (ع)]] و [[حضرت موسى (ع)|حضرت موسی (ع)]] و [[حضرت داوود (ع)]] حلول کرده بود. حضرت عیسی و [[حضرت مریم]] علیهما السلام را مظهر الوهیت می‏‌دانند و از بین نمازها، [[نماز شب]] را با آواز می‏‌خوانند و گاهی با نواختن آلات موسیقی برگزار می‏‌کنند و حضرت علی، حضرت عیسی، حضرت موسی و حضرت داوود علیهم‌السلام را مورد تقدیس قرار می‌‏دهند. از جمله عبادات ایشان؛ شبِ چراغ ‏کشان است که آن را به ترکی «چراغی سوندیران» گویند و در آن تاریکی بر گناهان خود می‌‏گریند و اظهار پشیمانی می‌کنند. سپس تکه‏‌ای نان و کاسه‌‏ای از شراب گرفته، نان را در آن می‌‏اندازند و بین حاضران تقسیم می‌کنند. کردهای قزلباش، گوسفندی را ذبح کرده و گوشتش را با نان و شراب بین مردم تقسیم می‌کنند. به روحانیون خود «دده» می‏‌گویند و معتقدند که دده‌ها، واسطه‏‌ای بین خدا و انسان‌اند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 361 با ویرایش و اصلاح عبارات.</ref> <ref>صراف احمد حامد، الشبک من فرق الغلاة فى العراق، بغداد، سال 1954 میلادی، ص 242- 245.</ref>