تصوف در آسیای جنوب شرقی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''تصوف در آسیای جنوب شرقی''' ، خصوصاً [[اندونزی]] و [[مالزی]] ، با ظهور و گسترش [[اسلام]] در قرن هفتم تا سیزدهم در این منطقه، با تاریخ، فرهنگ و تمدن پیوند خورده است.

 

به نظر پژوهش‌گران، صوفیان در اسلامی شدن آسیای جنوب شرقی ، خصوصاً اندونزی و مالزی ، که گویا تا قرن نهم/ پانزدهم طول کشید، نقش مهمی داشته‌اند.<ref>مرل کالوین ریکلفس، تاریخ جدید اندونزی، ج۱، ص۱۸ـ۱۹، ترجمه عبدالعظیم هاشمی نیک، تهران ۱۳۷۰ ش.</ref>

به عقیده آنان صوفیان پس از سقوط بغداد به دست مغولان ، همراه با تجار و کشتی‌های بازرگانی تعالیم اسلام را همراه با افکار صوفیانه به مالاکا (واقع در مالزی امروزی) آوردند.

==استفاده سیاسی==

ظاهراً در آغاز، حاکمان و قدرت‌مندان از صوفیان حمایت و برای توجیه قدرت و مشروعیت حکومت خود از تعالیم عرفانی ابن عربی و مکتب او، مانند نظریه انسان کامل ، استفاده می‌کردند.

==تأکید بر پیروی شریعت==

با این حال بر لزوم پیروی از شریعت نیز تأکید داشتند، ازین‌رو با صوفیانی که از نظر حاکمان محلی و عالمان دینی مرتد شناخته می‌شدند بشدت مقابله می‌کردند، چنان‌که یکی از این صوفیان به نام سیتی جنار ، که زندگی و سخنانش را شبیه حلاج دانسته‌اند، در ۹۲۲/ ۱۵۱۶ اعدام شد.

==حمزه فنصوری==

==انتشار سریع اندیشه==

==نورالدین رانیری==

===نفی وحدت وجود===

وی که از پیروان احمد سرهندی ، صوفی اصلاح طلب هندی بود، حدود ۲۹ کتاب نوشت که بیش‌تر آن‌ها در نفی تعالیم وحدت وجودی فنصوری و سوماترانی بود، آثار وی هنوز در مراکز دینی سنّتی مالزی تدریس می‌شود.

===خارجان از دین===

رانیری در کتاب تبیان فی معرفة الادیان ، ۷۲ گروه را خارج از اسلام دانسته است که پیروان فنصوری و سوماترانی از آن جمله‌اند.

وی که معتقد بود اندیشه وحدت وجود مردم را دچار سر در گمی و انحراف از اسلام کرده است، در دوره هفت ساله قضاوت و شیخ الاسلامی خود در زمان سلطان اسکندر دوم (۱۰۴۷ـ۱۰۵۱/ ۱۶۳۷ـ۱۶۴۱)، سلطان را واداشت نسبت به وحدت وجودی‌ها شدت عمل نشان دهد و آن‌ها را وادار به توبه کند.

===هماهنگی شریعت و طریقت===

کتاب الصراط المستقیم او، اولین کتاب در باره مسائل فقهی در مالزی است.

===عاقبت رانیری===

در قرن یازدهم و دوازدهم، میان آن دسته از علمای دینی که با تکیه بر آثار غزالی مدافع سرسخت عرفان متشرعانه بودند و صوفیانی که می‌کوشیدند عقاید عرفانی اسلامی را با اندیشه‌ها و مناسک آیین‌های هندو و بودا تلفیق کنند، بخصوص در باره وحدت وجود بحث‌هایی در گرفت که سبب ابهام و سر در گمی دینی مسلمانان مالایایی شد. <ref>دایرة المعارف جهان اسلام آکسفورد، ج۳، ص۲۹ـ۳۰.</ref>

==محل تحصیل مبلغان صوفی==

==عبدالرئوف سینکیلی==

===معرفی عبدالرئوف===

در آن‌جا به واسطه کورانی از تعالیم احمد قشاشی که از مشایخ شطاریه ـ قادریه بود، بهره مند شد.

عمدة المحتاجین ، رساله معروف سینکیلی در عرفان ، شامل آداب طریقت از جمله در باره برگزاری جلسات ذکر و مناجات است.

===نظرات ابن عربی===

مخالفت وی با ابن عربی کمتر از رانیری بود و حتی نظریه مراتب هفت گانه وجود و انسان کاملِ ابن عربی را در آثار خود منعکس کرده است.

سینکیلی با اعتقاد به این‌که خداوند از نور محمد ، صلی‌اللّه‌علیه‌وآله، اعیان ثابته و از اعیان ثابته جهان ( اعیان خارجیه ) را آفرید و اعیان خارجیه از خدا متمایزند، سعی داشت میان خدا و خلق تمایز قائل شود.

===هدف عبدالرئوف===

هدف اصلی او هماهنگ کردن شریعت و طریقت ( تصوف ) بود و تعالیم شطاریه را مطابق با شریعت می‌دانست.

==محمدیوسف بن عبداللّه==  

یکی دیگر از صوفیان اصلاح طلب که شاگرد کورانی نیز بود، محمدیوسف بن عبداللّه خلوتی مقاصری (متوفی ۱۰۳۷) مشهور به شیخ یوسف است.

==عبدالصمد پالیمبانی==

یکی دیگر از تربیت یافتگان مدینه، عبدالصمد پالیمبانی (متوفی ۱۲۰۳) است که از نمایندگان تصوف غزالی بود و در هدایة السالکین و سِیَرالسالکین ، از آثار غزالی بسیار اقتباس کرده است.

وی و شاگردانش تلفیقی از تعالیم سمّانیه (شاخه‌ای از خلوتیه)، خلوتیه، نقشبندیه و قادریه را در آسیای جنوب شرقی گسترش دادند و هدف اصلی آن‌ها هماهنگ کردن طریقت با شریعت بود.

==استعمارگران خارجی==

==جریانات اصلاح طلب اسلامی==

بتدریج با رشد جریانات ملی‌گرایانه در آغاز قرن چهاردهم، شورش‌های ضداستعماری صوفیه رو به افول نهاد و سلسله‌های صوفیانه مورد حمله جریانات اصلاح طلب اسلامی قرار گرفتند.

این جریانات بیش‌تر تحت تأثیر عقاید اصلاح طلبانه مصر بودند و از آرای شیخ محمد عبده و رشیدرضا الهام می‌گرفتند.

البته برخی شاخه‌های صوفیه، مانند خالدیه (از شاخه‌های نقشبندیه) که از اوایل قرن چهاردهم در این منطقه گسترش بسیار یافته، با گرایش‌های متشرعانه خود تا حدی با جریانات اصلاح طلب همراه شده‌اند.

در این قرن طریقه تِجانیه از شمال افریقا به آسیای جنوب شرقی وارد شد.

برخی ادعاهای بنیان‌گذار آن، از جمله این‌که طریقتش را مستقیماً و بی‌واسطه به پیامبر می‌رساند، با مخالفت صوفیان و اصلاح طلبان مواجه شد، ولی علی‌رغم این مخالفت‌ها توانست گسترش یابد و حتی از فقها تأیید رسمی دریافت کند.

در قرن چهاردهم/ بیستم، پیروان بعضی از سلسله‌ها با انجام دادن کارهایی از قبیل فروکردن میخ و میله‌های آهنی در قفسه سینه و نواختن طبل در ملأ عام و رفتن به زیارت اولیا و تقدیم هدایا به زیارت‌گاه‌ها، که به نظر اصلاح طلبان شرک محسوب می‌شود، موجب تضعیف تصوف در این منطقه شدند. <ref>دلیارنوئر، نهضتهای نوین اسلامی در اندونزی، ترجمه ایرج رزاقی و محمدمهدی حیدرپور، ص ۳۶۷، مشهد ۱۳۷۰ ش. - دلیارنوئر، نهضتهای نوین اسلامی در اندونزی، ترجمه ایرج رزاقی و محمدمهدی حیدرپور، ص ۳۷۰ـ۳۷۱، مشهد ۱۳۷۰ ش.</ref>

امروزه بعضی از سلسله‌ها خود را با نیازهای روز همراه ساخته‌اند و مهم‌ترین کارکرد آن‌ها استفاده از تعلیمات عرفانی برای ترک اعتیاد و درمان بیماری‌های روانی است.

تا به امروز، تصوفِ منطبق با شریعت در آسیای جنوب شرقی موفق‌تر بوده و آثار رانیری و سینکیلی رواج بیشتری داشته و معمولاً عالمان دینی نیز طرفدار تصوف جنید ، قشیری و غزالی بوده‌اند.

امروزه گرایش به تصوف در میان مقامات بالای دولتی، روشن‌فکران ، علمای دینی و حتی اصلاح طلبان وجود دارد.<ref>دلیارنوئر، نهضتهای نوین اسلامی در اندونزی، ترجمه ایرج رزاقی و محمدمهدی حیدرپور، ص ۲۵، پانویس ۲۰، مشهد ۱۳۷۰ ش. - محمدرضا مظفری، اندونزی، ج۱، ص۳۲، تهران: دفتر مطالعات سیاسی و بین المللی، ۱۳۷۴ ش.</ref>

محمدرضا مظفری، اندونزی، تهران: دفتر مطالعات سیاسی و بین المللی، ۱۳۷۴ ش.

دلیارنوئر، نهضتهای نوین اسلامی در اندونزی، ترجمه ایرج رزاقی و محمدمهدی حیدرپور، مشهد ۱۳۷۰ ش.

 

=منبع=

=پانویس=

 

 

 

 

[[رده: تصوف]]