۸۹٬۲۴۸
ویرایش
خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
== اعتقادات == | == اعتقادات == | ||
[[عبدالقاهر بغدادی|عبدالقاهر بغدادی]] مینویسد که بیشتر «[[عجارده]]» سیستان، پایبند این آییناند و درباره [[قضا و قدر|قدر]]، استطاعت و اراده خداوند مطابق با روش [[اهل سنت و جماعت|اهلسنت]] رفتار میکنند و معتقدند که آفریدگاری جز خداوند نیست و جز اراده او اراده دیگری وجود ندارد. همچنین از نظر آنان، استطاعت قبل از فعل معنا ندارد، بلکه استطاعت همواره همراه فعل است | [[عبدالقاهر بغدادی|عبدالقاهر بغدادی]] مینویسد که بیشتر «[[عجارده]]» سیستان، پایبند این آییناند و درباره [[قضا و قدر|قدر]]، استطاعت و اراده خداوند مطابق با روش [[اهل سنت و جماعت|اهلسنت]] رفتار میکنند و معتقدند که آفریدگاری جز خداوند نیست و جز اراده او اراده دیگری وجود ندارد. همچنین از نظر آنان، استطاعت قبل از فعل معنا ندارد، بلکه استطاعت همواره همراه فعل است<ref>محمد جواد مشکور، ''فرهنگ فرق اسلامی''، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 ش، چ اول، ص 135 با ویرایش و اصلاح عبارات. </ref>. جازمیه بهسبب داشتن این عقاید، دو فرقه دیگر از عجارده یعنی [[میمونیه]] و [[حمزیه]] را که در باب قدر و استطاعت مخالف ایشان و هم عقیده با [[معتزله]] بودند [[تکفیر]] کردند<ref>عبدالقاهر بن طاهر بغدادی، ''الفرق بین الفرق،'' قاهره، بی تا، ص ۹۵-۹۶.</ref><ref>عبدالقاهر بن طاهر بغدادی، ''همان''، ص ۹۸. </ref>. | ||
== شاخصههای ایمان و کفر == | == شاخصههای ایمان و کفر == | ||
در نگاه جازمیه، ملاک [[ایمان]] و [[کفر]] بندگان لحظات پایانی عمر است. آنها معتقدند که خداوند بندهای را دوست دارد که به او ایمان آورد اگرچه بیشتر زندگانیاش را در کفر گذرانده باشد. اما اگر بندهای در پایان عمر خود به کفر گراید، اگرچه بیشتر زندگانیاش را به ایمان سپری کرده باشد، اما نزد خداوند [[کافر]] خواهد بود<ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 135 با ویرایش و اصلاح عبارات. </ref><ref>ابو الحسن اشعری، ''مقالات الاسلامیّین و اختلاف المصلّین''، قاهره .</ref><ref>محمد بن عبدالکریم شهرستانی، ''الملل و النحل''، قاهره، انتشارات محمد بن فتح الله بدران، چاپ افست قم، سال ۱۳۶۷ ش،ج ۱، ص ۱۱۸.</ref><ref>فخررازی، ''اعتقادات فرق المسلمین و المشرکین''، قاهره، انتشارات عبدالرؤوف سعد و مصطفی هواری، ص۶۰، پانویس ۴.</ref>. | در نگاه جازمیه، ملاک [[ایمان]] و [[کفر]] بندگان لحظات پایانی عمر است. آنها معتقدند که خداوند بندهای را دوست دارد که به او ایمان آورد اگرچه بیشتر زندگانیاش را در کفر گذرانده باشد. اما اگر بندهای در پایان عمر خود به کفر گراید، اگرچه بیشتر زندگانیاش را به ایمان سپری کرده باشد، اما نزد خداوند [[کافر]] خواهد بود<ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 135 با ویرایش و اصلاح عبارات. </ref><ref>ابو الحسن اشعری، ''مقالات الاسلامیّین و اختلاف المصلّین''، قاهره .</ref><ref>محمد بن عبدالکریم شهرستانی، ''الملل و النحل''، قاهره، انتشارات محمد بن فتح الله بدران، چاپ افست قم، سال ۱۳۶۷ ش،ج ۱، ص ۱۱۸.</ref><ref>فخررازی، ''اعتقادات فرق المسلمین و المشرکین''، قاهره، انتشارات عبدالرؤوف سعد و مصطفی هواری، ص۶۰، پانویس ۴.</ref>. | ||
این رأی به نظر اهلسنت در خصوص «[[موافات]]» در ایمان و کفر، نزدیک است<ref>عامر نجار، ''الخوارج عقیدة و فکراً و فلسفة''، بیروت، سال 1406 ق، ج ۱، ص ۶۱. </ref>. بر اساس قول به موافات، اگر فردی فقط در دورهای از حیات خود به خدا ایمان داشته باشد، هنگام [[مرگ]] با ایمان از دنیا خواهد رفت و برعکس، اگر کسی به حالت کفر بمیرد معلوم میشود که در هیچ دورهای از زندگیش مؤمن نبوده است | این رأی به نظر اهلسنت در خصوص «[[موافات]]» در ایمان و کفر، نزدیک است<ref>عامر نجار، ''الخوارج عقیدة و فکراً و فلسفة''، بیروت، سال 1406 ق، ج ۱، ص ۶۱. </ref>. بر اساس قول به موافات، اگر فردی فقط در دورهای از حیات خود به خدا ایمان داشته باشد، هنگام [[مرگ]] با ایمان از دنیا خواهد رفت و برعکس، اگر کسی به حالت کفر بمیرد معلوم میشود که در هیچ دورهای از زندگیش مؤمن نبوده است<ref>شیخ مفید، ''اوائل المقالات''، بیروت، انتشارات ابراهیم انصاری زنجانی خوئینی، سال 1414 ق، ج ۱، ص ۸۳.</ref>. | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == |