بزیعیه: تفاوت میان نسخه‌ها

بزيعيه‏ از «غلاة» و منشعب از  فرق «خطابيه» و از پيروان بزيع بن موسى الحائك (بافنده) از اهل [[كوفه]] بودند. صاحب «بيان الاديان» نام او را بزيع بن يونس و [[ابو الحسن اشعرى]] در «[[مقالات الاسلامیین]]» نام او را بزيع بن موسى آورده است، بعضى از صاحبان فرق، «بزيعيه» را به حرف غين «بزيغيه» نوشته ‏اند كه درست نيست.

عده ای پس از کشته شدن [[ابوالخطّاب محمدبن ابی زینب]] الاسدی الاَجدَع ، «بَزیع» را امام دانسته  گفتند که خداوند به صورت [[جعفربن محمد علیه‌السلام]] بر مردم ظاهر شد. <ref>محمدبن عبدالکریم شهرستانی، الملل و النحل، ج۱، ص۳۰۰، چاپ احمد فهمی محمد، قاهره ۱۳۶۷ـ ۱۳۶۸/۱۹۴۸ـ ۱۹۴۹، چاپ افست بیروت (بی تا).  

شغل بزیغ  حائک (بافنده) بوده است. وی مدعی شده است که به آسمان رفته و خداوند دستی بر سرش کشیده و آب در دهانش انداخته است و حکمت از دل او مانند قارچ از زمین می‌روید و [[امام علی علیه‌السلام]] را دیده که بر دست راست خداوند نشسته است. <ref> ر. ک. مطهربن طاهر مقدسی، کتاب البَدءُ و التاریخ، چاپ کلمان هوار، پاریس ۱۸۹۹ ـ ۱۹۱۹، چاپ افست تهران ۱۹۶۲.</ref>  

از دیدگاه این فرقه قابل دریافت وحی است و در تفسیر این آیه «وَ ما كانَ لِنَفْسٍ أَنْ تُؤْمِنَ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ ...» سوره يونس، آیه 100  مدعى بود كه به وى وحى مى ‏شود، چنان كه فرمود: «وَ أَوْحى‏ رَبُّكَ إِلَى النَّحْلِ ...» سوره نحل، آیه 68 و مى‏ پنداشت كه ياران و پيروان او بالاتر از [[جبرئيل]] و [[ميكائيل]] هستند.او مى ‏گفت هرگاه آدمى به كمال برسد نمى ‏توان گفت كه مرده است و ليكن هرگاه يكى از ياران او در مى‏ گذشت مى ‏گفت كه او به ملكوت اعلى پيوسته، همه ايشان ادعا مى‏ كنند كه مردگان خود رامی توانند ببینند چنان كه هر بامداد و شامگاه آنان را می ‏بينند.

بزيع مى ‏گفت كه همه انبياء و ائمه خدایان هستند و نمی میرند بلكه به آسمان مى ‏روند چنان كه خود او كه بزيع باشد به آسمان عروج كرده و خداوند سر او را مسح نمود و آب دهان خود را در دهان او انداخته و حكمت را در سينه او تثبيت کرده است. <ref>محمد جوا مشکور،فرهنگ فرق اسلامی،مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، ص 102</ref> همچنین ابو الحس اشعری عقاید این فرقه را با شرحی که گذشت بیان کرده است.ر. ک. مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، ابو الحسن اشعری  ج۱، ص۱۲، چاپ هلموت ریتر، ویسبادن ۱۴۰۰/۱۹۸۰. در کتاب دانشنامه اسلامی نیز به اعقتادات این فرقه اشاره شده است.<ref>دانشنامه جهان اسلام، ج3، ص 374</ref>