میمونیه: تفاوت میان نسخه‌ها

ابن اثیر، مَیمُونیه را به فتح میم، سکون یاء و ضم میم دوم و سکون واو ضبط کرده است. <ref>ابن اثیر، اللباب فی تهذیب الانساب، ج3، ص284</ref>

موسس این فرقه در ابتدا پیرو مذهب «عجارده» بوده و پس از آن درباره اراده و قدر و استطاعت با آنان دچار اختلاف شد و قول قدریان معتزلی را برگزید.

میمون معتقد بود  کودکانی که دارای پدر و مادر مشرک هستند، داخل بهشت می شوند. ولی امام علی طلحه زبیر عایشه و عثمان و نیز کسانی که مرتکب کبیره می شوند کافر هستند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 434 با ویرایش و اصلاح عبارت</ref> <ref>بغدادی عبد القاهر، الفرق بین الفرق، ص 303</ref> میمون چون مجوسیان،زناشويى جد را با دختر پسر و دختر پسر برادر و خواهر جایز می دانست و معتقد بود که نام زنانی که  خداوند زناشويى با آنان را حرام کرده از قرار ذیل است.

مادران، دختران، خواهران، عمه ‏ها، خاله ‏ها، اما دختران برادر، دختران خواهر،  دختر پسر، دختر دختر، دختر فرزندان برادر، دختر فرزندان خواهر را نفرموده است.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 434 با ویرایش و اصلاح عبارت</ref>  <ref>مقدسی مطهر،البدء و التاریخ،، ج 5، ص 138</ref> كرابيسى می نویسد که ميمونيه از «خوارج» بودند و مانند «عجارده» سوره يوسف و نیز سوره حم را از قرآن نمى ‏دانستند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 434</ref> <ref>مقدسی مطهر،البدء و التاریخ،، ج 5، ص 138</ref>ابو عثمان عراقى می نویسد که«ميمونيه» نكاح با جدات و دختران اولاد را جايز می دانستند و می گفتند که حرمت ايشان به نص كتاب ثابت نشده است.همچنين می گفتند که جايز نيست جهان از امام خالی باشد و هر کسی که جناب ابو بکر را دوست و علی علیه السلام را دشمن بدارد، او شایسته امامت است حالا چه این شخص قرشی باشد یا غیر قرشی. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 434 با ویرایش و اصلاح عبارت</ref>فخر رازی می نویسد «میمون می گفت شرور از خدا نیست. <ref>فخر رازی،اعتقادات فِرَق المسلمین و المشرکین، ص 52</ref> <ref>جرجانی میر سید شریف، تعریفات العلوم و تحدیدات الرسوم، ص 192</ref>  <ref>ابن حزم، الفصل فی الملل و الاهواء و  النحل، ج 3، ص 126</ref> ا<ref>بن اثیر، اللباب فی تهذیب الانسان، ج 3، ص 285</ref> <ref>اشعری ابو الحسن، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، ج1، ص 177</ref> <ref>بغدادی عبد القاهر، الملل و النحل، ص 68</ref>