بشریه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''''بِشْرِ''يه‏''' پيروان ابو سهل بشر بن معتمر هلالى هستند كه از «[[معتزله]]» بغداد بود.

وى در زمان [[هارون الرشید|هارون الرشيد]] مى‏ زيست، هارون وى را به اتهام [[رافضی|رافضى]] ‏گرى به‏ زندان انداخت. او قصيده‏ اى در چهل بيت در رد اتهامش سرود، هارون چون قصيده را بخواند دستور داد تا او را آزاد کردند.<ref>شکور، محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد،  نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 103 </ref>

1. معتقد است که اگر كافر از روى ميل و طاعت ايمان آورد، خداوند مى ‏تواند او را مشمول لطف خود کند.

2.معتقد است که اگر خدا نخست خردمندان را مى ‏آفريد و سپس آغاز به آفرينش بهشت مى ‏كرد و آن را بر آنان ارزانى مى ‏داشت؛  براى ايشان شايسته ‏تر بود.

3. معتقد است که اگر خدا بداند كه اگر بنده ‏اش بيشتر وقت زیستن داشته باشد، ايمان مى ‏آورد، شایسته تر است که به او این فرصت را بدهد تا آن که او را در حال کفر بمیراند.

4. معتقد است که خداوند پيوسته «مريد» است و هرگاه به حدوث چيزى از كارهاى بندگان علم پيدا كند و در حدوث آن مانعى نبيند؛ پديد آوردن آن چيز را خواسته است.

5. معتقد است که  خداوند مؤمن را در حال ايمانش دوست و كافر را در حال كفرش دشمن ندارد.

6. عقیده دیگر او  درباره تولّد و به وجود آوردن است و می گويد آدمى مى ‏تواند كه رنگ ها،  مزه‏ ها،  بوها  و ديگر ادراكات را با فراهم كردن اسباب آن پديد آورد.

7.معتقد است که خداوند گناهان آدمى را می آمرزد و اگر  دوباره به سمت گناه رفت،  او نيز از آمرزش خود باز می گردد و دچار کیفرش می کند.

8. معتقد است که خداوند می تواند كودكى را عذاب كند و به وى ستم نمايد و اگر به چنين كارى دست بزند، آن كودك بی درنگ به بلوغ مى ‏رسد تا سزاوار کیفر شود.  

9.معتقد است که حركت پيدا است بدون آن كه جسم در مكان اول و يا مكان دوم باشد. و ليكن جسم به وسيله آن، از مكان اول به مكان دوم حركت می کند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 103 با بازنویسی در بسیاری از جملات و ویرایش و اصلاحات کلی.