۸۸٬۱۲۶
ویرایش
حسینیه (پیروان شهید فخ): تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'ي' به 'ی'
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'ي' به 'ی') |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''حسینیه''' | '''حسینیه''' پیرو حسین بن على بن حسن بن حسن بن على بن ابى طالب معروف به [[شهید فخ|شهید فخّ]] هستند. | ||
==تاریخچه و شرح حال== | ==تاریخچه و شرح حال== | ||
حسین بن علی بن حسن بن حسن بن حسن بن علی(ع) و کنیه وی اباعبدالله است. <ref>زرکلی خیر الدین، الأعلام، بیروت، نشر دار العلم للملایین، چاپ هشتم، سال ۱۹۸۹میلادی، ج۲، ص۲۴۴.</ref>وی مشهور به | حسین بن علی بن حسن بن حسن بن حسن بن علی(ع) و کنیه وی اباعبدالله است. <ref>زرکلی خیر الدین، الأعلام، بیروت، نشر دار العلم للملایین، چاپ هشتم، سال ۱۹۸۹میلادی، ج۲، ص۲۴۴.</ref>وی مشهور به شهید فخّ، نواده حضرت مجتبى، یكى از رجال برجسته، با فضیلت و شهامت، و عالیقدر هاشمى بود. او مردى وارسته و بخشنده و بزرگوار بود و از نظر صفات عالى انسانى، یك چهره معروف و ممتاز به شمار مى رفت.<ref>اصفهانی ابو الفرج، مقاتل الطالبیین، نجف، نشر المكتبه الحیدریه، سال 1385 هجری قمری، ص 302</ref>او از پدر ومادر با فضیلت و پاكدامنى كه در پرتو صفات عالى انسانى خود به «زوج صالح» مشهور بودند ، به دنیا آمده و در خانواده فضیلت و تقوى و شهامت پرورش یافته بود. | ||
پدر و | پدر و دایى و جد و عموى مادرى و عدهاى دیگر از خویشان و نزدیكان او، به وسیله «منصور دوانیقى» به شهادت رسیده بودند و این خانواده بزرگ كه چندین نفر از مردان خود را در راه مبارزه با دشمنان اسلام قربانى داده بود، پیوسته در غم و اندوه عمیقى فرو رفته بود. | ||
<ref>اصفهانی ابو الفرج، مقاتل | <ref>اصفهانی ابو الفرج، مقاتل الطالبیین، نجف، نشر المكتبه الحیدریه، سال 1385 هجری قمری، ص 285.</ref> | ||
او که در چنین خانواده ای پرورش یافته بود، هرگز خاطرة شهادت پدر و بستگان خود را به دست دژخیمان «منصور» فراموش نمی کرد و یادآوری شهادت آنان روح پر شور و دلیر او را که لبریز از احساسات ضد عباسی بود، سخت آزرده می ساخت، ولی به علت نامساعد بودن اوضاع و شرائط، ناگزیر از سکوت درد آلودی بود. حسین كه قبلاً احساساتش | او که در چنین خانواده ای پرورش یافته بود، هرگز خاطرة شهادت پدر و بستگان خود را به دست دژخیمان «منصور» فراموش نمی کرد و یادآوری شهادت آنان روح پر شور و دلیر او را که لبریز از احساسات ضد عباسی بود، سخت آزرده می ساخت، ولی به علت نامساعد بودن اوضاع و شرائط، ناگزیر از سکوت درد آلودی بود. حسین كه قبلاً احساساتش جریحه دار شده بود، بیدادگری هاى هادى عباسى و مخصوصاً حاكم مدینه، كاسه صبرش را لبریز نموده او را به سوى قیام بر ضدّ حكومت هادى عباسی پیش برد. در مدینه قیام کرده و بر آن مسلط شد و سپس به مکه رفت تا از جمعیت ایام حجّ علیه بنی عباس استفاده کند که در سرزمین فخ که در نزدیکی مکه و در فاصله شش میلی از این شهر قرار دارد با سپاه هادی عباسی مواجه شده و در جنگی نابرابر او و یارانش به شهادت رسیدند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 185</ref><ref>مروج الذهب، تألیف مسعودى، طبع پاریس، سال 1861 میلادی، ج 3، ص 248.</ref> <ref>اشعری ابو الحسن، مقالات الاسلامیین، چاپ مصر، سال 1950 میلادی، ص 80.</ref> <ref>اصفهانی ابو الفرج، مقاتل الطالبین، ترجمه سید هاشم رسولی محلاتی، چاپ تهران، ص 150- 161. | ||
</ref> <ref>ر. ک، پیشوایی مهدی، قم، نشر موسسه امام صادق(علیه السلام)، سال 1390 هجری شمسی، ص 426.</ref> | </ref> <ref>ر. ک، پیشوایی مهدی، قم، نشر موسسه امام صادق(علیه السلام)، سال 1390 هجری شمسی، ص 426.</ref> | ||
پس از شهادت | پس از شهادت حسین بن على، هنگامى كه سر بریده او را به مدینه آوردند، امام کاظم علیه السلام از دیدن آن سخت متاثر و اندوهگین شد و فرمود: به خدا قسم او یك مسلمان نیكوكار بود. او بسیار روزه مى گرفت.، فراوان نماز مى خواند. با فساد و آلودگى مبارزه مى کرد. وظیفه امر به معروف و نهى از منكر را انجام مى داد. او در میان خاندانش بى نظیر بود.<ref>اصفهانی ابو لفرج، مقاتل الطالبیین، بیروت، نشر مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، سال 1419 قمری، چاپ سوم، ص 380</ref> | ||