بزیعیه: تفاوت میان نسخه‌ها

بزیعیه (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۴ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۰۱

۶۲۲ بایت اضافه‌شده ، ۱۴ مه

بدون خلاصۀ ویرایش

Hadifazl

Writers، confirmed، مدیران

۸۷٬۷۸۰

ویرایش

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-'''بزیعیه‏''' از «[[غلاة]]» و منشعب از  فرق «[[خطابیه]]» و از پیروان بزیع بن موسى الحائک (بافنده) از اهل [[کوفه]] بودند. صاحب «بیان الادیان» نام او را بزیع بن یونس و [[ابو الحسن اشعرى]] در «[[مقالات الاسلامیین]]» نام او را بزیع بن موسى آورده است، بعضى از صاحبان فرق، «بزیعیه» را به حرف غین «بزیغیه» نوشته ‏اند که درست نیست.
+{{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب
+| عنوان =بزیعیه
+| تصویر =
+| توضیح تصویر =
+| نام =بزیعیه
+| نام رایج =
+| تاریخ شکل گیری =
+| قرن شکل گیری =قرن دوم هجری قمری
+| مبدأ شکل گیری =
+| موسس =بزیع‌بن‌موسی‌الحائک
+| عقیده =انحراف در عقاید دینی
+}}
+'''بزیعیه‏''' از «[[غلاة]]» و منشعب از فرقه «[[خطابیه]]» و از پیروان بزیع‌بن‌موسی‌الحائک (بافنده) از اهالی [[کوفه]] بودند. صاحب «بیان‌الادیان» نام او را بزیع‌بن‌یونس و [[ابوالحسن اشعری]] در «[[مقالات الاسلامیین واختلاف المصلین (کتاب)|مقالات‌الاسلامیین]]» نام او را بزیع‌بن‌موسی آورده است. بعضی از صاحبان‌فرقه‌ها، «بزیعیه» را «بزیغیه» نوشته‌اند که درست نیست.
-==پیدایش==
+== پیدایش ==
+عده‌ای پس از کشته شدن ابوالخطّاب محمدبن‌ابی‌زینب الاسدی الاَجدَع، «بَزیع» را امام دانسته گفتند که خداوند به‌صورت [[جعفر بن محمد (صادق)|جعفر‌بن‌محمد (علیه‌السلام)]] بر مردم ظاهر شد<ref> شهرستانی محمدبن عبدالکریم، الملل و النحل، ج۱، ص۳۰۰، چاپ احمد فهمی محمد، قاهره ۱۳۶۷ـ ۱۳۶۸/۱۹۴۸ـ ۱۹۴۹، چاپ افست بیروت (بی تا).
+</ref>.
-عده ای پس از کشته شدن ابوالخطّاب محمدبن ابی زینب الاسدی الاَجدَع ، «بَزیع» را امام دانسته  گفتند که خداوند به صورت [[امام جعفر صادق|جعفر بن محمد علیه‌السلام]] بر مردم ظاهر شد. <ref> شهرستانی محمدبن عبدالکریم، الملل و النحل، ج۱، ص۳۰۰، چاپ احمد فهمی محمد، قاهره ۱۳۶۷ـ ۱۳۶۸/۱۹۴۸ـ ۱۹۴۹، چاپ افست بیروت (بی تا).
+== ادعاهای بزیع ==
-</ref>
+بزیع، حائک (بافنده) بود. وی مدعی بود که به آسمان رفته و خداوند دستی بر سرش کشیده و آب در دهانش انداخته است و حکمت از دل او مانند قارچ از زمین می‌‌روید. همچنین می‌گفت که [[علی بن ابی‌طالب|امام علی (علیه‌السلام]]) را دیده که بر دست راست خداوند نشسته است<ref> ر. ک. مقدسی مطهر بن طاهر، البَدءُ و التاریخ، چاپ کلمان هوار، پاریس ۱۸۹۹ ـ ۱۹۱۹، چاپ افست تهران ۱۹۶۲.</ref>.
-==ادعاهای بزیع==
+== اعتقادات ==
+بزیعیه [[جعفر بن محمد (صادق)|امام‌صادق ‌(علیه‌السلام)]] را مظهر خدا می‌‌‌پنداشتند و بزیع را همچون پیامبر می‌دانستند که از طرف حضرت صادق مرسل شده است، آن‌طور که پیامبری میان [[موسی]] و [[حضرت هارون|هارون]] مشترک است، میان او و ابوالخطاب نیز مشترک است و همچنین وی قابلیت دریافت وحی را دارد. بزیع در تفسیر این آیه «وَ ما کانَ لِنَفْسٍ أَنْ تُؤْمِنَ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ ...»<ref>سوره یونس، آیه 100</ref> مدعی بود که به وی وحی می‌‏شود، چنانکه فرمود: «وَ أَوْحی‏ رَبُّکَ إِلَی النَّحْلِ ...»<ref>سوره نحل، آیه 68</ref> و می‏‌پنداشت که یاران و پیروان او بالاتر از [[جبرئیل|جبرئیل]] و [[میکائیل|میکائیل]] هستند. او می‌‏گفت هرگاه آدمی به کمال برسد، نمی ‏توان گفت که مرده است، لیکن هرگاه یکی از یاران او در می‏‌گذشت می‌‏گفت که او به ملکوت‌اعلی پیوسته است.علاوه، مدعی بودند که مردگان خود را می‌‌توانند ببینند چنانکه هر بامداد و شامگاه آنان را می‌‌بینند.
+بزیع می‌‏گفت که همه [[انبیاء]] و امامان خدایان هستند و نمی‌میرند، بلکه به آسمان می‌‏روند چنانکه خود او به آسمان عروج کرده و خداوند سر او را مسح نموده و آب دهان خود را در دهان او انداخته و حکمت را در سینه او تثبیت کرده است<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، ص 102</ref>.  ابوالحسن‌اشعری عقاید این فرقه را با شرحی که گذشت بیان کرده است. ر. ک. اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، ج۱، ص۱۲، چاپ هلموت ریتر، ویسبادن ۱۴۰۰/۱۹۸۰. علاوه در کتاب دانشنامه‌اسلامی نیز به اعقتادات این فرقه اشاره شده است<ref>دانشنامه جهان اسلام، ج3، ص 374</ref>.
-شغل بزیغ حائک (بافنده) بوده است. وی مدعی شده است که به آسمان رفته و خداوند دستی بر سرش کشیده و آب در دهانش انداخته است و حکمت از دل او مانند قارچ از زمین می‌روید و [[امام علی|امام علی علیه‌السلام]] را دیده که بر دست راست خداوند نشسته است. <ref> ر. ک. مقدسی مطهر بن طاهر،  کتاب البَدءُ و التاریخ، چاپ کلمان هوار، پاریس ۱۸۹۹ ـ ۱۹۱۹، چاپ افست تهران ۱۹۶۲.</ref>
+== برخورد امام صادق با بزیع ==
+مطابق با برخی از روایات، امام صادق علیه‌السلام بزیغ را لعنت کرده و بنا به روایتی دیگر، پس از شنیدن خبر قتل بزیع، خدا را شکر کرده است<ref>ر. ک. کشی محمدبن عمر، اختیار معرفة الرجال، (تلخیص) محمدبن حسن طوسی، ج۱، ص۳۰۵، نشر حسن مصطفوی، مشهد ۱۳۴۸ ش</ref>. در کتاب کافی روایتی با سندی قوی موجود است که براساس آن، حضرت به کسی که شنیده بود خود را نبیّ می‌داند، فرموده بود که اگر بار دیگر کسی این ادعا را از او شنید، وی را بکشد<ref> کلینی محمدبن یعقوب، الکافی، ج۷، ص۲۵۸، چاپ علی اکبر غفاری، بیروت ۱۴۰۱.</ref>.
-==اعتقادات==
+== پانویس ==
-بزیعیه [[امام صادق علیه السلام]] را مظهر خدا می پنداشتند و بزیع را همچون پیامبر می دانستند که از طرف حضرت صادق مرسل شده است آن طور که پیامبری میان [[موسی]] و [[هارون]] مشترک است میان او و ابو الخطاب نیز مشترک است.
+{{پانویس}}
-از دیدگاه این فرقه قابل دریافت وحی است و در تفسیر این آیه «وَ ما کانَ لِنَفْسٍ أَنْ تُؤْمِنَ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ ...» سوره یونس، آیه 100  مدعى بود که به وى وحى مى ‏شود، چنان که فرمود: «وَ أَوْحى‏ رَبُّکَ إِلَى النَّحْلِ ...» سوره نحل، آیه 68 و مى‏ پنداشت که یاران و پیروان او بالاتر از [[جبرئیل|جبرئیل]] و [[میکائیل|میکائیل]] هستند.او مى ‏گفت هرگاه آدمى به کمال برسد نمى ‏توان گفت که مرده است و لیکن هرگاه یکى از یاران او در مى‏ گذشت مى ‏گفت که او به ملکوت اعلى پیوسته، همه ایشان ادعا مى‏ کنند که مردگان خود رامی توانند ببینند چنان که هر بامداد و شامگاه آنان را می ‏بینند.
-بزیع مى ‏گفت که همه انبیاء و ائمه خدایان هستند و نمی میرند بلکه به آسمان مى ‏روند چنان که خود او که بزیع باشد به آسمان عروج کرده و خداوند سر او را مسح نمود و آب دهان خود را در دهان او انداخته و حکمت را در سینه او تثبیت کرده است. <ref>محمد جوا مشکور،فرهنگ فرق اسلامی،مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، ص 102</ref> همچنین ابو الحس اشعری عقاید این فرقه را با شرحی که گذشت بیان کرده است.ر. ک. اشعری ابو الحسن، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، ج۱، ص۱۲، چاپ هلموت ریتر، ویسبادن ۱۴۰۰/۱۹۸۰. در کتاب دانشنامه اسلامی نیز به اعقتادات این فرقه اشاره شده است.<ref>دانشنامه جهان اسلام، ج3، ص 374</ref>
-==برخورد امام صادق با بزیغ==
+{{فرق و مذاهب}}
-مطابق با برخی از روایات، امام صادق علیه‌السلام بریغ را لعنت کرده و بنا به روایتی دیگر، پس از شنیدن خبر قتل بزیع، خدا را شکر کرده است. <ref>ر. ک. کشی محمدبن عمر، اختیار معرفة الرجال، (تلخیص) محمدبن حسن طوسی، ج۱، ص۳۰۵، نشر حسن مصطفوی، مشهد ۱۳۴۸ ش</ref>
-در کتاب کافی روایتی با سندی قوی موجود است که براساس آن، حضرت به کسی که شنیده بود خود را نبیّ می داند، فرموده بود که اگر بار دیگر این ادعا را از او شنید وی را بکشد.<ref> کلینی محمدبن یعقوب، الکافی، ج۷، ص۲۵۸، چاپ علی اکبر غفاری، بیروت ۱۴۰۱.</ref>
-==پانویس==
+[[رده:فرق و مذاهب]]
-[[رده: کلام]]
-[[رده: فرق و مذاهب ]]
-[[رده: مذاهب کلامی ]]
-<references />