اثنی عشریه: تفاوت میان نسخه‌ها

مذهب شیعه امامیه اثنى ‏عشریه تا پیش از [[صفویه|صفویه]] در ایران غیر رسمى بود و مذهب اقلیت به شمار مى‏ رفت. کوشش سلاطین [[آل بویه|آل بویه]] که در قرن چهارم هجرى بر بعضى از ولایات ایران فرمان روایى داشتند و معتقد به مذهب شیعه امامیه بودند و در رسمى ساختن آن مذهب به علت مخالفت خلفاى [[بغداد]] که نفوذ دینى و سیاسى بسیار در ایران داشتند به جایى نرسید. بعد از سقوط خلافت بغداد به دست [[هلاکو خان مغول]] در 656 هجرى، یکى از ایلخانان مغول به نام [[سلطان محمد خدابنده]] موقتا مذهب شیعه امامیه را پذیرفت و در سکه و خطبه نام ائمه شیعه را نقش و ذکر نمود، ولى باز رسمى شدن آن مذهب عقیم ماند. لیکن شیعه در پرده دامنه نفوذ خود را بین مردم شهرهاى ایران هر روز گسترده ‏تر مى ‏ساخت تا این که خانواده‏ اى شیعى مذهب به نام [[سربداران]] در اواسط قرن هشتم هجرى توانست که حکومتى اثنى عشرى در شهر [[سبزوار]] که اکثر مردم آن شیعه بودند تأسیس نمایند و نیز [[سادات مرعشى]] حکومت شیعى در [[مازندران]] تشکیل دادند.جهانشاه از شاهان قراقویونلو که در قرن نهم هجرى در [[آذربایجان|آذربایجان]] حکومت مى‏ کردند به شیعه بودن خود افتخار مى ‏نمود. پیش از ظهور صفویه بعضى از شهرهاى ایران چون [[قم]] و [[کاشان]] و [[سبزوار]] معروف به شهرهاى شیعه‏ نشین بودند و اکثر مردم آنها به آن مذهب اعتقاد داشتند. [[شاه اسماعیل صفوى|شاه اسماعیل صفوى]] که به دست عدّه‏اى از [[صوفیان قزلباش|صوفیان قزلباش]] که مذهب شیعه داشتند روى کار آمده بود و در سال نهصد و هفت هجرى بر تخت سلطنت ایران جلوس کرد و على ‏رغم [[سلطان سلیم|سلطان سلیم]] پادشاه نیرومند عثمانى که به بهانه ادعاى خلافت اسلام قصد حکومت بر مسلمانان ایران و بلعیدن این کشور را داشت، از همان آغاز پادشاهى رسمیت مذهب شیعه را به جاى طریق سنت و جماعت اعلام نمود و اعلاى لواى این مذهب را سیاست دولت خود قرار داد و گفتن «اشهد ان علیا ولى اللّه» و «حى على خیر العمل» را در اذان و اقامه عملى ساخت. اکثر سنیان ایران که از بیم شمشیر شاه اسماعیل چاره‏ اى جز تسلیم نداشتند، طوعا یا کرها آن مذهب را پذیرفتند و در اندک مدتى مذهب شیعه اثنى عشرى بیشتر ولایات [[ایران|ایران]] را فرا گرفت و از آن زمان تا کنون که قریب پانصد سال مى‏ گذرد شیعه جعفرى اثنى عشرى مذهب رسمى دولت و ملّت ایران است. صفویه پس از رسمیت دادن مذهب شیعه اثنى عشرى براى این که معارف جدیدى جانشین معارف قدیم سنّى کرده باشند در صدد برآمدند که فقهایى را از جبل [[لبنان]] که در آن روزگار مهد معارف شیعه بود و یا از [[احساء]] و [[بحرین|بحرین]] که در ساحل غربى [[خلیج فارس|خلیج فارس]] قرار داشت براى تعلیم و تتبع [[فقه]] و [[کلام شیعه|کلام شیعه]] به ایران دعوت کنند و علمایى چون [[شیخ حرّ عاملی|شیخ حرّ عاملی]] و [[بهاء الدّین عاملى|بهاء الدّین عاملى]] به ایران روى نهادند و امثال [[علامه مجلسى]] از شاگردان ایشان به شمار مى‏ روند.

<ref> مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372  شمسی، چاپ دوم، ص 24 با ویرایش مختصر </ref>

==پانویس==