عطویه: تفاوت میان نسخه‌ها

وی پیشوای فرقه ای از خوارج به نام عطیه بود. ر برخی از منابع تاریخی و کلامی، نام «عطیة بن اسود یشکرى» و در برخی دیگر عطبه بن اسود حنفی ثبت شده است.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 334</ref> <ref><ref>طبری محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک(تاریخ طبری)، تحقیق ابراهیم، محمد أبو الفضل، بیروت، نشر دار التراث، چاپ دوم، سال 1387 قمری، ج ‏5، ص 566،</ref> </ref> <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 334</ref> <ref><ref>حمیری ابو سعید بن نشوان‏، الحور العین، تحقیق کمال مصطفی، تهران، سال 1972 میلادی،  ص 170</ref> <ref>اشعری ابو الحسن، مقالات الإسلامیین و اختلاف المصلین، ویسبادن، فرانس شتاینر، سال 1400 قمری، چاپ سوم،  ص 92</ref> <ref>سمعانی عبدالکریم بن محمد، الأنساب، حیدر آباد هند، مطبعه مجلس،  ج ‏9، ص 238</ref>> او نخست از اصحاب نجدة بن عامر حنفى بود و وى را از جانب خود به سيستان فرستاد. او سپس به مرو رفته و مذهب خويش را آشكار ساخت.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 334</ref> <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 334</ref> <ref>زرکلی، خیر الدین، الاعلام، ج ‏4، ص 237، بیروت، دار العلم للملایین، چاپ هشتم، 1989م.</ref><ref>مقریزی تقی الدین ابو العباس، الخطط، قاهره، سال1930- 1911 میلادی، ج 2 ص 354.</ref>

<ref>حمیری ابو سعید نشوان، الحور العين، تحقيق كمال مصطفى، مصر،  سال 1948 میلادی، ص 170</ref>

<ref>اشعری ابو الحسن، مقالات الاسلاميين و اختلاف المصلين، مصر، مجلد اول  سال 1950، مجلد دوم سال 1954 میلادی،  ج 2، ص 164.</ref>

<ref>ابن اثیر علی بن محمد، اللباب فى تهذيب الانساب، قاهره، سال 69 – 1353 میلادی ، ص 1422.</ref>

<ref>ملطی محمد بن احمد، التنبيه و الرد على اهل الاهواء و البدع، تحقيق محمد زاهد بن الحسن الكوثرى، قاهره سال 1949 میلادی،  ص 170.</ref>

«ابوفدیک» و «عطیة بن الاسود حنفی» دو تن از سران گروه منتسب به «نافع بن الازرق» بودند و چون با بدعت‌های او روبرو شدند، از او بریده، به فرد دیگری به نام «نجدة بن عامر» پیوسته و او را امیرالمؤمنین خواندند. ولی این بیعت نیز دیری نپایید؛ زیرا با بدعت‌هایی که «نجده» داشت، آن ها از او هم جدا شدند و «ابوفدیک»، «نجده» را کشته و پس از او یاران «نجده» به دو گروه «فدیکیه» و «عطویه» تقسیم شدند.

<ref>شهرستانى، محمد بن عبدالکریم، الملل و النحل، ص 143 - 144، قم، الشریف الرضی، چاپ سوم، 1364ش.</ref>