ابلقیه: تفاوت میان نسخه‌ها

موسس این فرقه مردی پیس بود که در زبان عربی به معنای ابلق است. وى از غلاة [[راوند]] بود و درباره‏ آل عباس غلو مى ‏کرد. مى‏ گفت روحى که در [[حضرت عیسی|عیسی بن مریم]] وجود داشت در [[امام علی|على بن أبی‌طالب(ع)]] و دیگر ائمه شیعه حلول کرد و از ابدان ایشان به بدن ابراهیم بن محمد امام عباسى درآمد و سپس در ابوجعفر منصور «حلول» کرد و همه ایشان خدایانند.

وى تمام چیزهاى حرام و ناروا را حلال و روا مى دانست. گروهى از پیروان خود را به خانه خویش دعوت مى‏ کرد و به آنان مى ‏خورانید و مى ‏نوشانید و آنان را با زن خویش هم بستر مى ‏کرد تا این که اسد بن عبداللّه القسرى البجلى بر وى دست یافت و او و کسانش را بکشت. [[طبری]] مى‌‏گوید: پیروان او تا زمان وى وجود داشتند. ایشان ابوجعفر منصور را جانشین ابراهیم امام دانسته و مى‏ پرستیدند و او را خدا می‌دانستند و به کاخ سبز او در آمدند و بر بام رفته و بمانند آن که قصد پرواز دارند خود را از بالاى کاخ بر زمین مى‌ افکندند و خویشتن را هلاک مى ‏ساختند. جماعتى از ایشان سلاح پوشیده فریاد یا ابا جعفر بر می داشتند و مى‏ گفتند: اى ابا جعفر «انت، انت» تو همان توئى، یعنى تو خدایى تا آن که روزى ابوجعفر منصور با عده‏ اى از لشکریان خویش بر آنان که با سلاح بر او خروج کرده بودند بتافت و آنان را از دم شمشیر بگذرانید. ظاهرا این فرقه با همان «راوندیه» از غلاة شیعه بنى عباس باشند و آنان را به مناسبت اعتقاد به الوهیت ابراهیم بن محمّد امام، ابراهیمیه نیز مى‏ گویند.<ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372  شمسی، چاپ دوم، ص 14  با ویرایش و تغییرات اندک در برخی ازجملات</ref>