محکم و متشابه از منظر فریقین (مقاله): تفاوت میان نسخه‌ها

مولف این کتاب درادامه به تقسیمی ازتشابه در قرآن پرداخته واظهار می دارد که تشابه به دو نوع تشابه حقیقی و تشابه نسبی تقسیم می شود. ایشان علم به متشابه حقیقی را منحصر به خداوند دانسته و معتقد است علم به تشابه نسبی برای راسخان درعلم و متدبران در قرآن ممکن است  – <ref>همان ص 43-45</ref>  

ایشان در ادامه به تبیین برخی از مصادیق  متشابه و محکم در قرآن پرداخته <ref>تفسیر الرازی ج7  ص180-182</ref>  و نسبت به اهمیت و نقش ان در پیدایش مبانی مختلف اظهار می دارد:

ایشان  ضمن اشاره به اقوال متعدد مفسران در معنای محکم ومتشابه اظهار می دارد که مشهور بین فریقین ان است که آیات محکم به آیاتی اطلاق می‌گردد که معانی شان  واضح  و ایمان و عمل به انها نیز لازم است و متشابه به آیاتی گفته می شود  که ظواهرش، مراد واقعی  نبوده و تاویل ان نزد خداوند می باشد. بنابر این، آیات  متشابه تفسیر بردار نبوده و فقط ایمان به انها لازم است.  

انگاه ایشان  به بررسی این دو واژه در قرآن پرداخته و چنین اظهار می دارد که  دربرخی از آیات قرآن، وصف محکم و متشابه برای کل قرآن ذکر شده است:نظیر آیات  ( الر کتاب احکمت آیاته ثم فصلت... ) و ( الله نزل أحسن الحدیث کتابا متشابها مثانی... ).<ref>همان</ref>