ابوعمرو دمشقی: تفاوت میان نسخه‌ها

سلمی درمورد دمشقی چنین می گوید: یکی از بزرگترین مشایخ [[شام]] بود و از بزرگان اهل فتوی به شمار می آمد<ref>همان</ref>.

او درباره دمشقی می گوید: او مستقر در ولایت الهی بود و بر مکارم اخلاق نه تنها عامل بود بلکه بشدت مراقبه داشت واز همه چیز رویگردان شد و فقط متوجه صنع خداوند تبارک و تعالی بود.

او با [[ابوعبدالله الجلاء|ابوعبدالله جلاء]] هم نشین و از اصحاب [[ذوالنون المصری|ذونون مصری]] بود. او همچنین درعلم [[حدیث]] شاگردی عبید بن الحسحاس و عمر بن عبدالعزیز را کرده است.

حسین بن علی الجعفی و عبدالرحمن بن عبداللَّه المسعودی شاگردی او را انجام داده اند.

[[تصوف]] جهان را به چشم نقص می‌بیند و از آن چشم بسته و بر آنکه از هر نقصی مبراست چشم می دوزد<ref>طبقات الأولیاء، ابن الملقن، ص83، مکتبة الخانجی، ط1994</ref>.

ویژگی عرفا در چهار چیز است: سیاست، ریاضت، حراست و مراقبه و رعایت. سیاست و ریاضت امری ظاهری و مربوط به ظاهر است اما مراقبه و رعایت مربوط به باطن است؛ سیاست وسیله رسیدن به طهارت است و ریاضت وسیله رسیدن به اطمینان؛ سیاست یعنی حفظ خود از ناپاکی ها و کسب معرفت نفس و ریاضت نیز مخالفت با نفس و عادات آن است؛ حراست به معنای بررسی حقانیت [[خدا]] در وجدان است؛ مراعات نیز به معنای رعایت حقوق الهی در خلوت است؛ میراث سیاست اقامه وفاداری بندگی خدای تبارک و تعالی است؛ و میراث ریاضت رضایت بر حکم الهی است؛و میراث حراست خلوص و دیدار حق است؛ و میراث رعایت محبت  و هیبت و جلال الهی است. پس عامل وفاداری پاکی و عامل مقام رضا عشق و محبت الهی است.