عطویه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''عطویه'''‏ از فرق «[[خوارج]]» پیروان عطیه حنفى بودند و از [[نجدات]] به شمار مى‌‏رفتند<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 334</ref>.

وی پیشوای فرقه‌ای از خوارج به نام عطیه بود. در برخی از منابع تاریخی و کلامی، نام «عطیة بن اسود یشکرى» و در برخی دیگر عطبه بن اسود حنفی ثبت شده است<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 334</ref><ref>طبری محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک(تاریخ طبری)، تحقیق ابراهیم محمد أبو الفضل، بیروت، نشر دار التراث، چاپ دوم، سال 1387 قمری، ج ‏5، ص 566</ref><ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 334</ref><ref>حمیری ابو سعید بن نشوان‏، الحور العین، تحقیق کمال مصطفی، تهران، سال 1972 میلادی،  ص 170</ref><ref>شعری ابوالحسن، مقالات الإسلامیین و اختلاف المصلین، ویسبادن، فرانس شتاینر، سال 1400 قمری، چاپ سوم،  ص 92</ref><ref>سمعانی عبدالکریم بن محمد، الأنساب، حیدر آباد هند، مطبعه مجلس،  ج ‏9، ص 238</ref>. او نخست از اصحاب نجدة بن عامر حنفى بود و وى را از جانب خود به سیستان فرستاد. او سپس به مرو رفته و مذهب خویش را آشکار کرد<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 334</ref><ref>زرکلی خیر الدین، الاعلام، بیروت، نشر دار العلم للملایین، سال 1989 میلادی، چاپ هشتم،  ج ‏4، ص 237</ref><ref>مقریزی تقی الدین ابو العباس، الخطط، قاهره، سال1930- 1911 میلادی، ج 2 ص 354</ref><ref>حمیری ابو سعید نشوان، الحور العین، تحقیق کمال مصطفى، مصر،  سال 1948 میلادی، ص 170</ref><ref>اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، مصر، مجلد اول  سال 1950، مجلد دوم سال 1954 میلادی،  ج 2، ص 164.</ref><ref>ابن اثیر علی بن محمد، اللباب فى تهذیب الانساب، قاهره، سال 69 – 1353 میلادی ، ص 1422.</ref><ref>ملطی محمد بن احمد، التنبیه و الرد على اهل الاهواء و البدع، تحقیق محمد زاهد بن الحسن الکوثرى، قاهره سال 1949 میلادی،  ص 170.</ref>«ابوفدیک» و «عطیة بن الاسود حنفی» دو تن از سران گروه منتسب به «نافع بن الازرق» بودند و چون با بدعت‌های او روبرو شدند، از او بریده، به فرد دیگری به نام «نجدة بن عامر» پیوسته و او را امیرالمؤمنین خواندند. ولی این بیعت نیز دیری نپایید؛ زیرا با بدعت‌هایی که «نجده» داشت، آنها از او هم جدا شدند و «ابوفدیک»، «نجده» را کشته و پس از او یاران «نجده» به دو گروه «فدیکیه» و «عطویه» تقسیم شدند<ref>شهرستانى، محمد بن عبدالکریم، الملل و النحل، قم، نشر شریف الرضی، چاپ سوم، سال 1364 شمسی،  ص 143</ref>.