صهیونیسم در فرایند بحران های گذشته و چالش پیش رو (مقاله): تفاوت میان نسخه‌ها

</div><div class="wikiInfo">

واژه صهيونيسم، از آن جهت که به گرايش‌ها و سازمان‌هاى سياسى ناهمگونى اشاره دارد، اصطلاحى است که به دشوارى مى‏توان از آن، تعريف جامعى ارائه داد. اين اصطلاح، معمولاً همراه با یک صفت به کار مى‏رود که قلمرو معناى آن را محدود مى‏سازد، مانند: صهيونيسم کارگرى، صهيونيسم مسيحى، صهيونيسم فرهنگى. مشهورترين تقسيم صهيونيسم، طبقه‌بندى آن به دو بخش سياسى و مذهبى است. صهيونيسم مذهبى، بیشتر به وسيله عرفاى يهودى بيان شده و به آرزوى بزرگ و انتظار قائم يهوديّت مربوط مى‏شود. اين صهيونيسم، برانگيزنده سنّت زيارت ارض مقدس و حتى سبب ايجاد يک کانون روحانى و نشر اعتقاد و فرهنگ يهودى در سرزمين صهيون بود و هرگز به دشمنى با مسلمانان که خود را به عنوان وابستگان به ذريه ابراهيم و پيرو دين او تلقى مى‏کردند، برنخاست. صهيونيسم مذهبى، بيگانه و به دور از هر نوع برنامه سياسى براى ايجاد يک دولت و يا هر نوع سلطه‏اى بر فلسطين است. آنها هرگز رفتارى که نشان‌دهنده علاقه به درگيرى با مردم عرب (مسلمان يا مسيحى) باشد از خود نشان ندادند.

امّا صهيونيسم سياسى که با تئودور هرتسل(هرتصل) شکل گرفت، نسبت به خدا شکاک است و حتى عليه يهوديانى که يهوديّت را به عنوان يک مذهب تعريف مى‏کنند، مبارزه مى‌کند. از ديدگاه صهيونيسم سياسى، يهوديان قبل از هر چيز، يک قوم هستند و از این رو، غيرقابل ادغام و جذب در ملّت‌هاى دیگر می‌باشند و باید در يک سرزمین خالى و بى‏مدّعى، مستقر شوند و اين مفهوم، گوياى اين مطلب است که نبايستى به مردم بومى(فلسطینی) اهميّت داد و آنها را به حساب آورد و این موضوع، زمینه بحران‌های متعددی را برای صهیونیسم فراهم آورده، اما این بحران‏‌ها چیست؟ مقاله حاضر مى‌کوشد تا ضمن بررسی بحران‌های گذشته، چالش‌های پیش‌روی صهیونیسم را معرفی کند. <br>

به منظور پاسخ¬گویی به سؤال مذکور، نخست بحران‏های گذشته صهیونیسم و سپس صهیونیسم ـ اسرائیل در چهار بعد تاریخی، سیاسی، فرهنگی و اقتصادی بررسی شده است. البته به نظر می¬رسد که این بحران‏ها، از گذشته شروع و به امروز کشیده شده و در آینده نیز ادامه می¬یابد. برای نشان دادن گسترش بحران‏های گذشته صهیونیسم به امروز و فردا، موضوعاتی چون پست¬صهیونیسم، مسیحیت صهیونیستی و مانند آن بررسی گردیده است. به موضوعات دیگری مانند سکولاریسم یهودی، بیداری اسلامی و... هم مى‏توان اشاره کرد که برای پرهیز از طولانی شدن مقاله، بررسی در این مورد را باید به مقاله بعدی ارجاع داد.

صهیونیسم با بحران‏هایی روبه¬رو است که با او متولد شده¬ و تا امروز جلو آمده¬ است. در پدید آمدن این بحران‏ها، انگلیس، آلمان و... مؤثر بوده¬اند (ماضی، 1381، ص54) اما بخش مهم آن به ذات و خمیرمایه درونی صهیونیسم برمی¬گردد. مرور برخی از این بحران‏ها، مى‏تواند ادعای مذکور را تبیین نماید:  

صهیونیسم با بحران‏های تاریخی روبه¬رو بوده است. با مرور بر تاریخ شکل¬گیری صهیونیسم به روشنی مى‏توان بحران‏های تاریخی یهود را کشف کرد: صهیونیسم، محصول تاریخی برخی از حوادث بعد از رنسانس است. در واقع، ریشه صهیونیسم را باید در تعالیم مارتین لوتر آلمانی و ژان کالوین فرانسوی دید. این دو اصلاح¬گر مسیحی پروتستان را پدید آوردند و آن دو ـ و البته بیشتر، لوتر ـ اولاً دشمنی بین مسیحیان و یهودیان را کاهش دادند و ثانیاً، زمینه سیاسی شدن (میل به تأسیس حکومت) بخشی از یهود (یهود سیاسی = صهیونیسم) را به وجود آوردند. اوج فعالیت¬های یاد شده در قرن نوزدهم و بیستم بود. (ایوانف، 1356، ص91).  

در قرن نوزدهم فاصله بین صهیونیسم غیریهودى و صهیونیسم یهودى رو به کاهش گذاشت (نیکیتینا، 1356، ص32) و از جمله کسانى که در پیوند و کاهش فاصله این دو تلاش بسیار داشت، لورنس الیفانت(Laarence Oliphant) بود که مدتى در بخش سیاسى وزارت انگلستان مشغول و عضو پارلمان انگلستان بود. خاستگاه فکرى الیفانت مانند بیشتر صهیونیست‏ها، همان اندیشه ملت ارگانیک و ملت مطرود بود. از دیدگاه او، یهودیان یک نژاد مستقل‏اند که در مشاغل تجارى و مال‏اندوزى هوشمندى بالایی دارند، ولى حضور آنان در تمدن غرب منفى است، بلکه به دلیل این¬که ریشه آنان در فلسطین است هوشمندی و مال¬اندوزی¬شان در فلسطین شکوفا مى‏شود. از این رو، الیفانت مانند بسیارى از سیاست‏مداران وقت انگلیس معتقد بود نجات دولت عثمانى از مشکلات و گره‏هاى ناگشوده، مستلزم وارد کردن یک عنصر فعال اقتصادى در پیکر فرتوت آن است و این عنصر، همانا یهودیان¬اند؛ به همین دلیل، از انگلستان دعوت کرد تا طرح اسکان یهودیان نه تنها در فلسطین، بلکه در کرانه باخترى رود اردن را نیز تأیید نماید.

خلاصه طرح مذکور این بود که یک شرکت شهرک‏سازى براى اسکان یهودیان زیر نظر انگلستان و با سرمایه‏گذارى خارجى تأسیس شود که مرکز آن استانبول باشد. الیفات در یکى از کنگره‏هاى صهیون شرکت نموده و طومارى از امضاى یهودیان تهیه کرد که در آن یهودیان بر تمایل خود مبنى بر مهاجرت به فلسطین، نه کشوری دیگر، تأکید مى‏نمودند. الیفات در عمل موفق شد هفتاد پیشه‏ور یهودى را به آن‏جا منتقل کند (مسیری، 1374، ص88) و این موضوع، بخشی از طرح جامع او براى مهاجرت یهودیان به فلسطین بود.  

هر چند افراد دیگرى غیر از هرتسل یهودیان را به صهیونیسم سیاسى فرا مى‏خواندند، امّا هیچ‏یک همانند وى طرح جامع و برنامه سیاسى و سازمانى مدوّنى در دست نداشتند. هرتسل در میان دولت‏مداران هوادار صهیون نفوذ زیادى پیدا کرد و از این نظر، از ابتدا اصرار ورزید دولت در حال تشکیل را به سازمانی که بنا نهاده بود، یعنی سازمان جهانی صهیونیسم، واگذار نمایند. او علاوه بر کنگره‏هایى که به عنوان تریبون سیاسى سازمان محسوب مى‏شد، صندوق اسکان یهود را براى سرمایه‏گذارى، طرح‏هاى مهاجرت و اسکان ایجاد کرد. هم‏چنین یک چاپخانه نیز براى چاپ نشریه‏هاى رسمى مبلّغ صهیونیسم و به زبان‏هاى مختلف نیز راه¬اندازی نمود. به گفته هرتسل، کلیه این اقدامات، مقدمه‏اى براى تحقق عینى دولت یهود به شمار مى‏رفت. (پیشین، ص25) البته صهیونیست‏ها معتقد بودند اقداماتی چون مهاجرت و اسکان یهودیان، حلّال مشکل یهود نیست بلکه تحقق آن نیازمند پشتوانه و حمایت بین‏الملل است، از این رو بعد از کنگره اوّل، کنگره‏هاى دیگرى در شهرهاى مختلف سوئیس و... تشکیل گردید و اقداماتى در خصوص جلب حمایت‏هاى بین‏المللى انجام دادند، امّا تا کنگره یازدهم نتیجه‏اى در این خصوص به دست نیامد.  

جنگ جهانى اوّل با پیروزى متفقین به پایان رسید و در سال 1298/1919 پیمان تأسیس جامعه ملل در کنگره ورساى به امضای کشورهاى متفق رسید. بر اساس مادّه 22 اساس¬نامه جامعه ملل، مستعمرات متحدین، تحت قیومیت دولت¬های متفق قرار گرفت، زیرا به عقیده مؤسسان جامعه ملل، سکنه آن نقاط، به لحاظ اوضاع سخت زمانه، توانایى اداره خود را نداشتند، از این رو مى‏بایست تا زمانى که بتوانند خود را اداره کنند، تحت قیومیت یک دولت قیم باشند. (زعیتر، 1362، ص124). اختلاف میان انگلیس و فرانسه درباره توافق‏نامه سایکس‏پیکو  در مورد چگونگى اداره فلسطین توسط یک رژیم بین‏المللى و چگونگى اجراى اعلامیه بالفور، به برپایى اجلاس شوراى عالى متفقین در سال 1299/1920 در سان‏ریمو منجر گردید که بر اساس آن، سوریه و لبنان تحت سرپرستى فرانسه، و عراق و فلسطین، به شرط اجراى وعده بالفور در قیمومیت انگلیس قرار گرفتند. قیمومیت انگلیس بر فلسطین، سیل مهاجرت یهودیان به فلسطین را در پی داشت، و در مقابل حقوق مردم بومى (عرب‏هاى فلسطینى) نادیده گرفته شد. رفتار انگلیس با مفاد اعلامیه بالفور و محتواى حکم قیمومیت جامعه ملل که رعایت حقوق مردم بومى فلسطین بود، مغایرت داشت و از این رو این رفتار به اختلاف و درگیرى شدید بین یهودیان و اعراب منجر گردید و این اوضاع نابسامان فلسطین موجب شد که انگلیس از اداره آن منطقه عاجز مانده، و مسئله فلسطین را در سال 1326/1947 به سازمان ملل واگذار نماید. (ارینیک، 1368، ص 178).  

اسرائیل در ابتداى تشکیل آن، به واسطه پشتیبانى انگلیس (قیم فلسطین)، سرازیر شدن سرمایه‏هاى یهودیان ثروتمند به آن کشور و استفاده از سرمایه‏های بخش تولید، رشد قابل ملاحظه‏اى داشت تا حدی که تولید ناخالص ملى  آن هر پنج سال دو برابر شد در حالى که تعداد جمعیت یهود هر هشت سال به دو برابر افزایش مى‏یافت. این تحول و رشد چشم‏گیر اقتصادى به تدریج به برترى اقتصادى یهودیان بر اعراب فلسطینى انجامید. رشد اقتصادی به رژیم صهیونیستى کمک کرد تا به تأسیس ارتشى مجّهز و آماده، و جذب مهاجران و تأسیس سازمان‏هاى جدید حکومتى، از جمله: مراکز درمانى، بانک مرکزى، بیمه، رادیو و... دست بزند. (شیرودى، 1382، ص153).

در سال‏هاى 1352/1973 تا 1364/1985، اقتصاد رژیم صهیونیستى به دلایل مختلفى چون: متحمل شدن هزینه‏هاى زیاد در جنگ 1352/1973، افزایش قیمت نفت، هم‏چنین کاهش سرمایه‏گذارى‏هاى خارجى و فقدان بازار فروش و صادرات کالاهاى تولیدى و... ، دچار رکود شدیدى شد. در این دوره دولت اسرائیل با کنترل میزان رشد تورم، کاهش هزینه‏هاى دولتى، بهره‏گیرى از کمک‏هاى ویژه آمریکا و اجراى سیاست‏هاى اصلاح اقتصادى، بحران را مهار کرد و کوشید به رشد اقتصادى دست یابد. در این دوران، به بخش صنعت و دو بخش مرتبط با آن، یعنى ساختمان و خدمات، بیشتر از بخش کشاورزى توجّه شد. در بخش صنعت، صنایع نظامى، گسترش زیادى پیدا کرد، به¬طورى که این رژیم، به سازندگان و صادرکنندگان مهّم هواپیماهاى جنگى، موشک‏ها، مهمات و سلاح‏هاى شیمیایى و... تبدیل شد. در خصوص وضعیت کشاورزى نیز باید گفت با این¬که کمتر به آن توجه می¬شود، اما اسرائیل همه نیازهاى غذایى خود را در داخل تأمین مى‏کند.  

از عوامل رشد اقتصادى اسرائیل، دریافت مساعدت‏هاى خارجى، چه به شکل وام و چه به صورت کمک‏هاى بلاعوض یا تسهیلات تجارى است. دریافت غرامت یهودآزارى از دولت آلمان نیز کمک مؤثری به رشد اقتصادی آن نمود؛ به بیان دیگر، اسرائیل به محض این¬که به عنوان یک دولت تشکل پیدا کرد، خود را نماینده همه یهودیان جهان اعلام نمود و با این ادعا توانست قراردادهاى متعددى با دولت آلمان منعقد کند که بر اساس آن، آلمان مى‏بایست مبالغى را به عنوان غرامت به زیان¬دیدگان یهودى اسرائیل بپردازد. از جمله این قراردادها، پرداخت 882 میلیون دلار به صورت رایگان به اسرائیل است که این مبلغ به مصرف خرید از آلمان رسید (ماضى، پیشین، ص48). رژیم صهیونیستى در راستاى قراردادهاى منعقد نموده با آلمان مدعى شد که تمام سپرده‏هاى بانکى یهودیان در بانک‏هاى اروپایى و به ویژه بانک‏هاى سوئیسى که صاحبان آنها فوت کرده‏اند و بدون مطالبه باقى مانده، باید به آن دولت برگردانده شود که از این طریق نیز نهصد میلیون دلار دریافت کرد. علاوه بر آنها، دولت آلمان مى‏بایست غرامت شخصى به قربانیان حکومت نازى پرداخت کند که این پرداخت هم¬چنان ادامه دارد و مبلغ آن، تنها در سال‏هاى 1354/1975 تا 1360/1981 به 2/8 میلیارد دلار رسید. به علاوه، کلاوس کینکل، وزیر خارجه وقت آلمان در مى1996/ اردیبهشت 1375، اعلام نمود کلّ کمک‏هاى آلمان به اسرائیل تا سال مذکور بالغ بر شصت میلیارد دلار بوده است.

از دیگر منابع کمک‏هاى خارجى به اسرائیل، کمک‏هاى دولت آمریکا و یهودیان آمریکا مى‏باشد، که به شکل‏های مختلف، صورت مى‏گیرد. حجم کمک‏هاى اقتصادى آمریکا به رژیم اسرائیل از سال 1327/1948 تا 1375/1996 به رقم 27/6 میلیارد دلار می¬رسد که این مبلغ در آغاز هر سال مالى، به صورت رایگان از طرف خزانه‏دارى آمریکا به صورت نقدی در اختیار اسرائیل قرار مى‏گیرد. از سوى دیگر، حجم کمک‏هاى اعلان نشده آمریکا به رژیم صهیونیستى چند برابر ارقام اعلام شده است. آمریکا علاوه بر کمک‏هاى مالى، به طرق مختلف، در راستاى حمایت از آن رژیم، گام برداشته است که از جمله آنها کمک‏هاى غیرمستقیم با ایجاد بازار فروش کالاهاى اسرائیلى در آمریکا، اعطاى اعتبارات و تسهیلات مالى از سوى بانک‏هاى تجارى آمریکا و سرمایه‏گذارى مستقیم دولت و شرکت‏هاى خصوصى آمریکا در کشوراسرائیل و... مى‏باشد. (همان، ص 51)

اقتصاد اسرائیل، با وقوع انتفاضه در سرزمین فلسطین و تداوم آن، هزینه‏ها، خسارت‏ها و تبعات گوناگونى در پی داشت. وجود ناآرامى در مناطق فلسطینى و ایجاد تنش و بحران در منطقه خاورمیانه، کاهش چشم‏گیر حجم سرمایه¬گذارى‏هاى خارجى در اسرائیل را به همراه داشته است. این امر باعث شده تا اسرائیل فرصت‏هاى مناسب را براى جذب سرمایه‏هاى خارجى از دست بدهد و هزینه‏هاى مضاعفى را متحمّل شود. روزنامه جروزالم پُست، طى گزارشى که در تاریخ 9 نوامبر 2000 /19آبان 1379 منتشر کرد، از خروج 1/3 میلیارد شیکل(هر دلار معادل 4/62 شیکل) از شرکت‏هاى سرمایه‏گذارى سهام در اکتبر همان سال خبر داد. (فصل‏نامه مطالعات فلسطین، پائیز 1379، ص 179). بر اساس این گزارش، دارایى‏هاى شرکت‏هاى نام¬برده، به دلیل وقوع رویدادهاى خشونت¬آمیز در انتفاضه به میزان 8% کاهش یافت.

به گزارش یکى از شماره‏هاى روزنامه‏ هاآرتص (اکتبر2000 / مهر 1379) از زمان انتفاضه الاقصى به بعد، تلاش براى جذب اسرائیلى‏ها به حوزه ساختمان¬سازى بیشتر شده است. به نظر بنیامین، وزیر وقت مسکن، صنعت خانه¬سازى از کمبود شدید نیروى انسانى کار رنج مى‏برد که علّت آن بر سر کار حاضر نشدن حدود هفتاد هزار فلسطینى، به خاطر اعمال خشونت علیه آنها است. هم‏چنین، بخش کشاورزى نیز دچار همین مشکل شده است، به ویژه در بخش صیفی¬کارى و پرورش گل، به¬طورى که نماینده صیفى‏کاران اسرائیل و شوراى باغ‏داران کشور، خواستار ورود فورى پنج هزار کارگر خارجى به کشور شد و حتى صاحبان رستوران‏ها نیز خواهان ورود فورى شش هزار کارگر خارجى شدند (پیشین). این کاهش نیروى کار، در صنایع دیگر رژیم صهیونیستى نیز به چشم مى‏خورد، و این مسئله به عنوان یک بحران در جامعه اسرائیل به حساب مى‏آید.  

  واردات فورى نیروى کار خارجى و استخدام گسترده آنها به¬طور قابل ملاحظه‏اى به اقتصاد اسرائیل کمک کرده، امّا مشکلات اقتصادى و اجتماعى دیگرى نیز به وجود آورده است. دست¬مزدهاى پایین نیروى کار خارجى، در ظاهر به اقتصاد این رژیم کمک مى‏کند، ولی در این میان، باعث ناامید شدن ده‏ها هزار اسرائیلى براى ورود به حوزه ساختمان¬سازى، کشاورزى، خدمات¬رسانى و... شده است. اسرائیلى‏ها ترجیح مى‏دهند به جاى این که به جست¬وجوى کار در صنایع نام¬برده بپردازند، به مزایاى بیمه بیکارى وابسته بشوند که این امر نیز هزینه گزافى را بر اقتصاد اسرائیل وارد مى‏سازد.

به دنبال استمرار ناآرامى‏ها در اسرائیل، مؤلفه‏هاى درآمد سرانه ملى که نشان¬دهنده میزان رشد اقتصاد مى‏باشد، و واردات و صادرات و... ، کاهش شدیدى پیدا کرده است. این در حالى است که مصرف‏گرایى در جامعه اسرائیل به میزان 5/4% و میانگین بیکارى حدود 9% افزایش داشته است. بر اثر بحران اقتصادى، دولت اسرائیل دچار کسرى بودجه شده و اثرات این کسرى بودجه در زندگى اسرائیلى‏ها ظاهر گردیده است و شکل‏گیرى اعتصابات و اختلاف در میان نیروهاى دولتى و... از شواهد این امر مى‏باشد. بنا به گزارش‏ هاآرتص بعد از این¬که رژیم صهیونیستى براى تأمین بودجه دفاعى کشور که خود اقدامى در جهت حفظ امنیت شهروندان یهودی است ناگزیر شد بخشى از کلّ بودجه مصوب دولت در سال 1381/ 2002، را به این امر تخصیص دهد. این در حالی است که در دیگر بخش‏هاى دولتی نیز کسرى بودجه به وجود آمد و در این راستا، اعتصابات زیادى صورت گرفت، از جمله: اعتصاب استادان و اعضاى هیأت علمى دانشگاه‏ها به دلیل کمی میزان حقوق آنها، اعتصاب 1050 تن از کارمندان دفتر مرکزى اداره بیمه، هم‏چنین، اعتصاب کارگران اداره ثبت املاک و کارمندان وزارت کار و اداره گمرک(پیشین) که علّت اصلى همه آنها، اعتراض به کاهش حقوق پرداختى و یا بودجه تخصیص داده شده به سازمان و نهاد محل خدمتشان بوده است.

خلاصه این¬که: رژیم اشغال¬گر قدس، پس از سپری کردن یک دوره رشد اقتصادی، در دو دهه گذشته، با بحران اقتصادی در ابعاد مختلف روبه¬رو بوده است. (جریس و خلیفه، 1381، ص241).  

اندیشه واهى نژاد برتر و برگزیده، دنیایى از ظلم، بیداد، قتل، غصب، خون¬آشامى و... را در خود جاى داده است. افسانه پوچ برترى نژادى که در قرن اخیر، صهیونیسم جهانى از پرچم¬داران اصلى آن مى‏باشد، در گذشته نیز بین طوایف و اقوام یهودى وجود داشته است، امّا این مسئله توسط صهیونیست، چنان غلظت یافته و در سایه آن، چنان اعمال ضد بشرى صورت مى‏گیرد، که حتى موجب اعتراض شدید یهودیت شده است، به¬طورى که یکى از شخصیت‏هاى یهودى در این مورد مى‏گوید: «در فرهنگ صهیونیستى، خداى خالق هستى و خالق انسان تبدیل به خداى قومى مى‏شود، که با اصول مذهب یهود تضاد آشکار دارد».

صهیونیست‏ها، در طول حیات و تاریخ ننگین خود پیوسته وانمود کرده¬اند که نژاد برتر و بالاتری نسبت به انسان‏هاى دیگر دارند و از این رو خود را صاحب تمام جهان و در نهایت، حاکم بر تمام جهانیان و دنیا به حساب مى‏آورند. آنها با استناد به کتاب تلمود، معتقدند: ارواح یهود از ارواح دیگر برتر است، زیرا ارواح یهودى جزئى از خداوند است و آنها نزد خدا عزیزترند، در حالی که ارواح دیگر، شیطانى و مانند ارواح حیوانات مى‏باشند. بهشت مخصوص یهود است و هیچ‏کس به جز آنها وارد بهشت نمى‏شود، ولى جهنم، جایگاه مسیحیان و مسلمانان است. هم‏چنین مى‏گویند بر یهود لازم است که املاک دیگران را خریدارى کند تا آنها صاحب ملک نباشند و همیشه سلطه اقتصادى در اختیار یهود باشد. (شیرازى، بى‏تا، ص 22). خصیصه نژادپرستى صهیونیست‏ها باعث شده که هیچ‏گاه غیر خود را قبول نکنند و بر اساس همین خصایص، در هر کجاى دنیا که باشند، موجبات آزار و اذیت همسایگان خود را فراهم مى‏کنند و به همین دلیل، پیوسته مورد تنفر جهانیان قرار دارند، به¬طورى که در دوران مختلف و به علت انزجار مردم از این جماعت، همیشه مطرود بوده و مورد لعن و نفرین جهانیان قرار گرفته‏اند. (پیشین، ص106). یهودى‏هاى صهیونیست که حرص و ولع¬ زیادی برای تسلط بر دیگران و فرمانروایى کردن بر آنها دارند، در طول تاریخ خود، همیشه در جنگ و درگیرى با انسان‏هاى دیگر در کشورهاى مختلف به سر برده¬اند.  

صهیونیسم، با توجّه به گستره نفوذش در رسانه‏هاى گروهى، سیاست تبعیض نژادى و نژاد برتر را در بسیارى از کشورها، حتى در کشورهاى به اصطلاح متمدن و مترقى اروپایى، به ‏خصوص آمریکا و حتى انگلستان، فرانسه و... ، پیاده نموده است و مشکلات زیادی را براى توده‏ها، به دلیل رنگ و نژاد و... به وجود آورده و در صدد نسل‏زدایى آنان نیز برآمده است که آثار و شواهد آن در جهان مشهود می¬باشد. نمونه بارز آن را مى‏توان در خود اسرائیل دید که چگونه حقوق حقّه مسلمانان فلسطینی را با کمال بى‏شرمى پایمال مى‏کنند. نفوذ صهیونیست‏ها بر هیئت حاکمه قدرت‏هاى بزرگ به حدّى است که به راحتى در نوع سیاست‏گذارى داخلى و خارجى آن کشورها تأثیر مى‏گذارند و قوانینى مانند قانون همجنس¬بازى، ممنوعیت حجاب، مبارزه با تروریسم اسلامى و... که برخی اوقات وضع مى‏شود، همه از نفوذ صهیونیست‏ها متأثر بوده و غالباً خواسته یا ناخواسته در راستاى اهداف آنها، مبنى بر از بین بردن اعتقادات دینى و مذهبى و نابودى ادیان دیگر قرار دارد، زیرا به زعم صهیونیست‏ها رسیدن به یک حکومت واحد و جهانى یهودى، مستلزم نابودى ادیان دیگر مى‏باشد. (شاهاک، 1367، ص 220).  

افکار پوچ نژادپرستى موجب شده است که صهیونیست‏ها، پس از اشغال تدریجى سرزمین فلسطین، وجود ساکنان اصلى و صاحبان واقعى آن سامان را تحمل نکرده و به طرق مختلف و با انواع توطئه‏ها در صدد کشتار و اخراج و آوارگى مردم آن سرزمین برآیند، تا آن¬جا که هزاران انسان را به قتل رسانیده و منازل آنان را بر سرشان خراب نموده و میلیون‏ها نفر را بى¬خانمان، راهى بیابان‏ها و کوه‏ها، و از دیارشان اخراج کرده¬اند. علاوه بر آن، حتى چند صد هزار نفر از صاحبان اصلى فلسطین نیز که در سرزمین‏هاى اشغالى باقى مانده‏اند، از کوچک‏ترین حقوق اجتماعى محروم بوده و با کم¬‏ترین حقوق و شرایط و امکانات زندگى خود را سپرى مى‏نمایند.

صهیونیست‏ها، در فلسطین اشغالى، به شکل¬های مختلف تبعیض نژادى را پیاده کرده‏اند، از جمله زمین‏هاى فلسطینیان را به¬طور عمده به بنیاد یهودى متعلق مى‏دانند و از جانب آژانس یهود، سرپرستى آنها را به عهده گرفته-اند. این بنیاد که یکى از تشکیلات جنبش صهیونیستى است، سیاست‏هاى نژادپرستانه را رهبرى مى‏کند و گاهی اوقات اقامت و یا دایر کردن محل کسب و یا اشتغال غیریهودیان بر زمین‏هاى خودشان را ممنوع مى‏سازد، و به این سیاست پشتوانه قانونى داده و از سوى دستگاه‏هاى اجرایى اسرائیل حمایت مى‏شود. این محدودیت‏ها با شیوه‏هاى نژادپرستانه، به همه غیریهودیان تحمیل مى‏شود. در این راستا، یک یهودى دزد یا راهزن، پس از طى دوران محکومیت خود مى‏تواند در شهر یا منطقه دلخواه خود به کار بپردازد، در صورتى که یک فرد غیریهودى ساکن فلسطین، چنین امتیازى را ندارد.

طبق قانون و مقررات رژیم صهیونیستى، اعراب، حق کار کردن بر روى زمین‏هاى کشاورزى و نیز اجاره زمین و برداشت محصول از آنها را ندارند. بر اساس این قوانین، مهاجران یهودى که مفاد مقررات را زیر پا بگذارند، جرمى سنگین مرتکب شده و به مجازات مى‏رسند. صهیونیست‏ها تسلط کارگران عرب بر امور کشاورزى را مثل سرطانى در پیکر آن رژیم تلقى مى‏کنند. مصداق این تفکر را مى‏توان در گفته‏هاى مسئولان این رژیم مشاهده کرد، از جمله یکی از وزرای کشاورزى رژیم صهیونیستى معتقد است تسلط کارگران عرب بر کشاورزى یهود، غده‏اى سرطانى در پیکر ماست. (پیشین).

  رژیم صهیونیستى پس از تشکیل اسرائیل، بر اساس اصول تفکر توسعه¬طلبانه و نژاد¬پرستانه خود، به منظور تخلیه فلسطین از ساکنان اصلى آن، سیاست‏هایى را علاوه بر موارد فوق در پیش گرفت. این رژیم با تشکیل سازمان واکنش سریع شهری در سال 1324 /1945 (فتحی و سلامه، 1386، ص78) در تمام زمینه‏هاى زندگى فلسطینى، از نظارت برنامه‏ها گرفته تا حبس و مسدود کردن آزادى و رفت و آمد و تبعید ساکنان عرب به خارج به دخالت پرداخت. (صفاتاج، بى¬تا، ص50). بر اساس قوانین صهیونیستى، مالک عرب، بایستى مالکیت خود را بر زمین بى‏سند خویش، به مدّت پانزده سال اثبات مى‏کرد، در غیر این صورت، مالکیت اراضى به دولت واگذار مى‏شد. به علاوه، ولادت عرب‏ها در مناطق اشغالى سند قانونى براى اعطاى حق تابعیت محسوب نمى‏شود، در صورتى که یهودى‏ها در آن سرزمین، اگر چه که در آن¬جا هم متولد نشده باشند، حق اقامت و دریافت تابعیت اسرائیلى بى¬قید و شرط دارند. این قوانین در راستاى اهداف رژیم صهیونیستى، مبنى بر طرد ساکنان عرب فلسطینى و تشویق و ترغیب یهودیان در کشورهاى مختلف براى مهاجرت به فلسطین اشغالى است که البته تا به حال در این امر موفقیت قابل توجّهى به دست نیاورده¬اند.  

رژیم صهیونیستى، با اِعمال سیاست‏هاى اقتصادى، باعث به¬هم¬ریختگى اوضاع اقتصادى مناطق عربى اشغالى شد و در نتیجه، توان اقتصادى اعراب در خدمت اسرائیل در آمد. صهیونیست‏ها، از ترس این¬که بر اثر فشار اقتصادى، کارگران بیکار عرب دست به شورش و انقلاب بزنند، آنها را در بعضى از پروژه‏هاى اقتصادى کوتاه¬مدّت به کار گرفتند امّا بعد از مدتى آنها را نیز اخراج نمودند، و این سیاست، با این هدف بود که اعراب سرزمین‏هاى اشغالى براى پیدا کردن کار مجبور شوند به خارج از سرزمین‏هاى اشغالى مهاجرت کنند. مهاجرت اعراب موجب مى‏شد که خانه و کاشانه آنها، بر اساس قوانین سازمان واکنش سریع شهرى مصادره شود، و این بدان معنا بود که عرب‏هایى که از فلسطین خارج مى‏شوند، دیگر حقّ برگشتن ندارند(شاهاک، 1357، ص 240)، زیرا دیگر حقّ و حقوقى در آن¬جا نداشتند. این سیاست با هدف تخلیه اراضى از ساکنان اصلى آنها اعمال مى‏شود. به هر روى، صهیونیست عقیده دارد که مقابله با افزایش تقاضاى ناشى از رشد جمعیت فلسطینى راهى جز این، پیش روى اسرائیل نگذاشته است! به هر روی، اسرائیل غاصب از آغاز تأسیس تاکنون با فقدان مشروعیت در نزد مسلمانان فلسطینی و سایر مسلمانان منطقه روبه¬رو بوده است و با گسترش قیام‏های فلسطینی و بروز جدیدترین حمله سراسری آن رژیم به غزه و نیز با ظهور قیام‏های مردمی در مصر، لیبی و... با بحران عمیق¬تر مشروعیت سیاسی در داخل و نیز در منطقه مسلمان¬نشین خاورمیانه روبه¬رو گریده است. (پتراس، 1388، ص47).  

اسرائیل کشوری است که از طریق گردآوردن گروه‏هاى مختلف یهودى از این سو و آن سو، تشکیل شده و از زمان تشکیل آن، تنش‏هایى میان گروه‏هاى مختلف یهودى وجود داشته و به مرور زمان این تنش‏ها قوّت گرفته است. از جمله بحران‏هایى که رژیم صهیونیستى با آن روبه¬رو است، وجود تبعیض میان گروه‏هاى مختلف جامعه اسرائیل، تبعیض میان یهودیان و درگیرى میان یهودیان غربى و شرقى، و نیز تبعیض بر ضد اعراب از سوى یهودیان و درگیرى میان یهودیان متعصّب و یهودیان مذهبى می¬باشد. (افتخارى، 1380، ص 48).  

  تبعیض بین یهودیان سفاردى که از شرق به اسرائیل کوچ کرده¬اند و یهودیان اشکنازى که از غرب به اسرائیل مهاجرت کرده¬اند، در زمان‏هاى گذشته ریشه دارد. هنگامی که اشکنازى‏ها به اسرائیل وارد شدند، به واسطه این که یهودیانی ثروتمند و مرفه بودند، به یهودیان سفاردى  به چشم حقارت مى‏نگریستند. آنها با ورود به اسرائیل، سازمان‏ها و مؤسسات آموزشى، اقتصادى و اجتماعى ویژه خود را بر پا کردند و به تدریج، سلطه سیاسى، اقتصادى و فرهنگى را به دست گرفتند و اکنون نیز چنین است. در جامعه اسرائیل، یهودیان شرقى، همواره ابزارى براى یهودیان غربى هستند و برای مثال، آنها به خطوط اوّل جبهه‏هاى جنگ فرستاده مى‏شوند، و به لحاظ این¬که در وزارت پلیس، اکثریت با یهودیان شرقى است، مأموریت سرکوبى مخالفان این رژیم، توسط آنها صورت مى‏گیرد، در حالى که مقامات عالى فرماندهى ارتش در دست یهودیان اشکنازى است. از این رو، با قوت گرفتن انتفاضه و قیام‏های بعدی و تنگ‏تر شدن عرصه بر اسرائیلى‏ها، تحمیل خسارت‏هاى فراوان و ایجاد ناامنى از سوى مبارزان فلسطینى، بحران‏هاى شدیدى در سطح نیروهاى سیاسى و نظامى رژیم صهیونیستى به وجود آمده، و این امر، سیاست‏هاى این رژیم را دچار چالش نموده است و به ویژه در سال‏هاى اخیر این مشکلات در برخی تظاهرات‏هاى اسرائیلى، اعلام عدم همکارى بعضی از نیروهاى نظامى با دولت و... تبلور یافته است.  

دولت اسرائیلى، به عنوان دولتى براى همه یهودیان پا گرفته و در زمانى که یهودیان اقلیت کوچکى را در فلسطین تشکیل مى‏دادند، جنبش صهیونیسم جهانى در تمام دنیا، شعار دو قومى  و عدم سلطه قومى بر قوم دیگر و برابرى و مساوات را سر مى‏داد، تا افکار عمومى را با خود همراه سازد، امّا همین که تعداد یهودیان در فلسطین افزایش یافت، صهیونیست‏ها شعارهاى خود را دگرگون کردند و مدعى شدند که یهودیان تنها گروهى هستند که مى‏توان آنها را فلسطینى دانست. از این رو، از همان زمان، تبعیض بین اعراب فلسطینى( مالکان اصلى آن سرزمین) و یهودیان صهیونیست آغاز شد و اقدامات گسترده‏اى برای اخراج آنان از وطنشان صورت گرفت. با افزایش تجاوزات و تظلّمات به ساکنان اصلى فلسطین، درگیرى بین آنها شروع شد و ادامه یافت، ولی اِعمال سیاست‏هاى خشونت‏آمیز رژیم صهیونیستى، موجب پیدایش انتفاضه، عملیات شهادت¬طلبانه و... شد. این قضیه بحرانی جدّى براى آن رژیم به وجود آورده است، به¬طورى که امروزه به شدت از سرکوب مردم فلسطین عاجز مانده و روز به روز رو به زوال مى‏رود.  

  صهیونیست‏ها براى این¬که حکومت مستقلى را براى خود ایجاد کنند، دین یهود را دست‏آویزى براى خویش قرار دادند و با ایده‏هاى ارض موعود، قوم برگزیده و... به آرمان سیاسی خود در تشکیل یک حکومت مستقل دست یافتند. (رضوى، 1379، ص 8) با این وصف، از همان ابتدا، بنیان‏هاى فکرى صهیونیسم‏هاى سیاسى و مذهبى دچار تناقض بود و با رفتارهاى غیرمذهبى و ضددینى صهیونیست‏هاى سیاسى، این تناقضات به شدّت آشکار شده و به بحران اجتماعى تبدیل گردید. صهیونیست‏ها، براى مقابله با یهودیان متدین تفکر جدایى دین از سیاست را تقویت کرده و در تشکیل دولت اسرائیل نیز بر پایه تفکر علمانى( تفکر جدایى دین از سیاست) عمل کرده¬اند و آن تفکر را براى در حاشیه نگه داشتن صبغه دینى یهود، زنده نگه داشته¬اند، امّا یهودیان مذهبى، به¬رغم فشارهایى که از سوى صهیونیست‏ها متحمل مى‏شوند، همواره سیاست‏هاى آنان را به چالش مى‏کشند و رفتارهاى صهیونیستى را با دین حضرت موسى و مسیح متعارض مى‏دانند.  

اختلافات میان صهیونیست‏هاى مذهبى و غیرمذهبى موجب شد در سطح جامعه اسرائیل، سازمان‏ها، احزاب و جنبش‏هایى به وجود بیاید، مانند ظهور یک سازمان دینى صهیونیستى به نام همزراحى(مرکز روحى) که واکنشى در برابر نفوذ روزافزون موج علمانى‏گرایى در زمینه آموزش هودیان است. این نهاد براى مقابله با ترویج جدایى دین از سیاست، به تأسیس مدارس دینى قومى، تحت عنوان شبکه مدارس اقدام نمود، و از این طریق به مبارزه با تفکرى برخاست که دین را به عنوان یک مسئله شخصى تلقى مى‏کند، و تقویت دین در امر سیاست اسرائیل را براى رسیدن به اهداف سیاسى آن رژیم زیان‏آور می¬داند.

از آن¬جا که دولت اسرائیل یک دولت سیاسى است و اهداف سیاسى را پی¬گیرى مى‏کند، نه اهداف مذهبى را، در امر آموزش و پرورش که یکى از نهادهای مهم تربیت و فرهنگ‏سازى یهودیان مى‏باشد، به اِعمال نفوذ شدید دست زده و برنامه‏هاى آن‏را بر اساس اهداف صهیونیست‏ها پى‏ریزى کرده و در این راستا، به تأسیس مؤسسه‏هاى آموزش عالى، ساختن مهدکودک و مدارس و... اقدام نموده است، که همه آنها زیر نظر آژانس یهود است. این آژانس مروج افکار صهیونیست‏هاى سیاسى یا همان تفکر علمانی است. (مرکز مطالعات فلسطین، 1377، ص 211).  

  ریشه یکى دیگر از تعارضات میان دین‏داران و غیرمذهبى‏ها در جامعه اسرائیل، متن قانون اساسى آن کشور می¬باشد؛ به بیان عمیق‏تر، سیاست‏هاى کلى دولت رژیم صهیونیستى را احزاب و گروه‏هاى غیرمذهبى رقم مى‏زنند. آنها در چگونگى تدوین قانون اساسى اِعمال نفوذ کرده و اصولی را در قانون اساسى گنجانده‏اند که با تفکرات دین‏داران در تعارض است. از جمله این تعارضات نبود یک تعریف روشن از هویت یهودى‏ها است به ویژه آن¬جا که موضوع گرویدن به دیانت یهود به میان مى‏آید. رهبران دینى یهود بر این باورند که یهودى کسى است که از مادر یهودى زائیده شود هرچند که به تعالیم دینى یهودیت عمل نکند. علاوه بر آن، به هرکس که به دین یهود گرویده و به تعالیم یهودیت عمل کند نیز یهودى اطلاق مى‏گردد. این در حالی است که صهیونیست غیرمذهبى چنین اعتقادى ندارد. (ماضی، پیشین، ص 273). آنها معتقدند یهودى کسى است که در گروه‏هایى که به نام ملت یهود تشکیل مى‏شود، عضویت دارد، یا به عبارتى دیگر، یهودى کسى است که فرزند ملّت یهود باشد. در تشخیص هویت یهودى نیز بین این دو جنبش اختلافاتى وجود دارد. از این رو، دین‏داران بر این باورند که صلاحیت مطلق در احراز هویت یهودیان با آنها مى‏باشد و در مقابل، سکولارهاى صهیونیستى تشخیص هویت را در زمره وظایف وزارت کشور مى‏دانند.  

  از مهم‏ترین احزاب سیاسى اسرائیل، حزب کارگرى سوسیالیستى و حزب لیکود مى‏باشد که در عرصه قدرت، رقباى جدّى به شمار مى‏روند. احزاب مذکور در سیاست‏هاى خود در تعارض با هم هستند. حزب لیکود در راستاى تحقق اهداف رژیم صهیونیستى، به شیوه‏هاى مختلف زور و خشونت قائل است و تنها راه پیشبرد اهداف رژیم صهیونیستی را در سرکوب مخالفان، با شیوه‏هاى اِعمال خشونت نظامى مى‏داند، در صورتى که حزب کار، کمى متعادل‏تر از لیکود است و به کارگیرى خشونت را تنها راه‏حل فرض نمى‏کند و معتقد است با مذاکره و حتّى دادن امتیاز به اعراب مى‏توان، صلح و امنیت را براى یهودیان به ارمغان آورد. حزب کار به آمریکا گرایش شدید دارد، به-طورى که از حامیان سرسخت طرح‏هاى آمریکا مبنى بر صلح خاورمیانه و برچیده شدن اختلاف اعراب و اسرائیل است.

حزب کار که در انتخابات 1369/1990 از حزب لیکود شکست خورد، با اجراى انتخابات درون¬حزبى به شیوه آمریکایى، اسحاق رابین را به ریاست و رهبرى حزب برگزید. این حزب در آستانه انتخابات 1371/1992، دگرگونى‏هاى چشم‏گیرى را در سیاست خود نسبت به اعراب و فلسطینیان اعلام کرد که از جمله آنها، پذیرش حقوق قانونى فلسطینى‏ها، لغو ممنوعیت گفت¬و¬گو با سازمان آزادى‏بخش فلسطین و چاره¬اندیشى براى مسئله جولان در ازاى تضمین امنیت اسرائیل بود. اعلام این سیاست‏ها موجب شد اسحاق رابین در انتخابات آن سال، به پیروزى برسد. (پیشین). بعد از پیروزى حزب کار در انتخابات 1371/1992 اسحاق رابین، مذاکرات شکست خورده لیکود را دنبال کرد، و بر اساس آن، خروج ارتش اسرائیل را از غزه و برخى شهرها و روستاها در کرانه غربى رود اردن خواستار شد، و بدین وسیله بر تشکیل حکومت خودگردان فلسطین گردن نهاد (فصل‏نامه مطالعات فلسطین، تابستان 1379، ص 64)، البته باید دانست، به¬رغم این¬که حزب کار خود را مشتاق برقرارى صلح با اعراب نشان مى‏دهد، ولى به هیچ وجه از اهداف و برنامه‏هاى ثابت رژیم صهیونیستى تخلف نمى‏کند. این حزب با خروج ارتش اسرائیل از کرانه غربى و سپردن آن مناطق به تشکیلات خودگردان و اعمال سیاست‏هاى اسرائیلى بر تشکیلات خودگردان، طرح خودمختارى فلسطین را به طرح خود¬سرکوبى فلسطینیان تبدیل نمود (پیشین؛ مهاجرانی، بهار 1373، ص3؛ فصل¬نامه مطالعات فلسطین، زمستان 1378، ص88) و براى نخستین¬بار در تاریخ جنبش‏هاى آزادى‏بخش جهان، یک سازمان رهایى‏بخش، به یک گروه پلیسى، براى سرکوب مالکان قانونى و شرعى کشورشان (فلسطین) تبدیل شد.  رژیم صهیونیستى براى این‏که بتواند یهودیان سراسر جهان را در اسرائیل جمع کند، به آنها وعده‏هایى چون اسکان در شهرک‏هاى یهودى‏نشین و تأمین امنیت، و رفاه و... داده است، از این رو، به احداث شهرک‏هاى جدید اقدام مى‏نماید و یهودیان مهاجر سراسر دنیا را در آنها اسکان مى‏دهد. با توجّه به این¬که یهودیان تازه¬وارد پس از مدتى، جایگاه‏هاى دولتى و... را در اختیار مى‏گیرند، این امر موجبات نارضایتى یهودیان قدیمی¬تر ساکن را فراهم مى‏آورد. از طرفى، با ورود یهودیان مهاجر به اسرائیل و تصرف اراضى کشاورزى و منابع اقتصادى دیگر، اقتصاد اعراب فلسطینى دچار شکست شده و ساکنان اصلى آن سرزمین را به واکنش واداشته است. نارضایتى‏ها از مهاجرت یهودیان به اسرائیل در قالب تجمع، تظاهرات و حتّى نبرد مسلّحانه از طرف مبارزان فلسطینى و... متجلی شده است. این اعتراض‏ها، در جامعه اسرائیل به شکل یک بحران درآمده است، زیرا هم اعراب فلسطینى و هم یهودیان، دولت اسرائیل را برای برچیدن این شهرک‏ها، تحت فشار گذاشته‏اند. رژیم صهیونیستى با اعمال سیاست‏هاى غیردینى خود بحران‏هاى متعدد دیگرى را نیز پدید آورده است. یکى از مشکلات اصلى که این رژیم درگیر آن بوده و روز به روز سیر صعودى پیدا می¬کند وجود فساد مالى و اخلاقى در میان مقام‏ها و ارکان‏هاى دولتى به ویژه نیروهاى نظامى آن کشور است. حاصل عدم دخالت دین در سیاست، رشد روزافزون روابط نامشروع سربازان، به خصوص روابط نامشروع مردان نظامى با نظامیان زن است، که در نتیجه، بى‏بندبارى، مشکل بهداشت و... را براى ارتش این رژیم به ارمغان آورده و در نهایت، میزان توانایى نیروهاى نظامى را کاهش داده است. با توجّه به این¬که بقاى اسرائیل بر پایه نظامى¬گرى استوار است، این¬گونه بحران‏های فرهنگی، موجودیت آن کشور را دچار تزلزل نموده است.