۸۷٬۸۱۰
ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'ى' به 'ی') |
جز (جایگزینی متن - 'آنها' به 'آنها') |
||
خط ۹۳: | خط ۹۳: | ||
از موسی بن جعفر، آثار دیگری نیز روایت شده است: | از موسی بن جعفر، آثار دیگری نیز روایت شده است: | ||
[[علی بن جعفر]]، برادر امام کاظم(ع) کتابی با عنوان المسائل داشت که در آن مسئلههایی را که از امام کاظم(ع) پرسیده و جواب | [[علی بن جعفر]]، برادر امام کاظم(ع) کتابی با عنوان المسائل داشت که در آن مسئلههایی را که از امام کاظم(ع) پرسیده و جواب آنها را دریافت کرده بود ثبت کرده بود.<ref>کلینی، الکافی، ج۱، ص۱۴۹.59</ref> موضوع این کتاب مسائل فقهی است.<ref>عطاردی، مسند امام الکاظم، ج۱، مقدمه.60</ref> این کتاب با عنوان مسائل علی بن جعفر و مستدرکاتها توسط موسسه آل البیت منتشر شده است. | ||
رسالهای درباره عقل که خطاب به هشام بن حکم نوشته شده است.<ref>مروزی، مسندالاامام موسی بن جعفر علیهالسلام، ص۱۸۷-۲۳۲.61</ref> | رسالهای درباره عقل که خطاب به هشام بن حکم نوشته شده است.<ref>مروزی، مسندالاامام موسی بن جعفر علیهالسلام، ص۱۸۷-۲۳۲.61</ref> | ||
رسالهای درباره [[توحید]] که در پاسخ به سؤالات فتح بن عبدالله است.<ref>شیخ طوسی، فهرست، ۱۴۲۰ق، ص۲۶۴.62</ref> | رسالهای درباره [[توحید]] که در پاسخ به سؤالات فتح بن عبدالله است.<ref>شیخ طوسی، فهرست، ۱۴۲۰ق، ص۲۶۴.62</ref> | ||
خط ۱۴۵: | خط ۱۴۵: | ||
روزهای آخر عمر امام کاظم(ع) در زندان سِنْدی بن شاهِک سپری شد. شیخ مفید گفته است سندی، به دستور هارون الرشید امام را مسموم کرد و امام سه روز پس از آن به شهادت رسید.<ref>جعفریان، حیات فکری و سیاسی امامان شیعه، ص۴۰۴.126</ref> بنابر قول مشهور،<ref>مفید، الارشاد، ج۲، ص۲۴۲-۲۴۳.127</ref>شهادت وی روز جمعه، ۲۵ رجب سال ۱۸۳ قمری در بغداد رخ داده است.<ref>مفید، الارشاد، ج۲، ص۲۴۲.127</ref> | روزهای آخر عمر امام کاظم(ع) در زندان سِنْدی بن شاهِک سپری شد. شیخ مفید گفته است سندی، به دستور هارون الرشید امام را مسموم کرد و امام سه روز پس از آن به شهادت رسید.<ref>جعفریان، حیات فکری و سیاسی امامان شیعه، ص۴۰۴.126</ref> بنابر قول مشهور،<ref>مفید، الارشاد، ج۲، ص۲۴۲-۲۴۳.127</ref>شهادت وی روز جمعه، ۲۵ رجب سال ۱۸۳ قمری در بغداد رخ داده است.<ref>مفید، الارشاد، ج۲، ص۲۴۲.127</ref> | ||
بنابه گفته شیخ مفید، شهادت امام در ۲۴ رجب بوده است.<ref>قرشی، حیاة الامام موسی بن جعفر، ج۲، ص۵۰۸-۵۱۰.128</ref>درباره زمان و مکان شهادت امام کاظم(ع) نظرات دیگری هم وجود دارد از جمله سال ۱۸۱ و ۱۸۶ق.<ref>اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ص۴۱۷.129</ref><ref>اربلی، کشف الغمه، ج۲، ص۷۶۳.130</ref> | بنابه گفته شیخ مفید، شهادت امام در ۲۴ رجب بوده است.<ref>قرشی، حیاة الامام موسی بن جعفر، ج۲، ص۵۰۸-۵۱۰.128</ref>درباره زمان و مکان شهادت امام کاظم(ع) نظرات دیگری هم وجود دارد از جمله سال ۱۸۱ و ۱۸۶ق.<ref>اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ص۴۱۷.129</ref><ref>اربلی، کشف الغمه، ج۲، ص۷۶۳.130</ref> | ||
پس از آنکه موسی بن جعفر(ع) به شهادت رسید، سندی بن شاهک برای اینکه جلوه دهد که امام به مرگ طبیعی از دنیا رفته است، عدهای از فقها و سرشناسان بغداد را حاضر کرد و پیکر امام را به | پس از آنکه موسی بن جعفر(ع) به شهادت رسید، سندی بن شاهک برای اینکه جلوه دهد که امام به مرگ طبیعی از دنیا رفته است، عدهای از فقها و سرشناسان بغداد را حاضر کرد و پیکر امام را به آنها نشان داد تا ببینند در بدن امام جراحتی وجود ندارد. همچنین به دستور او پیکر امام را روی پل بغداد قرار دادند و اعلام کردند که موسی بن جعفر به مرگ طبیعی از دنیا رفته است.<ref>صدوق، عیون اخبار الرضا، ج۱، ص۹۹و۱۰۵.131</ref> درباره چگونگی شهادت وی گزارشهای متفاوتی وجود دارد؛ بیشتر تاریخنویسان بر این باورند که یحیی بن خالد و سندی بن شاهک او را مسموم کردهاند<ref>اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ص۴۱۷.132</ref><ref>کلینی، الکافی، ج۴، ص۵۸۳.133</ref> در گزارشی نیز گفته شده او را با پیچیدن در فرش، به شهادت رساندهاند.<ref>طوسی، رجال، ص۳۲۹-۳۴۷.134</ref><ref>حمدالله مستوفی بدون استناد به هیچ منبعی، به شیعیان نسبت داده که میگویند موسی بن جعفر با ریختن سرب گداخته در گلویش به شهادت رسیده است. مستوفی، تاریخ برگزیده، ص۲۰۴ به نقل از جعفریان، حیات سیاسی و فکری امامان شیعه، ۱۳۸۱ش، ص۴۰۵</ref> | ||
برای قراردادن بدن امام کاظم(ع) در معرض دید عموم دو دلیل گفته شده است: یکی اثبات اینکه او به مرگ طبیعی از دنیا رفته و دیگری باطل کردن باور کسانی که به مهدویت او اعتقاد داشتهاند.<ref>قرشی، حیاة الامام موسی بن جعفر، ج۲، ص۲۳۱.135</ref> | برای قراردادن بدن امام کاظم(ع) در معرض دید عموم دو دلیل گفته شده است: یکی اثبات اینکه او به مرگ طبیعی از دنیا رفته و دیگری باطل کردن باور کسانی که به مهدویت او اعتقاد داشتهاند.<ref>قرشی، حیاة الامام موسی بن جعفر، ج۲، ص۲۳۱.135</ref> |