بکتاشیه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''بَکتاشیه''' طریقتی است که پیروانش خود را منسوب به حاجی بکتاش ولی، زاهد خراسانی می‌دانند. وی در نیشابور به دنیا آمد و نزد [[علی احمد یسوی|علی احمد یسوی]] درس خواند و در سال 738 هجری قمری در گذشت.

طریقه «بکتاشیه» در قرن شانزدهم میلادی در آناتولی یعنی [[آسیای صغیر|آسیای صغیر]] گسترده شد. عقاید ایشان شبیه «[[قزلباشی|قزلباشیه]]»، «[[شبک]]» و «علی اللهیان» کرد است. با این که بیشتر «بکتاشیه» خود را از [[اهل سنت و جماعت]] می ‏دانند، ولی اعمال و رفتار ایشان بر خلاف آن ها است و بلکه به «[[غلاة]]» شیعه‏ شباهت دارد. این فرقه به امامت [[ائمه اثنی عشر]] اعتقاد دارند و و [[چهارده معصوم]] (ع) را به بزرگی می‏ ستایند.در عین حال عقاید مسیحیان نیز در ایشان تأثیر کرده است. زیرا معتقد به تثلیث اللّه و [[محمد (ص)]] و [[علی (ع)]] هستند و مانند [[مسیحیان،|مسیحیان]] [[عشای ربّانی]] به جای می‏ آورند.

پیروان این فرقه بر سر سفره خود شراب و نان و پنیر می‏ گذارند و نزد شیخ خود که او را «بابا» می ‏خوانند، به گناهان خویش اعتراف و از او طلب آمرزش می‌کنند. نزد ایشان نوشیدن شراب حرام نیست. زنان شان حجاب ندارند و به اسرار اعداد و حروف اعتقاد دارند و به فضل اللّهِ حروفی را که پیشوای «[[حروفیان|حروفیان]]» بود، احترام می‌کنند و کتاب «جاویدان‏ نامه» او را از کتب مقدس می ‏شمارند. کتاب مذکور را به فارسی «عشق نامه» و به ترکی «فرشته اوقلی» می ‏نامند. جامه «بکتاشیه» عبایی سفید و کلاهی سیاه چند گوش مثلث شکل است که گاهی عدد اضلاع آن به احترام ائمه اثنی عشر به دوازده ترک می ‏رسد. شیخ ایشان دارای عمامه ‏ای سبز است. «بکتاشیه» بر گردن خود گردن بندی از سنگ دارند که آن را تسلیم تاش، یعنی سنگ تسلیم می خوانند. تبرزینی دو دم و عصایی دراز دارند. جوانانی از ایشان که همسر ندارند گوشواره‏ هایی به گوش می‏ آویزند تا از کسانی که همسر دارند تشخیص داده شوند. حاج بکتاش را پیر اوّل می خوانند و پیروان او، فرزندان حاج بکتاش را «اوغلری» یعنی پسران حاج بکتاش می نامند. بکتاشیه، عبادات شریعت اسلام را که عبارت است از: نماز، روزه، حج و زکات به جای نمی ‏آورند.<ref> مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 103  با ویرایش و اصلاح جملات</ref> <ref>دائرة المعارف الاسلامیة، ترجمه از چاپ اول، ج 4، بکتاشیه.</ref> <ref>صراف احمد حامد، الشبک من فرق الغلاة فی العراق، بغداد، سال 1954 میلادی، ص 45 و 49.</ref>