احمد بن جعفر بن محمد بن ابراهیم بن موسی بن جعفر: تفاوت میان نسخه‌ها

احمد بن جعفر بن محمد بن ابراهيم بن موسي بن جعفر، (حدود 295 – بعد 370ق) سيد ابوجعفر علوي حيري. محدث شيعي. از اعقاب امام موسي كاظم(ع). وي در اواخر سده سوم هجري(حدود 295ق) چشم به جهان گشود زيرا «حميد بن زياد نينوايي»(م310ق) از اساتيد او بوده و طبعاً وي در زمان اخذ روايت از استادش، از سن كافي(حدود 15 سال) برخوردار بوده است. وفات او نيز اگرچه به درستي روشن نيست اما اين اندازه معلوم است كه برخي از شاگردان بغدادي او در 370هجري از او حديث شنيده‏اند، بنابراين وفات او بعد از اين تاريخ روي داده است. از نسبت «حيري» ممكن است چنين استنباط شود كه وي اهل يكي از روستاهاي نيشابور به نام «حيره» است، اما اين برداشت، صحيح نيست زيرا بيشتر شخصيت‏هاي آنجا از رجال اهل‏سنت هستند و اين، با علوي‏بودن او سازگار نيست. بنابراين بايد گفت كه وي اهل «حيره» در يك فرسخي كوفه نزديك نجف، است و از همين‏جا اين احتمال تقويت مي‏شود كه وي بخشي از تحصيلات خود را در كوفه گذرانده باشد، چنانكه شاگردي او نزد «حميد بن زياد» مي‏تواند گواه اين مطلب باشد زيرا حميد اهل كوفه بوده است. وي پس از آن به بغداد آمد و شاگردان چندي تربيت نمود. پدرش «جعفر بن محمد بن ابراهيم موسوي» از راويان حديث بود و فاصله سني او با پسرش چندان زياد نبود از اين‏رو هر دو از «حميد بن زياد» روايت دارند، چنانكه هر دو استاد «هارون بن موسي تلعكبري»(م385ق) نيز بودند و تلعكبري از پدر در سال 360هجري و از پسر در 370هجري حديث شنيده است. از شاگردان و اساتيد ديگر او چيزي در منابع نيامده است چنانكه از او اثر تأليفي نيز گزارش نشده است.