احمد بن یحیی هادی: تفاوت میان نسخهها
(صفحهای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات شخصیت | عنوان = احمد بن یحیی هادی | تصویر = احمد بن علی بن حسین بن رنجویه.jpg | نام = احمد بن یحیی هادی | نامهای دیگر = ابن طباطبا، احمد ناصر | سال تولد = 275 قمری | تاریخ تولد = | محل تولد = یمن | سال درگذشت = 324 قمری | تاریخ درگذشت = | محل درگ...» ایجاد کرد) |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۴: | خط ۴: | ||
| نام = احمد بن یحیی هادی | | نام = احمد بن یحیی هادی | ||
| نامهای دیگر = ابن طباطبا، احمد ناصر | | نامهای دیگر = ابن طباطبا، احمد ناصر | ||
| سال تولد = 275 | | سال تولد = 275 ق | ||
| تاریخ تولد = | | تاریخ تولد = | ||
| محل تولد = [[یمن]] | | محل تولد = [[یمن]] | ||
| سال درگذشت = 324 | | سال درگذشت = 324 ق | ||
| تاریخ درگذشت = | | تاریخ درگذشت = | ||
| محل درگذشت = یمن، صعده | | محل درگذشت = یمن، صعده |
نسخهٔ ۲۶ آوریل ۲۰۲۳، ساعت ۱۸:۱۴
احمد بن یحیی هادی | |
---|---|
نام کامل | احمد بن یحیی هادی |
نامهای دیگر | ابن طباطبا، احمد ناصر |
اطلاعات شخصی | |
سال تولد | 275 ق، ۲۶۷ ش، ۸۸۸ م |
محل تولد | یمن |
سال درگذشت | 324 ق، ۳۱۵ ش، ۹۳۶ م |
محل درگذشت | یمن، صعده |
دین | اسلام، شیعه زیدی |
آثار |
|
فعالیتها | |
احمد بن یحیی هادی، (275 – 324 ق) ترجمان الدین، معروف به «ابن طباطبا» و مشهور به «احمد ناصر» است. وی فقیه، اصولی، متکلم، شاعر و سومین امام شیعی زیدی در یمن.
معرفی اجمالی
ابن طباطبا پس از کنارهگیری برادرش مرتضی لدین الله(م323ق) در سال 301ه هجری به امامت رسید. ولادت او در سال 275 هجری بود و وفات او به سال 324 هجری به دست فرزندش «ابو الغطمش ابراهیم بن ناصر» در «صعده» مرکز خلافتش، اتفاق افتاد. وی به درد «نقرس»(ورم مفاصل) مبتلا بود و در جنگها حضور عملی نداشت.
در روزگار او قرمطیان و باطنیان، بار دیگر سر به شورش برداشتند و در سال 307 هجری با وی در نزدیکی صنعاء جنگیدند. در این جنگ او با 30 هزار سپاهی با قرمطیان جنگید و بر آنان پیروز شد. وی در منابع معتبر، از ادیبان و شاعران برجسته معرفی شده است، اما اشارهای به حیات علمی و اساتید و شاگردان او نشده است.
آثار
از تألیفات او «النجاة در اصول 13 جلد»، «الدامغ»، «التوحید»، «الفقه»، «التنبیه» و «الرد علی القدریه» هستند.
منابع
- عمده الطالب، ص178؛
- تاریخ ابن خلدون، ج4ص111؛
- دائره المعارف بزرگ اسلامی، زیر نظر کاظم بجنوردی، ج2ص60.