رعینیه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
== عقاید == | == عقاید == | ||
فرقه رعینیه معتقد به [[معاد جسمانی|معاد‌جسمانی]]( یعنی انسان‌ها با اجسام‌شان از گورها برخیزند)، اعتقادی نداشتند، بلکه همانند [[اسماعیلیه]] می‌گفتند فقط ارواح انسان‌ها است که مبعوث می‌شوند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 204 با ویرایش اندک</ref> <ref>غزالی محمد، الفرق و التواریخ، نسخه خطی آستان قدس رضوی، ص 184. | فرقه رعینیه معتقد به [[معاد جسمانی|معاد‌جسمانی]] (یعنی انسان‌ها با اجسام‌شان از گورها برخیزند)، اعتقادی نداشتند، بلکه همانند [[اسماعیلیه]] می‌گفتند فقط ارواح انسان‌ها است که مبعوث می‌شوند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 204 با ویرایش اندک</ref> <ref>غزالی محمد، الفرق و التواریخ، نسخه خطی آستان قدس رضوی، ص 184. | ||
</ref> | </ref> | ||
نسخهٔ ۲۳ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۵۳
رعینیه از یاران اسماعیل‌بن‌عبدالله رعینی بودند.
تاریخچه
وی منسوب به «ذی رُعَین» و از تیره‌های یمنی بوده است. مرگ وی ظاهراً در سال‌های آغازین قرن پنجم واقع شده است.[۱] [۲]
شرح حال
اسماعیل‌بن‌عبدالله رُعَینی از علمای قرن پنجم هجری در آندلس و معاصر ابن‌حزم (متوفای سال 456 هجری قمری بود) است. وی در ابتدا از مسریه محسوب می‌شد، ولی در ادامه به عقایدی روی‌آورد که سبب تکفیر و طرد وی از طرف مسایر مسریه شد به‌گونه‌ای که حتی نوه‌ها و داماد وی نیز از او تبرّی جستند. این مسأله موجب شد تا اسماعیل‌بن‌عبدالله رعینی به زندگی مخفیانه روی آورد و از این‌جهت او را به‌عنوان عابدی زاهد ستایش کردند. [۳] [۴]
عقاید
فرقه رعینیه معتقد به معاد‌جسمانی (یعنی انسان‌ها با اجسام‌شان از گورها برخیزند)، اعتقادی نداشتند، بلکه همانند اسماعیلیه می‌گفتند فقط ارواح انسان‌ها است که مبعوث می‌شوند. [۵] [۶]
پانویس
- ↑ ابن حزم، الفصل فی الملل و الاهواء و النحل، ج1، ص390 و ج3، ص136
- ↑ عسقلانی ابن حجر، لسان المیزان، ج1، ص 643
- ↑ ابن حزم، الفصل فی الملل و الاهواء و النحل، ج1، ص390 و ج3، ص136
- ↑ عسقلانی ابن حجر، لسان المیزان، ج1، ص643
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 204 با ویرایش اندک
- ↑ غزالی محمد، الفرق و التواریخ، نسخه خطی آستان قدس رضوی، ص 184.