سبع طوال: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - '[[حضرت محمد (ص)' به '[[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا)') |
||
| (۱۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''سَبْع طِوال''' به هفت سوره طولانی از آغاز قرآن گفته می‌شود. | '''سَبْع طِوال''' به هفت سوره طولانی از آغاز [[قرآن]] گفته می‌شود. | ||
==وجه تسمیه== | == وجه تسمیه == | ||
دلیل اصلی نام‌گذاری این سوره‌های هفت‌گانه به سوره‌های طوال، طولانی‌بودن حجم این سوره‌ها نسبت به دیگر سوره‌های قرآن می‌باشد. <ref>زرکشی، محمد بن بهادر، البرهان فی علوم القرآن (باحاشیه)، ج۱، ص۲۴۴.</ref> | دلیل اصلی نام‌گذاری این سوره‌های هفت‌گانه به سوره‌های طوال، طولانی‌بودن حجم این سوره‌ها نسبت به دیگر سوره‌های قرآن می‌باشد. <ref>زرکشی، محمد بن بهادر، البرهان فی علوم القرآن (باحاشیه)، ج۱، ص۲۴۴.</ref> <ref>سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، الاتقان فی علوم القرآن، ج۱، ص۲۲۰.</ref> <ref>زرقانی، محمد عبد العظیم، مناهل العرفان فی علوم القرآن، ج۱، ص۳۵۲.</ref> <ref>جمعی از محققان، علوم القرآن عند المفسرین، ج۱، ص ۳۲۱-۳۲۲.</ref> | ||
== اسامی == | |||
نام سوره‌های بلند هفت‌گانه بدین قرار است.1. [[سوره بقره]]، 2. [[سوره آل‌عمران]]، 3.[[سوره نساء]]، 4.[[سوره مائده]]، 5. [[سوره توبه]]، 6.[[سوره انعام]]، 7. [[سوره اعراف]]. از این تعداد، پنج سوره اول مکّی بوده و دو تای آخری مدنی است. با این‌حال، برخی به جای سوره توبه، [[سوره یونس]] و برخی دیگر دو [[سوره انفال]] و توبه را با هم یکی از هفت سوره طوال دانسته‌اند. | |||
== | == معنای طوال == | ||
طِوال، به معنای طولانی و بلند است. <ref>طریحی، مجمع البحرین، ۱۳۷۵ش، ج۵، ص۴۱۴.</ref> | |||
[[ | == تاریخچه == | ||
[[ | روایتی از [[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا)|پیامبر ص]] نقل شده است که فرمودند: به جای [[تورات]]، سبع طوال و به جای [[زبور]]، مئین و به جای [[انجیل]] مثانی به من عطا شده است و با (سور) مفصّل امتیاز و برتری یافتم.<ref>مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، بیروت، مؤسسه الوفاء، ۱۴۰۴ ق، ج۶۵، ص۳۲۳.</ref> | ||
علاوه بر این، مفسران بزرگ سوره‌های قرآن را به چهار دسته بزرگ: 1.سور سبع طوال؛ 2.[[سور مئین؛]] 3.[[سور مثانی]]؛ 4.[[سور مفصل]]. تقسیم کرده‌اند. «سبع طِوال» یا «سبع طُوَل» مجموع هفت سوره طولانی بقره، آل عمران، نساء، مائده، انعام، اعراف و توبه است. برخی به جای توبه، سوره یونس و برخی [[سوره کهف]] را برشمرده‌اند. گروهی گفته‌اند: اول آنها بقره و آخر آنها سوره توبه است. طبق این سخن، با افزوده شدن سوره 'انفال' شماره سوره‌ها به هشت عدد می‌رسد. در توجیه سخن آنها گفته شده: این گروه معتقدند سوره انفال و توبه یک سوره هستند، زیرا هر دو در مغازی (نبرد‌های) رسول خدا (ص) نازل شده‌اند. | |||
== پانویس == | |||
{{پانویس}} | |||
== منابع == | |||
[http://wiki.isca.ac.ir/wiki/index.php/%D8%B3%D9%8F%D9%88%D9%8E%D8%B1_%D8%B3%D8%A8%D8%B9_%D8%B7%D9%90%D9%88%D8%A7%D9%84 دانشنامه اسلامی] | |||
[[رده:قرآن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۳۶
سَبْع طِوال به هفت سوره طولانی از آغاز قرآن گفته می‌شود.
وجه تسمیه
دلیل اصلی نام‌گذاری این سوره‌های هفت‌گانه به سوره‌های طوال، طولانی‌بودن حجم این سوره‌ها نسبت به دیگر سوره‌های قرآن می‌باشد. [۱] [۲] [۳] [۴]
اسامی
نام سوره‌های بلند هفت‌گانه بدین قرار است.1. سوره بقره، 2. سوره آل‌عمران، 3.سوره نساء، 4.سوره مائده، 5. سوره توبه، 6.سوره انعام، 7. سوره اعراف. از این تعداد، پنج سوره اول مکّی بوده و دو تای آخری مدنی است. با این‌حال، برخی به جای سوره توبه، سوره یونس و برخی دیگر دو سوره انفال و توبه را با هم یکی از هفت سوره طوال دانسته‌اند.
معنای طوال
طِوال، به معنای طولانی و بلند است. [۵]
تاریخچه
روایتی از پیامبر ص نقل شده است که فرمودند: به جای تورات، سبع طوال و به جای زبور، مئین و به جای انجیل مثانی به من عطا شده است و با (سور) مفصّل امتیاز و برتری یافتم.[۶] علاوه بر این، مفسران بزرگ سوره‌های قرآن را به چهار دسته بزرگ: 1.سور سبع طوال؛ 2.سور مئین؛ 3.سور مثانی؛ 4.سور مفصل. تقسیم کرده‌اند. «سبع طِوال» یا «سبع طُوَل» مجموع هفت سوره طولانی بقره، آل عمران، نساء، مائده، انعام، اعراف و توبه است. برخی به جای توبه، سوره یونس و برخی سوره کهف را برشمرده‌اند. گروهی گفته‌اند: اول آنها بقره و آخر آنها سوره توبه است. طبق این سخن، با افزوده شدن سوره 'انفال' شماره سوره‌ها به هشت عدد می‌رسد. در توجیه سخن آنها گفته شده: این گروه معتقدند سوره انفال و توبه یک سوره هستند، زیرا هر دو در مغازی (نبرد‌های) رسول خدا (ص) نازل شده‌اند.
پانویس
- ↑ زرکشی، محمد بن بهادر، البرهان فی علوم القرآن (باحاشیه)، ج۱، ص۲۴۴.
- ↑ سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، الاتقان فی علوم القرآن، ج۱، ص۲۲۰.
- ↑ زرقانی، محمد عبد العظیم، مناهل العرفان فی علوم القرآن، ج۱، ص۳۵۲.
- ↑ جمعی از محققان، علوم القرآن عند المفسرین، ج۱، ص ۳۲۱-۳۲۲.
- ↑ طریحی، مجمع البحرین، ۱۳۷۵ش، ج۵، ص۴۱۴.
- ↑ مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، بیروت، مؤسسه الوفاء، ۱۴۰۴ ق، ج۶۵، ص۳۲۳.