جناحیه
| جناحیه | |
|---|---|
 | |
| نام | جناحیه |
جناحیه پیروان عبداللّهبنمعاویه بن‌عبداللّه‌بن‌جعفر بن‌ابوطالب ملقّب به ذوالجناحین (صاحب دو بال) بودند.
وجه تسمیه
چون جدّ عبدالله‌بن‌معاویه، جعفر‌بن‌ابی‌طالب ملقب به ذوالجناحین بوده است، این فرقه را جناحیه خوانده‌اند[۱][۲][۳].
تاریخچه پیدایش
در نحوه پیدایش این فرقه، نظرات گوناگونی مطرح شده است که به دو نظر اشاره می‌شود.
نظر عبدالقادر بغدادی عبدالقادر‌بغدادی معتقد بود که وقتی مُغیریه (پیروان مغیرة‌بن‌‌سعید از غالیان قرن‌‌دوم) از وی تبرّی جستند و در طلب امام از کوفه به مدینه رفتند، در آنجا با عبداللّهبنمعاویه برخورد کردند. عبداللّه با این ادعا که بعد از علی علیه‌السلام، کسانی که از نسل او هستند، باید امامت را بر عهده بگیرند، آنان را به‌سوی خود دعوت کرد، آنان نیز با او بیعت کردند و به‌‌کوفه بازگشتند.[۴]
نظر نوبختی و سعد بن عبدالله: نوبختی و سعد‌بن‌عبدالله معتقد بودند که پس از درگذشت ابوهاشم، گروهی از پیروانش قائل شدند که وی عبداللّهبنمعاویه را وصی و امام پس از خود معرفی کرده اما چون عبداللّه هنگام وفات وی کودک بوده، ابوهاشم این راز را به صالح‌‌بن‌‌مدرک گفته است تا زمانی که عبداللّه بالغ شد، وی را از آن راز آگاه کند [۵] [۶]
اعتقادات
جناحیه عبدالله‌بن‌معاویه را امام می‌دانستند و معتقد بودند که علم چون علف در دل او می‌روید و او را خدا و مظهر رسول‌الله می‌دانستند و از اباحیه به‌شمار می‌رفتند[۷] [۸]. آنان همچنین به حلول و تناسخ معتقد بودند و می‌گفتند ارواح از بدنی به بدنی دیگر منتقل می‌شوند. به باور آنان، روح‌خدا در آدم حلول کرد و از او به دیگر پیامبران رسید تا به حضرت رسول صلی‌اللّه‌علیه وآله وسلم، سپس در علی و فرزندانش حسن و حسین علیهم‌السلام و محمد‌بن‌‌حنفیه و از محمد‌بن‌‌حنفیه در فرزندش ابوهاشم و از او در عبداللّهبنمعاویه حلول کرد.[۹] [۱۰] [۱۱] [۱۲]
همچنین معتقد بودند که ارواح یاران پیامبر(ص) در بدن ایشان جای گرفته است و ازاین‌رو نام آنها را بر خویش می‌نهادند [۱۳] [۱۴] بر همین اساس، اعتقاد به فنا‌ناپذیری جهان، نفی معاد و بهشت و دوزخ اخروی، و منحصر دانستن ثواب و عقاب به زندگی دنیوی، از اعتقادات ایشان شمرده شده است.موسس این فرقه نیز ادعای نبوت و در عین حال الوهیت می‌کرد[۱۵].
جناحیه درباره آخرت معتقد بودند که آخرت همان آسمان است و کسانی که عمل‌‌صالح انجام داده‌اند، به آسمان می‌روند و زمین نیز برای بدکاران جای عذاب خواهد بود.[۱۶] [۱۷] [۱۸] [۱۹] [۲۰]
همچنین معتقد بودند که با تأویل آیه: «لَیسَ عَلَی‌الَّذینَ امَنُوا و عَمِلُوا الصّالِحاتِ جُناحٌ فیما طَعِمُوا.» [۲۱] محرّماتی چون گوشتِ مردار، خوردن شراب، انجام زنا و لواط، حلال است و آیه مذکور را ناسخ آیه سوم سوره مائده می‌دانستند.[۲۲] [۲۳] [۲۴]
جناحیه قایل به وجوب عبادات نبودند، بلکه برای عبادات و محرمات مصادیقی ذکر کردند مثلا گفتند که عباداتی چون نماز، روزه و حجّ همان اشخاصی هستند که دوستی آنها واجب است و آن افراد اهل‌بیت علیهم‌السلام هستند و مقصود از محرمات در قرآن، کنایه از قومی است که کینه و نفرت از آنان واجب است.[۲۵]
پانویس
- ↑ دانشنامه جهان اسلام، ج10، ص 832
- ↑ علی‌‌بن‌‌اسماعیل اشعری، مقالات‌‌الاسلامیین و اختلاف‌‌المصلّین، ج۱، ص ۶، چاپ هلموت‌‌ریتر، ویسبادن ۱۴۰۰/۱۹۸۰.
- ↑ علی‌‌بن‌‌محمد جرجانی، التعریفات، ج۱، ص ۱۱۱، چاپ عبدالرحمان‌‌عمیره، بیروت ۱۴۰۷/۱۹۸۷.
- ↑ عبدالقاهر بن‌‌طاهر بغدادی، الفرق بین‌الفرق، ج۱، ص ۲۴۵ـ۲۴۶، چاپ محمد محیی‌الدین عبدالحمید، بیروت، دارالمعرفة، بی‌تا
- ↑ نوبختی، فرق الشیعة، ص ۳۲
- ↑ سعد بن عبداللّه اشعری، کتاب المقالات و‌الفرق، ج۱، ص ۳۹.
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص
- ↑ خطط مقریزی، ج 4، ص 176.
- ↑ سعد‌بن‌‌عبداللّه اشعری، المقالات و الفرق، ج۱، ص ۴۲، چاپ محمدجواد مشکور، تهران ۱۳۶۱ ش.
- ↑ عبدالقاهر بن‌‌طاهر بغدادی، الفرق بین‌الفرق، ج۱، ص ۲۵۵، چاپ محمد محیی‌الدین عبدالحمید، بیروت: دارالمعرفة،) بی‌تا
- ↑ محمد بن عبدالکریم شهرستانی، الملل و النحل، ج ۱، ص ۲۴۴، چاپ احمد فهمی محمد، قاهره ۱۳۶۷ـ ۱۳۶۸/ ۱۹۴۸ـ۱۹۴۹، چاپ افست بیروت) بی‌تا).
- ↑ نشوان بن سعید حمیری، الحورالعین، ج۱، ص ۱۶۱، چاپ کمال مصطفی، چاپ افست تهران ۱۹۷۲.
- ↑ سعد بن عبداللّه اشعری، کتاب المقالات‌و الفرق، ج۱، ص ۴۸
- ↑ نوبختی، فرق الشیعة، ص 39
- ↑ حمد بن عبدالکریم شهرستانی، الملل و النحل، ج ۱، ص ۲۴۴، چاپ احمد فهمی محمد، قاهره ۱۳۶۷ـ ۱۳۶۸/ ۱۹۴۸ـ۱۹۴۹، چاپ افست بیروت) بی‌تا).
- ↑ سعد بن عبداللّه اشعری، کتاب المقالات‌و الفرق، ج۱، ص ۴۱، چاپ محمدجواد مشکور، تهران ۱۳۶۱ ش.
- ↑ علی بن اسماعیل اشعری، کتاب مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلّین، ج۱، ص ۶، چاپ هلموت ریتر، ویسبادن ۱۴۰۰/۱۹۸۰.
- ↑ عبدالقاهر بن طاهر بغدادی، الفرق بین‌الفرق، ج۱، ص ۲۴۶، چاپ محمد محیی‌الدین عبدالحمید، بیروت: دارالمعرفة،) بی‌تا
- ↑ محمدبن عبدالکریم شهرستانی، الملل و النحل، ج ۱، ص ۲۴۴ـ۲۴۵، چاپ احمد فهمی محمد، قاهره ۱۳۶۷ـ ۱۳۶۸/ ۱۹۴۸ـ۱۹۴۹، چاپ افست بیروت) بی‌تا).
- ↑ نشوان بن سعید حمیری، الحورالعین، ج۱، ص ۱۶۱، چاپ کمال مصطفی، چاپ افست تهران ۱۹۷۲.
- ↑ سوره مائده، آیه 93
- ↑ سعد بن عبداللّه اشعری، کتاب المقالات‌و الفرق، ج۱، ص۴۱، چاپ محمدجواد مشکور، تهران ۱۳۶۱ ش.
- ↑ عبدالقاهر بن طاهر بغدادی، الفرق بین‌الفرق، ص، ۲۴۶، چاپ محمد محیی‌الدین عبدالحمید، بیروت: دارالمعرفة،) بی‌تا
- ↑ نشوان بن سعید حمیری، الحورالعین، ج۱، ص۱۶۱، چاپ کمال مصطفی، چاپ افست تهران ۱۹۷۲.
- ↑ عبدالقاهر بن طاهر بغدادی، الفرق بین‌الفرق، ص، ۲۴۶ ،چاپ محمد محیی‌الدین عبدالحمید، بیروت: دارالمعرفة،) بی‌تا