سبع طوال

سَبْع طِوال به هفت سوره طولانی از آغاز قرآن گفته می‌شود.

وجه تسمیه

دلیل اصلی نام‌گذاری این سوره‌های هفت‌گانه به سوره‌های طوال، طولانی‌بودن حجم این سوره‌ها نسبت به دیگر سوره‌های قرآن می‌باشد.

اسامی

نام سوره‌های بلند هفت‌گانه بدین قرار است.1. سوره بقره، 2. سوره آل‌عمران، 3.سوره نساء، 4.سوره مائده، 5. سوره توبه، 6.سوره انعام، 7. سوره اعراف از این تعداد پنج سوره اول مکّی بوده و دو تای آخری مدنی است. با این‌حال، برخی به جای سوره توبه، سوره یونس و برخی دیگر دو سوره انفال و توبه را با هم یکی از هفت سوره طوال دانسته‌اند.

معنای طوال

طِوال، به‌ معنای طولانی و بلند است.

تاریخچه

روایتی از پیامبر ص نقل شده است که فرمودند: به جای تورات، سبع طوال و به جای زبور، مئین و به جای انجیل مثانی به من عطا شده است و با (سور) مفصّل امتیاز و برتری یافتم. علاوه بر این، مفسران بزرگ سوره‌های قرآن را به چهار دسته بزرگ: 1.سور سبع طوال؛ 2.سور مئین؛ 3.سور مثانی؛ 4.سور مفصل. تقسیم کرده‌اند. «سبع طِوال» یا «سبع طُوَل» مجموع هفت سوره طولانی بقره، آل عمران، نساء، مائده، انعام، اعراف و توبه است. برخی به جای توبه، سوره یونس و برخی سوره کهف را برشمرده‌اند. گروهی گفته‌اند: اول آنها بقره و آخر آنها سوره توبه است. طبق این سخن، با افزوده شدن سوره 'انفال' شماره سوره‌ها به هشت عدد می‌رسد. در توجیه سخن آنها گفته شده: این گروه معتقدند سوره انفال و توبه یک سوره هستند، زیرا هر دو در مغازی (نبرد‌های) رسول خدا (ص) نازل شده‌اند.

با استفاده از: