سوره فتح: تفاوت میان نسخه‌ها

«سوره فتح»؛ تنها نام اين سوره «فتح» است كه از آيۀ اول آن گرفته شده است. در اين آيه از پيروزى پيامبر اسلام در بستن قرارداد صلح حديبيّه سخن به ميان آمده است<ref>تفسير قرآن مهر، ج 19، ص 185</ref>.

* اميدآفرينى با يادآورى فتح مكه؛

* جداسازى مرز [[مؤمنان]] و كافران و منافقان؛

هدف هاى اساسى سوره فتح عبارت‌اند از:

# ايجاد اميد به فتح و پيروزى در دل مؤمنان؛  

* سوره با مساله بشارت فتح آغاز مى شود، و آيات پایانی آن نيز به همين مساله مربوط است، و تاكيد بر تحقق خواب پيامبر(صلی الله علیه) مربوط به وارد شدن به [[مكه]] و انجام [[مناسک حج|مناسك عمره]] است؛

* بخش ديگرى از سوره حوادث مربوط به صلح حديبيه و نزول سكينه و آرامش بر دل‌هاى مؤمنان و مساله بيعت رضوان را بازگو مى كند؛

* در بخش ديگرى از مقام پيامبر و هدف والاى او سخن مى گويد.

* در قسمت ديگرى از كارشكنی‌هاى منافقان و نمونه هايى از عذرهاى واهی‌شان در مورد عدم شركت در ميدان جهاد پرده‌برمى دارد.

* در بخش ديگری قسمتى از تقاضاهاى نابجاى منافقان را منعكس مى سازد.

* و در قسمتی دیگر كسانى را كه از شركت در ميدان جهاد معذورند معرفى مى كند.

* و بالآخره در بخشى نيز از ويژگی‌هاى پيروان خط مكتبى پيامبر اسلام(صلی الله علیه) و صفات مخصوص آنها سخن مى گويد.

روی‌هم‌رفته آيات اين سوره فوق‌العاده حساس و سرنوشت ساز و مخصوصا براى [[مسلمانان]] امروز در برابر حوادث گوناگونى كه جوامع اسلامى با آن درگير هستند الهام‌ آفرين است<ref>تفسير نمونه، ج 22، ص 7-6.</ref>.  

# [[ابى‌بن‌كعب]] از پيامبر(صلی الله علیه) خداروايت مى كند: «هر كس سوره فتح را قرائت كند مانند آن است كه با حضرت محمّد صلی‌الله‌عليه‌وآله در فتح مكّه شركت داشته است».

# در روايت ديگر آمده است: «هر کس این سوره را قرائت کند مانند كسى است كه زير آن درخت با [[حضرت محمد (ص)|حضرت محمّد(صلی الله علیه)]] بيعت كرده است».

# [[عمربن‌خطاب]] می‌گويد: «در يكى از سفرها با پيامبر خدا(صلی الله علیه) بوديم كه فرمود: شب گذشته سوره اى بر من نازل شد كه از دنيا و ما في‌ها نزد من بهتر است: إِنَّا فَتَحْنا تا ... وَ ما تَأَخَّرَ». اين روايت را [[بخارى]] در صحيح خود آورده است.

# قتاده از [[انس]] نقل مى كند: «هنگامى كه از جنگ حديبيه بازگشتيم، از انجام [[اعمال حج]] ما جلوگيرى شده بود، و ما همگى محزون و غمگين بوديم كه ناگهان [[خداوند]] [[نزول قرآن|نازل]] فرمود: (إِنَّا فَتَحْنا لَكَ فَتْحاً مُبِيناً) پيامبر خدا(صلی الله علیه) فرمودند: آيه اى بر من نازل شده است كه در نظر من از تمام دنيا بهتر است».

# عبد اللَّه‌بن‌بكير از پدرش روايت مى كند كه [[امام جعفر صادق|امام صادق(علیه السلام)]] فرمودند: «اموال و زنان و كنيزان خود را با خواندن (إِنَّا فَتَحْنا) از تلف شدن حفظ كنيد، اگر انسان از كسانى باشد كه اين سوره را زياد بخواند روز قيامت منادى به طورى كه همه مردم بشنوند او را صدا مى زند كه تو از بندگان خالص من هستى، او را به بندگان صالح من ملحق نمائيد، و او را در بهشت‌هاى پر نعمت جاى داده، از شربت گواراى رحيق مختوم آميخته به كافور سيراب سازيد<ref>ترجمه تفسير مجمع‌البيان، ج 23، ص 99-98.</ref>».

# سوره فتح در [[مدينه]] بر پيامبر اسلام صلى‌الله‌عليه‌وآله نازل شده است<ref>ترجمه تفسير مجمع‌البيان، ج 23، ص 99-98.</ref>.

# تاريخ نزول سوره فتح در سال هشتم [[هجرى]] ما بين صلح حديبيه و [[جنگ تبوك]] است و سوره در راه، موقع برگشتن از حديبيه نازل شده است و بعد از [[سوره صف]] (و بقولى [[جمعه]] و بقولى ممتحنه) نازل شده است<ref>حجة التفاسير و بلاغ الإكسير، مقدمه اول، ص 26</ref>.

پيامبر اسلام(صلی الله علیه) در سال ششم هجرت تصميم گرفت كه به اتفاق [[مهاجرين]] و [[انصار]] و ساير مسلمانان به عنوان مراسم [[عمره مفرده|عمره]] به سوى [[مكه]] حركت كند، و قبلا به مسلمانان اطلاع داده بود كه من در خواب ديدم همراه يارانم وارد [[مسجدالحرام]] شده ايم و مشغول مناسك عمره هستيم.

مسلمانان در ذى‌الحليفه نزديك مدينه [[احرام]] بستند و با تعداد زيادى شتر براى قربانى حركت كردند. وضع حركت پيامبر(صلی الله علیه) به خوبى نشان مى داد كه هدفى جز انجام اين عبادت بزرگ ندارد. تا اين‌كه پيامبر وارد سرزمين حديبيه شد (حديبيه قريه اى در نزديكى مكه بود كه حدود بیست كيلومتر تا مكه فاصله داشت).

ولى در اينجا [[قریش|قريش]] باخبر شدند و راه را بر پيغمبر بستند، و از ورود او به مكه مانع شدند و در واقع تمام سنت‌هايى را كه در زمينه امنيت زائران [[خانه خدا]] در ماه حرام داشتند زير پا گذاردند، چرا كه آنها معتقد بودند در ماه‌هاى حرام (از جمله [[ذی القعده|ماه ذى‌القعده]] كه پيامبر در آن ماه قصد عمره داشت) و مخصوصا در حال احرام نبايد مانع هيچ‌كس شوند، حتى اگر كسى قاتل پدر خويش را در اين ايام و در اين مراسم مى ديدند ابدا متعرض او نمى شدند.

در اين‌جا ماجراى مفصلى پيش آمد كه به عقد قرارداد صلحى ميان پيامبر و مشركان مكه به نام صلح حديبيه منتهى شد ولى به هر صورت آن سال مانع ورود پيامبر(صلی الله علیه) به مكه شدند، ناچار پيامبر به يارانش دستور داد كه شترهاى خود را در همان‌جا قربانى كنند، سرهاى خود را بتراشند و از احرام بيرون آيند، و به سوى مدينه باز گردند. در اينجا طوفانى از غم و اندوه مسلمانان را فرا گرفت، و انبوهى از ناراحتی‌ها و گاه شك و ترديد بر افراد ضعيف‌الإيمان غالب شد. موقعى كه پيامبر(صلی الله علیه) از حديبيه به سوى مدينه مى آمد مركبش سنگين شد و از حركت باز ايستاد، و در همين حال چهره مباركش غرق سرور و شادمانى بى سابقه اى گشت و فرمود: «هم اكنون آيات سوره فتح بر من نازل شد»<ref>تلخيص از تفسير قمى و مجمع‌البيان و فى ظلال‌القرآن.</ref>.