نتایج جستجو

‎هاشم بحرانی (متولد 1019 شمسی و متوفای سال ۱۰۷۴ یا ۱۰۷۶ شمسی)، از فقها و مفسرین بزرگ شیعه در دوران صفویه و اهل بحرین می‌باشد. کتاب تفسیر البرهان فی تفسیر

منسوب شخصی به نام به عطاء‌بن‌ابى‌ریاح (رباح) است. وی فقیهی تابعی از فقها، مفسرین و محدثین طبقه سوم در مکه و شخصی معلم و پارسا بود. وی در زمان خلافت عثمان

دین و حقایق مکنون در قرآن را جز انسان‌های پاک و شریف درک نمی‌کنند. یکی از مفسرین بزرگ شیعه در‌این‌باره مثالی را مطرح کرده می‌نویسند: همان گونه که طهارت شرعی،

بینش فقهى امام خمینى در برخورد با رویدادهاى نوین؛ ۳۰. ترجمه قرآن از نظر مفسرین و فقهاى مذاهب اسلامى؛ ۳۱. حقوق المرأة فى القرآن؛ ۳۲. اسوه‌هاى مرجعیت و زعامت

سوره‌های مثانی، بنابر قول مشهور، به سوره‌های بعد از سوره‌های مئین گفته می‌شود. مفسرین احتمالات دیگری از جمله سوره‌های کمتر از صد آیه، سوره فاتحه و سوره‌هایی که

العلایلی در تفسیر نیز صاحب‌نظر بود و عقیده داشت تفسیرهای موجود متاثر از تخصص مفسرین هستند لذا تفسیری در دو جلد به نام «مدخل الی تفسیر» تالیف نمود که یک جزء

شده است که زبور را به حضرت داوود ‌علیه‌السلام اعطا کرده‌ایم، ولی برخی از مفسرین اهل‌سنت گفته‌اند مقصود از زبور، مطلق کتاب‌هایی است که بر پیامبران نازل شده

بر آن نکات بود؛ از آن جمله: کتاب الاتقان فی علوم القرآن که به منزله مقدمه مفسرین به شمار می‌رود و غالب اصول تفسیری در آن آمده است». وی در اواخر عمر عزلت

به‌نقل از ابوالخطاب سدوسی بصری معروف به قتاده و ابو‌الحجاج مجاهد( دو تن از مفسرین صدر اسلام)، آخرین سوره‌ای است که بر پیامبر‌ اکرم(ص) نازل شده است [۳] و محتوای

به دلیل پژوهش، دقت و تحقیق، مهم‌ترین اثر کوثری به شمار می‌آید. تطبیق میان مفسرین، از بعد رجالی و نیز متون تفسیر، تبیین مطالب مربوط به جمع‌آوری قرآن در دوره‌های

قبل از داود باشد که در میان مردم قضاوت و حکومت می‌کرده‌اند. اما برخی از مفسرین خواسته‌اند بگویند: مستخلف عنه در هر دو مورد خداوند است، هر چند در مورد آیه

می‌گوید. برخی از مفسرین شیعه از جمله علامه طباطبایی بر اساس روایات متعدد معتقدند این سوره در شأن اهل‌بیت نازل شده‌است. بنابر نظر برخی از مفسرین اهل‌سنت از جمله

فرزند پیامبر، که قلب او محل نزول وحی و قرآن و فرزند علی (علیه‌السلام) از مفسرین قرآن است؛ بنابراین جای تعجبی ندارد که ایشان نیز معلم و مفسر قرآن بودند.

استفاده می‌شد. «سوره إقرا»؛ اولین کلمۀ این سوره می‌باشد، این اسم توسط برخی از مفسرین همانند، ابن جوزی، آلوسی و ماتریدی و ... استفاده شده است. «سوره قلم»؛ به

است. "ذُو مِرَّة" وصف کسی است که صاحب کمال عقل و درایت باشد. اگر‌چه برخی مفسرین این وصف را به معنای صاحب قدرت و نیرو گرفته‌اند، ولی با توجه به این که در

آگاهی بر معنای آیه و از بین رفتن شک و تردید می‌شود. علی بن احمد واحدی از مفسرین قرن پنجم هجری قمری گفته است که شناسایی تفسیر آیه‌ای جز با قصه و بیان نزولش

همان طور که دیدیم تصریح به صاحب کتاب بودن مجوس نشده جالب این جاست که این مفسرین ایرانی بودند و مسأله قومیت در اعتقاد آنها نقش نداشته‌است. در تفاسیر شیعه

نشود چنانکه در بعضی از روایات نیز به این معنا اشاره شده است. البته بعضی از مفسرین گفته‌‏اند: مراد از کلمه «سلام‏» این است که در شب قدر ملائکه از هر مؤمن مشغول

(‌علیه‌السلام) منتسب می‌شود. نسب احمد از سمت مادر نیز به احمد بن عجیبه حسنی از عرفا و مفسرین مطرح مراکش منتهی می‌شود چرا که مادرش، نوه احمد بن عجیبه می‌باشد. هنگامی

را به خود گرفته بود و این سرخی آسمان حکایت از گریه آن داشته است». بیشتر مفسرین اهل‌سنت این روایت را در ذیل آیه فَما بَکَتْ عَلَیْهِمُ السَّماءُ وَ الْأَرْضُ