۸۷٬۷۷۵
ویرایش
محمدابراهیم کلباسی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'می شود' به 'می‌شود'
جز (تمیزکاری) |
جز (جایگزینی متن - 'می شود' به 'می‌شود') |
||
| خط ۸۷: | خط ۸۷: | ||
# [[محمد بن سلیمان تنکابنی]]: این عالم شیعی غیر از آن که در مجلس درس آیة الله کرباسی حاضر می شد، با او انس و الفتی ویژه داشت و حاجی کرباسی نکاتی از زندگانی علمی خود را برای وی مطرح کرده که مرحوم تنکابنی هم در آثار خود، به آن ها اشاره کرده است<ref>تذکرة العلماء، ص ۲۱۷ و ۲۱۶ قصص العلماء، ص۱۲۲ ـ ۱۱۷٫.</ref>. | # [[محمد بن سلیمان تنکابنی]]: این عالم شیعی غیر از آن که در مجلس درس آیة الله کرباسی حاضر می شد، با او انس و الفتی ویژه داشت و حاجی کرباسی نکاتی از زندگانی علمی خود را برای وی مطرح کرده که مرحوم تنکابنی هم در آثار خود، به آن ها اشاره کرده است<ref>تذکرة العلماء، ص ۲۱۷ و ۲۱۶ قصص العلماء، ص۱۲۲ ـ ۱۱۷٫.</ref>. | ||
# | # | ||
# آقا میر [[سید حسن مدرس]] اصفهانی، (۱۲۱۰ ـ ۱۲۷۳ هـ .ق.): فرزند سید علی، از علمای محقق و فقیهان فاضل، تحصیلات مقدماتی را نزد پدرش آموخت و در [[کربلا]] خدمت «شریف العلماء، صاحب فصول در اصول» و در [[نجف]] نزد «شیخ محمدحسن، [[صاحب جواهر]]» شاگردی کرد و چون به اصفهان بازگشت، به درس آیة الله کرباسی حاضر شد و پس از بهره‌مندی از محضر این فقیه وارسته، بار دیگر به عتبات رفت و با تکمیل تحصیلات به زادگاه خود (اصفهان) مراجعت نمود و حوزه درسی تشکیل داده و آوازه اش به حدّی رسید که به مدرّس مطلق موسوم گشت و به دلیل همین آوازه علمی و مقامات والا در معارف دینی اشتهار به دست آورد. نامبرده با وجود فقر و کم بضاعتی، مسجدی در محلّه نو اصفهان بنا کرد ولی موفق به تکمیل آن نگردید و با رحلت او، رحیم خان بیگلربیگی آن را به پایان رسانید. آقا میر سید حسن مدرّس در سفری به اتفاق آیة الله کرباسی به [[تهران]] رفت و در آن جا با ملاّ عبدالکریم ایروانی ملاقات نمود. نقل کرده اند: در آن زمان، کرسی تدریس آیة الله کرباسی در اصفهان آن چنان اعتباری داشت که [[سید شفتی]] به دلیل رعایت احترام حاجی، بر کرسی درس نمی نشست ولی گروهی از شاگردان برای میر سید حسن مدرّس سکویی از گِل درست می کنند تا از درس و بحث او استفاده کنند. این برنامه موجب | # آقا میر [[سید حسن مدرس]] اصفهانی، (۱۲۱۰ ـ ۱۲۷۳ هـ .ق.): فرزند سید علی، از علمای محقق و فقیهان فاضل، تحصیلات مقدماتی را نزد پدرش آموخت و در [[کربلا]] خدمت «شریف العلماء، صاحب فصول در اصول» و در [[نجف]] نزد «شیخ محمدحسن، [[صاحب جواهر]]» شاگردی کرد و چون به اصفهان بازگشت، به درس آیة الله کرباسی حاضر شد و پس از بهره‌مندی از محضر این فقیه وارسته، بار دیگر به عتبات رفت و با تکمیل تحصیلات به زادگاه خود (اصفهان) مراجعت نمود و حوزه درسی تشکیل داده و آوازه اش به حدّی رسید که به مدرّس مطلق موسوم گشت و به دلیل همین آوازه علمی و مقامات والا در معارف دینی اشتهار به دست آورد. نامبرده با وجود فقر و کم بضاعتی، مسجدی در محلّه نو اصفهان بنا کرد ولی موفق به تکمیل آن نگردید و با رحلت او، رحیم خان بیگلربیگی آن را به پایان رسانید. آقا میر سید حسن مدرّس در سفری به اتفاق آیة الله کرباسی به [[تهران]] رفت و در آن جا با ملاّ عبدالکریم ایروانی ملاقات نمود. نقل کرده اند: در آن زمان، کرسی تدریس آیة الله کرباسی در اصفهان آن چنان اعتباری داشت که [[سید شفتی]] به دلیل رعایت احترام حاجی، بر کرسی درس نمی نشست ولی گروهی از شاگردان برای میر سید حسن مدرّس سکویی از گِل درست می کنند تا از درس و بحث او استفاده کنند. این برنامه موجب می‌شود که عده ای از مخالفین علما، بین آیة الله کرباسی و میر سید حسن مدرس آتش فتنه را روشن کنند اما با تدبیر آن بزرگواران نه تنها این حرکت خنثی می گردد بلکه بر عزت و افتخار این دو نامدار عرصه فقاهت افزوده می‌شود. | ||
# | # | ||
# [[ملاّ مهدی قمشه ای]]: این فقیه نامور رساله ای در [[نماز جمعه]] تألیف کرده و سی دلیل بر وجوب عینی آن آورده تا به چهل و پنج هزار سطر رسیده است. همچنین حواشی چندی که به خطّ خویش بر آن نوشته که غلامرضا اصفهانی آن ها را تدوین کرده است: نامبرده از شاگردان مشهور حاجی کرباسی و سید شفتی می باشد که در سال ۱۲۸۱ هـ .ق. رحلت نموده است<ref>الذریعه، ج ۱۵، ص ۸۲ و ۸۱ مکارم الآثار، ج ۷، ص۲۴۰۶٫</ref>. | # [[ملاّ مهدی قمشه ای]]: این فقیه نامور رساله ای در [[نماز جمعه]] تألیف کرده و سی دلیل بر وجوب عینی آن آورده تا به چهل و پنج هزار سطر رسیده است. همچنین حواشی چندی که به خطّ خویش بر آن نوشته که غلامرضا اصفهانی آن ها را تدوین کرده است: نامبرده از شاگردان مشهور حاجی کرباسی و سید شفتی می باشد که در سال ۱۲۸۱ هـ .ق. رحلت نموده است<ref>الذریعه، ج ۱۵، ص ۸۲ و ۸۱ مکارم الآثار، ج ۷، ص۲۴۰۶٫</ref>. | ||
| خط ۹۹: | خط ۹۹: | ||
=درگذشت= | =درگذشت= | ||
آیة الله محمدابراهیم کرباسی پس از مدت هشتاد و یک سال و نوزده روز عمر با برکت، در شب پنج شنبه هشتم ماه [[جمادی الاولی]] ۱۲۶۱هـ .ق.<ref>البدر التمام، ص ۱۶ و نیز مکارم الاثار، ح ۵، ص ۱۶۴۴ ضمناً این که تاریخ رحلت او را ۱۲۶۲ هـ .ق. نوشته اند غلط است.</ref> مطابق ۱۲۲۴ هـ .ش. رحلت نمود و پیکر مطهرش پس از [[غسل]] و [[کفن]] و مراسم تشییع باشکوه در برابر مسجد حکیم اصفهان ـ دری که به سوی بازار رنگرزان و میدان امام خمینی کنونی اصفهان گشوده | آیة الله محمدابراهیم کرباسی پس از مدت هشتاد و یک سال و نوزده روز عمر با برکت، در شب پنج شنبه هشتم ماه [[جمادی الاولی]] ۱۲۶۱هـ .ق.<ref>البدر التمام، ص ۱۶ و نیز مکارم الاثار، ح ۵، ص ۱۶۴۴ ضمناً این که تاریخ رحلت او را ۱۲۶۲ هـ .ق. نوشته اند غلط است.</ref> مطابق ۱۲۲۴ هـ .ش. رحلت نمود و پیکر مطهرش پس از [[غسل]] و [[کفن]] و مراسم تشییع باشکوه در برابر مسجد حکیم اصفهان ـ دری که به سوی بازار رنگرزان و میدان امام خمینی کنونی اصفهان گشوده می‌شود ـ دفن گردید و اینک مرقدش در میان بقعه ای مخصوص در وسط سنگ مرمری بلند واقع شده است. این بقعه به طرز هنرمندانه ای گچ بُری شده که میان آن، مرقد آیة الله کرباسی است و قبور برخی از اولاد و احفادش نیز در آنجاست و هم اکنون مزاری معروف و زیارتگاه مردم است. زمین این مکان را سید شفتی در زمان حیات آیة الله کرباسی خریداری نمود و به وی واگذار کرد. | ||
=منبع= | =منبع= | ||