۸۷٬۸۱۰
ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'ي' به 'ی') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۲: | خط ۲: | ||
==موسس== | ==موسس== | ||
موسس و رهبر فرقه ابویعقوب یوسف بن عبدالله بن شحام بود که از شاگردان [[ابوعلی جبائی]] و [[ابوالهذیل علاف]] به شمار | موسس و رهبر فرقه ابویعقوب یوسف بن عبدالله بن شحام بود که از شاگردان [[ابوعلی جبائی]] و [[ابوالهذیل علاف]] به شمار میآمد. گروهی نام وی را علی بن محمد گزارش کردهاند.<ref>ذبیح الله صفا. تاریخ ادبیات در ایران.فرقه معتزله</ref> | ||
==شرح حال== | ==شرح حال== | ||
خط ۸: | خط ۸: | ||
==اعتقادات== | ==اعتقادات== | ||
مبانی اعتقادی ابو یعقوب چون عقاید جبایی بود جز آن که وى صدور مقدور واحد را از دو قادر جایز می دانست، ولى جبایى و پسرش چنین اعتقادی نداشتند. وی در این قول به عقیده اهل سنت نزدیک شده است. <ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی،چاپ اول، ص 253 با ویرایش و اصلاح عبارات </ref> <ref>شهفور اسفراینی، التبصیر فی الدین، ص51</ref> <ref>عبد القاهر بغدادی الفرق بین الفرق، ص190</ref>برخى گمان کرده اند که گفتار شحام همان قول «[[صفاتیه|صفاتیه]]» است، ولى تفاوت میان این دو سخن آشکار است، زیرا شحام صدور یک مقدور را از دو قادر جایز می داند که هر کدام می توانند به جاى دیگری آن مقدور را به وجود آورند.اما [[کعبى]] معتقد است که «صفاتیه» دو آفریدگار را اثبات نمى کنند، ولى صدور یک مقدور را از دو قادر جایز مى دانند، بدین ترتیب که یکى از آنان آفریدگار و دیگرى کسب کننده باشد.<ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی،چاپ اول، ص 253 با ویرایش و اصلاح عبارات </ref> | مبانی اعتقادی ابو یعقوب چون عقاید جبایی بود جز آن که وى صدور مقدور واحد را از دو قادر جایز می دانست، ولى جبایى و پسرش چنین اعتقادی نداشتند. وی در این قول به عقیده اهل سنت نزدیک شده است. <ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی،چاپ اول، ص 253 با ویرایش و اصلاح عبارات </ref> <ref>شهفور اسفراینی، التبصیر فی الدین، ص51</ref> <ref>عبد القاهر بغدادی الفرق بین الفرق، ص190</ref>برخى گمان کرده اند که گفتار شحام همان قول «[[صفاتیه|صفاتیه]]» است، ولى تفاوت میان این دو سخن آشکار است، زیرا شحام صدور یک مقدور را از دو قادر جایز می داند که هر کدام می توانند به جاى دیگری آن مقدور را به وجود آورند. اما [[کعبى]] معتقد است که «صفاتیه» دو آفریدگار را اثبات نمى کنند، ولى صدور یک مقدور را از دو قادر جایز مى دانند، بدین ترتیب که یکى از آنان آفریدگار و دیگرى کسب کننده باشد.<ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی،چاپ اول، ص 253 با ویرایش و اصلاح عبارات </ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== |