میمونیه

میمونیه‏ از شاخه خوارج و پیرو مردى از «عجارده» به نام میمون بودند.

تاریخچه

ابن اثیر مَیمُونیه را به فتح میم سکون یاء و ضم میم دوم و سکون واو ضبط کرده است. موسس این فرقه در ابتدا پیرو مذهب «عجارده» بوده اما در باره اراده و قدر و استطاعت با آنان دچار اختلاف شد و قول قدریان معتزلی را برگزید.

اعتقادات

میمون معتقد بود کودکانی که دارای پدر و مادر مشرک هستند، داخل بهشت می شوند. ولی امام علی، طلحه، زبیر، عایشه عثمان و نیز کسانی که مرتکب کبیره می شوند، کافر هستند. میمون چون مجوسیان زناشویى جد را با دخترِ پسر و دخترِ پسرِ برادر و خواهر جایز مى‌دانست و معتقد بود که نام زنانی که خداوند زناشویى با آنان را حرام کرده از قرار ذیل است. 1.مادران، 2.دختران، 3.خواهران، 4.عمه ‏ها، 5.خاله ‏ها، اما خداوند ازدواج با دختران برادر، دختران خواهر، دختر پسر، دختر دختر، دختر فرزندان برادر، دختر فرزندان خواهر را منع نکرده است. كرابیسى می‌نویسد که میمونیه از «خوارج» بودند و مانند «عجارده» سوره یوسف و نیز سوره حم را از قرآن نمى ‏دانستند. ابوعثمان عراقى می‌نویسد که«میمونیه» نكاح با جدات و دختران اولاد را جایز مى‌دانستند و می‌گفتند که حرمت ایشان به نص كتاب ثابت نشده است. همچنین می‌گفتند که جایز نیست جهان از امام خالی باشد و هر کسی که جناب ابوبکر را دوست و علی علیه السلام را دشمن بدارد او شایسته امامت است و فرقی نمی کند که این شخص قرشی باشد یا غیر قرشی. فخر رازی می‌نویسد میمون می‌گفت شرور از خدا نیست. ا