کاربر:Hoosinrasooli/صفحه تمرین
| محمد امین بن جون حسنی | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | جعفر بن محمد امین بن جون حسنی |
| اطلاعات شخصی | |
| محل تولد | مدینه منوره |
| روز درگذشت | 370ق. |
| فعالیت‌ها | عالم، جنگجو و امیر مکه |
جعفر بن محمد امین بن جون حسنی، عالم، جنگجو و امیر شجاع مکه و از نوادگان امام حسن مجتبی (علیه‌السلام) است. آشکارا تشیع را در آن‌جا رواج داد و از نخستین علویان «بنی جون» است که حکومت مکه را از دست اسماعیلیان آزاد ساخت. نزد علمای خاندان خویش، فقه و حدیث آموخت، اما زندگی نظامی و سیاسی او بر حیات علمیاش چیره بود.
زندگی‌نامه
جعفر بن محمد امین بن جون حسنی، عالم، جنگجو و امیر شجاع مکه. وی ظاهراً در مدینه منوره دیده به جهان گشود اما از زمان آن اطلاعی در دست نیست. وفات او پس از حدود بیست سال حکومت در 370هجری در مکه مکرمه اتفاق افتاد. وی از نوادگان امام حسن مجتبی (علیه‌السلام) است و بر خلاف دیگر امرای شیعی مکه که به دلیل تداوم سلطنت خود اظهار تشیع نمیکردند، آشکارا تشیع را در آن‌جا رواج داد و از نخستین علویان «بنی جون» است که حکومت مکه را از دست اسماعیلیان آزاد ساخت و با هم‌یاری فرزندان و نوادگان خویش که همگی از مذهب امامیه پیروی میکردند، نزدیک به یک سده زمام امور را در دست داشتند. وی با این‌که از علم و دانش بهره داشت و نزد علمای خاندان خویش، فقه و حدیث آموخت، اما زندگی نظامی و سیاسی او بر حیات علمیاش چیره بود و به همین دلیل دوران تحصیل او و هم‌چنین اساتید و شاگردان او بر ما مجهول است.
آموزش فنون نظامی
وی پس از این‌که با فنون جنگی آشنا شد در 340هجری در مدینه خروج کرد و پس از قتل «انکجور ترکی» که از طرف خلیفه فاطمی، والی مکه بود، و هم‌چنین پس از این‌که بسیاری از قبایل «طلحیه»، «هذلیه» و «شکریه» را به هلاکت رساند، این شهر را به تصرف خود در آورد و امیر و حاکم مکه گردید. ابن حزم اندلسی در کتاب جمهره أنساب العرب پس از ذکر نسب وی تا امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) ، مینویسد: وی در عصر «کافور اخشیدی») مکه را فتح کرد و فرزندانش تا امروزه حکومت مکه را در دست دارند.
== سیاست مدار == وی که سیاستمداری با تجربه بود رضایت خلفاء فاطمی را به خود جلب کرد و هنگامی که امراء فاطمیین و مصریها در موسم حج به مکه میآمدند خطبه را به دستور او به نام سلطان فاطمی در مکه و مدینه میخواندند. وی با این کار توانست تمام املاک و اموال علویان را که از سوی فاطمیان مصادره شده بود به آنان بازگرداند.
جانشینان وی
پس از او دو فرزندش «عیسی بن جعفر» و «حسن بن جعفر» به ترتیب حکومت حجاز را در اختیار داشتند و پس از آنان، نوه او «شکر بن ابی الفتوح» جانشین آنها گشت.
منابع
- جمهره انساب العرب، ص47؛
- عمده الطالب، تحقیق محمد حسن آل طالقانی، نجف، ص133؛
- اعیان الشیعه(قطع بزرگ)، ج4ص182 شماره 485؛
- دائره المعارف تشیع، ج5ص380.
جعفر بن محمد بن جعفر بن حسن بن جعفر بن حسن مثني بن حسن(ع)، (224 – 308ق)
ابوعبدالله. از سادات حسني و از محدثان معتبر شيعه. ولادت او در سامراء به سال 224 هجري، و وفاتش در روز چهارشنبه اول ذيقعده سال 308 هجري در بغداد روي داد. دوران زندگي و حيات علمي او را ميتوان به سه مرحله تقسيم كرد. ابتداء به شنيدن حديث علاقه نشان داد بهطوري كه وي را «كثيرالسماع» لقب داده و اين دوره را مرحلهاي از حيات علمي او به حساب آوردهاند. در مرحله دوم، به نقل احاديث مذكور پرداخت و در اين مرحله وي را «كثير الروايه» لقب دادهاند. وي به دليل روايات بسيارش، نخستين كس از سادات است كه لقب «محدث» به او داده شده است. سپس در مرحله سوم و در اواخر عمرش به تصنيف كتاب روي آورد. وي علاوه بر كار علمي، فعاليتهاي اجتماعي نيز داشت و از حقوق آل ابيطالب به شدت دفاع ميكرد، از اينرو مرحوم نجاشي وي را از چهرههاي برجسته طالبيين، معرفي كرده است. مقام علمي و عظمت شأن او باعث شده تا در منابع رجالي و تاريخي اهل سنت نيز فردي خوشنام و مورد اعتماد معرفي شود. فرزندان او «حسن بن جعفر»، «يحيي بن جعفر» و «محمدبن جعفر» مشهور به «ابوقيراط» از راويان مورد وثوق هستند به ويژه ابوقيراط كه شهرت بسيار دارد و كسي است كه بر جنازه مرحوم كليني(م329ق) نماز گزارده است. از جمله اساتيد او «احمدبن عبدالمنعم»، «ابوموسي عيسي بن مهران»، «ايوب بن محمدبن فروخ»، «علي بن عبدك» و «موسي بن عبدالله بن موسي» هستند. از جمله شاگردان معروف او «محمدبن عمربن محمد جعابي»(م355ق) و «محمدبن عبدالله ابوالمفضل شيباني كوفي» هستند. از آثار و رواياتي كه از او بر جاي مانده ميتوان دريافت كه تخصص عمده او در فقه، حديث و تاريخ بوده است. از جمله تأليفات او كتاب «تاريخ علوي» و «الصخره و البئر» را ميتوان نام برد.
منابع: (رجال نجاشي، ص122 شماره 314؛ خلاصه الاقوال، ص91؛ رجال ابن داود، ص65 شماره 325؛ نقد الرجال، تفرشي، ج1ص355 شماره 1004؛ تنقيح المقال، ج1ص223 شماره 1779؛ معجم رجال الحديث، ج5ص75 شماره 2262؛ و ج16ص171 شماره 10408؛ لسان الميزان، ابن حجر، ج2ص127 شماره 550؛ تاريخ بغداد، ج2ص144 شماره 563؛ وج7صص213 و214 شماره 3669؛ ايضاح المكنون، ج2ص279؛ هديه العارفين، ج1ص252؛ الذريعه الي تصانيف الشيعه، ج3ص267؛ الاعلام، زركلي، ج2ص128؛ معجم المؤلفين، عمر كحاله، ج3ص145؛ المجدي في انساب الطالبيين، ص359)