نتایج جستجو

یحیی بن عمر در زمان متوکل عباسی در سال 235 هجری قمری در خراسان خروج کرد. عبداللّه بن طاهر او را دستگیر کرد و تحویل متوکل داد. متوکل ابتدا وی را به زندان

هجویات می‌گفت. وی اشعاری در مدح مأمون عباسی سرود؛ اما گاهی نیز با بد زبانی آب‌روی مردم را می‌برد. وی بعدها با متوکل عباسی هم‌نشین و از ندیمان وی شد. ابوالحسن،

آمدن علویان به طبرستان محل اختلاف است، برخی این واقعه را مربوط به‌زمان متوکل عباسی می‌دانند. حسن‌بن‌زید در سال 250 هجری‌قمری مقیم ری بود و به‌دعوت مردم طبرستان

نظر و مراقبت بود. متوکل در سال ۲۴۷ هـ. ق کشته شد. خضری، تاریخ خلافت عباسی، بهار ۱۳۸۴، ص ۱۰۷ پرسنده، بررسی سیاست‌های مذهبی متوکل عباسی، در مجله تاریخ اسلام

(عجل الله تعالی فرجه) است. سامرا در سال ۲۲۱ق مرکز خلافت معتصم عباسی شد. معتصم بالله خلیفه عباسی (خلافت از ۲۱۸ قمری) دستور ساختن شهر را داد و پس از اتمام به

حدیثی را از پدرش نقل می‏‌کند. علاوه بر این، پدرش امیر حاجیان عراق در دوره متوکل عباسی بود. جد پدرش «محمدبن ابراهیم» معروف به ابن الامام از شاگردان ویژه جعفر

هجرت می‌کرده‌اند و گاه برای فرار از مجازات‌هایی که برخی از خلفای عباسی مانند مأمون و متوکل برای آنها قرار داده بوده‌اند. بیش از هشتاد نفر از طالبیان به مصر

حسین بارها از سوی مخالفان از جمله خلفای عباسی و وهابیان تخریب شده است. مهم‌ترین تخریب حرم امام حسین در زمان متوکل و آخرین آنها در سال ۱۴۱۱ق توسط حکومت حزب

زاهدان عصر خویش و از مجاهدان راه خدا و از فقهیان بنی‌هاشم بوده است. و به متوکل عباسی گفت: ای عبدالله! بدان که پدرم امام نبوده؛ بلکه از سادات کریم و از زاهدانشان

حسن مجتبی (علیه‌السلام) (۵۰ قمری). مرگ موسى بن بغا از فرماندهان نظامى متوکل عباسى (۲۶۴ قمری). درگذشت آیت‌اللّه محمدتقی ستوده از فقها و مدرسان حوزه علمیه

قدیمی‌ترین مساجد عراق است که ساخت آن به زمان متوکل عباسی برمی‌گردد. مناره ملویه در ضلع شمالی مسجد، به دستور متوکل ساخته شد. از این مسجد تنها دیوارهای آن و

مهم‌ترین دوره رواج حدیث، نیمه اول قرن سوم هجری؛ یعنی بعد از به قدرت رسیدن متوکل عباسی است. البته جمود و تعبّدی که اهل حدیث بر ظواهر کتاب و سنّت و معانی ابتدایی

علویان قهرآمیز بود و آزار آنان در عهد خلافت متوکل عباسی به اوج خود رسید. به دستور عبدالله بن یحیی بن خاقان، وزیر متوکل، در این هنگام حرم امام حسین در کربلا به

علیه‏السلام بود. پیروان اهل‏بیت(ع) در مصر حضوری مؤثّر داشتند تا اینکه فرمان متوکّل عباسی مبنی بر اخراج خاندان ابی ‏طالب از این سرزمین، صادر گردید. بزرگان علوی

عمر شرکت داشته است. بعد از سرکوب این قیام و تشدید سیاست‌های ضد علوی متوکل، خلیفه عباسی، سادات حجاز و عراق به نواحی مرکزی ایران مهاجرت کردند؛ ظاهراً در همین

افتاد. در زمان متوکل دهمین خلیفه عباسی بر شیعیان و معتزله سخت‌گیری شد و مذهب سنی، مذهب رسمی دولت عباسی شد. در زمان المستعین دوازدهمین خلیفه عباسی دولت علوی

شهر رفته و تا زمان شهادت در همانجا زیر نظر مأموران خلفای عباسی بود. شش خلیفه عباسی به نام‌های متوکل، منتصر، مستعین، ‌ معتز، مهتدی و معتمد در زمان زندگی کوتاه

ویران کرد. در سال 158 مهدی عباسی آن را از نو بنا کرد. در سال 171 هارون الرشید بنای مزبور و گنبد را ویران و در سال 236 متوکل عباسی مرقد امام (ع) را به طور

از آنکه ابن زیّات به دستور متوکل (حک: ۲۳۲ـ۲۴۷) کشته شد جاحظ خود را تسلیم کرد. زمانی که جاحظ به علم و ادب مشهور شده بود، متوکل برای تعلیم فرزندش او را دعوت

امامت خود را در دوره خلافت معتصم عباسی سپری کرد. پنج سال از دوران امامت خود را با خلافت واثق، چهارده سال با خلافت متوکل، شش ماه با خلافت مستنصر، دو سال

سوی مخالفان شیعه از جمله خلفای عباسی و وهابیان تخریب شد. یکی از نخستین تخریب‌های حرم امام حسین (علیه السلام) در زمان متوکل و آخرین آن در سال ۱۴۱۱ق توسط حکومت

زمان مأمون عباسی در بغداد صورت گرفت، مناظره با یحیی بن اکثم، فقیه دربار عباسی، بود. بنابر برخی منابع شیعه، علت وقوع این مناظره، اعتراض سران عباسی به پیشنهاد

زیدی در قرون میانه متوکل علی‌الله مطهر بن یحیی، معروف به المظلّل بالغمام وفات: ۶۹۷ ق مهدی لِدین‌الله محمد وفات: ۷۲۸ ق وی و پدرش متوکل علی الله دو مجدد زیدیه

روایت‌های فراوان تأکید دارند که او به قدیم بودن قرآن باور داشته است. مأمون عباسی در ربیع الاول سال ۲۱۸ق. به بازجویی از عقاید شخصیت‌های دینی و سیاسی درباره

شکل گرفت. معتصم با این کار خود زمینه را برای افول حکومت عباسی فراهم نمود. در سال ۲۲۱ق معتصم عباسی، پایتخت را از بغداد به سامرا انتقال داد. بنابر نقل ابن

خلفای عباسی نسبت به خاندان پیامبر(صلی الله علیه) و شیعیان ائمه(علیه‌السلام) بسیار سخت‌گیری می‌کردند. یکی از خشن‌ترین و بد رفتارترین این خلفا، متوکل بود که

معصوم(علیهم‌السلام) به دست وهابیون که در طول تاریخ امر بی‌سابق‌های بوده و فقط در زمان متوکل عباسی صورت گرفته بود، این بار در لباسی از فکر، مکتب و مذهب اسلامی به میدان آمد

عده‌ای از علویان در فلات ایران پخش شدند و در زمان متوکل این علویان مورد خشم خلافت قرار گرفتند. با مرگ متوکل قیام‌های پیاپی علویان زیدی آغاز شد. یحیی بن عمر

گرفته است: قیام علیه مأمون: مردم قم در سال ۲۱۰ .ق از پرداخت خراج به خلیفه عباسی سرباز زدند، و علیه او شورش کردند. مأمون لشکری به فرماندهی علی بن هشام مروزی

شاگردان بسیاری پرورش داده است. تا جایی که می‌توان از جمله آنان به مأمون خلیفه عباسی اشاره کرد. ابوهذیل را در جدل بسیار زبردست دانسته‌اند و وسعت اطلاعات او را

مهدی؛ مأمون، خلیفه عباسی به ویژه در قصیده رائیه‌ای که دعبل بعد از شهادت امام رضا (علیه‌السلام) سرود؛ میمون بن هارون؛ ابوعباد؛ معتصم؛ متوکل؛ دینار بن عبدالله؛

همه تا زمان قدرت یافتن عباسیان همان سنّت اموی ادامه یافت. در میان خلفای عباسی، متوکل به دشمنی با علی ‌علیه‌السلام و خاندان او مشهور است. وی در 236 دستور داد

شد. این مقاومت در دوران خلافت معتصم و واثق برقرار بود تا این که در روزگار متوکّل مختوم به شکست شد. از مهمترین فرقه‌های معتزله می‌توان به عبادیّه، ذمیّه،

وقت بود، در عصر عباسی نيز به دليل عدم پذيرش منصب قضاوت، بی اعتبار شمردن خلافت خليفه دوم عباسی و حمايت از قيام بنی حسن، مغضوب حکومت عباسی گرديد، شکنجه و

همگان تحمیل کنند و پس از آنان رقیبشان، یعنی اهل حدیث سلفی در عهد عباسی- از زمان متوکل- کوشیدند تا عقاید خود را تحمیل کنند و این اوضاع به نزاع ناگواری منجر

همسران و فرزندان الف:همسران امام جواد در سال ۲۱۵ه‍. ق. (یا ۲۱۴) با دختر مأمون عباسی به نام ام فضل ازدواج کرد. (حیات فکری و سیاسی امامان شیعه رسول جعفریان ص 478)

یحیى بن اکثم، دانشمند معروف زمان مأمون عبّاسى، همچنین فتواى آن حضرت درباره کیفیّت قطع دست سارق، در مجلس معتصم عبّاسى و در حضور فقهاى آن زمان، دلیل روشنى از

تا از پاسخ آنها درماند. من نیز چهل مسأله را آماده ساختم، تا اینکه منصور عباسی در شهر حیره مرا نزد خودش فراخواند. به نزد او رفتم و جعفر بن محمّد را دیدم