جاحظیه: تفاوت میان نسخه‌ها

| تاریخ شکل گیری =  

| موسس = ابوعثمان عمرو بن بحر بن محبوب کنانی لیثی معروف به [[جاحظ]]

'''جاحظیه‏''' از پیروان «ابوعثمان عمرو بن بحر بن جاحظ‌اند» که از بزرگان «[[معتزله]]» بود.

به اعتقاد وی به علم کلام هم از طرف عوام و هم از طرف خواص و نیز پادشاهان ستم شده است. وی هم‌چنین فقها را که اصحاب [[فتوا]] هستند دشمنان [[علم کلام]] می‌دانست. [[عبدالکریم شهرستانی]] می‌گوید جاحظ نفی صفات را مطابق با مذهب فلاسفه می‌دانست. [[ابوالحسن اشعری]] نقل می‌کند که این شخصیت بر خلاف [[ابوالهذیل علاف]] و بر وفاق نظام و علی اسواری، قدرت [[خدا]] را محدود می‌دانست، به این صورت که قائل بود خداوند به قدرت بر ظلم، کذب، ترک اصلح و اختیار غیر‌اصلح متصف نمی‌شود و هم‌چنین محال است مؤمنان و کودکان را وارد [[جهنم|دوزخ]] کند.  

جاحظ در مقام تعریف امام و وظیفه او، [[ائمه]] را به سه طبقه تقسیم می‌کند: رسول، نبی و امام. رسول آورنده شریعت است که در مرتبه اول قرار دارد، نبی مؤکد شریعت است و در مرتبه دوم قرار دارد و امام در مرتبه سوم است و وظیفه اش ارشاد مردم به شریعت رسول است. به نظر جاحظ، برخلاف عده ای از [[خوارج]]، نصب و اقامه امام [[واجب]] است و برخلاف عقیده شیعه [[امامیه]] و [[اسماعیلیه]]؛ این نصب بر مردم واجب است نه بر خدا و برخلاف [[زیدیه]] امامت مفضول جایز نیست، و برخلاف [[اشاعره]] عقلاً واجب است نه فقط سمعاً، و برخلاف سایر معتزله عقلاً و سمعاً واجب است نه فقط عقلاً. در خصوص خلافت و [[امامت]] [[خلفای راشدین]] جاحظ همان عقیده [[اهل سنت و جماعت]] را می‌پذیرد.