کسبیه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
جز (جایگزینی متن - ' نام گذاری ' به ' نام‌گذاری ')
جز (جایگزینی متن - ' آن‌ها ' به ' آنها ')
خط ۹: خط ۹:


== عقاید ==
== عقاید ==
پیروان این فرقه معتقد بودند که بندگان خدا محکوم به کسب‌اند، اما این کسب نه به سود آن‌ها است و نه به زیان‌شان، چون راحتی‌ها و سختی‌ها، نعمت‌ها و عقوبت‌ها از قبل بین بندگان خدا تقسیم و تقدیر شده است. به همین جهت هر گونه کوششی در مسیر طاعت و یا معصیت و نیز تنبلی و کاهلی در انجام عبادت، موجب زیاد یا کم شدن ثواب و عذاب نمی‌شود. آن‌ها مطابق با مفاد آیه شریفه «فَإِنَّ اللَّهَ غَنِیٌّ عَنِ الْعالَمِینَ» سوره آل عمران، آیه 97. می‌گفتند که خداوند از طاعات ما بی‌نیاز است و همچنین معصیت ما نیز به او هیچ زیان و ضرری نمی‌رساند. در ضمن طایفه مذکور به دلیل تلاش نکردن برای کسب روزی و کار «[[کسلیه]]» نیز نامیده شده‌اند.
پیروان این فرقه معتقد بودند که بندگان خدا محکوم به کسب‌اند، اما این کسب نه به سود آنها است و نه به زیان‌شان، چون راحتی‌ها و سختی‌ها، نعمت‌ها و عقوبت‌ها از قبل بین بندگان خدا تقسیم و تقدیر شده است. به همین جهت هر گونه کوششی در مسیر طاعت و یا معصیت و نیز تنبلی و کاهلی در انجام عبادت، موجب زیاد یا کم شدن ثواب و عذاب نمی‌شود. آنها مطابق با مفاد آیه شریفه «فَإِنَّ اللَّهَ غَنِیٌّ عَنِ الْعالَمِینَ» سوره آل عمران، آیه 97. می‌گفتند که خداوند از طاعات ما بی‌نیاز است و همچنین معصیت ما نیز به او هیچ زیان و ضرری نمی‌رساند. در ضمن طایفه مذکور به دلیل تلاش نکردن برای کسب روزی و کار «[[کسلیه]]» نیز نامیده شده‌اند.
<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 367 با ویرایش و اصلاح جملات</ref>  
<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 367 با ویرایش و اصلاح جملات</ref>  
<ref>عراقی ابو محمد عثمان بن عبدالله، الفرق المفترقة بین اهل الزیغ و الزندقة، تحقیق یشار قوتلو آى، آنكارا، سال 1961 میلادی، ص 73.</ref>
<ref>عراقی ابو محمد عثمان بن عبدالله، الفرق المفترقة بین اهل الزیغ و الزندقة، تحقیق یشار قوتلو آى، آنكارا، سال 1961 میلادی، ص 73.</ref>

نسخهٔ ‏۳۱ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۲۲

کسبیه‏ از فرق جبریه‌اند.

تقسیم‌بندی فرق جبریه

برخی از منابع، جبریه را به دوازده فرقه تقسیم کرده‌اند که عبارتند از: فرقه مضطربه، افعالیه، مفروغیه، نجاریه، مُتَأَنِّیه، کسبیه، سابقیه، حبّیه، خوفیه، فکریه، خسّیه و معیه. [۱]

وجه نام‌گذاری

این فرقه از این جهت کسبیه نامیده شد، زیرا کسبیون باور داشتند که بنده هیچ ثواب و عقابی را کسب نمی‌کند. [۲]

عقاید

پیروان این فرقه معتقد بودند که بندگان خدا محکوم به کسب‌اند، اما این کسب نه به سود آنها است و نه به زیان‌شان، چون راحتی‌ها و سختی‌ها، نعمت‌ها و عقوبت‌ها از قبل بین بندگان خدا تقسیم و تقدیر شده است. به همین جهت هر گونه کوششی در مسیر طاعت و یا معصیت و نیز تنبلی و کاهلی در انجام عبادت، موجب زیاد یا کم شدن ثواب و عذاب نمی‌شود. آنها مطابق با مفاد آیه شریفه «فَإِنَّ اللَّهَ غَنِیٌّ عَنِ الْعالَمِینَ» سوره آل عمران، آیه 97. می‌گفتند که خداوند از طاعات ما بی‌نیاز است و همچنین معصیت ما نیز به او هیچ زیان و ضرری نمی‌رساند. در ضمن طایفه مذکور به دلیل تلاش نکردن برای کسب روزی و کار «کسلیه» نیز نامیده شده‌اند. [۳] [۴]

پانویس

  1. ابن جوزی، تلبیس ابلیس، ص42
  2. ابن جوزی، تلبیس ابلیس، ص 42
  3. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 367 با ویرایش و اصلاح جملات
  4. عراقی ابو محمد عثمان بن عبدالله، الفرق المفترقة بین اهل الزیغ و الزندقة، تحقیق یشار قوتلو آى، آنكارا، سال 1961 میلادی، ص 73.