کسبیه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
جز (جایگزینی متن - 'می گفت' به 'می‌گفت')
جز (جایگزینی متن - 'شده اند' به 'شده‌اند')
خط ۹: خط ۹:


==عقاید==
==عقاید==
پیروان این فرقه معتقد بودند که بندگان خدا محکوم به کسب اند، اما این کسب نه به سود آن ها است و نه به زیان شان،  چون راحتی ها و سختی ها، نعمت ها و عقوبت ها از  قبل بین بندگان خدا تقسیم و تقدیر شده است. به همین جهت هر گونه کوششی در مسیر طاعت و یا معصیت و نیز تنبلی و کاهلی در انجام عبادت، موجب زیاد یا کم شدن ثواب و عذاب نمی‌شود.آن ها مطابق با مفاد آیه شریفه  «فَإِنَّ اللَّهَ غَنِیٌّ عَنِ الْعالَمِینَ» سوره آل عمران،  آیه  97. می‌گفتند که خداوند از طاعات ما بی نیاز است و همچنین معصیت ما نیز به او هیچ زیان و ضرری نمی‌رساند. در ضمن طایفه مذکور به دلیل تلاش نکردن برای کسب روزی و کار «[[کسلیه]]» نیز نامیده شده اند.
پیروان این فرقه معتقد بودند که بندگان خدا محکوم به کسب اند، اما این کسب نه به سود آن ها است و نه به زیان شان،  چون راحتی ها و سختی ها، نعمت ها و عقوبت ها از  قبل بین بندگان خدا تقسیم و تقدیر شده است. به همین جهت هر گونه کوششی در مسیر طاعت و یا معصیت و نیز تنبلی و کاهلی در انجام عبادت، موجب زیاد یا کم شدن ثواب و عذاب نمی‌شود.آن ها مطابق با مفاد آیه شریفه  «فَإِنَّ اللَّهَ غَنِیٌّ عَنِ الْعالَمِینَ» سوره آل عمران،  آیه  97. می‌گفتند که خداوند از طاعات ما بی نیاز است و همچنین معصیت ما نیز به او هیچ زیان و ضرری نمی‌رساند. در ضمن طایفه مذکور به دلیل تلاش نکردن برای کسب روزی و کار «[[کسلیه]]» نیز نامیده شده‌اند.
<ref>مشکور محمد جواد،  فرهنگ فرق اسلامی،  مشهد،  نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 367  با ویرایش و اصلاح جملات</ref>  
<ref>مشکور محمد جواد،  فرهنگ فرق اسلامی،  مشهد،  نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 367  با ویرایش و اصلاح جملات</ref>  
<ref>عراقی ابو محمد عثمان بن عبدالله،  الفرق المفترقة بین اهل الزیغ و الزندقة،  تحقیق یشار قوتلو آى، آنكارا، سال 1961 میلادی، ص 73.</ref>
<ref>عراقی ابو محمد عثمان بن عبدالله،  الفرق المفترقة بین اهل الزیغ و الزندقة،  تحقیق یشار قوتلو آى، آنكارا، سال 1961 میلادی، ص 73.</ref>

نسخهٔ ‏۱۶ مارس ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۲۵

کسبیه‏ از فرق جبریه اند.

تقسیم بندی فرق جبریه

برخی از منابع، جبریه را به دوازده فرقه تقسیم کرده اند که عبارتند از: فرقه مضطربه، افعالیه، مفروغیه، نجاریه، مُتَأَنِّیه، کسبیه، سابقیه، حبّیه، خوفیه، فکریه، خسّیه و معیه. [۱]

وجه نام گذاری

این فرقه از این جهت کسبیه نامیده شد، زیرا کسبیون باور داشتند که بنده هیچ ثواب و عقابی را کسب نمی کند. [۲]

عقاید

پیروان این فرقه معتقد بودند که بندگان خدا محکوم به کسب اند، اما این کسب نه به سود آن ها است و نه به زیان شان، چون راحتی ها و سختی ها، نعمت ها و عقوبت ها از قبل بین بندگان خدا تقسیم و تقدیر شده است. به همین جهت هر گونه کوششی در مسیر طاعت و یا معصیت و نیز تنبلی و کاهلی در انجام عبادت، موجب زیاد یا کم شدن ثواب و عذاب نمی‌شود.آن ها مطابق با مفاد آیه شریفه «فَإِنَّ اللَّهَ غَنِیٌّ عَنِ الْعالَمِینَ» سوره آل عمران، آیه 97. می‌گفتند که خداوند از طاعات ما بی نیاز است و همچنین معصیت ما نیز به او هیچ زیان و ضرری نمی‌رساند. در ضمن طایفه مذکور به دلیل تلاش نکردن برای کسب روزی و کار «کسلیه» نیز نامیده شده‌اند. [۳] [۴]

پانویس

  1. ابن جوزی، تلبیس ابلیس، ص42
  2. ابن جوزی، تلبیس ابلیس، ص 42
  3. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 367 با ویرایش و اصلاح جملات
  4. عراقی ابو محمد عثمان بن عبدالله، الفرق المفترقة بین اهل الزیغ و الزندقة، تحقیق یشار قوتلو آى، آنكارا، سال 1961 میلادی، ص 73.