حوزه علمیه اصفهان: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۷۸: | خط ۱۷۸: | ||
=دوره چهارم= | =دوره چهارم= | ||
چهارمین دوره از حوزه علمیه اصفهان برابر است با حكومت‌های افشار، [[زند]]، [[قاجار]] و [[پهلوی]]. حُكّام این رژیم‌ها، افرادی نالایق و فرومایه و توجهی به فرهنگ و علوم نداشته‌اند و بلكه تنها هدفشان «انباشتن خزاین»<ref>ژنرال گاسپار | چهارمین دوره از حوزه علمیه اصفهان برابر است با حكومت‌های افشار، [[زند]]، [[قاجار]] و [[پهلوی]]. حُكّام این رژیم‌ها، افرادی نالایق و فرومایه و توجهی به فرهنگ و علوم نداشته‌اند و بلكه تنها هدفشان «انباشتن خزاین»<ref>ژنرال گاسپار دروویل كه مدتها در ایران حضور داشت و با فتحعلیشاه از نزدیك آشنا بود، در مورد خست او میگوید: «بخل و خست فتحعلیشاه نامنتها است، گویی لذتی جز روی هم انباشتن خزاین ندارد. او همه ساله ده تا دوازده میلیون فرانك جواهر گرانبها میخرد و آنها را در صندوقها روی هم میریزد. ضمناً طلای بیحسابی نیز جمعآوری میكند. از اینرو شكی نیست كه به زودی زود كشور خویش را دچار ورشكستگی خواهد كرد.» سفرنامه دروویل، ترجمه جواد یحیی، ص 181.</ref> و «دادن امتیاز»<ref>از جمله امتیازات، اعطای امتیاز رویتر بود كه به نهضت تنباكو انجامید.</ref> به كشورهای خارجی است. فقر اقتصادی منجر به قبول هر نوع قراردادی با دولتهای بیگانه شد و تهاجم فرهنگی را به همراه خود روانه كشور كرد. از جمله قراردادها قبول تأسیس مدارس خارجی در ایران بود كه برخی از كشورها چون [[انگلیس]]، [[آلمان]]، [[فرانسه]] و [[روسیه]] در ایران دایر كردند. | ||
مدرسه «ستاره صبح» از جمله مدارسی بود كه در ماه سپتامبر سال 1910 م. در اصفهان گشایش یافت در حالی كه «مدرسه جلفا» پیشتر در این شهر مشغول تربیت دانش‌آموزان خود بود<ref> | مدرسه «ستاره صبح» از جمله مدارسی بود كه در ماه سپتامبر سال 1910 م. در اصفهان گشایش یافت در حالی كه «مدرسه جلفا» پیشتر در این شهر مشغول تربیت دانش‌آموزان خود بود<ref>تاریخ روابط ایران و فرانسه، ابوالحسن غفاری، ص 155.</ref>. | ||
البته باید خاطرنشان ساخت كه دانشمندان تقواپیشه و فرزانگان اصفهان در این دوره بسان شمع سوختند تا پرچم علم و دین را افراشته نگاه دارند و استوار چون كوه به حیات علمی خویش ادامه دادند، چنانكه بزرگانی نیز چون آیةالله مجاهد شهید [[سید حسن مدرس]] و [[آیةالله العظمی بروجردی]] را در خود پرورید و به جهان ارزانی داشت. | البته باید خاطرنشان ساخت كه دانشمندان تقواپیشه و فرزانگان اصفهان در این دوره بسان شمع سوختند تا پرچم علم و دین را افراشته نگاه دارند و استوار چون كوه به حیات علمی خویش ادامه دادند، چنانكه بزرگانی نیز چون آیةالله مجاهد شهید [[سید حسن مدرس]] و [[آیةالله العظمی بروجردی]] را در خود پرورید و به جهان ارزانی داشت. | ||
| خط ۱۸۹: | خط ۱۸۹: | ||
حضرات آیات خادمی، صادقی، صافی و مظاهری مدیریت حوزه علمیه اصفهان را پس از انقلاب بر عهده داشته اند، مرکز مدیریت حوزه علمیه اصفهان در سال 1375 در ریاست حضرت آیت الله مظاهری تاسیس شد و به تدریج مدارس علمیه استان اصفهان را تحت پوشش قرار داد که تاکنون 34 مدرسه تحت پوشش مرکز قرار دارد. | حضرات آیات خادمی، صادقی، صافی و مظاهری مدیریت حوزه علمیه اصفهان را پس از انقلاب بر عهده داشته اند، مرکز مدیریت حوزه علمیه اصفهان در سال 1375 در ریاست حضرت آیت الله مظاهری تاسیس شد و به تدریج مدارس علمیه استان اصفهان را تحت پوشش قرار داد که تاکنون 34 مدرسه تحت پوشش مرکز قرار دارد. | ||
=دانشمندان حوزه علمیه اصفهان= | |||
حوزه علمیه اصفهان از جمله حوزه‌های نادری است كه بیشترین مهاجرت علمی علما و دانشمندان اسلامی را به خود پذیرفته و از حوزه‌های علمیه شیعه بسان «جبل عامل لبنان»، «احساء» و «بحرین» بهرهها برده و دانش‌ها اندوخته است. در این مجال به برخی از رجال این حوزه اشاره میكنیم: | |||
[[محمدباقر داماد (969-1041 ق.)]] | |||
فیلسوف فرزانه [[محمدباقر داماد]] فرزند میر محمدحسین استرآبادی و دخترزاده [[محقق ثانی]] [[علی بن عبدالعالی كركی]] (متوفی 940) از بزرگ دانشمندان حوزه علمیه اصفهان است كه در عهد صفوی تربیت شاگردانی بسان [[ملاصدرای شیرازی]] را برعهده گرفته است. | |||
«قَبَسات»، «جَذَوات»، «ایقاظات» و «شارع النجاة» از جمله تألیفات این حكیم الهی است. | |||
=پانویس= | =پانویس= | ||
نسخهٔ ۲۸ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۱۰
÷
نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.
یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در
| نام | حوزه علمیه اصفهان |
|---|---|
| تأسیس | به‌طور رسمی در قرن ۱۰ هجری |
| مکان | اصفهان • ایران |
| زیرمجموعه‌ها | بیش از ۴۰ مدرسه |
حوزه علمیه اصفهان اولین حوزه علمیه ای است که در اصفهان در دوره آل بویه به درخواست ابن‌سینا از فرمانروای وقت تاسیس گردید. در دوره سلجوقیان فرهنگ مدرسه‌سازی در بین مردم ایجاد شد و این امر باعث تعدد مدارس در این دوره گردید، البته بیشتر مدارس مذهب شافعی داشتند و در دوره بعد با وجود این فرهنگ، مدارس شیعه به اوج شکوفایی خود رسیدند، تا جایی که از حکومت افشاریه تا پهلوی همیشه حوزه اصفهان در تقابل با حکومت‌های جابر و ظالم به عنوان یک قدرت ایستادگی داشت. این شکوفایی و قدرت علمی تا زمان تاسیس حوزه علمیه قم ادامه داشت ولی با تاسیس آن حوزه اصفهان تحت الشعاع حوزه قم قرار گرفت و از مرکزیت سابق آن کاسته شد.
تاریخچه اصفهان
فتح اصفهان در سال 23 هجری در زمان خلافت عمر روی داد[۱] و فرمانروایان آن تا سیصد سال از طرف خلفا معین میشدند. لذا این شهر در زمان آل بویه و سلجوقیان پایتخت بود[۲] و در عهد سلجوقیان به سرعت ترقی كرد و جزء مهمترین شهرهای كشور گردید.
ابن حوقل ضمن توصیف اصفهان در نیمه دوم قرن چهارم هجری و اشاره به منسوجات ابریشمی و پنبهای، زعفران و میوههای گوناگون آن كه به سایر نقاط صادر میشد، میگوید: از عراق تا خراسان شهری تجاری بزرگتر از اصفهان، جز ری وجود نداشته است[۳]. این موقعیت همچنان روبه رشد بود تا آنكه یورش تیمور سبب خرابی و سقوط تعدادی از شهر و آبادیهای ایران شد. وی در اصفهان دستور داد كه منارههایی از سر هفتاد هزار نفر مقتول برپا دارند[۴]. در سال 1000ق، پایتخت صفویه از قزوین به اصفهان منتقل شد و اصفهان بار دیگر از آبادترین شهرهای ایران گردید و علاوه بر مركز سیای – اجتماعی، مركز فرهنگی – علمی نیز به شمار آمد و حوزهای بزرگ با دانشمندانی والا مقام به جهان شیعه ارزانی داشت.
پس از تأسیس حوزه علمیه قم، حوزه اصفهان تحت‌الشعاع قم واقع شد و از مركزیت سابق آن كاسته گردید.
دوره اوّل
براساس آنچه در تاریخ نقل گردیده، نخستین دوره از ادوار حوزه علمیه اصفهان به زمان سلطنت آل بویه میرسد. زمانی كه ابو جعفر علاءالدوله كاكویه فرمانروای اصفهان بود، «ابن سینا» نزد وی رفت[۵]. مدرسه اصفهان یادگار آن دوره است.
مدرسه علایی
مدتی كه ابوعلی سینا در زمان امارت علاءالدوله كاكویه دیلمی در اصفهان، در خدمت او بود، با وجود مشاغل وزارتی، به تدریس هم میپرداخت. گنبدی موسوم به ابو علی علایی در محله «در دشت» و در نزدیكی مدرسه شفیعیه اصفهان موجود است كه گفته‌اند مدرس ابو علی سینا و متعلق به مدرسه‌ای در آن هنگام بوده است[۶].
«ابو عبدالله معصومی از محققان و حكمای بزرگ اسلام است كه در علوم حكمت و فلسفه استاد مسلم بود. تولّدش در اصفهان اتفاق افتاد و در آن سامان به تحصیل دانش پرداخت و در علوم طبیعی و اسلامی تبحّری تام یافت.
هنگام توقف شیخ‌الرئیس ابوعلی سینا در اصفهان، ابو عبدالله پیوسته جلیس و مصاحب او بود و به تكمیل مقامات فلسفی خود پرداخت. شیخ پیوسته او را بر سایر شاگردان ترجیح میداد. گویند وقتی ابوریجان بیرونی هیجده مسأله نزد شیخ‌الرئیس فرستاد كه آنها را جواب گوید، او به ابو عبدالله محوّل كرد و این دلیل وسعت فكر و نظر او در مسایل فلسفه است. وفات او حدود نیمه قرن پنجم اتفاق افتاد. وی را مؤلفات بسیار است. از جمله كتابی است در «مفارقات عقلیه و اعداد عقول و اعداد مبدعات.» شیخ‌الرئیس رسالهای در عشق به نام او نوشته و درباره او چنین گفته است: «ابو عبدالله منی بمنزلة ارسطاطالیس من افلاطون. «ابو عبدالله در نزد من همان مقامی را داراست كه ارسطو پیش افلاطون داشت[۷].»
دوره دوم
این دوره همزمان با عصر سلجوقیان است. در این عصر از طرف خواجه نظامالملك، نهضت احداث مدارس و رقابت‌های مذهبی – سیاسی مطرح شد، به این سبب تاریخ حوزه شیعه چندان مشخص نیست. هر چند مؤلف تاریخ مدارس ایران، به شش مدرسه در این عصر اشاره كرده است ولی شیعی بودن آنها محل تردید است. میتوان گفت ایران از نیمه دوم قرن پنجم هجری تا یورش مغول از حمله مغول تا زمان غازانخان از پادشاهان ایلخانی (694-703) در آشفتگی سیاسی و فرهنگی به سر میبرد. تا اینكه وی قدرت را به دست گرفت و از مذهب بودایی به آیین اسلام گروید و محمود خوانده شد و از اطاعت خان بزرگ مغول مستقر در چین سرپیچید. غازانخان برای بهبود وضع كشور یك سری اصلاحات دامنه‌دار و قوانین و قواعدی را وضع نمود كه نتایج درخشانی به بار آورد[۸].
به پیروی از غازانخان قریب صدهزار نفر از مغول اسلام آوردند[۹] و جانشین وی اولجایتو (703-716) به مناسبت تعلقی كه به مذهب شیعه داشت، از سوی شیعیان، محمد خدابنده لقب یافت[۱۰].
بدین ترتیب تا انقراض سلسله ایلخان ایران، آیین اسلام مذهب رسمی دولت و حكومت ایلخان و براساس شرع و آداب اسلامی مبتنی گردید و اطاعتی كه تا این تاریخ ایلخانان ایران نسبت به قاآن خانبالیغ داشتند از میان رفت و به تدریج رابطه بین خانبالیغ و دربار ایلخانی مقطوع گردید[۱۱].
مدارس حوزه علمیه اصفهان در این عصر بدین قرار است:
1- مدرسه باباقاسم 2– مدرسه امامیه3- مدرسه جنب مسجد جمعه 4- مدرسه عصمتیه5- مدرسه‌در دشت6- مدرسه شهشهان 7- مدارس صدرالدین علی شامل سه مدرسه 8- مدرسه اوزون حسن9- مدرسه باقریّه10- مدرسه تركها11- مدرسه درب كوشك12- مدرسه خواجه ملك مستوفی
دوره سوم
این دوره یكی از پر رونقترین دورههای حوزه علمیه اصفهان است. با دعوت علما و دانشمندان جبل عامل به ایران و مركزیّت یافتن اصفهان در عهد صفوی، حوزه علمیه اصفهان به اوج شكوفایی رسید. نقطه مقابل دوره دوم – كه نهضت احداث مدارس از سوی خواجه نظامالملك برای ترویج مذهب شافعی به وجود آمده بود – در سومین دوره از حوزه اصفهان نهضت احداث مدارس علمیه شیعی روی داد و دهها مدرسه در دورافتاده ترین نقاط ایران بنیان نهاده شد. لیكن شیوع خرافات و فساد اخلاق و روی آوری به دنیا و مظاهر مادّی، بی‌توجهی به علوم و ادبیّات عوامل انحطاط صفویه را فراهم ساخت.
جبل عامل كه از دیرباز دانشگاه شیعه امامیه و مركز پرورش دانشمندان و فرزانگان در علوم مختلف اسلامی چون حدیث و فقه، تفسیر و كلام و اخلاق بود، با گرایش شاه اسماعیل به تشیّع و دعوت فقهای شیعه از آن سامان، زمینه ساز رونق تفكر شیعی گردید. هرچند سابقه تشیّع در ایران از قرن اوّل و دوم هجری است و شهید اول كتاب «اللمعةالدمشقیة» را در مقابل درخواست حاكم خراسان «نجمالدین، علی بن المؤید علوی طوسی» حاكم بین سالهای 766-783 هجری به ایران ارسال نمود[۱۲]، لیكن این بار به دعوت ایرانیان پاسخ مثبت داده شد و دانشمندانی از آن دیار به ایران آمدند. از آن جمله‌اند:
- علی بن عبدالعالی الكركی (870-940 ق.)
- كمالالدین درویش محمد بن الحسن العاملی
- علی بن هلال الكركی (متوفی 993 ق.)
- حسین بن عبدالصمد الجباعی (918-948 ق.)
- بهاءالدین العاملی (953 – 1030 ق.)
همچنین برای نشر تفكر شیعی و مذهب تشیع در ایران لازم بود حركتی فرهنگی در پی ترجمه و تألیف فراهم آید كه با حضور دانشمندان جبل عامل به ایران این حركت سرعت پذیرفت.
از جمله كتبی كه در این دوره ترجمه شد تا اصول اعتقادات شیعه را بیان دارد و به فروغ احكام آشنا سازد كتابهای زیر است:
- كشف الغمه فی معرفة الائمه
- وسیلة النجاة در معرفت اعتقادات، از شیخ صدوق، ترجمه زوارهای
- صحیفه سجادیه، ترجمه ملا محمدصالح بن محمدباقر روغنی قزوینی
- شرح اربعین حدیث، ترجمه كتاب اربعین حدیث شیخ بهایی، مترجم سیّد محمد بن محمدباقر حسینی خاتون‌آبادی
- تفسیر «منهج الصادقین، فتحالله بن شكرالله كاشانی، به فارسی
- شرح نهج‌البلاغه، فتحالله كاشانی به فارسی
- مفتاح النجاح، ترجمه كتاب عدةالداعی، احمد بن فهد حلّی – از علی بن حسین زوارهای
این دوره در گسترش اعتقادات شیعه، فقه، حدیث، ریاضیات، هیأت و دیگر علوم و نهضت فرهنگی و نشر مذهب تشیّع گامهای بلندی را برداشت، چنانكه كتب سه گانه حدیث در این عصر تألیف گردید:
- وسائل الشیعة الی تحصیل مسائل الشریعة، محمد بن الحسن الحر العاملی (1033-1104 ق.)
- الوافی، فیض كاشانی (1010-1090 ق.)
- بحارالانوار، محمدباقر مجلسی – الثانی (1037-1111 ق.)
عناوین شغلی علما در دوره صفویه
صفویّه دولتی برخاسته از «تصوف» بود كه صورت روحانی آن تبدیل به سیستم سیاسی روحانی شده و پیروزی آنان را فراهم ساخته بود و «قطب» آنان با «امام» شیعیان مفهوم واحدی را در امور سیاسی به نظر می‌آورد؛ لیكن محدوده امام هر قطبی را نمیگرفت و ولایت نمیتوانست به هر مرشدی تعلق گیرد. از اینرو و در دولت صفوی سه قدرت نمایان شد.
- تصوف
- سلطنت و شاه
- فقهای امامیه به عنوان نایب امام عصر(عج)
دولت صفوی، از جمله شاه اسماعیل برای اداره جامعه اسلامی نیاز به فقیهی داشت تا هماهنگ با او در حیطه امور دینی این جامعه به كار پردازد و مشروعیت حکومت را فراهم سازد. بدین جهت از میان فقهای موجود یكی را به عنوان «صدر» برگزید. و به دلیل همین نیاز و نیز دعوت او و فرزندش طهماسب بسیاری از فقهای لبنان به ایران مهاجرت كردند. با هجرت «محقق كركی» و حضور در ایران، از آنجایی كه مرتبه علمی او فزونتر از «صدر» بود، عنوان «شیخ‌الاسلام» به وی دادند. صدر با كارهای اداری درآمیخته بود ولی شیخ‌الاسلام بیشتر جنبه مذهبی و مقام افتاء داشت. همچنین از دیگر عناوینی كه در دوره صفوی رایج بود، عناوین «مجتهد»، «پیشنماز»، «مدارس»، «قاضی» و «مفتی» است كه هر یك موقعیت دینی و اجتماعی خاص داشته‌اند.
حوزه فلسفی اصفهان
چنانكه در دوره نخست حوزه علمیه اصفهان اشاره شد، شیخ‌الرئیس ابوعلی سینا مدتی در اصفهان به تدریس علوم عقلی پرداخته است و در واقع از قرن چهارم و پنجم هجری اصفهان با علوم عقلی آشناست. همانگونه كه حوزه علمیه همدان در این قرن به بركت وجود شیخ، مركز ثقل فلسفه را از بغداد به همدان انتقال داده است. لیكن به جهت اقامت محدود بوعلی در اصفهان حوزه فلسفی اصفهان در این دوره چندان درخشان نیست. درخشش حوزه فلسفی اصفهان به عصر میرداماد، شیخ بهایی و صدرالمتألهین شیرازی میرسد كه در زمان حكومت صفویان حوزه اصفهان را اداره می‌نمودند. به بیان دیگر، اصفهان از قرن یازدهم تا قرن سیزدهم درّ گران‌بهای فلسفه و علوم عقلی را در خود جای داده بود. تا اینكه در قرن سیزدهم با عزیمت «ملا عبدالله زنوزی» معروف به «آقا حكیم» به تهران، مركزیت علوم عقلی به آنجا انتقال یافت.
لازم به یادآوری است كه با مهاجرت صدرالمتألهین از اصفهان به قم در حوزه فلسفی اصفهان وقفه‌ای پیش آمد كه موجب ركود علوم عقلی در این شهر شد. البته دیگر شاگردان میرداماد مكتب فلسفی را در اصفهان تا قرن سیزدهم ادامه دادند، لیكن حوزه قم با برخورداری از استاد فرزانه‌ای چون صدرالمتألهین شیرازی و شاگردان مبرّزش وامدار حكمت متعالیه شد.
رویارویی در دوره صفوی
یكی از مشكلاتی كه در دوره روی نمود، مقابله برخی از دانشمندان با بعضی دیگر بود؛ به گونه‌ای كه اخباریین در مقابل اصولیین و فلاسفه ایستادند و باعث گسیختگی فرهنگی و اعتقادی در جامعه شدند. اخباریان و پیشتر، فقها به عنوان شیخ‌الاسلام در نظام حكومتی صفویّه به ایفای نقش پرداختند. غفلت با دنیاطلبی اواخر عهد صفوی درهم آمیخت و جمود فكری و ركود سیاسی را پیش آورد و صفویه پس از چندی كار خویش را پایان یافته دیدند.
مدارس این دوره عبارتند از
- مدرسه ذوالفقار
- مدرسه اسفندیار بیك
- پریخان خانم
- زینب بیگم
- عباس ناصری
- سلیمانی
- میرزاخان
- ساروتقی
- فاطمیه
- آقاكافور
- دده خاتون
- شفیعیه – در محله «دردشت»
- عربان
- ملا عبدالله
- گچكنان
- مقصود عصار
- باغ سهیل
- آقانور جولا
- كوچه آقامله
- آقا شیرعلی
- وزیر
- جعفریه
- دارالبطیخ
- گلگوز
- صفوی
- خواجه محرّم
- جدّه بزرگ
- جدّه کوچک
- میرزا تقی
- حاج باقر مه آبادی
- كاسهگران
- ایلچی
- میرزاحسین
- الماسیه
- شفیعیه – در محله احمدآباد
- شیخ علیخان زنگنه
- خواجه محبت
- مباركه
- محرمیه
- آقا كمال خازن
- مرتضویه
- نجفقلی بیك
- جلالیه
- نوریه
- مریم بیگم
- اسماعیلیه
- قاسمیه هاشم
- سلطانی چهارباغ
- نیم آورد
- شمس‌آباد
- شاهزاده
- افندی
- میرزامهدی
- صدر بازار
- صدر خواجو
- پاقلعه
- كلباسی
- مسجدسیّد
دوره چهارم
چهارمین دوره از حوزه علمیه اصفهان برابر است با حكومت‌های افشار، زند، قاجار و پهلوی. حُكّام این رژیم‌ها، افرادی نالایق و فرومایه و توجهی به فرهنگ و علوم نداشته‌اند و بلكه تنها هدفشان «انباشتن خزاین»[۱۳] و «دادن امتیاز»[۱۴] به كشورهای خارجی است. فقر اقتصادی منجر به قبول هر نوع قراردادی با دولتهای بیگانه شد و تهاجم فرهنگی را به همراه خود روانه كشور كرد. از جمله قراردادها قبول تأسیس مدارس خارجی در ایران بود كه برخی از كشورها چون انگلیس، آلمان، فرانسه و روسیه در ایران دایر كردند.
مدرسه «ستاره صبح» از جمله مدارسی بود كه در ماه سپتامبر سال 1910 م. در اصفهان گشایش یافت در حالی كه «مدرسه جلفا» پیشتر در این شهر مشغول تربیت دانش‌آموزان خود بود[۱۵].
البته باید خاطرنشان ساخت كه دانشمندان تقواپیشه و فرزانگان اصفهان در این دوره بسان شمع سوختند تا پرچم علم و دین را افراشته نگاه دارند و استوار چون كوه به حیات علمی خویش ادامه دادند، چنانكه بزرگانی نیز چون آیةالله مجاهد شهید سید حسن مدرس و آیةالله العظمی بروجردی را در خود پرورید و به جهان ارزانی داشت.
دوره پنجم
این دوره برابر با نظام جمهوری اسلامی است در این دوران به واسطه حضور فعال روحانیت در عرصه سیاست و حاکمیت اشتیاق مردم به حوزه های علمیه روز به روز افزون گردید. حوزه علمیه اصفهان تا پیش از انقلاب اسلامی که نزدیک به یک هزار طلبه داشت بعد از آن به یک باره به دو برابر رشد کرد و با گذشت زمان این میزان به شش هزار طلبه رسید.
حضرات آیات خادمی، صادقی، صافی و مظاهری مدیریت حوزه علمیه اصفهان را پس از انقلاب بر عهده داشته اند، مرکز مدیریت حوزه علمیه اصفهان در سال 1375 در ریاست حضرت آیت الله مظاهری تاسیس شد و به تدریج مدارس علمیه استان اصفهان را تحت پوشش قرار داد که تاکنون 34 مدرسه تحت پوشش مرکز قرار دارد.
دانشمندان حوزه علمیه اصفهان
حوزه علمیه اصفهان از جمله حوزه‌های نادری است كه بیشترین مهاجرت علمی علما و دانشمندان اسلامی را به خود پذیرفته و از حوزه‌های علمیه شیعه بسان «جبل عامل لبنان»، «احساء» و «بحرین» بهرهها برده و دانش‌ها اندوخته است. در این مجال به برخی از رجال این حوزه اشاره میكنیم:
فیلسوف فرزانه محمدباقر داماد فرزند میر محمدحسین استرآبادی و دخترزاده محقق ثانی علی بن عبدالعالی كركی (متوفی 940) از بزرگ دانشمندان حوزه علمیه اصفهان است كه در عهد صفوی تربیت شاگردانی بسان ملاصدرای شیرازی را برعهده گرفته است. «قَبَسات»، «جَذَوات»، «ایقاظات» و «شارع النجاة» از جمله تألیفات این حكیم الهی است.
پانویس
- ↑ فتوح البلدان، بلاذری، ص 308.
- ↑ جغرافیای كامل ایران، ج 1، ص 308.
- ↑ مقدمه‌ای بر تاریخ شهر و شهرنشینی در ایران، سلطانزاده، ص 94، به نقل از صورةالارض، ص 106.
- ↑ زندگانی شگفتآور تیمور، ابن عبرشاه، ترجمه محمدعلی نجاتی، بنگاه ترجمه و نشر كتاب 1339، ص 50 .
- ↑ آل بویه، فقیهی، ص 301.
- ↑ تاریخ مدارس ایران، ص 99؛ آموزش قدیم در كشورهای اسلامی، شبلی نعمان، ترجمه فخر داعی، آموزش و پرورش، سال نهم، شماره 3، ص 30؛ آثار ملی اصفهان، ابوالقاسم رفیعی مهرآبادی، ص 431.
- ↑ اصفهان، دكتر لطفالله هنرفر، ص 210 و 211.
- ↑ اصفهان، دكتر لطفالله هنرفر، ص 160؛ تاریخ مغول در ایران، بر تولد اشیرلو، ترجمه دكتر محمود میرآفتاب، ص 315.
- ↑ تاریخ مغول، عباس اقبال آشتیانی، ص 256.
- ↑ همان، ص 308.
- ↑ همان، ص 259.
- ↑ الهجرة العاملیة الی ایران فی العصر الصفوی، جعفر المهاجر، ص 66.
- ↑ ژنرال گاسپار دروویل كه مدتها در ایران حضور داشت و با فتحعلیشاه از نزدیك آشنا بود، در مورد خست او میگوید: «بخل و خست فتحعلیشاه نامنتها است، گویی لذتی جز روی هم انباشتن خزاین ندارد. او همه ساله ده تا دوازده میلیون فرانك جواهر گرانبها میخرد و آنها را در صندوقها روی هم میریزد. ضمناً طلای بیحسابی نیز جمعآوری میكند. از اینرو شكی نیست كه به زودی زود كشور خویش را دچار ورشكستگی خواهد كرد.» سفرنامه دروویل، ترجمه جواد یحیی، ص 181.
- ↑ از جمله امتیازات، اعطای امتیاز رویتر بود كه به نهضت تنباكو انجامید.
- ↑ تاریخ روابط ایران و فرانسه، ابوالحسن غفاری، ص 155.