الجزایر: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۱۳۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۸ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
<div class="wikiInfo">[[پرونده:پرچم کشور الجزایر.png|جایگزین=پرچم کشور الجزایر|بندانگشتی|پرچم کشور الجزایر]][[پرونده:نقشه کشور الجزایر.jpg|جایگزین=نقشه سیاسی کشورالجزایر|بندانگشتی|نقشه کشور الجزایر]][[پرونده:موقعیت جغرافیایی کشور الجزایر.jpg|جایگزین=موقعیت جغرافیایی کشور الجزایر|بندانگشتی|موقعیت جغرافیایی کشور الجزایر]]
{{جعبه اطلاعات کشور
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |
| عنوان = جمهوری دموکراتیک خلق الجزایر
| تصویر = پرچم کشور الجزایر.png
| تصویر نقشه = Map aljazayer.jpg
| نام رایج = الجزایر
| نام کامل = جمهوری دموکراتیک خلق الجزایر
| پایتخت = الجزیره
| تعداد جمعیت =
| دین = [[اسلام]]
| زبان = {{فهرست جعبه افقی |عربی |آمازیغی }}
}}
'''الجزایر''' با نام رسمی جمهوری دموکراتیک خلق الجزایر (به عربی: الجمهوریة الجزائریة الدیمقراطیة الشعبیة) کشوری است در شمال آفریقا که ۹۹٪ مردم آن مسلمان هستند. الجزایر از شرق با [[تونس]] و [[لیبی]]، از غرب با [[مراکش]]، از جنوب غربی با [[موریتانی]]، از شمال با دریای مدیترانه و از جنوب با [[نیجر]] و [[مالی]] مرز مشترک دارد. جمعیت آن حدود ۴۳،۸۵۱،۰۰۰ نفر است.
مساحت آن حدود ۲،۳۸۱،۷۴۱ کیلومتر مربع است و بزرگ‌ترین کشور [[آفریقا]] به شمار می‌آید. پایتخت الجزایر، [[الجزیره]]، و زبان رسمی آن [[آمازیغی]] و عربی است. همچنین فرانسوی نیز به‌طور گسترده در این کشور رواج دارد. مردم الجزایر [[بربر]] و عرب هستند. دین رسمی‌شان اسلام و مذهب‌شان [[اهل سنت و جماعت|سنی]] است.


|نام کشور
الجزایر در قرن هفتم قبل از میلاد از سوی فنیقی‌ها که عرب و از [[کنعان]] بودند در امتداد شهر قرطاج [[تونس]] ایجاد شد. در ۴۲ قبل از میلاد تحت سلطه رومن‌ها قرار گرفت که سلطه آنها حدود سیصد سال به طول انجامید. این سرزمین در سال ۶۴۷ میلادی به تصرف [[مسلمان|مسلمانان]] در آمد و به کشوری اسلامی تبدیل شد. در دوران اسلامی حکومت‌های متعددی در الجزایر حکمرانی کردند که می‌توان به [[رستمیه]]، [[ادریسیه]]، [[اغالبه]]، [[فاطمیون]]، [[الزیریه]]، [[الحمادیه]]، [[موحدیه]] و [[الزیانیه]] اشاره داشت.
|فارسی: جمهوری دموکراتیک خلق الجزایر
این کشور ازسال ۱۵۱۸ تا ۱۸۳۰ تحت سلطه دولت عثمانی قرار داشت و از سال ۱۸۳۰ به استعمار [[فرانسه]] درآمد و به دنبال یک مبارزه خونین و طولانی هشت‌ساله با بیش از پنج و نیم میلیون کشته <ref> [https://www.irna.ir/news/83779635/%D8%A7%D9%84%D8%AC%D8%B2%D8%A7%DB%8C%D8%B1-%D8%AC%D9%86%D8%A7%DB%8C%D8%A7%D8%AA-%D9%81%D8%B1%D8%A7%D9%86%D8%B3%D9%87-%D8%AF%D8%B1-%D8%B2%D9%85%D8%A7%D9%86-%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%B9%D9%85%D8%A7%D8%B1-%D9%81%D8%B1%D8%A7%D9%85%D9%88%D8%B4-%D8%B4%D8%AF%D9%86%DB%8C-%D9%86%DB%8C%D8%B3%D8%AA جنایات فرانسه در زمان استعمار فراموش شدنی نیست] مصاحبه رییس‌جمهور الجزایر به مناسبت هفتاد و پنجمین سالگرد کشتار تظاهرکنندگان الجزایری (۸ مه ۱۹۴۵)] به نقل از: خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران</ref> سرانجام در سال ۱۹۶۲ به استقلال دست یافت. سایه این استعمار 123 ساله بر مناسبات [[فرانسه]] و الجزایر هم‌چنان سنگینی می‌کند.
مردم و مسئولان مسلمان این کشور از آن جهت که طعم تلخ [[استعمار|استعمارگری]] را چشیده اند، برخوردار از روحیه [[استکبار|استکبارستیزی]] هستند که یکی از مؤلفه‌های مهم [[وحدت اسلامی|وحدت]] و اخوت بین [[جهان اسلام|کشورهای اسلامی]] است.
 
== تاریخچه ==
الجزایر به همراه دو کشور همسایه خود، [[مراکش]] و [[تونس]] مجموعا '''المغرب''' نامیده می‌شد. این سرزمین از آغاز تاریخ مسکن و مأوای بربرها بوده است. حدود قرن 12 قبل از میلاد فینیقی‌ها آن را به تصرف خود در آورند و کارتاثرها نیز به مدت 6 قرن بر آن حکمرانی کردند. در سال 146 قبل از میلاد تحت تسلط امپراطوری [[رم]] و سپس به زیر سیطره حکومت [[بیزانس]] (روم شرقی) قرار گرفت. واندال‌ها در ۴۳۰ بعد از میلاد دست رومی‌ها را از الجزایر کوتاه کردند.
در قرن هفتم میلادی برابر با اواسط قرن اول هجری این کشور به تصرف مسلمانان در آمد و سال‌های متمادی مسلمین آن را رهبری کردند. در این عصر اکثر مردم این کشور به [[اسلام]] روی آوردند و زبان عربی را به عنوان زبان رسمی (زبان رایج) به رسمیت شناختند.
بعدها دیگر اقوام این کشور نیز به تدریج در میان عرب‌ها ادغام شده و با آنها در آمیخته و تمامی به زیر نفوذ فرهنگ و [[تمدن اسلامی|تمدن عالی اسلامی]] در آمدند. در سال 1943 [[ژنرال دوگل]] به‌عنوان رهبر دولت در [[تبعید]] [[فرانسه]]، مقر خود را در شهر الجزیره قرار داد و این شهر تا سال 1944 به‌عنوان پایتخت موقت دولت فرانسه در آمده بود.
مردم الجزایر مردمی آزاده هستند که مصمم به بقای بر آزادگی می‌باشند. تاریخ آنها آکنده از مبارزاتی طولانی است که موجب گردید همیشه الجزایر سرزمینی آزاد، با عزت و با کرامت باقی بماند.
 
مردم الجزایر با شرکت در قالب جنبش ملی و سپس در جبهه آزادی‌بخش ملی، برای به دست گرفتن سرنوشت جمعی خود در چارچوب آزادی و هویت فرهنگی و... قربانی‌های زیادی دادند. در سوم ژوئیه ۱۹۶۲ (۱۲ تیر ۱۳۴۱) کشور الجزایر بعد از ۱۳۲ سال که تحت سلطه فرانسه بود به استقلال رسید و در هشت اکتبر همان سال به نام جمهوری دموکراتیک مردمی الجزایر به عضویت سازمان ملل متحد درآمد.
از سال ۱۹۵۴ میلادی تا روز استقلال یعنی مدت هشت سال «[[جبهه آزادیبخش ملی الجزایر‏‏|جبهه آزادی ‌بخش ملی]]» مبارزه مسلحانه خود را علیه اشغالگران فرانسوی به‌شدت ادامه داد. ملت الجزایر یک میلیون قربانی داد و در تاریخ کشورهای عرب و شمال آفریقا، الجزایر به عنوان «ارض میلیون شهید» سرزمین یک میلیون شهید معروف شد. این تعداد شهدای الجزایر غیر از شهدایی است که الجزایری‌ها به رهبری امیر عبدالقادر درجنگ با ارتش فرانسه درآخر قرن نوزدهم درراه آزادی میهن خویش فدا ساختند<ref>[http://www.hajij.com/fa/islamic-countries-and-sects/islamic-countries/item/805-1391-03-07-08-16-56 آشنایی با کشور الجزایر] به نقل از: سایت رواج الحجاج</ref>.
 
== جغرافیا ==
الجزایر کشوری در شمال قاره آفریقا است، که از سمت شرق به تونس و لیبی از سمت غرب به [[مراکش]] و [[صحرای غربی|صحرا]]، از جنوب غربی [[موریتانی]]، از سمت شمال به دریای مدیترانه و از سمت جنوب به [[نیجر]] و [[مالی]] محدود است.
مساحت آن حدود ۲/۳۸۱/۷۴۱ کیلومتر مربع یعنی تقریباً سه برابر فرانسه و در حدود یک برابر و نیم [[جمهوری اسلامی ایران|ایران]] است.
از شهرهای بزرگ الجزایر، [[الجزیره]] پایتخت کشور، و وهران و [[قسنطینه]] و عنابه و باتنه را باید نام برد.
الجزایر بزرگ‌ترین کشور در آفریقا به لحاظ مساحت می‌باشد، قسمت اعظم مناطق ساحلی الجزایر کوهستانی است و بنادر طبیعی اندکی دارد. منطقه‌ای که از ساحل شروع می‌شود و تا تل اطلس امتداد می‌یابد، حاصل‌خیز می‌باشد. در جنوب تل اطلس استپ‌هایی وجود دارند که تا اطلس صحرایی امتداد پیدا می‌کنند، صحرا در مناطق جنوبی‌تر قرار دارد. جبال هقار منطقه‌ای مرتفع در مرکز صحرا و در جنوب الجزایر است. شهرهای مهم الجزایر، الجزیره، آوران، قسنطینه و عنابه می‌باشند. شمال الجزایر آب و هوای معتدل مدیترانه‌ای دارد. در تل اطلس، دمای هوا در تابستان بین ۲۱ تا ۲۴ درجه سانتی‌گراد و در زمستان بین ۱۰ تا ۱۲ درجه سانتی‌گراد می‌باشد و رطوبت هوا زیاد است. در شرق الجزایر هوا اندکی سردتر است. از مشخصه‌های آب و هوایی الجزایر، بروز طوفان‌های شن می‌باشد. در الجزایر تنها بخشی از صحرا که در مدار رأس‌السرطان قرار می‌گیرد بسیار گرم است. میزان بارندگی در طول سواحل زیاد بوده و سالانه بین ۴۰۰ تا ۶۷۰ میلی‌متر برآورد می‌شود. بیشترین بارندگی در بخش مالی شرق الجزایر وجود دارد که به ۱۰۰۰ میلی‌متر در سال می‌رسد.
الجزایر یکی از کشورهای استثنایی برای گردشگران مسلمان محسوب می‌شود. این کشور دارای مجموعه‌ای گسترده از مقاصد گردشگری است و به گردشگران، امکان بازدید از مناطق مختلف را می‌دهد. ده شهر مهم الجزایر برای بازدید گردشگران چنین است: آتاور، اورن، انبه، غدایی، کنستانتین، ژانت، بتنا، الجزیره، ستیف، تلکم<ref>[http://wikivahdat.com/w/index.php?title=%D8%A7%D9%84%D8%AC%D8%B2%D8%A7%DB%8C%D8%B1_(%D8%A7%D9%84%D8%AC%D8%B2%D8%A7%D8%A6%D8%B1)&action=edit ده مکان دیدنی الجزایر] به نقل از: سایت شبکه الکوثر.</ref>.
 
== تقسیمات کشوری ==
کشور الجزائر دارای ۴۸ استان (به عربی: ولایه) است‌که همه استان‌های آن با شهرهای مراکز استان خود هم‌نامند. استان‌های الجزائر به نوبه خود به ۵۵۳ شهرستان (عربی: دایره) و این شهرستان‌ها به ۱۵۴۱ بخش (عربی: بلدیه) تقسیم می‌شوند.
 
نام استان‌های الجزائر به قرار زیر است:
{{فهرست ستونی| 4}}
# أدرار؛
# الشلف؛
# الاغواط؛
# ام‌البواقی؛
# باطنه؛
# بجایه؛
# بسکره؛
# بشار؛
# البلیده؛
# البویره؛
# تمنراست؛
# استان تبسه؛
# تلمسان؛
# تیارت؛
# تیزی وزو؛
# الجزائر (پایتخت)؛
# استان الجفله؛
# جیجل؛
# استان سطیف؛
# سعیده؛
# سکیکده؛
# سیدی بلعباس؛
# عنابه؛
# قالمه؛
# قسنطینه (کنستانتین)؛
# مدیه؛
# مستغانم؛
# استان المسیله؛
# معسکر؛
# ورقله؛
# وهران؛
# بیض؛
# یزی؛
# برج بوعریریج؛
# بومرداس؛
# الطارف؛
# تندوف؛
# تسمسیلت؛
# الوادی؛
# خنشله؛
# استان سوق اهراس؛
# تی‌پازه؛
# میله؛
# عین الدفلی؛
# النعامه؛
# عین تموشنت؛
# غردایه؛
# غلیزان<ref>[https://roomaco.com/%D8%B4%D9%87%D8%B1%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%A7%D9%84%D8%AC%D8%B2%D8%A7%DB%8C%D8%B1/ شهرهای الجزایر]. به نقل از سایت: روماکو</ref>.
{{پایان}}
 
=== اماکن تاریخی الجزایر ===
[[شمال آفریقا]] یکی از مکان‌های پر رمز و راز جهان است. پنتاپولیس شهری در الجزایر با معماری منحصر‌به‌فرد در کنار فرهنگ اصیل آن، باعث شده است تا [[یونسکو]] آن را در فهرست آثار باستانی جهانی ثبت کند. دره عمیق و باریک مزاب، در صحرای بزرگ آفریقا واقع شده است. این دره با فاصله تقریبی ۶۰۰ کیلومتر از شمال الجزیره، پایتخت کشور الجزایر، دربرگیرنده‌ پنج شهر با معماری متفاوت است. به مجموعه‌ این پنج شهر در کنار هم پنتاپولیس (Pentapolis) می‌گویند.
 
این منطقه با مساحت تقریبی ۱۰ کیلومتر در قرن یازدهم میلادی توسط بربرهای مزابیت بنا شده است. در واقع مزابیت‌ها از شمال‌غرب آفریقا و از منطقه مغرب به مرکزیت تاهرت به مزاب آمده‌اند. شهر تاهِرت را دودمان ایرانی‌تبار رستمیان بنا کرده‌اند و آن را پایتخت خود قرار دادند. گفته می‌شود که در زبان بربری، تاهرت به معنای شیر ماده یا دایره زنگی است<ref>[https://roomaco.com/%D8%A7%D9%85%D8%A7%DA%A9%D9%86-%D8%AA%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D8%AE%DB%8C-%D8%A7%D9%84%D8%AC%D8%B2%D8%A7%DB%8C%D8%B1/ اماکن تاریخی الجزایر]. به نقل از: سایت روماکو</ref>.
 
== قومیت ==
اکثر الجزایری‌ها بربر و عرب هستند، البته عرب بودن یا بربر بودن براساس ملاحظات زبانی یا هویتی مشخص می‌شود. اما منشأ و ریشه کلیه الجزایری‌ها اقوام بربر می‌باشند. مسئله عرب ـ بربر بیشتر جنبه هویتی دارد و نوعی تمایز نژادی، یا قومی به حساب نمی‌آید. اقوام بربر به چندین گروه قومی تقسیم می‌شوند: قبائلی در مناطق کوهستانی شمالی ـ مرکزی، شاویه در کوهستان‌های اطلس شرقی، مزابیه در دره مزاب و طوارق در جنوب. تعداد اندکی آفریقایی سیاهپوست نیز در الجزایر زندگی می‌کنند. الجزایری‌های ترک تبار حدود ۵٪ جمعیت این کشور را تشکیل می‌دهند که عمدتاً در شهرهای بزرگ زندگی می‌کنند<ref>روحانی، حسن: [https://www.ghbook.ir/index.php?option=com_dbook&task=viewbook&book_id=11159&lang=fa آشنایی با کشورهای اسلامی]. جلد: ۱. نشر مشعر. تهران: ۱۳۸۸</ref>.
 
== سیاست ==
رئیس حکومت در الجزایر رئیس‌جمهور است که با رأی مردم برای دوره‌های 5 ساله انتخاب می‌شود. رئیس دولت در این کشور نخست‌وزیر نیز محسوب می‌شود. البته رئیس‌جمهور می‌تواند نخست‌وزیر را انتخاب نماید.
این طور که ارزیابی‌ها نشان می‌دهد وضعیت سیاسی در الجزایر در سال‌های اخیر تغییرات زیادی را شامل نشده است و سیستم سیاسی این کشور در یک مسیر ثابت پیش می‌رود.
 
=== رییسان جمهور الجزایر ===
{| class="wikitable"
|-
|-
|مکان
!نام رییس‌جمهور!!مدت زمامداری!!تصویر
|شمال آفریقا
|-
|-
|منطقه زمانی
!1. [[عبدالرحمن فارس]] (۱۹۱۱–۱۹۹۱)!!۲۸ مارس ۱۹۶۲ - ۴ اوت ۱۹۶۲!!
|یوتی‌سی+۱ (EET))
<gallery>
پرونده:Abdorrahman Fares.png
</gallery>
|-
|-
|جمعیت
!2. [[فرحات عباس]] (۱۸۹۹–۱۹۸۵)!!۲۰ سپتامبر ۱۹۶۲ - ۱۵ سپتامبر ۱۹۶۳!!
|برآورد سال ۲۰۱۹
<gallery>
43٬752٬000 
پرونده:Ferhat Abbas.png
</gallery>
|-
|-
|پایتخت
!3. [[احمد بن‌بلا]] (۱۹۱۶–۲۰۱۲)!!۱۵ سپتامبر ۱۹۶۳ - ۱۹ ژوئن ۱۹۶۵!!
|الجزیره
<gallery>
پرونده:Ahmad Benbella.jpg
</gallery>
|-
|-
|نوع حکومت و ساختار سیاسی
!4. [[هواری بومدین]] (۱۹۳۲–۱۹۷۸)!!۱۹ ژوئن ۱۹۶۵ - ۲۷ دسامبر ۱۹۷۸!!
|حکومت متمرکز نظام نیمه‌ریاستی جمهوری
<gallery>
پرونده:Houari Boumedien.jpg
</gallery>
|-
|-
|زبان های رسمی
!5. [[رابح بیطاط]] (۱۹۲۵–۲۰۰۰)!!۲۷ دسامبر ۱۹۷۸ - ۹ فوریه ۱۹۷۹!!
|عربی، آمازیغی
<gallery>
پرونده:Rabah Bitat.jpg
</gallery>
|-
|-
|دیگر زبانها
!6. [[شاذلی بن جدید]](۱۹۲۹–۲۰۱۲)!!۹ فوریه ۱۹۷۹ - ۱۱ ژانویه ۱۹۹۲!!
|زبان فرانسوی (اداری، کسب و کار و آموزش)
<gallery>
پرونده:Chadli Benjadid.jpg
</gallery>
|-
|-
|دین
!7. [[محمد بوضیاف]](۱۹۱۹–۱۹۹۲)!!۱۶ ژانویه ۱۹۹۲ - ۲۹ ژوئن ۱۹۹۲!!
|اسلام99%؛ سایرین1%
<gallery>
پرونده:Buziaf.jpg
</gallery>
|-
|-
|پیشینه اسلام
!8. [[علی حسین کافی]](۱۹۲۸–۲۰۱۳)!!۲ ژوئیه ۱۹۹۲ - ۳۱ ژانویه ۱۹۹۴!!
|۶۴۷ م
<gallery>
پرونده:Ali Hosien Kafi.jpg
</gallery>
|-
|-
|جمعیت شیعیان
!9. [[الیمین زروال]](۱۹۴۱–)!!۳۱ ژانویه ۱۹۹۴ - ۲۷ آوریل ۱۹۹۹!!
|۱۶۵،۰۰(پرتال اهل بیت)- ۳۴۰،۰۰۰ (مؤسسه pew)
<gallery>
پرونده:Liamine Zeroual.jpg
</gallery>
|-
|-
|مناطق شیعه‌نشین
!10.[[عبدالعزیز بوتفلیقه]](۱۹۳۷–)!!۲۷ آوریل ۱۹۹۹ - ۹ آوریل ۲۰۱۹!!
|الجزیره، باتنه، تبسه، خنشله، تيارت، سيدی بلعباس، بلکور، واد قریش، العناصر، بجادیه، تیزوزو، جیجل، وهران و البلیده
<gallery>
پرونده:Bouteflika.jpg
</gallery>
|-
|-
|واحد پول
!11. [[عبدالقادر بن صالح]](۱۹۴۱–)!!۹ آوریل ۲۰۱۹ - ۱۹ دسامبر ۲۰۱۹!!
|دینار الجزایر (DZD)
<gallery>
پرونده:3027856.jpg
</gallery>
|-
|-
|الجزایز فرانسه
!12. [[عبدالمجید تبون]](۱۹۴۵–)!!۱۹ دسامبر ۲۰۱۹ تا کنون!!
| ژوئیه ۱۸۳۰
<gallery>
|-
پرونده:Abdelmadjid Tebboune 20200119.jpg
|استقلال از فرانسه
</gallery>
| ژوئیه ۱۹۶۲
|}
|}
</div>
الجزایر با نام رسمی جمهوری دموکراتیک خلق الجزایر (به عربی: الجمهوریة الجزائریة الدیمقراطیة الشعبیة)  کشوری است در شمال آفریقا که ۹۹٪ مردم آن مسلمان هستند. الجزایر از شرق با تونس و لیبی، از غرب با مراکش، از جنوب غربی با موریتانی، از شمال با دریای مدیترانه و از جنوب با نیجر و مالی مرز مشترک دارد. جمعیت آن حدود ۴۳،۸۵۱،۰۰۰ نفر است.
مساحت آن حدود ۲،۳۸۱،۷۴۱ کیلومتر مربع است و بزرگترین کشور آفریقا به شمار می‌آید. پایتخت الجزایر، الجزیره، و زبان رسمی آن آمازیغی و عربی است. همچنین فرانسوی نیز به‌طور گسترده در این کشور رواج دارد. مردم الجزایر بربر و عرب هستند. دین رسمی‌شان، اسلام و مذهب‌شان، سنی است.


الجزایر در قرن هفتم قبل از میلاد توسط فنیقی‌ها که عرب و از کنعان بودند، در امتداد شهر قرطاج تونس ایجاد شد. در ۴۲ قبل از میلاد تحت سلطه رومن‌ها قرار گرفت که سلطه آنها حدود سیصد سال بطول انجامید. این سرزمین در سال ۶۴۷ میلادى به تصرف مسلمانان در آمد و به كشورى اسلامى تبدیل شد. در دوران اسلامی حکومت‌های متعددی در الجزایر حکمرانی کردند که می‌توان به رستمیه، ادریسیه، اغالبه، فاطمیون، الزیریه، الحمادیه، موحدیه و الزیانیه اشاره داشت.
== مجالس شورا ==
این كشور ازسال ۱۵۱۸ تا ۱۸۳۰ تحت سلطه دولت عثمانی قرار داشت و از سال ۱۸۳۰ به استعمار فرانسه درآمد و به دنبال یک مبارزه خونین و طولانی هشت‌ساله با بیش از پنج و نیم میلیون کشته <ref> [https://www.irna.ir/news/83779635/%D8%A7%D9%84%D8%AC%D8%B2%D8%A7%DB%8C%D8%B1-%D8%AC%D9%86%D8%A7%DB%8C%D8%A7%D8%AA-%D9%81%D8%B1%D8%A7%D9%86%D8%B3%D9%87-%D8%AF%D8%B1-%D8%B2%D9%85%D8%A7%D9%86-%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%B9%D9%85%D8%A7%D8%B1-%D9%81%D8%B1%D8%A7%D9%85%D9%88%D8%B4-%D8%B4%D8%AF%D9%86%DB%8C-%D9%86%DB%8C%D8%B3%D8%AA جنایات فرانسه در زمان استعمار فراموش شدنی نیست] مصاحبه رییس جمهور الجزایر به مناسبت هفتاد و پنجمین سالگرد کشتار تظاهرکنندگان الجزایری (۸ مه ۱۹۴۵)] به نقل از : خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران</ref> سرانجام در سال ۱۹۶۲ به استقلال دست یافت. سایه این استعمار 123 ساله بر مناسبات فرانسه و الجزایر هم‌چنان سنگینی می‌کند.
الجزایر دو مجلس شورا دارد:
# مجلس الامۀ(شورای ملت) که دارای 144 کرسی است، حدود یک سوم از نمایندگان این مجلس از سوی رئیس‌جمهور انتخاب می‌شوند و الباقی با رأی مردم برای دوره‌های شش ساله انتخاب می‌شوند.  
# مجلس الشعبی الوطنی (مجلس ملی خلق) 289 کرسی دارد و نمایندگان نیز با رأی مردم برای دوره‌های 5 ساله مشخص می‌شود. <ref>https://go2tr.com/algeria</ref>.


=تاریخچه=
== سیستم انتخاباتی الجزایر ==
الجزایر به همراه دو کشور همسایه خود، مراکش و تونس مجموعاً المغرب نامیده می شد. این سرزمین از آغاز تاریخ ، مسکن و مأوای بربرها بوده است. حدود قرن 12 قبل از میلاد فینیقی ها آن را به تصرف خود در آورند و کارتاثرها نیز به مدت 6 قرن بر آن حکمرانی کردند. در سال 146 قبل از میلاد تحت تسلط امپراطوری رم و سپس به زیر سیطره حکومت بیزانس (روم شرقی) قرار گرفت. . واندال‌ها در ۴۳۰ بعد از میلاد، دست رومی‌ها را از الجزایر کوتاه کردند.
* رئیس‌جمهور از طریق یک سیستم دومرحله‌ای، با اکثریت مطلق آرا، و برای یک دوره ۵ ساله انتخاب می‌شود.  
در قرن هفتم میلادی برابر با اواسط قرن اول هجری این کشور به تصرف مسلمانان در آمد و سال های متمادی مسلمین آن را رهبری کردند. در این عصر اکثریت مردم این کشور به اسلام روی آوردند و زبان عربی را به عنوان زبان رسمی (زبان رایج) به رسمیت شناختند.
* نخست‌وزیر را رئیس‌جمهور منصوب می‌کند.  
بعدها دیگر اقوام این کشور نیز به تدریج در میان عربها ادغام شده و با آنها در آمیخته و تمامی به زیر نفوذ فرهنگ و تمدن عالی اسلامی در آمدند. در سال 1943 ژنرال دوگل به عنوان رهبر دولت در تبعید فرانسه، مقر خود را در شهر الجزیره قرار داد و این شهر تا سال 1944 به عنوان پایتخت موقت دولت فرانسه در آمده بود.
* ۹۶ عضو مجلس الامّه با رأی غیرمستقیم مردم، و توسط یک کالج انتخاباتی برای مدت ۶ سال انتخاب می‌شوند.  
مردم الجزایر مردمی آزاده هستند که مصمم به بقای بر آزادگی می باشند. تاریخ آنها آکنده از مبارزاتی طولانی است که موجب گردید همیشه الجزایر سرزمینی آزاد، با عزت و با کرامت باقی بماند.
* ۴۸ عضو دیگر این مجلس را رئیس‌جمهور تعیین می‌کند و دوره نمایندگی آنها هم ۶ ساله است.  
مردم الجزایر با شركت در قالب جنبش ملی و سپس در جبهه آزادی بخش ملی، برای به دست گرفتن سرنوشت جمعی خود در چارچوب آزادی و هویت فرهنگی و ... قربانی هاي زیادی دادند . در سوم ژوئیه ۱۹۶۲ (۱۲ تیر ۱۳۴۱) كشور الجزایر بعد از ۱۳۲ سال كه تحت سلطه فرانسه بود به استقلال رسید و در هشت اكتبر همان سال به نام جمهوری دموكراتیك مردمی الجزایر به عضویت سازمان ملل متحد درآمد.
* طبق قانون اساسی، هر سه سال باید برای نیمی از کرسی‌های مجلس الامّه انتخابات برگزار شود.  
از سال ۱۹۵۴ ميلادي تا روز استقلال یعنی مدت هشت سال «جبهه آزادی ‌بخش ملی» مبارزه مسلحانه خود را علیه اشغالگران فرانسوی به‌شدت ادامه داد. ملت الجزایر یك میلیون قربانی داد و در تاریخ كشورهای عرب و شمال آفریقا، الجزایر به عنوان «ارض میلیون شهید» سرزمین یك میلیون شهید معروف شد. این تعداد شهدای الجزایر غیر از شهدایی است كه الجزایری‌ها به رهبری امیر عبدالقادر درجنگ با ارتش فرانسه درآخر قرن نوزدهم درراه آزادی میهن خویش فدا ساختند.
* الجزایر به ۴۸ حوزه انتخابیه تقسیم شده که هر یک از این حوزه‌ها در واقع یکی از ولایات این کشور است و به هر یک از آنها ۲ کرسی تعلق می‌گیرد.  
<ref>[http://www.hajij.com/fa/islamic-countries-and-sects/islamic-countries/item/805-1391-03-07-08-16-56 آشنایي با كشور الجزاير] به نقل از: سایت رواج الحجاج</ref>
* ۴۶۲نماینده مجلس ملی خلق با استفاده از یک سیستم نمایندگی تناسبی با فهرست بسته انتخاب می‌شوند و دوره نمایندگی‌شان ۵ سال است.  
* برای ورود به پارلمان حد نصابی ۵ درصدی وجود دارد.  
* ۴۸ حوزه انتخابیه بر اساس تقسیمات کشوری الجزایر مشخص شده‌اند.  
* در مناطق مختلف بین ۲۰ تا ۵۰ درصد نامزدهای احزاب باید زن باشند<ref>[http://cal.sbu.ac.ir/-p=583.htm آشنایی با کشور الجزایر]، به نقل از: سایت دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه شهید بهشتی</ref>.


=جغرافیا=
== جنبش اسلامی الجزائر ==
الجزایر کشوری در شمال قاره آفریقا است، که از سمت شرق به تونس و لیبی از سمت غرب به مراکش و صحرا، از جنوب غربی موریتانی، از سمت شمال به دریای مدیترانه و از سمت جنوب به نیجر و مالی محدود است.  
الجزایر، وسیع‌ترین کشور شمال آفریقاست که در سواحل جنوبی مدیترانه قرار دارد. [[اسلام]] در میانه قرن اول [[سال قمری|هجری]] (هفتم میلادی) وارد این سرزمین گردید و فاتحان مسلمان تا قرن شانزدهم میلادی بر این سرزمین حکومت کردند. هم اکنون نیز 99 درصد مردم آن مسلمان و بیشتر پیرو فقه [[مذهب مالکی|مالکی]] هستند.
مساحت آن حدود ۲/۳۸۱/۷۴۱ کیلومتر مربع یعنی تقریباً سه برابر فرانسه و در حدود یک برابر و نیم ایران است.
الجزایر در [[تاریخ اسلام]] جایگاه ویژه‌ای دارد؛ صدها سال از مراکز مهم اسلامی در [[شمال آفریقا|شمال افریقا]] به شمار می‌رفت و تا قرن شانزدهم [[بربرها]] بر آن حکومت می‌کردند و از نیمه دوم قرن شانزدهم تا سال 1830 ترکان [[عثمانی]] بر آن تسلط پیدا کردند. پس از عثمانی‌ها، استعمارگران فرانسوی و اسپانیایی وارد این سرزمین شدند، الجزایر از سال 1830 تا 1926 میلادی، جزو کشورهای مستعمره [[فرانسه]] به شمار می‌رفت.
از شهرهای بزرگ الجزایر، الجزیره پایتخت کشور، و وهران و قسنطینه و عنابه و باتنه را باید نام برد.
[[جنبش اسلامی الجزایر]] بعد از 132 سال سلطه [[فرانسه]] و مبارزه مردم با آن، به پیروزی رسید. آنچه جنبش، بعد از پیروزی دچار آن شد، نفوذ افراد وابسته به سوسیالیسم و غرب در صفوف مجاهدان بود. این امر سبب شد که جنبش از اهداف اولیه خود دست برداشته و به طرف اهداف غیراسلامی و خواست ابرقدرت‌ها گام بردارد.  
الجزایر بزرگترین کشور در آفریقا به لحاظ مساحت می‌باشد، قسمت اعظم مناطق ساحلی الجزایر کوهستانی است و بنادر طبیعی اندکی دارد. منطقه‌ای که از ساحل شروع می‌شود و تا تل اطلس امتداد می‌یابد، حاصل‌خیز می‌باشد. در جنوب تل اطلس استپ‌هایی وجود دارند که تا اطلس صحرایی امتداد پیدا می‌کنند، صحرا در مناطق جنوبی‌تر قرار دارد. جبال هقار منطقه‌ای مرتفع در مرکز صحرا و در جنوب الجزایر است. شهرهای مهم الجزایر، الجزیره، آوران، قسنطینه و عنابه می‌باشند. شمال الجزایر آب و هوای معتدل مدیترانه‌ای دارد. در تل اطلس، دمای هوا در تابستان بین ۲۱ تا ۲۴ درجه سانتی‌گراد و در زمستان بین ۱۰ تا ۱۲ درجه سانتی‌گراد می‌باشد و رطوبت هوا زیاد است. در شرق الجزایر هوا اندکی سردتر است. از مشخصه‌های آب و هوایی الجزایر، بروز طوفان‌های شن می‌باشد. در الجزایر تنها بخشی از صحرا که در مدار رأس‌السرطان قرار می‌گیرد بسیار گرم است. میزان بارندگی در طول سواحل زیاد بوده و سالانه بین ۴۰۰ تا ۶۷۰ میلی‌متر برآورد می‌شود. بیشترین بارندگی در بخش مالی شرق الجزایر وجود دارد که به ۱۰۰۰ میلی‌متر در سال می‌رسد.[۱۳]
در نتیجه بحران سیاسی بار دیگر الجزایر را فراگرفت و در اکتبر 1988 موج گسترده‌ای از اعتراض‌های اسلام‌گرایان به دولت «[[بن جدید]]» آغاز شد. ادامه مبارزات و مخالفت‌های عمومی در الجزایر باعث شد که دولت آمادگی خود را برای ایجاد دموکراسی در کشور و تجدید‌نظر در قانون اساسی الجزایر اعلام کند. در قانون جدید که در فوریه 1989 تدوین شد، اسلام به جای سوسیالیسم به عنوان منبع مشروعیت دولت در قانون اساسی کشور گنجانده شد.
الجزایر یکی از کشورهای استثنایی برای گردشگران مسلمان محسوب می شود. این کشور دارای مجموعه ای گسترده از مقاصد گردشگری است و به گردشگران، امکان بازدید از مناطق مختلف را می‌دهد. ده شهر مهم الجزایر برای بازدید گردشگران چنین است: آتاور، اورن، انبه، غدایی، کنستانتین، ژانت، بتنا، الجزیره، ستیف، تلکم.<ref>[http://wikivahdat.com/w/index.php?title=%D8%A7%D9%84%D8%AC%D8%B2%D8%A7%DB%8C%D8%B1_(%D8%A7%D9%84%D8%AC%D8%B2%D8%A7%D8%A6%D8%B1)&action=edit ده مکان دیدنی الجزایر] به نقل از: سایت شبکه الکوثر</ref>
==تقسیمات کشوری==


کشور الجزائر دارای ۴۸ استان (به عربی: ولایه) است که همه استان‌های آن با شهرهای مراکز استان خود هم‌نامند. استان‌های الجزائر به نوبه خود به ۵۵۳ شهرستان (عربی: دایره) و این شهرستان‌ها به ۱۵۴۱ بخش (عربی: بلدیه) تقسیم می‌شوند.
== جنایات فرانسوی‌ها در الجزایر ==
[[پرونده:فرانسویان و جنایت.jpg|بی‌قاب|چپ]]
[[استعمار]] [[فرانسه]] طی ۱۲۳ سال (۱۸۳۰-۱۹۶۲) یعنی تا پیش از استقلال الجزایر نیمی از جمعیت این کشور را به قتل رساند. جنایاتی که به تعبیر رییس‌جمهور الجزایر، عبدالمجید تبون «مشمول مرور زمان نخواهد شد».  
یکی از جنایات هولناک ارتش [[استعمار|استعماری]] و اشغالگر [[فرانسه]] در تاریخ ۸ ماه مه ۱۹۴۵ ارتکاب قتل عام فجیعی در مناطق سطیف، قالمه و خراطه در شرق الجزیره پایتخت این کشور بود که بر اساس آمارهای رسمی ۴۵ هزار تن از مردمی که برای استقلال کشورشان تظاهرات کرده بودند، به قتل رسیدند.


نام استان‌های الجزائر به قرار زیر است:
رییس جمهور الجزایر، در بیانیه رسمی آمار کشته‌های الجزایری را در زمان استعمار فرانسه، بیش از پنج و نیم میلیون نفر بود و به بیان دیگر شامل نیمی از جمعیت آن زمان الجزایر اعلام کرد که به معنای جداسازی ملت از ریشه‌ها، غارت منابع و ثروت و پاکسازی نژادی و جایگزینی غریبه‌ها محسوب می‌شود.
الجزایر سال‌هاست که از فرانسه می‌خواهد نسبت به جنایات استعماری خود عذرخواهی کرده و غرامت پرداخت کند، اما پاریس هر بار از الجزایر خواسته است که با عبور از گذشته، به آینده بنگرد<ref>[https://www.irna.ir/news/83779635/%D8%A7%D9%84%D8%AC%D8%B2%D8%A7%DB%8C%D8%B1-%D8%AC%D9%86%D8%A7%DB%8C%D8%A7%D8%AA-%D9%81%D8%B1%D8%A7%D9%86%D8%B3%D9%87-%D8%AF%D8%B1-%D8%B2%D9%85%D8%A7%D9%86-%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%B9%D9%85%D8%A7%D8%B1-%D9%81%D8%B1%D8%A7%D9%85%D9%88%D8%B4-%D8%B4%D8%AF%D9%86%DB%8C-%D9%86%DB%8C%D8%B3%D8%AA جنایات فرانسه در زمان استعمار فراموش شدنی نیست.] به نقل از: خبرگزاری ایرنا، 18 اردیبهشت 99، سخنان عبدالمجید تبون، پیام رییس‌جمهور الجزایر، به مناسبت هفتاد و پنجمین سالگرد کشتار تظاهرکنندگان الجزایری (۸ مه ۱۹۴۵</ref>.


۱. أدرار
* فرانسه در دوران استعمار، استخوان‌های نیروهای مقاومت الجزایر را به سرزمین خود انتقال داد تا از آنها در تولید صابون و تصفیه شکر استفاده کنند.
۲. الشلف
* الجزایر برای استعمارگر فرانسوی همانند میدان آزمایش واقعی و اقدامات وحشیانه بود که آنها را در سایر مستعمره‌های خود به ویژه کشورهای آفریقایی به اجرا درآورد.
۳. الاغواط
* استعمار فرانسه در کشورهای آفریقایی تجارت برده‌داری به راه انداخت و شخصیت‌های برجسته‌ای از جامعه فرانسه در این امر مشارکت داشتند. همه این موارد به طور مستند در آرشیو ثبت و ضبط شده است.
۴.ام‌البواقی
* فرانسه همواره خود را به عنوان یک کشور متمدن مبتنی بر [[دموکراسی]] و احترام گذاشتن به حقوق بشر معرفی کرده‌ اما در واقع موارد یاد شده پرده از چهره زشت واقعی این کشور برمی‌دارد و همین امر باعث شده تا [[پاریس]] همواره از دسترسی حتی پژوهش‌گران به اسناد و مدارک آرشیو شده جلوگیری به عمل آورد.
۵. باطنه
* الجزایر بارها از پاریس خواسته تا آرشیو به یغما رفته آن دوران را به الجزیره باز پس دهد اما فرانسه از تحقق بخشیدن به این درخواست آنان تا کنون سرباز زده است.
۶. بجایه
* الجزایر در ماه ژوئیه 2020 میلادی، پیکر ۲۴ تن از نیروهای مقاومت الجزایری را که به مدت ۱۷۰ سال در موزه انسان در پاریس نگه داشته شده بودند، باز پس گرفت. مسئولان الجزایری عزم جدی دارند تا پیکر دیگرکشته‌ها را نیز به این کشور بازگردانند<ref>[https://www.irna.ir/news/84093578/%D8%A7%D9%84%D8%AC%D8%B2%D8%A7%DB%8C%D8%B1-%D9%81%D8%B1%D8%A7%D9%86%D8%B3%D9%87-%D8%A7%D8%B2-%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%AE%D9%88%D8%A7%D9%86-%D9%86%DB%8C%D8%B1%D9%88%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D9%85%D9%82%D8%A7%D9%88%D9%85%D8%AA-%D8%B5%D8%A7%D8%A8%D9%88%D9%86-%D8%AA%D9%87%DB%8C%D9%87-%D9%85%DB%8C-%DA%A9%D8%B1%D8%AF فرانسه از استخوان نیروهای مقاومت صابون تهیه می‌کرد.] به نقل از: خبرگزاری ایرنا، 10 آبان 99، عبدالمجید شیخی، مشاور رئیس‌جمهور الجزایر در امور«دوران استعمار» الجزایر.</ref>.
۷. بسکره
۸. بشار
۹. البلیده
۱۰. البویره
۱۱. تمنراست
۱۲. استان تبسه
۱۳. تلمسان
۱۴. تیارت
۱۵. تیزی وزو
۱۶. الجزائر (پایتخت)
۱۷. استان الجفله
۱۸. جیجل
۱۹. استان سطیف
۲۰. سعیده
۲۱. سکیکده
۲۲. سیدی بلعباس
۲۳. عنابه
۲۴. قالمه
۲۵. قسنطینه (کنستانتین)
۲۶. مدیه
۲۷. مستغانم
۲۸. استان المسیله
۲۹. معسکر
۳۰. ورقله
۳۱. وهران
۳۲. بیض
۳۳. یزی
۳۴. برج بوعریریج
۳۵. بومرداس
۳۶. الطارف
۳۷. تندوف
۳۸. تسمسیلت
۳۹. الوادی
۴۰. خنشله
۴۱. استان سوق اهراس
۴۲. تی‌پازه
۴۳. میله
۴۴. عین الدفلی
۴۵. النعامه
۴۶. عین تموشنت
۴۷. غردایه
۴۸. غلیزان<ref>https://roomaco.com/%D8%B4%D9%87%D8%B1%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%A7%D9%84%D8%AC%D8%B2%D8%A7%DB%8C%D8%B1/</ref>


 
== اقتصاد ==
==اماکن تاریخی الجزایر==
الجزایر پس از استقلال با توجه به تنگنا‌های موجود و شرایط پس از رهایی از استعمار فرانسه، از سیستم سوسیالیستی پیروی می‌کرد. اما در سال‌های اخیر با خصوصی سازی‌های بعمل آمده و برداشتن برخی محدودیت‌ها، از این سیاست اقتصادی فاصله گرفته است. نفت و گاز نیز به‌عنوان اصلی‌ترین منابع درآمدی کشور حدود 97 درصد صادرات الجزایر را تشکیل می‌دهد. بیابان و صحرا بیش از چهار پنجم خاک این کشور را پوشانده است. در دهه ۵۰ میلادی ذخایر نفت و گاز در این بیابان‌ها کشف شد اما هم‌چنان اغلب الجزایری‌ها در نزدیکی خط ساحلی این کشور زندگی می‌کنند.
 
شمال آفریقا یکی از مکان‌های پر رمز و راز جهان است. پنتاپولیس شهری در الجزایر با معماری منحصر‌به‌فرد در کنار فرهنگ اصیل آن، باعث شده است تا یونسکو آن را در فهرست آثار باستانی جهانی ثبت کند. دره‌ی عمیق و باریک مزاب، در صحرای بزرگ آفریقا واقع شده است. این دره با فاصله‌ی تقریبی ۶۰۰ کیلومتر از شمال الجزیره، پایتخت کشور الجزایر، دربرگیرنده‌ پنج شهر با معماری متفاوت است. به مجموعه‌ این پنج شهر در کنار هم پنتاپولیس (Pentapolis) می‌گویند. این منطقه با مساحت تقریبی ۱۰ کیلومتر در قرن یازدهم میلادی توسط بربرهای مزابیت بنا شده است. در واقع مزابیت‌ها از شمال‌غرب آفریقا و از منطقه‌ی مغرب به مرکزیت تاهرت به مزاب آمده‌اند. شهر تاهِرت را دودمان ایرانی‌تبار رستمیان بنا کرده‌اند و آن را پایتخت خود قرار دادند. گفته می‌شود که در زبان بربری، تاهرت به معنای شیر ماده یا دایره‌ی زنگی است.<ref>https://roomaco.com/%d8%a7%d9%85%d8%a7%da%a9%d9%86-%d8%aa%d8%a7%d8%b1%db%8c%d8%ae%db%8c-%d8%a7%d9%84%d8%ac%d8%b2%d8%a7%db%8c%d8%b1/</ref>
 
=قومیت=
اکثر الجزایری‌ها بربر و عرب هستند، البته عرب بودن یا بربر بودن براساس ملاحظات زبانی یا هویتی مشخص می‌شود. اما منشأ و ریشه کلیه الجزایری‌ها اقوام بربر می‌باشند. مسئله عرب ـ بربر بیشتر جنبه هویتی دارد و نوعی تمایز نژادی، یا قومی به حساب نمی‌آید. اقوام بربر به چندین گروه قومی تقسیم می‌شوند: قبائلی در مناطق کوهستانی شمالی ـ مرکزی، شاویه در کوهستان‌های اطلس شرقی، مزابیه در دره مزاب و طوارق در جنوب. تعداد اندکی آفریقایی سیاهپوست نیز در الجزایر زندگی می‌کنند. الجزایری‌های ترک تبار حدود ۵٪ جمعیت این کشور را تشکیل می‌دهند که عمدتاً در شهرهای بزرگ زندگی می‌کنند.<ref>روحانی، حسن: [https://www.ghbook.ir/index.php?option=com_dbook&task=viewbook&book_id=11159&lang=fa آشنایی با کشورهای اسلامی]. جلد: ۱. نشر مشعر. تهران: ۱۳۸۸</ref>
 
=سیاست=
رئیس حکومت در الجزایر رئیس جمهور است که با رأی مردم برای دوره های 5 ساله انتخاب می‌شود. رئیس دولت در این کشور نخست وزیر نیز محسوب می‌شود. البته رئیس جمهور می‌تواند نخست وزیر را انتخاب نماید.
این طور که ارزیابی ها نشان می‌دهد وضعیت سیاسی در الجزایر در سال های اخیر تغییرات زیادی را شامل نشده است و سیستم سیاسی این کشور در یک مسیر ثابت پیش می‌رود.
==مجالس شورا==
الجزایر دو مجلس شورا دارد:
1. مجلس سنا(شورای ملت) که دارای 144 کرسی است، حدود یک سوم از نمایندگان این مجلس از سوی رئیس جمهور انتخاب می‌شوند و الباقی با رأی مردم برای دوره های شش ساله انتخاب می‌شوند.
2. مجلس الشعبی الوطنی (خلق ملی) 289 کرسی دارد و نمایندگان نیز با رأی مردم برای دوره های 5 ساله مشخص می‌شود. <REF>https://go2tr.com/algeria</REF>
 
=اقتصاد=
الجزایر پس از استقلال با توجه به تنگنا های موجود و شرایط پس از رهایی از استعمار فرانسه، از سیستم سوسیالیستی پیروی می کرد. اما در سال های اخیر با خصوصی سازی های بعمل آمده و برداشتن برخی محدودیت ها، از این سیاست اقتصادی فاصله گرفته است. نفت و گاز نیز به عنوان اصلی ترین منابع درآمدی کشور حدود 97 درصد صادرات الجزایر را تشکیل می دهد. بیابان و صحرا بیش از چهار پنجم خاک این کشور را پوشانده است. در دهه ۵۰ میلادی ذخایر نفت و گاز در این بیابان‌ها کشف شد اما همچنان اغلب الجزایری‌ها در نزدیکی خط ساحلی این کشور زندگی می‌کنند.
بیشتر مردم الجزایر از دیرباز به کشاورزی می‌پردازند. در بخش شمالی گندم و جو کاشته می‌شود. غرس میوه و مرکبات در الجزایر روزبه‌روز رونق می‌گیرد. در این کشور صنایع دستی مانند سوزن‌دوزی عربی، فرش الجزایری، چرم‌سازی، منبت‌کاری، کاشی‌سازی و غیره رواج دارد. در این کشور سالیانه ۳۰٬۰۰۰٬۰۰۰ تن آهن ۷۰۵٬۰۰۰ تن فسفات ۲۸۰٬۰۰۰ تن زغال بدست می‌آید و ذخایر گسترده نفت نیز در جنوب و جنوب شرقی آن وجود دارد.
بیشتر مردم الجزایر از دیرباز به کشاورزی می‌پردازند. در بخش شمالی گندم و جو کاشته می‌شود. غرس میوه و مرکبات در الجزایر روزبه‌روز رونق می‌گیرد. در این کشور صنایع دستی مانند سوزن‌دوزی عربی، فرش الجزایری، چرم‌سازی، منبت‌کاری، کاشی‌سازی و غیره رواج دارد. در این کشور سالیانه ۳۰٬۰۰۰٬۰۰۰ تن آهن ۷۰۵٬۰۰۰ تن فسفات ۲۸۰٬۰۰۰ تن زغال بدست می‌آید و ذخایر گسترده نفت نیز در جنوب و جنوب شرقی آن وجود دارد.
با وجود آنکه الجزایر دارای معادن بسیار و درآمد بالای حاصل از فروش گاز طبیعی است، اما فاصله میان قشرهای غنی و فقیر در این کشور زیاد است. وضع صنعت و کشاورزی در الجزایر کساد است و ظرفیت چندانی برای اشتغال ایجاد نمی‌کنند. گردشگری هم بر خلاف تونس و مصر، به دلیل محافظه‌کاری و انزوای سیاسی و فرهنگی رژیم هواری بومدین در سال‌های پس از انقلاب ۱۹۶۲، به حاشیه رانده شده و نقشی در اقتصاد این کشور بازی نمی‌کند. بیکاری به ویژه در میان جوانان گسترده‌است و مشکل گرانی و کمبود مسکن هم از قشر متوسط تا قشرها ضعیف‌تر را تحت فشار قرار داده‌است.<ref>حسینی فرد، حبیب: ا[https://www.bbc.com/persian/world/2012/05/120509_an_algeria_election نتخابات الجزایر؛ تحولی در راه است؟]در: بی‌بی‌سی فارسی. ۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۱.</ref>
با وجود آنکه الجزایر دارای معادن بسیار و درآمد بالای حاصل از فروش گاز طبیعی است، اما فاصله میان قشرهای غنی و فقیر در این کشور زیاد است. وضع صنعت و کشاورزی در الجزایر کساد است و ظرفیت چندانی برای اشتغال ایجاد نمی‌کنند. گردشگری هم بر خلاف [[تونس]] و [[جمهوری عربی مصر|مصر]]، به دلیل محافظه‌کاری و انزوای سیاسی و فرهنگی رژیم [[بو مدین هواری|هواری بومدین]] در سال‌های پس از انقلاب ۱۹۶۲، به حاشیه رانده شده و نقشی در اقتصاد این کشور بازی نمی‌کند. بیکاری به ویژه در میان جوانان گسترده‌است و مشکل گرانی و کمبود مسکن هم از قشر متوسط تا قشرها ضعیف‌تر را تحت فشار قرار داده‌است<ref>حسینی فرد، حبیب: ا[https://www.bbc.com/persian/world/2012/05/120509_an_algeria_election نتخابات الجزایر؛ تحولی در راه است؟]در: بی‌بی‌سی فارسی. ۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۱.</ref>.
تولید ناخالص داخلی در این کشور 7/234 میلیارد دلار است. ۹ میلیون و ۳۸۰ هزار نفر نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند.
تولید ناخالص داخلی در این کشور 7/234 میلیارد دلار است. ۹ میلیون و ۳۸۰ هزار نفر نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند.
نرخ بیکاری در این کشور ۱۳ درصد است و ۲۵ درصد از جمعیت آن زیر خط فقر زندگی می‌کنند. در سال ۲۰۰۷ نرخ تورم در آن 7/3درصد بود.
نرخ بیکاری در این کشور ۱۳ درصد است و ۲۵ درصد از جمعیت آن زیر خط فقر زندگی می‌کنند. در سال ۲۰۰۷ نرخ تورم در آن 7/3درصد بود.
محصولات صادراتی این کشور شامل نفت، گاز طبیعی و محصولات پتروشیمی است.
محصولات صادراتی این کشور شامل نفت، گاز طبیعی و محصولات پتروشیمی است.
محصولات وارداتی آن شامل کالاهای اساسی، مواد غذایی و کالاهای مصرفی است.<ref>https://algeria.mfa.gov.ir/portal/generalcategoryservices/5213/%D8%A7%D9%82%D8%AA%D8%B5%D8%A7%D8%AF</ref>
محصولات وارداتی آن شامل کالاهای اساسی، مواد غذایی و کالاهای مصرفی است.<ref>[https://algeria.mfa.gov.ir/portal/generalcategoryservices/5213/%D8%A7%D9%82%D8%AA%D8%B5%D8%A7%D8%AF اقتصاد الجزایر]. به نقل از: سایت سفارت جمهوری اسلامی ایران در الجزایر</ref>.


نرخ بیکاری در این کشور ۱۳ درصد است و ۲۵ درصد از جمعیت آن زیر خط فقر زندگی می‌کنند. در سال ۲۰۰۷ نرخ تورم در آن 7/3درصد بود.
== جمعیت ==
محصولات صادراتی این کشور شامل نفت، گاز طبیعی و محصولات پتروشیمی است.
محصولات وارداتی آن شامل کالاهای اساسی، مواد غذایی و کالاهای مصرفی است.<ref>https://www.hamshahrionline.ir/news/60346/%D8%A2%D8%B4%D9%86%D8%A7%DB%8C%DB%8C-%D8%A8%D8%A7-%D8%A7%D9%84%D8%AC%D8%B2%D8%A7%DB%8C%D8%B1</ref>
=جمعیت=
برآورد جمعیت این کشور در سال 2019 حدود43٬752٬000 میلیون نفر با میانگین سنی ۲۶ سال است. امید به زندگی برای زنان ۷۵ و برای مردان ۷۲ سال است.
برآورد جمعیت این کشور در سال 2019 حدود43٬752٬000 میلیون نفر با میانگین سنی ۲۶ سال است. امید به زندگی برای زنان ۷۵ و برای مردان ۷۲ سال است.
۹۹ درصد از مردم آن از نژاد بربر و عرب هستند. ۹۹ درصد از مردم الجزایر مسلمان سنی و یک درصد مسیحی و یهودی هستند. <ref>[https://www.hamshahrionline.ir/news/60346/%D8%A2%D8%B4%D9%86%D8%A7%DB%8C%DB%8C-%D8%A8%D8%A7-%D8%A7%D9%84%D8%AC%D8%B2%D8%A7%DB%8C%D8%B1 آشنایی با الجزایر]. به نقل از: همشهری آنلاین، مرداد 1387 ش.</ref>
۹۹ درصد از مردم آن از نژاد بربر و عرب هستند. ۹۹ درصد از مردم الجزایر [[مسلمان]] [[اهل سنت و جماعت|سنی]] و یک درصد [[مسیحی]] و [[آیین یهودیت|یهودی]] هستند<ref>[https://www.hamshahrionline.ir/news/60346/%D8%A2%D8%B4%D9%86%D8%A7%DB%8C%DB%8C-%D8%A8%D8%A7-%D8%A7%D9%84%D8%AC%D8%B2%D8%A7%DB%8C%D8%B1 آشنایی با الجزایر]. به نقل از: همشهری آنلاین، مرداد 1387 ش.</ref>.


=آیین و رسوم=
== آیین و رسوم ==


در فرهنگ مردم الجزایر صحبت کردن آرام بسیار مهم است، آنها سعی می‌کنند به عقاید هم احترام بگذارند و در کل احترام گذاشتن در این کشور بسیار مهم است مخصوصا احترام گذاشتن به پرچم این کشور. همچنین احترام به عقاید دینی افراد در این کشور بسیار مهم تاقی می‌شود. در فرهنگ مردم الجزایر بسیار دیده شده است که مردم سعی در زندگی ساده دارند، ساده لباس می‌پوشند و سعی می‌کنند کمتر درگیر تجملات باشند، فخر فروشی و تکبر نیز در این کشور دیده نمی‌شود. مردم الجزایر زود صمیمی نمی‌شوند.<ref>https://go2tr.com/algeria/life</ref>
در فرهنگ مردم الجزایر صحبت کردن آرام بسیار مهم است، آنها سعی می‌کنند به عقاید هم احترام بگذارند و در کل احترام گذاشتن در این کشور بسیار مهم است مخصوصا احترام گذاشتن به پرچم این کشور. همچنین احترام به عقاید دینی افراد در این کشور بسیار مهم تاقی می‌شود. در فرهنگ مردم الجزایر بسیار دیده شده است که مردم سعی در زندگی ساده دارند، ساده لباس می‌پوشند و سعی می‌کنند کمتر درگیر تجملات باشند، فخر فروشی و تکبر نیز در این کشور دیده نمی‌شود. مردم الجزایر زود صمیمی نمی‌شوند.<ref>[https://go2tr.com/about زندگی در کشور الجزایر]. به نقل از: موسسه حقوقی مهاجرتی GO2TR</ref>
در فرهنگ مردم الجزایر زیاد صحبت کردن چندان جالب نیست. رویکردهای اقتصادی در الجزایر بخشی از فرهنگ مردم است به صورتی که اغلب آنها صرفه جویی در هزینه‌ها را در اولویت های خود قرار می‌دهند. پیشنهاد می‌شودسوال و جواب و یا حرف های خصوصی در این کشور را به حداقل برسانید. بهتر است از جدیدترین قوانین رانندگی مردم الجزایر اطلاع داشته باشید. در فرهنگ الجزایر به طور کلی صحبت به زبان محاوره ای بیشتر مورد پسند قرار می‌گیرد. مردم کشور الجزایر به کودکان بسیار اهمیت می‌دهند.<REF>[https://go2tr.com/algeria#10 فرهنگ مردم الجزایر]، به نقل از: سایت موسسه حقوقی مهاجرتی GO2TR</REF>
در فرهنگ مردم الجزایر زیاد صحبت کردن چندان جالب نیست. رویکردهای اقتصادی در الجزایر بخشی از فرهنگ مردم است به صورتی که اغلب آنها صرفه جویی در هزینه‌ها را در اولویت‌های خود قرار می‌دهند. پیشنهاد می‌شودسوال و جواب و یا حرف‌های خصوصی در این کشور را به حداقل برسانید. بهتر است از جدیدترین قوانین رانندگی مردم الجزایر اطلاع داشته باشید. در فرهنگ الجزایر به طور کلی صحبت به زبان محاوره‌ای بیشتر مورد پسند قرار می‌گیرد. مردم کشور الجزایر به کودکان بسیار اهمیت می‌دهند.<ref>[https://go2tr.com/algeria#10 فرهنگ مردم الجزایر]، به نقل از: سایت موسسه حقوقی مهاجرتی GO2TR</ref>.


=ادیان در الجزایر=
== ادیان در الجزایر ==
حدود 99 درصد از مردم مسلمان و اهل تسنن هستند، 1 درصد مسیحی و 4 درصد پیرو دیگر ادیان هستند.  
* حدود 99 درصد از مردم مسلمان و [[اهل سنت و جماعت|اهل‌تسنن]] هستند؛
* 1 درصد مسیحی؛
* 4 درصد پیرو دیگر ادیان هستند.  


==دین اسلام==
== دین اسلام ==
بیشتر مردم این کشور، عرب و بربر و دین رسمی‌شان اسلام است.<ref>http://www.ulduztourism.com/fa/tourism-info/algeria.html</ref>وضعیت دینی در الجزایر نیز با احترام زیادی همراه است.
بیشتر مردم این کشور، عرب و بربر و دین رسمی‌شان اسلام است. وضعیت دینی در الجزایر نیز با احترام زیادی همراه است.
در سال ۲۷ق، اسلام با تلاش «عقبة بن نافع» وارد شمال آفریقا شد. مسلمانان پس از فتح مصر، به سوی غرب و سواحل غربی آفریقا حرکت کردند. در دوران میانه اسلامی این منطقه به سه بخش تقسیم می‌شد: مغرب ادنی یا افریقیه که پایتخت سیاسی آن قیروان بود و لیبی، تونس و بخش‌هایی از شرق الجزایر فعلی را در بر می‌گرفت. مغرب اوسط که کشور الجزایر کنونی به مرکزیت تلمسان را در بر می‌گرفت. مغرب اقصی که کشور مغرب یا مراکش کنونی و موریتانی را باید بر آن منطبق دانست.<ref>عبدالله ناصری طاهری، مقدمه‌ای بر تاریخ مغرب اسلامی، ص۳</ref>
در سال ۲۷ق، اسلام با تلاش «[[عقبة بن نافع]]» وارد شمال آفریقا شد. مسلمانان پس از فتح [[جمهوری عربی مصر|مصر]]، به سوی غرب و سواحل غربی آفریقا حرکت کردند. در دوران میانه اسلامی این منطقه به سه بخش تقسیم می‌شد: مغرب ادنی یا افریقیه که پایتخت سیاسی آن قیروان بود و [[لیبی]]، [[تونس]] و بخش‌هایی از شرق الجزایر فعلی را در بر می‌گرفت. [[مراکش|مغرب]] اوسط که کشور الجزایر کنونی به مرکزیت تلمسان را در بر می‌گرفت. مغرب اقصی که کشور مغرب یا مراکش کنونی و [[موریتانی]] را باید بر آن منطبق دانست<ref>عبدالله ناصری طاهری، مقدمه‌ای بر تاریخ مغرب اسلامی، ص۳</ref>.
با ورود اسلام موج دولت‌سازی و شکل‌گیری تمدن اسلامی وارد مناطق شمال آفریقا شد. در این دوران مذهب مالکی از قرن ۸ میلادی به تدریج در سراسر شمال آفریقا گسترش یافت. از قرن ۱۲ میلادی نیز صوفی‌گری در شمال آفریقا نهادینه شد و دولت‌هایی همچون مرابطون، موحدون و فاطمیون رشد و گسترش پیدا کرد.<ref>ورود اسلام به آفریقا؛ بازخوانی سیاسی - اجتماعی، هاشمی نسب،سید سعید، پژوهش‌های منطقه‌ای، ش۹، ص۹۹-۱۰۰</ref>
با ورود اسلام موج دولت‌سازی و شکل‌گیری [[تمدن اسلامی]] وارد مناطق شمال آفریقا شد. در این دوران [[مذهب مالکی]] از قرن ۸ میلادی به تدریج در سراسر شمال آفریقا گسترش یافت. از قرن ۱۲ میلادی نیز صوفی‌گری در شمال آفریقا نهادینه شد و دولت‌هایی هم‌چون [[مرابطون]]، [[موحدون]] و [[دولت فاطمیون|فاطمیون]] رشد و گسترش پیدا کرد<ref>ورود اسلام به آفریقا؛ بازخوانی سیاسی - اجتماعی، هاشمی نسب، سید سعید، پژوهش‌های منطقه‌ای، ش۹، ص۹۹-۱۰۰</ref>.
در دهه‌های اخیر، حضور مهاجران شیعی از عراق، سوریه و لبنان در این کشور سبب گسترش این مذهب میان مردم الجزایر شده است. گفته می‌شود با انتقال مذهب شیعه به این کشور از سوی مدرسان و فعالانی که از عراق، سوریه و لبنان به الجزایر رفته‌اند، این مذهب در بخش‌های گسترده‌ای از جامعه الجزایر به طور پنهان در حال گسترش است.
در دهه‌های اخیر، حضور مهاجران شیعی از [[عراق]]، [[سوریه]] و [[لبنان]] در این کشور سبب گسترش این مذهب میان مردم الجزایر شده است. گفته می‌شود با انتقال [[مذهب شیعه]] به این کشور از سوی مدرسان و فعالانی که از عراق، سوریه و لبنان به الجزایر رفته‌اند، این مذهب در بخش‌های گسترده‌ای از جامعه الجزایر به طور پنهان در حال گسترش است.
شیعیان در برخی شهرها و ایالت‌های الجزایر مانند الجزیره (پایتخت)، باتنه، تبسه، خنشله، تيارت، سيدی بلعباس، بلکور، واد قریش، العناصر، بجادیه، تیزوزو، جیجل، وهران و البلیده حضور دارند.<ref>https://go2tr.com/algeria/life</ref>
شیعیان در برخی شهرها و ایالت‌های الجزایر مانند الجزیره (پایتخت)، باتنه، تبسه، خنشله، تیارت، سیدی بلعباس، بلکور، واد قریش، العناصر، بجادیه، تیزوزو، جیجل، وهران و البلیده حضور دارند<ref> [https://go2tr.com/algeria/life زندگی در کشور الجزایر]. به نقل از: موسسه حقوقی مهاجرتی GO2TR</ref>.


===حجاب زنان الجزایری===
== سابقه حجاب در الجزایر ==
[[پرونده:حجابی موسوم به «ملایه» در شرق الجزایر.jpg|بی‌قاب|چپ]]
[[حجاب]] در جامعه [[الجزایر]] هم مانند سایر جوامع اسلامی، ریشه‌های عمیق در آداب و سنن و فرهنگ مردم داشته و بخشی از زندگی آنان بوده است و مردم در انواع، اشکال و رنگ‌های مختلف مطابق با عرف و عادات شهری، روستایی و قبایلی به آن پایبند بوده‌اند.


حجاب در کشور الجزایر آزاد است و هر یک از شهرهای کشور الجزایر دارای نوع پوشش مخصوص به خود هستند.اگر اسلام در الجزایر ریشه نكرده بود، این کشور هویت خود را به راحتی از دست می داد چرا که فساد و فحشاء به محو و نابودی هویت اصلی الجزایر می انجامید. زنان مسلمان الجزایری با حفظ حجاب خود زمانی طولانی برای استقلال با استعمار فرانسه جنگیدند و حجاب آنها سنگری و سلاحی در مبارزات علیه استعمارگران بود و این خود عامل بسیار مهمی برای مبارزه با استعمار بوده و هست و لازمه داشتن استراتژی معین و دورنمای حساب شده و معین برای یک انقلاب، فقط و فقط با پایبندی به اصول عالیه اسلام امکان پذیر بوده است.
با گسترش ارتباطات جوامع اسلامی و جوامع غربی و تسهیل رفت و آمد میان آنها و حضور الجزایری‌ها برای تجارت، تحصیل و یا تفریح و سیاحت در جوامع غربی به تدریج نشانه‌های تغییر ذائقه فرهنگی بین آنان پدیدار شد و اشغال [[الجزایر]] از سوی [[فرانسه]] در سال ۱۸۳۰ میلادی و سلطه استعماری ۱۳۰ ساله آنها بر [[الجزایر]]، مهاجرت فرانسوی‌ها به این کشور و مقیم شدن در آن و مبارزه نیروهای اشغالگر با ارزش‌های ملی و اسلامی به منظور ادغام فرهنگی مردم مسلمان [[الجزایر]] در فرهنگ غربی و نابودسازی هویت دینی آنها منجر به تشدید بی‌حجابی در سرزمین [[الجزایر]] شد به گونه‌ای که بسیاری از انقلابیون الجزایری (مانند [[جمیله بوپاشا]] در سنین جوانی) زنانی بی‌حجاب بودند و حضور زنانی مبارز و انقلابی با حجاب اسلامی در میان آنان به عنوان یک پدیده استثنایی مورد توجه گزارشگران [[انقلاب الجزایر]] بوده است.


در میان زنان الجزایری اکنون سه نوع عمده حجاب وجود دارد:
[[پرونده:نوعی حجاب به نام «حایک» در مرکز الجزایر.jpg|بی‌قاب|چپ]]
با این حال حضور زنان با حجاب و چادر نیز در انقلاب [[الجزایر]] امری است که توجه همه نویسندگان و تحلیلگران این انقلاب را به خود جلب و آنها آن را گزارش کرده‌اند.


* حجاب سنتی یا «الحایک» که از یک چادر سفید همراه با روبند سفید تشکیل شده و اغلب در میان زنان الجزایری اصیل متداول است.
البته استعمارگران فرانسوی علاوه بر حجاب زنان به طور کلی خط و زبان الجزایری‌ها را نیز تغییر دادند به گونه‌ای که امروزه شهروندان بالای پنجاه سال الجزایری و حتی برخی از فرزندان جوان آنها را مشاهده می‌کنیم که به هیچ وجه نمی‌توانند به [[زبان عربی]] یا آمازیغی (زبان بخشی از مردم [[الجزایر]]) سخن بگویند.


* «الملایه» که نوع دیگری از حجاب سنتی است که از یک چادر مشکی شبیه عبا تشکیل شده غالبا در شهرهای شرق کشور الجزایر متداول است.
با پیروزی انقلاب [[الجزایر]] علیه استعمارگران فرانسوی و آزادسازی این کشور مسلمان از سلطه [[فرانسه]]، دولت‌های ملی حاکم بعد از انقلاب هم به طور عمده، دولت‌هایی سکولار بودند و تلاش چندانی برای احیای ارزش‌های دینی به عمل نیاوردند.


* «الجباب» که بعضی اوقات به شکل چادر مشکی یا سرمه ای با نقاب که تمام صورت به جز دو چشم را می پوشاند و گاهی هم به شکل چادر و حجاب زنان ایرانی و لبنانی مورد استفاده قرار می گیرد.<ref>http://www.hajij.com/fa/islamic-countries-and-sects/islamic-countries/item/805-1391-03-07-08-16-56</ref>
دولت [[الجزایر]] هیچ موضعی درباره حجاب ندارد. زنان از این جهت آزادند و دارای حق انتخاب که با حجاب باشند و یا بی‌حجاب. اما بیشتر آنها با قناعت عقلی و میل قلبی حجاب را انتخاب کرده و به طور کامل پوشیده‌اند.
پوشش مردم الجزایر بسیار ساده و زیبا است؛ در پوشش مردم این کشور، لباس های گلدار و یا طرح دار به ندرت دیده می‌شود، مردم اغلب از پیراهن های بلند و آقایان نیز از کت و شلوار استفاده می‌کنند.
پیش از نیم قرن پیش حجاب به سقوط جمهوری چهارم فرانسه و به قدرت رسیدن شارل دوگان منجر شد؛ حقیقت این است که استعمارگران فرانسوی با استفاده از حجاب توسط زنان مخالفت کردند ولی زنان الجزایری آن را سمبل ارزش ها و اعتقادات ملی و دینی خودشان می‌دانستند، و فرانسویان نیز به طور برنامه ریزی شده‌ای، سیاست ضعیف کردن این اعتقادات را پیش می‌بردند. در عکس‌العمل به این فشار های فرانسویان و نشان دادن دشمنی‌شان با آنها، زنان این کشور بیشتر از حجاب استفاده کردند.<ref>https://go2tr.com/algeria/life</ref>


این نکته حائز اهمیت است که در جامعه [[الجزایر]]، پوشش زنان حد وسط ندارد. همه آنان یا بی‌حجابند یا با حجاب و کاملاً پوشیده و تار مویی از آنان بیرون از روسری و مقنعه نیست. اما بد حجاب یا شل حجاب که نیمی از سر خود را پوشانده و نیمی را بیرون بگذارند وجود ندارد؛ مگر در بین زنان عشایر که حجاب سنتی خودشان را دارند.


=فرهنگ و آموزش=
== انواع حجاب ==
نظام آموزشي در الجزاير رايگان و براي افراد زير 16 سال اجباري است. كودكان در اين كشور بايد از سن هفت سالگي به مدرسه بروند.
[[حجاب |حجاب اسلامی]] در [[الجزایر]] چندین نوع است. حجاب عرفی: به لباسی می‌گویند که کاملاً تمام مواضع بدن جز وجه و کفین را می‌پوشاند ولی ممکن است تنگ و چسبان و شامل شلوار، کاپشن و روسری یا مقنعه و در رنگ‌های متنوع باشد.
به طور كلي سه نوع مدرسه در الجزاير وجود دارد: مدارس دولتي، مدارس بين المللي و مدارس غير انتفاعي .
این نوع حجاب که بسیار رواج دارد، به علت تنگ و چسبان بودن از سوی متدینان سنتی این کشور حجاب شرعی محسوب نمی‌شود.
سرفصل هاي آموزشي مدارس دولتي را آموزش و پرورش تعيين مي كند و اكنون «نوريه بن غبريط» عهده دار اين وزارتخانه است. مدارس غير انتفاعي نيز به دو دسته تقسيم مي شوند، مدارسي كه برنامه وزارت آموزش و پرورش را اجرا مي كنند و مدارسي كه به زبان هاي خارجي مانند فرانسوي و انگليسي دروس خود را تدريس مي كنند و برخي از آن ها در كنار آن، برنامه درسي مدارس الجزاير را نيز اجرا مي كنند.
مدارس بين الملل نيز اساسا كتاب هايي خارج از چارچوب برنامه آموزشي وزارت آموزش و پرورش الجزاير را تدريس مي كنند و از همان ابتدا با كودكان به زبان هاي فرانسوي، انگليسي يا آلماني سخن مي گويند.
نظام آموزشي در الجزاير پنج سال ابتدايي، چهار سال راهنمايي و سه سال دبيرستان است. دانش آموزان از كلاس دوم ابتدايي آموزش زبان فرانسه به عنوان زبان دوم اين كشور را آغاز مي كنند و از اول راهنمايي نيز آموزش زبان انگليسي به دانش آموزان آغاز مي شود . به طور كلي دانش آموزان پس از فارغ التحصيلي بايد به زبان فرانسه مسلط شوند .
جدا از زبان عربي، فرانسوي و انگليسي در برخي مناطق و شهرها در شمال الجزاير مانند «تيزي وزو» و «بجايه» كه اكثريت جمعيت آن را «آمازيغ ها» تشكيل مي دهند، زبان آمازيغي نيز تدريس مي شود. مقام هاي اين كشور اعلام كرده اند كه در سال جاري از مجموع 48 استان اين كشور در 42 استان زبان آمازيغي تدريس مي شود.<REF>https://www.irna.ir/news/83041952/%D9%86%DA%AF%D8%A7%D9%87%D9%8A-%D8%A8%D9%87-%D9%86%D8%B8%D8%A7%D9%85-%D8%A2%D9%85%D9%88%D8%B2%D8%B4%D9%8A-%D9%88-%D9%85%D8%AF%D8%A7%D8%B1%D8%B3-%D8%A7%D9%84%D8%AC%D8%B2%D8%A7%D9%8A%D8%B1</REF>


=هنر=
=== حجاب شرعی ===
هنرهای صنایع دستی در این کشور و بافت فرش و گلیم از هنر های مهم کشور الجزایر است که توجیه اقتصادی خوبی هم دارد. به طور کلی وضعیت هنری در الجزایر در سال های اخیر تغییرات زیادی نداشته است.
که در بخشی از خانواده‌های متدین رایج است، شامل مانتو، شلوار و مقنعه در رنگ‌های تیره (مشکی، سرمه‌ای، قهوه‌ای و یا خاکستری است) است؛ به گونه‌ای که بدن در لباس آزاد باشد.
در این کشور هنر های نمایشی و تئاتر پیشینه تاریخی دارد. مردم این کشور به عکاسی نیز علاقه دارند و این کشور هنرمندان و عکاسان خوبی تحویل دنیا داده است.
از دیگر هنر های مردم کشور الجزایر می‌توان به چرم دوزی، سفالگری و ... اشاره کرد.<ref>https://go2tr.com/algeria/life</ref>


=رسانه ها=
[[پرونده:حجاب زنان اباضیه.jpg|بی‌قاب|چپ]]
=== حجاب سنتی و کاملاً شرعی ===
این نوع حجاب را اقشار مذهبی و سنتی، سلفی‌ها و وهابی‌ها به کار می‌برند که شامل جلباب (چادر)، شلوار، مقنعه، نقاب و یا پوشیه است.


جلباب نوعی چادر آستین‌دار و بلند است که در رنگ‌های مشکی، قهوه‌ای و سرمه‌ای مورد استفاده زنان الجزایری قرار می‌گیرد و تعداد زنانی که از این نوع حجاب استفاده می‌کنند در جامعه [[الجزایر]] اندک است.
[[پرونده:حجاب عشایر امازیغ.jpg|بی‌قاب|چپ]]
در گذشته در پایتخت [[الجزایر]]، جلباب بیشتر به رنگ سفید بود و به آن «الحائک: حایک» می‌گفتند. یکی از مذاهب اسلامی که پیروانی در [[الجزایر]] دارد، مذهب اباضیه است که زنان اباضی مذهب، حجاب شرعی کاملی دارند که با جلباب تفاوت دارد.


=تعطیلات رسمی کشور الجزایر=
=== حجاب زنان اباضیه ===
1 ژانویه در کشور الجزایر، روز سال نو است و عمئما جشن گرفته می‌شود.
زنان اباضیه نیز حجابی خاص دارند که شامل پیراهن یا مانتوهای بلند است که تا روی پای زنان را می‌پوشاند؛ به علاوه روسری تیره رنگ و پوشیه سیاه که جزئی از این حجاب است.


8 مارس روز جهانی زن است و به ارزش و اهمیت جایگاه زن پرداخته می‌شود.
=== حجاب عشایر ===
عشایر از آمازیغ‌ها (بربرها) هستند که مانند عشایر ایرانی لباس‌های سنتی خاصی همراه با رنگ‌های متنوع و زیبا دارند و نوعی تسامح در مقایسه با حجاب شرعی کامل در آن دیده می‌شود.


1 می روز جهانی کارگر است که معمولا دولت در این روز برای کارگران تدارکاتی می‌بیند و از آنان قدردانی می‌کند.
== گسترش فرهنگ حجاب ==
مناطق مختلف شهری، روستایی و پایتخت [[الجزایر]] از نظر درصد پایبندان به حجاب با هم برابر نیست. در شهرستان‌ها، جوامع کوچک و روستاها پایبندی به حجاب بیشتر است. حجاب در الجزیره، پایتخت [[الجزایر]] نسبت به سایر مناطق کم‌رنگ‌تر است. با این حال می‌توان گفت که میزان پایبندی زنان به حجاب (در مجموع سه نوع عرفی، شرعی و کاملاً شرعی آن) در پایتخت ۷۰ درصد به بالا است.
در مناطق مختلف پایتخت فقط در یک خیابان به نام «شارع دیدوش مراد»، که مرکز خرید و فروش البسه عمدتا زنانه است، بی‌حجابی بر حجاب غلبه دارد ولی در سایر نقاط پایتخت باحجابی جو غالب است.
در ادارات، شرکت‌ها، رستوران‌ها، مطب‌های پزشکان و … بیشتر دختران و زنان جوان بدون هیچ اجباری باحجاب هستند. ترکیب محجبه و غیرمحجبه در بین اعضای یک خانواده هم وجود دارد و بسیار دیده می‌شود که مادری با [[حجاب]] با دو دخترش، یکی با حجاب و یکی بی‌حجاب قدم می‌زنند و یا در خانواده‌ای مادر بی‌حجاب و دخترانش با حجاب هستند.


19 ژوئن روز قیامت است، 5 جولای نیز روز استقلال در کشور الجزایر است که برای مردم این کشور بسیار اهمیت دارد.
در یک نگاه کلی جامعه [[الجزایر]] به سوی رواج و حاکمیت بیشتر ارزش‌های دینی حرکت می‌کند و پررنگ شدن تدریجی حجاب و پوشش زنان نمونه‌ای از این تحول مثبت به سوی ارزش‌های اخلاقی و اجتماعی اسلام است<ref>[https://fa.shafaqna.com/news/972565/ روایت تاریخی حجاب در الجزایر/ زنانی که بدحجابی نمی‌شناسند]</ref>.


1 نوامبر روز انقلاب در الجزایر است و این روز نیز برای مردم این کشور اهمیت زیادی دارد.<ref>https://go2tr.com/algeria/life</ref>
=== حجاب زنان الجزایری ===
[[حجاب]] در کشور الجزایر آزاد است و هر یک از شهرهای کشور الجزایر دارای نوع پوشش مخصوص به خود هستند. اگر [[اسلام]] در الجزایر ریشه نکرده بود، این کشور هویت خود را به راحتی از دست می‌داد چرا که فساد و فحشاء به محو و نابودی هویت اصلی الجزایر می‌انجامید. زنان مسلمان الجزایری با حفظ حجاب خود زمانی طولانی برای استقلال با [[استعمار]] [[فرانسه]] جنگیدند و حجاب آنها سنگری و سلاحی در مبارزات علیه [[استعمار|استعمارگران]] بود و این خود عامل بسیار مهمی برای مبارزه با استعمار بوده و هست و لازمه داشتن استراتژی معین و دورنمای حساب شده و معین برای یک انقلاب، فقط و فقط با پایبندی به اصول عالیه اسلام امکان‌پذیر بوده است.


در میان زنان الجزایری اکنون سه نوع عمده حجاب وجود دارد:


* حجاب سنتی یا «الحایک» که از یک چادر سفید همراه با روبند سفید تشکیل شده و اغلب در میان زنان الجزایری اصیل متداول است.
*«الملایه» که نوع دیگری از حجاب سنتی است که از یک چادر مشکی شبیه عبا تشکیل شده غالبا در شهرهای شرق کشور الجزایر متداول است.
*«الجباب» که بعضی اوقات به شکل چادر مشکی یا سرمه‌ای با نقاب که تمام صورت به جز دو چشم را می‌پوشاند و گاهی هم به شکل چادر و حجاب زنان ایرانی و لبنانی مورد استفاده قرار نمی‌گیرد<ref>[http://www.hajij.com/fa/islamic-countries-and-sects/islamic-countries/item/805-1391-03-07-08-16-56 آشنایی با کشور الجزایر] به نقل از: سایت رواج الحجاج</ref>.


==چهره های شاخص دینی==
پوشش مردم الجزایر بسیار ساده و زیبا است؛ در پوشش مردم این کشور، لباس‌های گلدار و یا طرح دار به ندرت دیده می‌شود، مردم اغلب از پیراهن‌های بلند و آقایان نیز از کت و شلوار استفاده می‌کنند.
===نورالدین بولحیه===
پیش از نیم قرن پیش حجاب به سقوط جمهوری چهارم [[فرانسه]] و به قدرت رسیدن شارل دوگان منجر شد؛ حقیقت این است که استعمارگران فرانسوی با استفاده از حجاب توسط زنان مخالفت کردند ولی زنان الجزایری آن را سمبل ارزش‌ها و اعتقادات ملی و دینی خودشان می‌دانستند، و فرانسویان نیز به طور برنامه‌ریزی شده‌ای، سیاست ضعیف کردن این اعتقادات را پیش می‌بردند. در عکس‌العمل به این فشار‌های فرانسویان و نشان دادن دشمنی‌شان با آنها، زنان این کشور بیشتر از حجاب استفاده کردند<ref>[https://go2tr.com/algeria#10 فرهنگ مردم الجزایربه نقل از: سایت موسسه حقوقی مهاجرتی GO2TR</ref>.
وی نویسنده، متفکر، استاد دانشگاه و یکی از نخبگان فکری و دانشگاهی الجزایر به شمار می‌آید که در زمینه‌های مختلف علوم اسلامی، مکاتب و مذاهب، آثاری دارد و نماینده قشر وسیعی از نخبگان و فرهیختگان نواندیش است.
این استاد دانشگاه با تفکر روشنی که دارد به دور از تعصب و جمود تحت تأثیر امواج فکری انقلاب اسلامی،‌ امام راحل و مقام معظم رهبری قرار دارد و نسبت به مکتب اهل بیت و نظام جمهوری اسلامی ایران همدلی نشان می‌دهد و در مسائل سیاسی دیدگاهی انقلابی دارد و طرفدار جبهه مقاومت و مخالف استکبار و صهیونیست است.
نورالدین بولحیه در اصل، صوفی و مالکی‌مذهب بود و در آغاز جوانی فعالیت‌های وهابی‌گری داشت. وی در فرهنگ اهل سنت زندگی و تحصیل کرده، مکاتب مختلف فکری، فلسفی، کلامی و عرفانی را تجربه کرده و در پایان به ساحل نجات اهل بیت(ع) رسیده است.
وی خود را مسلمان معرفی می‌کند، بدون هیچ گونه گرایش مذهبی. او نظام ولایت فقیه را مترقی‌ترین نظام حکومتی برمی‌شمارد.
بولحیه طرح تمدنی [[ترکیه]] و [[مالزی]] را اقتصادمحور برمی‌شمرد، در حالی که طرح تمدنی جمهوری اسلامی ایران، که امام [[سید روح الله موسوی خمینی|خمینی]] و امام [[سید علی حسینی خامنه ای|خامنه‌ای]] آن را ارائه کرده‌اند، انسان‌محور می‌داند و بر طرح آن دو کشور امتیاز دارد.<ref>https://rasanews.ir/fa/news/641367/%D9%85%D8%B9%D8%B1%D9%81%DB%8C-%D8%A7%D9%86%D8%AF%DB%8C%D8%B4%D9%85%D9%86%D8%AF-%D8%B4%DB%8C%D8%B9%DB%8C-%D8%AF%D8%B1-%D9%85%D8%AC%D9%84%D9%87-%D8%AF%DB%8C%D9%86%DB%8C-%D8%A7%D9%84%D8%AC%D8%B2%D8%A7%DB%8C%D8%B1</ref>
 
==چهره های شاخص سیاسی==
===عبدالعزیز بوتفلیقه===
او زمانی که تنها ۲۵ سال داشت به وزارت رسید. آقای بوتفلیقه طی سالهای ۱۹۶۳ تا ۱۹۷۹ به مدت شانزده سال در راس وزارت خارجه الجزایر قرار گرفت. وزیر خارجه وقت الجزایر با توجه به موقعیت تاثیرگذاری که در آن قرار داشت موفق به جلب حمایت بسیاری از رهبران کشورهای عربی شد و جایگاه کشورش را تا سطح یکی از پیشگامان جهان سوم بالا کشید. عبدالعزیر بوتفلیقه به تدریج در داخل کشور نیز از قدرت و نفوذ قابل توجهی برخوردار شد تا آنجا که از او همواره به عنوان رقیب اصلی هواری بومدین، در راس قدرت اجرایی این کشور نام برده می شد.
این درحالیست که پس از مرگ رئیس‌جمهور بومدین در دسامبر ۱۹۷۸ شاذلی بن جدید تحت نفوذ ارتش و جبهه آزادی‌بخش میهنی قدرت را در دست گرفت و جایگاه بوتفلیقه تا حد مشاور رئیس‌جمهور تنزل کرد. او سپس در سال ۱۹۸۱ از کمیته مرکزی و شورای سیاسی جبهه آزادی‌بخش میهنی نیز اخراج شد و به زندگی در تبعید خود خواسته در دوبی و ژنو روی آورد.
بازگشت بزرگ عبدالعزیز بوتفلیقه به قدرت به سال ۱۹۹۹ باز می گردد. او به خواست ارتش نامزد انتخابات ریاست جمهوری شد و با کسب بیش از ۷۰ درصد آراء در همان دور نخست برای اولین بار طعم شیرین پیروزی در انتخابات را چشید تا ضمن قرار گرفتن در راس قدرت اجرایی هرگز دیگر حاضر به ترک آن نباشد.
مهمترین دستاورد بوتفلیقه پس از به دست گرفتن قدرت، بازگرداندن صلح به کشوری بود که بر اثر جنگ داخلی سالها دستخوش تنش و نارآمی شده بود. بر اساس آمارهای رسمی حدود ۲۰۰ هزار تن طی ده سال جنگ داخلی در الجزایر جان خود از دست دادند.
او برای برقراری صلح در کشورش به «توافق مدنی» روی آورد، فرایندی که سبب شد اسلامگرایان در ازای تسلیم و دست کشیدن از خشونت مورد عفو عمومی قرار گیرند.
عبدالعزیز بوتفلیقه با تکیه بر ثروت نفتی الجزایر موفق شد کشورش را افتادن به گرداب اعتراض های سراسری منطقه شمال آفریقا در سال ۲۰۱۱ موسوم به بهار عربی نجات دهد.
رئیس جمهوری الجزایر بدین ترتیب جای پای خود را در قدرت بیش از همیشه سفت کرد و بارها با پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری نشان داد که رقیب سیاسی قدرتمندی پیش رو ندارد. بیش از یک سوم جمعیت الجزایر به خصوص افراد زیر بیست سال فردی غیر از عبدالعزیز بوتفلیقه را در راس قدرت اجرایی کشورشان ندیده اند.<ref>https://per.euronews.com/2019/03/04/who-is-bouteflika-the-portrait-of-the-president-who-does-not-intend-to-step-down</ref>
 
===احمد اویحی===
احمد اویحی (Ahmed Ouyahia) در سال 1952 در روستای بو ادنان در منطقه Kabylie الجزایر به دنیا آمد. وی دوران ابتدایی و متوسطه را در نزدیکی زادگاهش گذراند و در سال 1972 دیپلم گرفت و برای ادامه تحصیل به الجزیره آمد.اویحی در سال 1976 فارغ التحصیل شد و بعد از آن به خدمت سربازی رفت. وی در سال 1979 در وزارت امورخارجه الجزایر مشغول فعالیت شد و سال بعد به عنوان مشاور انتخاب شد و تا سال 1982 در این پست خدمت کرد.
در همان سال وی به عنوان مشاور رئیس هیات دائمی الجزایر در مقر دائمی سازمان ملل متحد منصوب شد. در سال 1988 در پست مدیر کل امور آفریقا در وزارت امور خارجه خدمت کرد. اویحی از سال 1988 به مدت یک سال مشاور نماینده الجزایر در شورای امنیت سازمان ملل بود و از سال 1990 نیز به عنوان مشاور وزیر امور خارجه کشورش فعالیت کرد. در سال 1992 اویحی به عنوان سفیر در کشور مالی خدمت کرد و چند سالی در پست وزیر امورخارجه و وزیر دادگستری فعالیت کرد. احمد اویحی سرانجام پس از طی مدارج مختلف در وزارت امورخارجه و دولت الجزایر، در23 ژوئن سال 2008 به عنوان نخست وزیر این کشور انتخاب شد.
برخی از پست‌های مهم احمد اویحی:
1981 - 1975 نویسنده در وزارت امور خارجه
1981 - 1984 مشاور در وزارت امور خارجه و سفارت الجزایر در ابیجان
1984 - 1989 مشاور مامور دائمی الجزایر در سازمان ملل متحد (نیویورک)
1992 - 1993 سفیر الجزایر در مالی
1993 - 1994 وزیر امور خارجه و مسئول همکاری در امور مغرب
1994 - 1995 مدیر دفتر ریاست جمهوری
1999 تا 2002 : وزیر امور خارجه، وزیر دادگستری
2002 تا 2003 : وزیر امور خارجه، نماینده شخصی رئیس جمهور
از 23 ژوئن 2008 تا به امروز: نخست وزیر <ref>https://www.hamshahrionline.ir/news/121259/%D8%B2%D9%86%D8%AF%DA%AF%DB%8C%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87-%D8%A7%D8%AD%D9%85%D8%AF-%D8%A7%D9%88%DB%8C%D8%AD%DB%8C-1952</ref>
 
===جمیله بوپاشا===
جمیله بوپاشا انقلابی اسطوره ای نهضت آزادیبخش الجزایر در برابر استعمار ظالمانه فرانسه است.
او در دامن خانواده ای كه اعضای آن در مبارزات رهایی بخش الجزایر فعال بودند بزرگ شد. جمیله با نام مستعار خلیدا در شرایطی به جنبش مقاومت پیوست كه تعداد فعالان زن در جبهه رهائی بخش الجزایر«اف ال ان» (FLN) بسیار اندك بود. وی كه به عنوان امدادگر كار می كرد در سال 1960 همراه پدر، خواهر و شوهر خواهرش در خانه دستگیر شد. به او نسبت بمب گذاری در دانشگاه را دادند ،اتهامی كه هرگز ثابت نشد.
خانم بوپاشا برای بسیاری از حركت های ضد استعماری و آزادیخواهانه نیم قرن گذشته جهان سمبل و الهام بخش مقاومت و تسلیم ناپذیری بوده است ، و درباره زندگی و مبارزات او به عنوان یك زن مسلمان انقلابی كتاب ها و مقالات بسیاری نوشته شده است. <ref>https://www.mashreghnews.ir/news/352773/%D8%AC%D9%85%DB%8C%D9%84%D9%87-%D8%A8%D9%88%D9%BE%D8%A7%D8%B4%D8%A7-%D9%83%DB%8C%D8%B3%D8%AA</ref>


=روابط الجزایر و جمهوری اسلامی ایران=
== فرهنگ و آموزش ==
در سال‌های پیش از وقوع انقلاب اسلامی، روابط دو کشور ایران و الجزایر به دلیل مواضع انقلابی الجزایر چندان حسنه نبود و دو کشور تنها در چارچوب سازمان کشورهای صادر کننده نفت (اوپک) همکاری‌های محدودی با یکدیگر داشتند. در حاشیه اجلاس سران اوپک الجزیره در 15 اسفند 1353ش. بود که الجزایر میان ایران و عراق به میانجی گری پرداخت و منجر به صدور اعلامیه الجزایر شد که سپس و بر اساس پیمان قسطنطنیه ۱۹۱۳ ، قرارداد 1975 الجزایر در خصوص تعیین مرز اروندرود بین دو کشور ایران و عراق به امضا رسید.
نظام آموزشی در الجزایر رایگان و برای افراد زیر 16 سال اجباری است. کودکان در این کشور باید از سن هفت سالگی به مدرسه بروند.
به دنبال پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، با توجه به مواضع انقلابی دولت الجزایر و عضویت این کشور در گروه امتناع به همراه سوریه، لیبی، یمن و سازمان آزادیبخش فلسطین و نیز به دلیل خاطره خوبی که تاریخ مبارزات رهایی بخش الجزایر در اذهان انقلابیون ایرانی داشت، روابط دو کشور رو به گرمی گذاشت.
به طور کلی سه نوع مدرسه در الجزایر وجود دارد: مدارس دولتی، مدارس بین‌المللی و مدارس غیر انتفاعی.
در سال 1359ش. الجزایر در جریان حل و فصل ماجرای گروگان‌های آمریکایی در تهران نقش میانجی را ایفا کرد که به معاهده 1981 معروف شد و از آن پس به عنوان حافظ منافع ایران در آمریکا اعلام شد. دو کشور در سال، پس از آنکه الجزایر ایران را متهم به حمایت از جبهه نجات اسلامی کرد، روابط خود را با یکدیگر قطع کردند. ایران این اتهامات را بی اساس دانست.
سرفصل‌های آموزشی مدارس دولتی را آموزش و پرورش تعیین می‌کند و اکنون «نوریه بن غبریط» عهده‌دار این وزارتخانه است. مدارس غیر انتفاعی نیز به دو دسته تقسیم می‌شوند، مدارسی که برنامه وزارت آموزش و پرورش را اجرا می‌کنند و مدارسی که به زبان‌های خارجی مانند فرانسوی و انگلیسی دروس خود را تدریس می‌کنند و برخی از آنها در کنار آن، برنامه درسی مدارس الجزایر را نیز اجرا می‌کنند.
در اوائل سپتامبر، پس از ملاقات رؤسای جمهور دو کشور در حاشیه اجلاس سران هزاره سازمان ملل متحد، تصمیم به از سرگیری روابط دیپلماتیک بین دو کشور گرفته شد و از آن زمان به بعد همکاری‌های دو کشور به ویژه در زمینه‌های امور قضایی، مالی، صنعتی، نظامی و حمل و نقل هوایی رو به گسترش نهاد. <ref>[https://www.ghbook.ir/index.php?option=com_dbook&task=viewbook&book_id=11159&lang=fa آشنایی با کشورهای اسلامی]، حسن روحانی، ص۳۲-۳۳</ref>
مدارس بین الملل نیز اساسا کتاب‌هایی خارج از چارچوب برنامه آموزشی وزارت آموزش و پرورش الجزایر را تدریس می‌کنند و از همان ابتدا با کودکان به زبان‌های فرانسوی، انگلیسی یا آلمانی سخن می‌گویند.
نظام آموزشی در الجزایر پنج سال ابتدایی، چهار سال راهنمایی و سه سال دبیرستان است. دانش‌آموزان از کلاس دوم ابتدایی آموزش زبان فرانسه به عنوان زبان دوم این کشور را آغاز می‌کنند و از اول راهنمایی نیز آموزش زبان انگلیسی به دانش‌آموزان آغاز می‌شود. به طور کلی دانش‌آموزان پس از فارغ‌التحصیلی باید به زبان فرانسه مسلط شوند.
جدا از زبان عربی، فرانسوی و انگلیسی در برخی مناطق و شهرها در شمال الجزایر مانند «تیزی وزو» و «بجایه» که اکثریت جمعیت آن را «آمازیغ‌ها» تشکیل می‌دهند، زبان آمازیغی نیز تدریس می‌شود. مقام‌های این کشور اعلام کرده‌اند که در سال جاری از مجموع 48 استان این کشور در 42 استان زبان آمازیغی تدریس می‌شود<ref>[https://www.irna.ir/news/83041952/%D9%86%DA%AF%D8%A7%D9%87%D9%8A-%D8%A8%D9%87-%D9%86%D8%B8%D8%A7%D9%85-%D8%A2%D9%85%D9%88%D8%B2%D8%B4%D9%8A-%D9%88-%D9%85%D8%AF%D8%A7%D8%B1%D8%B3-%D8%A7%D9%84%D8%AC%D8%B2%D8%A7%D9%8A%D8%B1 نگاهی به نظام آموزشی و مدارس الجزایر]. به نقل از: خبرگزاری جمهوری اسلامی</ref>.


=نمایندگی ها=
== هنر ==
هنرهای صنایع دستی در این کشور و بافت فرش و گلیم از هنرهای مهم کشور الجزایر است که توجیه اقتصادی خوبی هم دارد. به طور کلی وضعیت هنری در الجزایر در سال‌های اخیر تغییرات زیادی نداشته است.
در این کشور هنرهای نمایشی و تئاتر پیشینه تاریخی دارد. مردم این کشور به عکاسی نیز علاقه دارند و این کشور هنرمندان و عکاسان خوبی تحویل دنیا داده است.
از دیگر هنرهای مردم کشور الجزایر می‌توان به چرم دوزی، سفالگری و... اشاره کرد<ref>[https://go2tr.com/algeria#10 فرهنگ مردم الجزایر]، به نقل از: سایت موسسه حقوقی مهاجرتی GO2TR</ref>.


==سطح نمايندگي ايران در الجزاير==
== تعطیلات رسمی کشور الجزایر ==
سفارت ايران در الجزاير در سال 1343 تآسيس شد و در حال حاضر آقاي دکتر محمود محمدی سفير ايران مي‌باشد.
* 1 ژانویه در کشور الجزایر، روز سال نو است و عمئما جشن گرفته می‌شود.
* 8 مارس روز جهانی زن است و به ارزش و اهمیت جایگاه زن پرداخته می‌شود.
* 1 می‌ روز جهانی کارگر است که معمولا دولت در این روز برای کارگران تدارکاتی می‌بیند و از آنان قدردانی می‌کند.
* 19 ژوئن روز قیامت است.
* 5 جولای نیز روز استقلال در کشور الجزایر است که برای مردم این کشور بسیار اهمیت دارد.
* 1 نوامبر روز انقلاب در الجزایر است و این روز نیز برای مردم این کشور اهمیت زیادی دارد<ref>[https://go2tr.com/algeria#10 فرهنگ مردم الجزایر]، به نقل از: سایت موسسه حقوقی مهاجرتی GO2TR</ref>.


نشاني و تلفن نمايندگي ايران در الجزاير
== روابط الجزایر و جمهوری اسلامی ایران ==
تلفن 21912839-00213
در سال‌های پیش از وقوع [[انقلاب اسلامی ایران|انقلاب اسلامی]]، روابط دو کشور [[جمهوری اسلامی ایران|ایران]] و الجزایر به دلیل مواضع انقلابی الجزایر چندان حسنه نبود و دو کشور تنها در چارچوب سازمان کشورهای صادر کننده نفت ([[اوپک]]) همکاری‌های محدودی با یکدیگر داشتند. در حاشیه اجلاس سران اوپک الجزیره در 15 [[اسفند]] 1353ش. بود که الجزایر میان [[جمهوری اسلامی ایران|ایران]] و [[عراق]] به میانجی‌گری پرداخت و منجر به صدور [[اعلامیه الجزایر]] شد که سپس و بر اساس [[پیمان قسطنطنیه]] ۱۹۱۳، قرارداد 1975 الجزایر در خصوص تعیین مرز اروندرود بین دو کشور ایران و عراق به امضا رسید.
نشانی ، الجزایر- دودو مختار بن عکنون - خیابان 5
به دنبال پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، با توجه به مواضع انقلابی دولت الجزایر و عضویت این کشور در گروه امتناع به همراه [[سوریه]]، [[لیبی]]، [[یمن]] و [[سازمان آزادی‌بخش فلسطین]] و نیز به دلیل خاطره خوبی که تاریخ مبارزات رهایی بخش الجزایر در اذهان انقلابیون ایرانی داشت، روابط دو کشور رو به گرمی گذاشت.
در سال 1359ش. الجزایر در جریان حل و فصل ماجرای گروگان‌های [[ایالات متحده آمریکا|آمریکایی]] در [[تهران]] نقش میانجی را ایفا کرد که به [[معاهده 1981]] معروف شد و از آن پس به عنوان حافظ منافع ایران در [[ایالات متحده آمریکا|آمریکا]] اعلام شد. دو کشور در سال، پس از آنکه الجزایر ایران را متهم به حمایت از [[جبهه نجات اسلامی‌]]کرد، روابط خود را با یکدیگر قطع کردند. ایران این اتهامات را بی اساس دانست.
در اوائل سپتامبر، پس از ملاقات رؤسای جمهور دو کشور در حاشیه اجلاس سران هزاره سازمان ملل متحد، تصمیم به از سرگیری روابط دیپلماتیک بین دو کشور گرفته شد و از آن زمان به بعد همکاری‌های دو کشور به ویژه در زمینه‌های امور قضایی، مالی، صنعتی، نظامی و حمل و نقل هوایی رو به گسترش نهاد<ref>[https://www.ghbook.ir/index.php?option=com_dbook&task=viewbook&book_id=11159&lang=fa آشنایی با کشورهای اسلامی]، حسن روحانی، ص۳۲-۳۳</ref>.


==سطح نمايندگي الجزاير در ايران==
== جستارهای وابسته ==
الجزایر در ايران سفارت دارد و سفير اين كشور آقاي محمد الامين دراگي مي‌باشد.
* [[فرحات عباس]]
* [[احمد بن‌ بلا|احمد بن‌بلا]]
* [[بو مدین هواری|هواری بومدین]] 
* [[شاذلی بن جدید]]
* [[عبدالعزیز بوتفلیقه|بدالعزیز بوتفلیقه]]
* [[جنبش اسلامی الجزایر]]


نشاني و تلفن نمايندگي الجزاير در ايران
== پانویس ==
تلفن ، 16- 22420015
{{پانویس}}
نمابر ، 22420017
آدرس ، شهرک قدس، خیابان ایران زمین، خیابان مهستان، بن بست یازدهم


=پانویس=
{{کشورهای جهان}}
{{پانویس|2}}


[[رده:کشورهای اسلامی ]]
[[رده:کشورها]]
[[رده: کشور های اسلامی واقع در آفریقا]]
[[رده:کشورهای اسلامی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۶ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۵۱

جمهوری دموکراتیک خلق الجزایر
پرچم کشور الجزایر.png
Map aljazayer.jpg
نام رایجالجزایر
نام کاملجمهوری دموکراتیک خلق الجزایر
پایتختالجزیره
دیناسلام
زبان
  • عربی
  • آمازیغی

الجزایر با نام رسمی جمهوری دموکراتیک خلق الجزایر (به عربی: الجمهوریة الجزائریة الدیمقراطیة الشعبیة) کشوری است در شمال آفریقا که ۹۹٪ مردم آن مسلمان هستند. الجزایر از شرق با تونس و لیبی، از غرب با مراکش، از جنوب غربی با موریتانی، از شمال با دریای مدیترانه و از جنوب با نیجر و مالی مرز مشترک دارد. جمعیت آن حدود ۴۳،۸۵۱،۰۰۰ نفر است. مساحت آن حدود ۲،۳۸۱،۷۴۱ کیلومتر مربع است و بزرگ‌ترین کشور آفریقا به شمار می‌آید. پایتخت الجزایر، الجزیره، و زبان رسمی آن آمازیغی و عربی است. همچنین فرانسوی نیز به‌طور گسترده در این کشور رواج دارد. مردم الجزایر بربر و عرب هستند. دین رسمی‌شان اسلام و مذهب‌شان سنی است.

الجزایر در قرن هفتم قبل از میلاد از سوی فنیقی‌ها که عرب و از کنعان بودند در امتداد شهر قرطاج تونس ایجاد شد. در ۴۲ قبل از میلاد تحت سلطه رومن‌ها قرار گرفت که سلطه آنها حدود سیصد سال به طول انجامید. این سرزمین در سال ۶۴۷ میلادی به تصرف مسلمانان در آمد و به کشوری اسلامی تبدیل شد. در دوران اسلامی حکومت‌های متعددی در الجزایر حکمرانی کردند که می‌توان به رستمیه، ادریسیه، اغالبه، فاطمیون، الزیریه، الحمادیه، موحدیه و الزیانیه اشاره داشت. این کشور ازسال ۱۵۱۸ تا ۱۸۳۰ تحت سلطه دولت عثمانی قرار داشت و از سال ۱۸۳۰ به استعمار فرانسه درآمد و به دنبال یک مبارزه خونین و طولانی هشت‌ساله با بیش از پنج و نیم میلیون کشته [۱] سرانجام در سال ۱۹۶۲ به استقلال دست یافت. سایه این استعمار 123 ساله بر مناسبات فرانسه و الجزایر هم‌چنان سنگینی می‌کند. مردم و مسئولان مسلمان این کشور از آن جهت که طعم تلخ استعمارگری را چشیده اند، برخوردار از روحیه استکبارستیزی هستند که یکی از مؤلفه‌های مهم وحدت و اخوت بین کشورهای اسلامی است.

تاریخچه

الجزایر به همراه دو کشور همسایه خود، مراکش و تونس مجموعا المغرب نامیده می‌شد. این سرزمین از آغاز تاریخ مسکن و مأوای بربرها بوده است. حدود قرن 12 قبل از میلاد فینیقی‌ها آن را به تصرف خود در آورند و کارتاثرها نیز به مدت 6 قرن بر آن حکمرانی کردند. در سال 146 قبل از میلاد تحت تسلط امپراطوری رم و سپس به زیر سیطره حکومت بیزانس (روم شرقی) قرار گرفت. واندال‌ها در ۴۳۰ بعد از میلاد دست رومی‌ها را از الجزایر کوتاه کردند. در قرن هفتم میلادی برابر با اواسط قرن اول هجری این کشور به تصرف مسلمانان در آمد و سال‌های متمادی مسلمین آن را رهبری کردند. در این عصر اکثر مردم این کشور به اسلام روی آوردند و زبان عربی را به عنوان زبان رسمی (زبان رایج) به رسمیت شناختند. بعدها دیگر اقوام این کشور نیز به تدریج در میان عرب‌ها ادغام شده و با آنها در آمیخته و تمامی به زیر نفوذ فرهنگ و تمدن عالی اسلامی در آمدند. در سال 1943 ژنرال دوگل به‌عنوان رهبر دولت در تبعید فرانسه، مقر خود را در شهر الجزیره قرار داد و این شهر تا سال 1944 به‌عنوان پایتخت موقت دولت فرانسه در آمده بود. مردم الجزایر مردمی آزاده هستند که مصمم به بقای بر آزادگی می‌باشند. تاریخ آنها آکنده از مبارزاتی طولانی است که موجب گردید همیشه الجزایر سرزمینی آزاد، با عزت و با کرامت باقی بماند.

مردم الجزایر با شرکت در قالب جنبش ملی و سپس در جبهه آزادی‌بخش ملی، برای به دست گرفتن سرنوشت جمعی خود در چارچوب آزادی و هویت فرهنگی و... قربانی‌های زیادی دادند. در سوم ژوئیه ۱۹۶۲ (۱۲ تیر ۱۳۴۱) کشور الجزایر بعد از ۱۳۲ سال که تحت سلطه فرانسه بود به استقلال رسید و در هشت اکتبر همان سال به نام جمهوری دموکراتیک مردمی الجزایر به عضویت سازمان ملل متحد درآمد. از سال ۱۹۵۴ میلادی تا روز استقلال یعنی مدت هشت سال «جبهه آزادی ‌بخش ملی» مبارزه مسلحانه خود را علیه اشغالگران فرانسوی به‌شدت ادامه داد. ملت الجزایر یک میلیون قربانی داد و در تاریخ کشورهای عرب و شمال آفریقا، الجزایر به عنوان «ارض میلیون شهید» سرزمین یک میلیون شهید معروف شد. این تعداد شهدای الجزایر غیر از شهدایی است که الجزایری‌ها به رهبری امیر عبدالقادر درجنگ با ارتش فرانسه درآخر قرن نوزدهم درراه آزادی میهن خویش فدا ساختند[۲].

جغرافیا

الجزایر کشوری در شمال قاره آفریقا است، که از سمت شرق به تونس و لیبی از سمت غرب به مراکش و صحرا، از جنوب غربی موریتانی، از سمت شمال به دریای مدیترانه و از سمت جنوب به نیجر و مالی محدود است. مساحت آن حدود ۲/۳۸۱/۷۴۱ کیلومتر مربع یعنی تقریباً سه برابر فرانسه و در حدود یک برابر و نیم ایران است. از شهرهای بزرگ الجزایر، الجزیره پایتخت کشور، و وهران و قسنطینه و عنابه و باتنه را باید نام برد. الجزایر بزرگ‌ترین کشور در آفریقا به لحاظ مساحت می‌باشد، قسمت اعظم مناطق ساحلی الجزایر کوهستانی است و بنادر طبیعی اندکی دارد. منطقه‌ای که از ساحل شروع می‌شود و تا تل اطلس امتداد می‌یابد، حاصل‌خیز می‌باشد. در جنوب تل اطلس استپ‌هایی وجود دارند که تا اطلس صحرایی امتداد پیدا می‌کنند، صحرا در مناطق جنوبی‌تر قرار دارد. جبال هقار منطقه‌ای مرتفع در مرکز صحرا و در جنوب الجزایر است. شهرهای مهم الجزایر، الجزیره، آوران، قسنطینه و عنابه می‌باشند. شمال الجزایر آب و هوای معتدل مدیترانه‌ای دارد. در تل اطلس، دمای هوا در تابستان بین ۲۱ تا ۲۴ درجه سانتی‌گراد و در زمستان بین ۱۰ تا ۱۲ درجه سانتی‌گراد می‌باشد و رطوبت هوا زیاد است. در شرق الجزایر هوا اندکی سردتر است. از مشخصه‌های آب و هوایی الجزایر، بروز طوفان‌های شن می‌باشد. در الجزایر تنها بخشی از صحرا که در مدار رأس‌السرطان قرار می‌گیرد بسیار گرم است. میزان بارندگی در طول سواحل زیاد بوده و سالانه بین ۴۰۰ تا ۶۷۰ میلی‌متر برآورد می‌شود. بیشترین بارندگی در بخش مالی شرق الجزایر وجود دارد که به ۱۰۰۰ میلی‌متر در سال می‌رسد. الجزایر یکی از کشورهای استثنایی برای گردشگران مسلمان محسوب می‌شود. این کشور دارای مجموعه‌ای گسترده از مقاصد گردشگری است و به گردشگران، امکان بازدید از مناطق مختلف را می‌دهد. ده شهر مهم الجزایر برای بازدید گردشگران چنین است: آتاور، اورن، انبه، غدایی، کنستانتین، ژانت، بتنا، الجزیره، ستیف، تلکم[۳].

تقسیمات کشوری

کشور الجزائر دارای ۴۸ استان (به عربی: ولایه) است‌که همه استان‌های آن با شهرهای مراکز استان خود هم‌نامند. استان‌های الجزائر به نوبه خود به ۵۵۳ شهرستان (عربی: دایره) و این شهرستان‌ها به ۱۵۴۱ بخش (عربی: بلدیه) تقسیم می‌شوند.

نام استان‌های الجزائر به قرار زیر است:

  1. أدرار؛
  2. الشلف؛
  3. الاغواط؛
  4. ام‌البواقی؛
  5. باطنه؛
  6. بجایه؛
  7. بسکره؛
  8. بشار؛
  9. البلیده؛
  10. البویره؛
  11. تمنراست؛
  12. استان تبسه؛
  13. تلمسان؛
  14. تیارت؛
  15. تیزی وزو؛
  16. الجزائر (پایتخت)؛
  17. استان الجفله؛
  18. جیجل؛
  19. استان سطیف؛
  20. سعیده؛
  21. سکیکده؛
  22. سیدی بلعباس؛
  23. عنابه؛
  24. قالمه؛
  25. قسنطینه (کنستانتین)؛
  26. مدیه؛
  27. مستغانم؛
  28. استان المسیله؛
  29. معسکر؛
  30. ورقله؛
  31. وهران؛
  32. بیض؛
  33. یزی؛
  34. برج بوعریریج؛
  35. بومرداس؛
  36. الطارف؛
  37. تندوف؛
  38. تسمسیلت؛
  39. الوادی؛
  40. خنشله؛
  41. استان سوق اهراس؛
  42. تی‌پازه؛
  43. میله؛
  44. عین الدفلی؛
  45. النعامه؛
  46. عین تموشنت؛
  47. غردایه؛
  48. غلیزان[۴].

اماکن تاریخی الجزایر

شمال آفریقا یکی از مکان‌های پر رمز و راز جهان است. پنتاپولیس شهری در الجزایر با معماری منحصر‌به‌فرد در کنار فرهنگ اصیل آن، باعث شده است تا یونسکو آن را در فهرست آثار باستانی جهانی ثبت کند. دره عمیق و باریک مزاب، در صحرای بزرگ آفریقا واقع شده است. این دره با فاصله تقریبی ۶۰۰ کیلومتر از شمال الجزیره، پایتخت کشور الجزایر، دربرگیرنده‌ پنج شهر با معماری متفاوت است. به مجموعه‌ این پنج شهر در کنار هم پنتاپولیس (Pentapolis) می‌گویند.

این منطقه با مساحت تقریبی ۱۰ کیلومتر در قرن یازدهم میلادی توسط بربرهای مزابیت بنا شده است. در واقع مزابیت‌ها از شمال‌غرب آفریقا و از منطقه مغرب به مرکزیت تاهرت به مزاب آمده‌اند. شهر تاهِرت را دودمان ایرانی‌تبار رستمیان بنا کرده‌اند و آن را پایتخت خود قرار دادند. گفته می‌شود که در زبان بربری، تاهرت به معنای شیر ماده یا دایره زنگی است[۵].

قومیت

اکثر الجزایری‌ها بربر و عرب هستند، البته عرب بودن یا بربر بودن براساس ملاحظات زبانی یا هویتی مشخص می‌شود. اما منشأ و ریشه کلیه الجزایری‌ها اقوام بربر می‌باشند. مسئله عرب ـ بربر بیشتر جنبه هویتی دارد و نوعی تمایز نژادی، یا قومی به حساب نمی‌آید. اقوام بربر به چندین گروه قومی تقسیم می‌شوند: قبائلی در مناطق کوهستانی شمالی ـ مرکزی، شاویه در کوهستان‌های اطلس شرقی، مزابیه در دره مزاب و طوارق در جنوب. تعداد اندکی آفریقایی سیاهپوست نیز در الجزایر زندگی می‌کنند. الجزایری‌های ترک تبار حدود ۵٪ جمعیت این کشور را تشکیل می‌دهند که عمدتاً در شهرهای بزرگ زندگی می‌کنند[۶].

سیاست

رئیس حکومت در الجزایر رئیس‌جمهور است که با رأی مردم برای دوره‌های 5 ساله انتخاب می‌شود. رئیس دولت در این کشور نخست‌وزیر نیز محسوب می‌شود. البته رئیس‌جمهور می‌تواند نخست‌وزیر را انتخاب نماید. این طور که ارزیابی‌ها نشان می‌دهد وضعیت سیاسی در الجزایر در سال‌های اخیر تغییرات زیادی را شامل نشده است و سیستم سیاسی این کشور در یک مسیر ثابت پیش می‌رود.

رییسان جمهور الجزایر

نام رییس‌جمهور مدت زمامداری تصویر
1. عبدالرحمن فارس (۱۹۱۱–۱۹۹۱) ۲۸ مارس ۱۹۶۲ - ۴ اوت ۱۹۶۲
2. فرحات عباس (۱۸۹۹–۱۹۸۵) ۲۰ سپتامبر ۱۹۶۲ - ۱۵ سپتامبر ۱۹۶۳
3. احمد بن‌بلا (۱۹۱۶–۲۰۱۲) ۱۵ سپتامبر ۱۹۶۳ - ۱۹ ژوئن ۱۹۶۵
4. هواری بومدین (۱۹۳۲–۱۹۷۸) ۱۹ ژوئن ۱۹۶۵ - ۲۷ دسامبر ۱۹۷۸
5. رابح بیطاط (۱۹۲۵–۲۰۰۰) ۲۷ دسامبر ۱۹۷۸ - ۹ فوریه ۱۹۷۹
6. شاذلی بن جدید(۱۹۲۹–۲۰۱۲) ۹ فوریه ۱۹۷۹ - ۱۱ ژانویه ۱۹۹۲
7. محمد بوضیاف(۱۹۱۹–۱۹۹۲) ۱۶ ژانویه ۱۹۹۲ - ۲۹ ژوئن ۱۹۹۲
8. علی حسین کافی(۱۹۲۸–۲۰۱۳) ۲ ژوئیه ۱۹۹۲ - ۳۱ ژانویه ۱۹۹۴
9. الیمین زروال(۱۹۴۱–) ۳۱ ژانویه ۱۹۹۴ - ۲۷ آوریل ۱۹۹۹
10.عبدالعزیز بوتفلیقه(۱۹۳۷–) ۲۷ آوریل ۱۹۹۹ - ۹ آوریل ۲۰۱۹
11. عبدالقادر بن صالح(۱۹۴۱–) ۹ آوریل ۲۰۱۹ - ۱۹ دسامبر ۲۰۱۹
12. عبدالمجید تبون(۱۹۴۵–) ۱۹ دسامبر ۲۰۱۹ تا کنون

مجالس شورا

الجزایر دو مجلس شورا دارد:

  1. مجلس الامۀ(شورای ملت) که دارای 144 کرسی است، حدود یک سوم از نمایندگان این مجلس از سوی رئیس‌جمهور انتخاب می‌شوند و الباقی با رأی مردم برای دوره‌های شش ساله انتخاب می‌شوند.
  2. مجلس الشعبی الوطنی (مجلس ملی خلق) 289 کرسی دارد و نمایندگان نیز با رأی مردم برای دوره‌های 5 ساله مشخص می‌شود. [۷].

سیستم انتخاباتی الجزایر

  • رئیس‌جمهور از طریق یک سیستم دومرحله‌ای، با اکثریت مطلق آرا، و برای یک دوره ۵ ساله انتخاب می‌شود.
  • نخست‌وزیر را رئیس‌جمهور منصوب می‌کند.
  • ۹۶ عضو مجلس الامّه با رأی غیرمستقیم مردم، و توسط یک کالج انتخاباتی برای مدت ۶ سال انتخاب می‌شوند.
  • ۴۸ عضو دیگر این مجلس را رئیس‌جمهور تعیین می‌کند و دوره نمایندگی آنها هم ۶ ساله است.
  • طبق قانون اساسی، هر سه سال باید برای نیمی از کرسی‌های مجلس الامّه انتخابات برگزار شود.
  • الجزایر به ۴۸ حوزه انتخابیه تقسیم شده که هر یک از این حوزه‌ها در واقع یکی از ولایات این کشور است و به هر یک از آنها ۲ کرسی تعلق می‌گیرد.
  • ۴۶۲نماینده مجلس ملی خلق با استفاده از یک سیستم نمایندگی تناسبی با فهرست بسته انتخاب می‌شوند و دوره نمایندگی‌شان ۵ سال است.
  • برای ورود به پارلمان حد نصابی ۵ درصدی وجود دارد.
  • ۴۸ حوزه انتخابیه بر اساس تقسیمات کشوری الجزایر مشخص شده‌اند.
  • در مناطق مختلف بین ۲۰ تا ۵۰ درصد نامزدهای احزاب باید زن باشند[۸].

جنبش اسلامی الجزائر

الجزایر، وسیع‌ترین کشور شمال آفریقاست که در سواحل جنوبی مدیترانه قرار دارد. اسلام در میانه قرن اول هجری (هفتم میلادی) وارد این سرزمین گردید و فاتحان مسلمان تا قرن شانزدهم میلادی بر این سرزمین حکومت کردند. هم اکنون نیز 99 درصد مردم آن مسلمان و بیشتر پیرو فقه مالکی هستند. الجزایر در تاریخ اسلام جایگاه ویژه‌ای دارد؛ صدها سال از مراکز مهم اسلامی در شمال افریقا به شمار می‌رفت و تا قرن شانزدهم بربرها بر آن حکومت می‌کردند و از نیمه دوم قرن شانزدهم تا سال 1830 ترکان عثمانی بر آن تسلط پیدا کردند. پس از عثمانی‌ها، استعمارگران فرانسوی و اسپانیایی وارد این سرزمین شدند، الجزایر از سال 1830 تا 1926 میلادی، جزو کشورهای مستعمره فرانسه به شمار می‌رفت. جنبش اسلامی الجزایر بعد از 132 سال سلطه فرانسه و مبارزه مردم با آن، به پیروزی رسید. آنچه جنبش، بعد از پیروزی دچار آن شد، نفوذ افراد وابسته به سوسیالیسم و غرب در صفوف مجاهدان بود. این امر سبب شد که جنبش از اهداف اولیه خود دست برداشته و به طرف اهداف غیراسلامی و خواست ابرقدرت‌ها گام بردارد. در نتیجه بحران سیاسی بار دیگر الجزایر را فراگرفت و در اکتبر 1988 موج گسترده‌ای از اعتراض‌های اسلام‌گرایان به دولت «بن جدید» آغاز شد. ادامه مبارزات و مخالفت‌های عمومی در الجزایر باعث شد که دولت آمادگی خود را برای ایجاد دموکراسی در کشور و تجدید‌نظر در قانون اساسی الجزایر اعلام کند. در قانون جدید که در فوریه 1989 تدوین شد، اسلام به جای سوسیالیسم به عنوان منبع مشروعیت دولت در قانون اساسی کشور گنجانده شد.

جنایات فرانسوی‌ها در الجزایر

فرانسویان و جنایت.jpg

استعمار فرانسه طی ۱۲۳ سال (۱۸۳۰-۱۹۶۲) یعنی تا پیش از استقلال الجزایر نیمی از جمعیت این کشور را به قتل رساند. جنایاتی که به تعبیر رییس‌جمهور الجزایر، عبدالمجید تبون «مشمول مرور زمان نخواهد شد». یکی از جنایات هولناک ارتش استعماری و اشغالگر فرانسه در تاریخ ۸ ماه مه ۱۹۴۵ ارتکاب قتل عام فجیعی در مناطق سطیف، قالمه و خراطه در شرق الجزیره پایتخت این کشور بود که بر اساس آمارهای رسمی ۴۵ هزار تن از مردمی که برای استقلال کشورشان تظاهرات کرده بودند، به قتل رسیدند.

رییس جمهور الجزایر، در بیانیه رسمی آمار کشته‌های الجزایری را در زمان استعمار فرانسه، بیش از پنج و نیم میلیون نفر بود و به بیان دیگر شامل نیمی از جمعیت آن زمان الجزایر اعلام کرد که به معنای جداسازی ملت از ریشه‌ها، غارت منابع و ثروت و پاکسازی نژادی و جایگزینی غریبه‌ها محسوب می‌شود. الجزایر سال‌هاست که از فرانسه می‌خواهد نسبت به جنایات استعماری خود عذرخواهی کرده و غرامت پرداخت کند، اما پاریس هر بار از الجزایر خواسته است که با عبور از گذشته، به آینده بنگرد[۹].

  • فرانسه در دوران استعمار، استخوان‌های نیروهای مقاومت الجزایر را به سرزمین خود انتقال داد تا از آنها در تولید صابون و تصفیه شکر استفاده کنند.
  • الجزایر برای استعمارگر فرانسوی همانند میدان آزمایش واقعی و اقدامات وحشیانه بود که آنها را در سایر مستعمره‌های خود به ویژه کشورهای آفریقایی به اجرا درآورد.
  • استعمار فرانسه در کشورهای آفریقایی تجارت برده‌داری به راه انداخت و شخصیت‌های برجسته‌ای از جامعه فرانسه در این امر مشارکت داشتند. همه این موارد به طور مستند در آرشیو ثبت و ضبط شده است.
  • فرانسه همواره خود را به عنوان یک کشور متمدن مبتنی بر دموکراسی و احترام گذاشتن به حقوق بشر معرفی کرده‌ اما در واقع موارد یاد شده پرده از چهره زشت واقعی این کشور برمی‌دارد و همین امر باعث شده تا پاریس همواره از دسترسی حتی پژوهش‌گران به اسناد و مدارک آرشیو شده جلوگیری به عمل آورد.
  • الجزایر بارها از پاریس خواسته تا آرشیو به یغما رفته آن دوران را به الجزیره باز پس دهد اما فرانسه از تحقق بخشیدن به این درخواست آنان تا کنون سرباز زده است.
  • الجزایر در ماه ژوئیه 2020 میلادی، پیکر ۲۴ تن از نیروهای مقاومت الجزایری را که به مدت ۱۷۰ سال در موزه انسان در پاریس نگه داشته شده بودند، باز پس گرفت. مسئولان الجزایری عزم جدی دارند تا پیکر دیگرکشته‌ها را نیز به این کشور بازگردانند[۱۰].

اقتصاد

الجزایر پس از استقلال با توجه به تنگنا‌های موجود و شرایط پس از رهایی از استعمار فرانسه، از سیستم سوسیالیستی پیروی می‌کرد. اما در سال‌های اخیر با خصوصی سازی‌های بعمل آمده و برداشتن برخی محدودیت‌ها، از این سیاست اقتصادی فاصله گرفته است. نفت و گاز نیز به‌عنوان اصلی‌ترین منابع درآمدی کشور حدود 97 درصد صادرات الجزایر را تشکیل می‌دهد. بیابان و صحرا بیش از چهار پنجم خاک این کشور را پوشانده است. در دهه ۵۰ میلادی ذخایر نفت و گاز در این بیابان‌ها کشف شد اما هم‌چنان اغلب الجزایری‌ها در نزدیکی خط ساحلی این کشور زندگی می‌کنند. بیشتر مردم الجزایر از دیرباز به کشاورزی می‌پردازند. در بخش شمالی گندم و جو کاشته می‌شود. غرس میوه و مرکبات در الجزایر روزبه‌روز رونق می‌گیرد. در این کشور صنایع دستی مانند سوزن‌دوزی عربی، فرش الجزایری، چرم‌سازی، منبت‌کاری، کاشی‌سازی و غیره رواج دارد. در این کشور سالیانه ۳۰٬۰۰۰٬۰۰۰ تن آهن ۷۰۵٬۰۰۰ تن فسفات ۲۸۰٬۰۰۰ تن زغال بدست می‌آید و ذخایر گسترده نفت نیز در جنوب و جنوب شرقی آن وجود دارد. با وجود آنکه الجزایر دارای معادن بسیار و درآمد بالای حاصل از فروش گاز طبیعی است، اما فاصله میان قشرهای غنی و فقیر در این کشور زیاد است. وضع صنعت و کشاورزی در الجزایر کساد است و ظرفیت چندانی برای اشتغال ایجاد نمی‌کنند. گردشگری هم بر خلاف تونس و مصر، به دلیل محافظه‌کاری و انزوای سیاسی و فرهنگی رژیم هواری بومدین در سال‌های پس از انقلاب ۱۹۶۲، به حاشیه رانده شده و نقشی در اقتصاد این کشور بازی نمی‌کند. بیکاری به ویژه در میان جوانان گسترده‌است و مشکل گرانی و کمبود مسکن هم از قشر متوسط تا قشرها ضعیف‌تر را تحت فشار قرار داده‌است[۱۱]. تولید ناخالص داخلی در این کشور 7/234 میلیارد دلار است. ۹ میلیون و ۳۸۰ هزار نفر نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند. نرخ بیکاری در این کشور ۱۳ درصد است و ۲۵ درصد از جمعیت آن زیر خط فقر زندگی می‌کنند. در سال ۲۰۰۷ نرخ تورم در آن 7/3درصد بود. محصولات صادراتی این کشور شامل نفت، گاز طبیعی و محصولات پتروشیمی است. محصولات وارداتی آن شامل کالاهای اساسی، مواد غذایی و کالاهای مصرفی است.[۱۲].

جمعیت

برآورد جمعیت این کشور در سال 2019 حدود43٬752٬000 میلیون نفر با میانگین سنی ۲۶ سال است. امید به زندگی برای زنان ۷۵ و برای مردان ۷۲ سال است. ۹۹ درصد از مردم آن از نژاد بربر و عرب هستند. ۹۹ درصد از مردم الجزایر مسلمان سنی و یک درصد مسیحی و یهودی هستند[۱۳].

آیین و رسوم

در فرهنگ مردم الجزایر صحبت کردن آرام بسیار مهم است، آنها سعی می‌کنند به عقاید هم احترام بگذارند و در کل احترام گذاشتن در این کشور بسیار مهم است مخصوصا احترام گذاشتن به پرچم این کشور. همچنین احترام به عقاید دینی افراد در این کشور بسیار مهم تاقی می‌شود. در فرهنگ مردم الجزایر بسیار دیده شده است که مردم سعی در زندگی ساده دارند، ساده لباس می‌پوشند و سعی می‌کنند کمتر درگیر تجملات باشند، فخر فروشی و تکبر نیز در این کشور دیده نمی‌شود. مردم الجزایر زود صمیمی نمی‌شوند.[۱۴] در فرهنگ مردم الجزایر زیاد صحبت کردن چندان جالب نیست. رویکردهای اقتصادی در الجزایر بخشی از فرهنگ مردم است به صورتی که اغلب آنها صرفه جویی در هزینه‌ها را در اولویت‌های خود قرار می‌دهند. پیشنهاد می‌شودسوال و جواب و یا حرف‌های خصوصی در این کشور را به حداقل برسانید. بهتر است از جدیدترین قوانین رانندگی مردم الجزایر اطلاع داشته باشید. در فرهنگ الجزایر به طور کلی صحبت به زبان محاوره‌ای بیشتر مورد پسند قرار می‌گیرد. مردم کشور الجزایر به کودکان بسیار اهمیت می‌دهند.[۱۵].

ادیان در الجزایر

  • حدود 99 درصد از مردم مسلمان و اهل‌تسنن هستند؛
  • 1 درصد مسیحی؛
  • 4 درصد پیرو دیگر ادیان هستند.

دین اسلام

بیشتر مردم این کشور، عرب و بربر و دین رسمی‌شان اسلام است. وضعیت دینی در الجزایر نیز با احترام زیادی همراه است. در سال ۲۷ق، اسلام با تلاش «عقبة بن نافع» وارد شمال آفریقا شد. مسلمانان پس از فتح مصر، به سوی غرب و سواحل غربی آفریقا حرکت کردند. در دوران میانه اسلامی این منطقه به سه بخش تقسیم می‌شد: مغرب ادنی یا افریقیه که پایتخت سیاسی آن قیروان بود و لیبی، تونس و بخش‌هایی از شرق الجزایر فعلی را در بر می‌گرفت. مغرب اوسط که کشور الجزایر کنونی به مرکزیت تلمسان را در بر می‌گرفت. مغرب اقصی که کشور مغرب یا مراکش کنونی و موریتانی را باید بر آن منطبق دانست[۱۶]. با ورود اسلام موج دولت‌سازی و شکل‌گیری تمدن اسلامی وارد مناطق شمال آفریقا شد. در این دوران مذهب مالکی از قرن ۸ میلادی به تدریج در سراسر شمال آفریقا گسترش یافت. از قرن ۱۲ میلادی نیز صوفی‌گری در شمال آفریقا نهادینه شد و دولت‌هایی هم‌چون مرابطون، موحدون و فاطمیون رشد و گسترش پیدا کرد[۱۷]. در دهه‌های اخیر، حضور مهاجران شیعی از عراق، سوریه و لبنان در این کشور سبب گسترش این مذهب میان مردم الجزایر شده است. گفته می‌شود با انتقال مذهب شیعه به این کشور از سوی مدرسان و فعالانی که از عراق، سوریه و لبنان به الجزایر رفته‌اند، این مذهب در بخش‌های گسترده‌ای از جامعه الجزایر به طور پنهان در حال گسترش است. شیعیان در برخی شهرها و ایالت‌های الجزایر مانند الجزیره (پایتخت)، باتنه، تبسه، خنشله، تیارت، سیدی بلعباس، بلکور، واد قریش، العناصر، بجادیه، تیزوزو، جیجل، وهران و البلیده حضور دارند[۱۸].

سابقه حجاب در الجزایر

حجابی موسوم به «ملایه» در شرق الجزایر.jpg

حجاب در جامعه الجزایر هم مانند سایر جوامع اسلامی، ریشه‌های عمیق در آداب و سنن و فرهنگ مردم داشته و بخشی از زندگی آنان بوده است و مردم در انواع، اشکال و رنگ‌های مختلف مطابق با عرف و عادات شهری، روستایی و قبایلی به آن پایبند بوده‌اند.

با گسترش ارتباطات جوامع اسلامی و جوامع غربی و تسهیل رفت و آمد میان آنها و حضور الجزایری‌ها برای تجارت، تحصیل و یا تفریح و سیاحت در جوامع غربی به تدریج نشانه‌های تغییر ذائقه فرهنگی بین آنان پدیدار شد و اشغال الجزایر از سوی فرانسه در سال ۱۸۳۰ میلادی و سلطه استعماری ۱۳۰ ساله آنها بر الجزایر، مهاجرت فرانسوی‌ها به این کشور و مقیم شدن در آن و مبارزه نیروهای اشغالگر با ارزش‌های ملی و اسلامی به منظور ادغام فرهنگی مردم مسلمان الجزایر در فرهنگ غربی و نابودسازی هویت دینی آنها منجر به تشدید بی‌حجابی در سرزمین الجزایر شد به گونه‌ای که بسیاری از انقلابیون الجزایری (مانند جمیله بوپاشا در سنین جوانی) زنانی بی‌حجاب بودند و حضور زنانی مبارز و انقلابی با حجاب اسلامی در میان آنان به عنوان یک پدیده استثنایی مورد توجه گزارشگران انقلاب الجزایر بوده است.

نوعی حجاب به نام «حایک» در مرکز الجزایر.jpg

با این حال حضور زنان با حجاب و چادر نیز در انقلاب الجزایر امری است که توجه همه نویسندگان و تحلیلگران این انقلاب را به خود جلب و آنها آن را گزارش کرده‌اند.

البته استعمارگران فرانسوی علاوه بر حجاب زنان به طور کلی خط و زبان الجزایری‌ها را نیز تغییر دادند به گونه‌ای که امروزه شهروندان بالای پنجاه سال الجزایری و حتی برخی از فرزندان جوان آنها را مشاهده می‌کنیم که به هیچ وجه نمی‌توانند به زبان عربی یا آمازیغی (زبان بخشی از مردم الجزایر) سخن بگویند.

با پیروزی انقلاب الجزایر علیه استعمارگران فرانسوی و آزادسازی این کشور مسلمان از سلطه فرانسه، دولت‌های ملی حاکم بعد از انقلاب هم به طور عمده، دولت‌هایی سکولار بودند و تلاش چندانی برای احیای ارزش‌های دینی به عمل نیاوردند.

دولت الجزایر هیچ موضعی درباره حجاب ندارد. زنان از این جهت آزادند و دارای حق انتخاب که با حجاب باشند و یا بی‌حجاب. اما بیشتر آنها با قناعت عقلی و میل قلبی حجاب را انتخاب کرده و به طور کامل پوشیده‌اند.

این نکته حائز اهمیت است که در جامعه الجزایر، پوشش زنان حد وسط ندارد. همه آنان یا بی‌حجابند یا با حجاب و کاملاً پوشیده و تار مویی از آنان بیرون از روسری و مقنعه نیست. اما بد حجاب یا شل حجاب که نیمی از سر خود را پوشانده و نیمی را بیرون بگذارند وجود ندارد؛ مگر در بین زنان عشایر که حجاب سنتی خودشان را دارند.

انواع حجاب

حجاب اسلامی در الجزایر چندین نوع است. حجاب عرفی: به لباسی می‌گویند که کاملاً تمام مواضع بدن جز وجه و کفین را می‌پوشاند ولی ممکن است تنگ و چسبان و شامل شلوار، کاپشن و روسری یا مقنعه و در رنگ‌های متنوع باشد. این نوع حجاب که بسیار رواج دارد، به علت تنگ و چسبان بودن از سوی متدینان سنتی این کشور حجاب شرعی محسوب نمی‌شود.

حجاب شرعی

که در بخشی از خانواده‌های متدین رایج است، شامل مانتو، شلوار و مقنعه در رنگ‌های تیره (مشکی، سرمه‌ای، قهوه‌ای و یا خاکستری است) است؛ به گونه‌ای که بدن در لباس آزاد باشد.

حجاب زنان اباضیه.jpg

حجاب سنتی و کاملاً شرعی

این نوع حجاب را اقشار مذهبی و سنتی، سلفی‌ها و وهابی‌ها به کار می‌برند که شامل جلباب (چادر)، شلوار، مقنعه، نقاب و یا پوشیه است.

جلباب نوعی چادر آستین‌دار و بلند است که در رنگ‌های مشکی، قهوه‌ای و سرمه‌ای مورد استفاده زنان الجزایری قرار می‌گیرد و تعداد زنانی که از این نوع حجاب استفاده می‌کنند در جامعه الجزایر اندک است.

حجاب عشایر امازیغ.jpg

در گذشته در پایتخت الجزایر، جلباب بیشتر به رنگ سفید بود و به آن «الحائک: حایک» می‌گفتند. یکی از مذاهب اسلامی که پیروانی در الجزایر دارد، مذهب اباضیه است که زنان اباضی مذهب، حجاب شرعی کاملی دارند که با جلباب تفاوت دارد.

حجاب زنان اباضیه

زنان اباضیه نیز حجابی خاص دارند که شامل پیراهن یا مانتوهای بلند است که تا روی پای زنان را می‌پوشاند؛ به علاوه روسری تیره رنگ و پوشیه سیاه که جزئی از این حجاب است.

حجاب عشایر

عشایر از آمازیغ‌ها (بربرها) هستند که مانند عشایر ایرانی لباس‌های سنتی خاصی همراه با رنگ‌های متنوع و زیبا دارند و نوعی تسامح در مقایسه با حجاب شرعی کامل در آن دیده می‌شود.

گسترش فرهنگ حجاب

مناطق مختلف شهری، روستایی و پایتخت الجزایر از نظر درصد پایبندان به حجاب با هم برابر نیست. در شهرستان‌ها، جوامع کوچک و روستاها پایبندی به حجاب بیشتر است. حجاب در الجزیره، پایتخت الجزایر نسبت به سایر مناطق کم‌رنگ‌تر است. با این حال می‌توان گفت که میزان پایبندی زنان به حجاب (در مجموع سه نوع عرفی، شرعی و کاملاً شرعی آن) در پایتخت ۷۰ درصد به بالا است. در مناطق مختلف پایتخت فقط در یک خیابان به نام «شارع دیدوش مراد»، که مرکز خرید و فروش البسه عمدتا زنانه است، بی‌حجابی بر حجاب غلبه دارد ولی در سایر نقاط پایتخت باحجابی جو غالب است. در ادارات، شرکت‌ها، رستوران‌ها، مطب‌های پزشکان و … بیشتر دختران و زنان جوان بدون هیچ اجباری باحجاب هستند. ترکیب محجبه و غیرمحجبه در بین اعضای یک خانواده هم وجود دارد و بسیار دیده می‌شود که مادری با حجاب با دو دخترش، یکی با حجاب و یکی بی‌حجاب قدم می‌زنند و یا در خانواده‌ای مادر بی‌حجاب و دخترانش با حجاب هستند.

در یک نگاه کلی جامعه الجزایر به سوی رواج و حاکمیت بیشتر ارزش‌های دینی حرکت می‌کند و پررنگ شدن تدریجی حجاب و پوشش زنان نمونه‌ای از این تحول مثبت به سوی ارزش‌های اخلاقی و اجتماعی اسلام است[۱۹].

حجاب زنان الجزایری

حجاب در کشور الجزایر آزاد است و هر یک از شهرهای کشور الجزایر دارای نوع پوشش مخصوص به خود هستند. اگر اسلام در الجزایر ریشه نکرده بود، این کشور هویت خود را به راحتی از دست می‌داد چرا که فساد و فحشاء به محو و نابودی هویت اصلی الجزایر می‌انجامید. زنان مسلمان الجزایری با حفظ حجاب خود زمانی طولانی برای استقلال با استعمار فرانسه جنگیدند و حجاب آنها سنگری و سلاحی در مبارزات علیه استعمارگران بود و این خود عامل بسیار مهمی برای مبارزه با استعمار بوده و هست و لازمه داشتن استراتژی معین و دورنمای حساب شده و معین برای یک انقلاب، فقط و فقط با پایبندی به اصول عالیه اسلام امکان‌پذیر بوده است.

در میان زنان الجزایری اکنون سه نوع عمده حجاب وجود دارد:

  • حجاب سنتی یا «الحایک» که از یک چادر سفید همراه با روبند سفید تشکیل شده و اغلب در میان زنان الجزایری اصیل متداول است.
  • «الملایه» که نوع دیگری از حجاب سنتی است که از یک چادر مشکی شبیه عبا تشکیل شده غالبا در شهرهای شرق کشور الجزایر متداول است.
  • «الجباب» که بعضی اوقات به شکل چادر مشکی یا سرمه‌ای با نقاب که تمام صورت به جز دو چشم را می‌پوشاند و گاهی هم به شکل چادر و حجاب زنان ایرانی و لبنانی مورد استفاده قرار نمی‌گیرد[۲۰].

پوشش مردم الجزایر بسیار ساده و زیبا است؛ در پوشش مردم این کشور، لباس‌های گلدار و یا طرح دار به ندرت دیده می‌شود، مردم اغلب از پیراهن‌های بلند و آقایان نیز از کت و شلوار استفاده می‌کنند. پیش از نیم قرن پیش حجاب به سقوط جمهوری چهارم فرانسه و به قدرت رسیدن شارل دوگان منجر شد؛ حقیقت این است که استعمارگران فرانسوی با استفاده از حجاب توسط زنان مخالفت کردند ولی زنان الجزایری آن را سمبل ارزش‌ها و اعتقادات ملی و دینی خودشان می‌دانستند، و فرانسویان نیز به طور برنامه‌ریزی شده‌ای، سیاست ضعیف کردن این اعتقادات را پیش می‌بردند. در عکس‌العمل به این فشار‌های فرانسویان و نشان دادن دشمنی‌شان با آنها، زنان این کشور بیشتر از حجاب استفاده کردند[۲۱].

فرهنگ و آموزش

نظام آموزشی در الجزایر رایگان و برای افراد زیر 16 سال اجباری است. کودکان در این کشور باید از سن هفت سالگی به مدرسه بروند. به طور کلی سه نوع مدرسه در الجزایر وجود دارد: مدارس دولتی، مدارس بین‌المللی و مدارس غیر انتفاعی. سرفصل‌های آموزشی مدارس دولتی را آموزش و پرورش تعیین می‌کند و اکنون «نوریه بن غبریط» عهده‌دار این وزارتخانه است. مدارس غیر انتفاعی نیز به دو دسته تقسیم می‌شوند، مدارسی که برنامه وزارت آموزش و پرورش را اجرا می‌کنند و مدارسی که به زبان‌های خارجی مانند فرانسوی و انگلیسی دروس خود را تدریس می‌کنند و برخی از آنها در کنار آن، برنامه درسی مدارس الجزایر را نیز اجرا می‌کنند. مدارس بین الملل نیز اساسا کتاب‌هایی خارج از چارچوب برنامه آموزشی وزارت آموزش و پرورش الجزایر را تدریس می‌کنند و از همان ابتدا با کودکان به زبان‌های فرانسوی، انگلیسی یا آلمانی سخن می‌گویند. نظام آموزشی در الجزایر پنج سال ابتدایی، چهار سال راهنمایی و سه سال دبیرستان است. دانش‌آموزان از کلاس دوم ابتدایی آموزش زبان فرانسه به عنوان زبان دوم این کشور را آغاز می‌کنند و از اول راهنمایی نیز آموزش زبان انگلیسی به دانش‌آموزان آغاز می‌شود. به طور کلی دانش‌آموزان پس از فارغ‌التحصیلی باید به زبان فرانسه مسلط شوند. جدا از زبان عربی، فرانسوی و انگلیسی در برخی مناطق و شهرها در شمال الجزایر مانند «تیزی وزو» و «بجایه» که اکثریت جمعیت آن را «آمازیغ‌ها» تشکیل می‌دهند، زبان آمازیغی نیز تدریس می‌شود. مقام‌های این کشور اعلام کرده‌اند که در سال جاری از مجموع 48 استان این کشور در 42 استان زبان آمازیغی تدریس می‌شود[۲۲].

هنر

هنرهای صنایع دستی در این کشور و بافت فرش و گلیم از هنرهای مهم کشور الجزایر است که توجیه اقتصادی خوبی هم دارد. به طور کلی وضعیت هنری در الجزایر در سال‌های اخیر تغییرات زیادی نداشته است. در این کشور هنرهای نمایشی و تئاتر پیشینه تاریخی دارد. مردم این کشور به عکاسی نیز علاقه دارند و این کشور هنرمندان و عکاسان خوبی تحویل دنیا داده است. از دیگر هنرهای مردم کشور الجزایر می‌توان به چرم دوزی، سفالگری و... اشاره کرد[۲۳].

تعطیلات رسمی کشور الجزایر

  • 1 ژانویه در کشور الجزایر، روز سال نو است و عمئما جشن گرفته می‌شود.
  • 8 مارس روز جهانی زن است و به ارزش و اهمیت جایگاه زن پرداخته می‌شود.
  • 1 می‌ روز جهانی کارگر است که معمولا دولت در این روز برای کارگران تدارکاتی می‌بیند و از آنان قدردانی می‌کند.
  • 19 ژوئن روز قیامت است.
  • 5 جولای نیز روز استقلال در کشور الجزایر است که برای مردم این کشور بسیار اهمیت دارد.
  • 1 نوامبر روز انقلاب در الجزایر است و این روز نیز برای مردم این کشور اهمیت زیادی دارد[۲۴].

روابط الجزایر و جمهوری اسلامی ایران

در سال‌های پیش از وقوع انقلاب اسلامی، روابط دو کشور ایران و الجزایر به دلیل مواضع انقلابی الجزایر چندان حسنه نبود و دو کشور تنها در چارچوب سازمان کشورهای صادر کننده نفت (اوپک) همکاری‌های محدودی با یکدیگر داشتند. در حاشیه اجلاس سران اوپک الجزیره در 15 اسفند 1353ش. بود که الجزایر میان ایران و عراق به میانجی‌گری پرداخت و منجر به صدور اعلامیه الجزایر شد که سپس و بر اساس پیمان قسطنطنیه ۱۹۱۳، قرارداد 1975 الجزایر در خصوص تعیین مرز اروندرود بین دو کشور ایران و عراق به امضا رسید. به دنبال پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، با توجه به مواضع انقلابی دولت الجزایر و عضویت این کشور در گروه امتناع به همراه سوریه، لیبی، یمن و سازمان آزادی‌بخش فلسطین و نیز به دلیل خاطره خوبی که تاریخ مبارزات رهایی بخش الجزایر در اذهان انقلابیون ایرانی داشت، روابط دو کشور رو به گرمی گذاشت. در سال 1359ش. الجزایر در جریان حل و فصل ماجرای گروگان‌های آمریکایی در تهران نقش میانجی را ایفا کرد که به معاهده 1981 معروف شد و از آن پس به عنوان حافظ منافع ایران در آمریکا اعلام شد. دو کشور در سال، پس از آنکه الجزایر ایران را متهم به حمایت از جبهه نجات اسلامی‌کرد، روابط خود را با یکدیگر قطع کردند. ایران این اتهامات را بی اساس دانست. در اوائل سپتامبر، پس از ملاقات رؤسای جمهور دو کشور در حاشیه اجلاس سران هزاره سازمان ملل متحد، تصمیم به از سرگیری روابط دیپلماتیک بین دو کشور گرفته شد و از آن زمان به بعد همکاری‌های دو کشور به ویژه در زمینه‌های امور قضایی، مالی، صنعتی، نظامی و حمل و نقل هوایی رو به گسترش نهاد[۲۵].

جستارهای وابسته

پانویس

  1. جنایات فرانسه در زمان استعمار فراموش شدنی نیست مصاحبه رییس‌جمهور الجزایر به مناسبت هفتاد و پنجمین سالگرد کشتار تظاهرکنندگان الجزایری (۸ مه ۱۹۴۵)] به نقل از: خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران
  2. آشنایی با کشور الجزایر به نقل از: سایت رواج الحجاج
  3. ده مکان دیدنی الجزایر به نقل از: سایت شبکه الکوثر.
  4. شهرهای الجزایر. به نقل از سایت: روماکو
  5. اماکن تاریخی الجزایر. به نقل از: سایت روماکو
  6. روحانی، حسن: آشنایی با کشورهای اسلامی. جلد: ۱. نشر مشعر. تهران: ۱۳۸۸
  7. https://go2tr.com/algeria
  8. آشنایی با کشور الجزایر، به نقل از: سایت دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه شهید بهشتی
  9. جنایات فرانسه در زمان استعمار فراموش شدنی نیست. به نقل از: خبرگزاری ایرنا، 18 اردیبهشت 99، سخنان عبدالمجید تبون، پیام رییس‌جمهور الجزایر، به مناسبت هفتاد و پنجمین سالگرد کشتار تظاهرکنندگان الجزایری (۸ مه ۱۹۴۵
  10. فرانسه از استخوان نیروهای مقاومت صابون تهیه می‌کرد. به نقل از: خبرگزاری ایرنا، 10 آبان 99، عبدالمجید شیخی، مشاور رئیس‌جمهور الجزایر در امور«دوران استعمار» الجزایر.
  11. حسینی فرد، حبیب: انتخابات الجزایر؛ تحولی در راه است؟در: بی‌بی‌سی فارسی. ۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۱.
  12. اقتصاد الجزایر. به نقل از: سایت سفارت جمهوری اسلامی ایران در الجزایر
  13. آشنایی با الجزایر. به نقل از: همشهری آنلاین، مرداد 1387 ش.
  14. زندگی در کشور الجزایر. به نقل از: موسسه حقوقی مهاجرتی GO2TR
  15. فرهنگ مردم الجزایر، به نقل از: سایت موسسه حقوقی مهاجرتی GO2TR
  16. عبدالله ناصری طاهری، مقدمه‌ای بر تاریخ مغرب اسلامی، ص۳
  17. ورود اسلام به آفریقا؛ بازخوانی سیاسی - اجتماعی، هاشمی نسب، سید سعید، پژوهش‌های منطقه‌ای، ش۹، ص۹۹-۱۰۰
  18. زندگی در کشور الجزایر. به نقل از: موسسه حقوقی مهاجرتی GO2TR
  19. روایت تاریخی حجاب در الجزایر/ زنانی که بدحجابی نمی‌شناسند
  20. آشنایی با کشور الجزایر به نقل از: سایت رواج الحجاج
  21. فرهنگ مردم الجزایر، به نقل از: سایت موسسه حقوقی مهاجرتی GO2TR
  22. نگاهی به نظام آموزشی و مدارس الجزایر. به نقل از: خبرگزاری جمهوری اسلامی
  23. فرهنگ مردم الجزایر، به نقل از: سایت موسسه حقوقی مهاجرتی GO2TR
  24. فرهنگ مردم الجزایر، به نقل از: سایت موسسه حقوقی مهاجرتی GO2TR
  25. آشنایی با کشورهای اسلامی، حسن روحانی، ص۳۲-۳۳