نتایج جستجو

به شهوات و خواست‌های نفس است و علامت خواطر الهی رضایت به وضع موجود و صبر بر آنچه از دست رفته است. اعتقاد طریقه رفاعیه و شیعیان در مورد استغاثه و توسل به

درباره پیروان اندیشه «ابن تیمیه» و سید قطب از سلفیه و اخوان موضع روشنی دارد و آن را از فرقه‌های گمراه می‌داند و در سخنان و کتاب‌های خود با وهابیت مبارزه کرده

درگذشت و چون فرزندی نداشت، برادرزاده‌هایش جانشین او شدند. دربارۀ زندگی و سیره رفاعی و طریقت رفاعیه کتاب‌های متعددی نوشته شده و سامرایی از چهل و شش اثر

می‌گوید باید بین اخوان‌المسلمین و «حزب عدالت و آزادی» و «حزب نور» تفاوت قائل بود. عبدالمجید شرنوبی پنج بار به ایران سفر کرده و نظر بسیار مساعدی نسبت به ایران

که از علت وقوع مبارزات اسلامی و رهبری آن سؤال می‌نمودند، نام پدری را در معنای روحانی دینی و مردان دین مدار به کار گرفته و در جواب به کار می‌برده‌اند. اما

حسینی، با فعالیت‌های سیاسی صوفیه مخالف است و بر این باور است که سیاست با اسلام در تعارض است و نباید صوفیه وارد سیاست شود. او در برابر تشیع و سلفیه و اخوان‌المسلمین

به شاه اسماعیل و پیر سلطان ابدال علوی است. و اما عقیده اساسی شبک‌ها که در شماری از اشعار و ادعیه اظهار می‌شود، آن است که: الله، محمد(ص) و علی(ع) تثلیثی

خلفای اموی و عباسی شروع به فعالیت کردند و توانستند در طی یک قرن مردم بعضی از شهرها و مناطق ایران را با علی ابن ابی طالب و فرزندانش آشنا سازند و مذهب علوی

خانواده‌­ای متدین متولد شد. پدر او مردی متدین و اهل علم و تقوی بود و اکثر روز را در طاعت خدا به سر می‌­برد و هر هفته سه ختم قرآن انجام می‌داد. او از اعراب

جنید بغدادی و او از سری سقطی و او از معروف کرخی و او از شیخ داود طائی و او از شیخ حبیب عجمی و او از شیخ حسن بصری و او از امام علی (علیه‌السلام) و آن حضرت از

نماز و روزه کفایت می‌کند و یا این که حضرت علی (علیه‌السلام) در میان ابرهاست و همراه با وزش باد حرکت می‌کند و این که خدای آسمان و خدای زمین امام است و وقتی

خودداری کرد و خروج بنی‌هاشم را در آن روزگار آشفته مصلحت ندید. از آن زمان به بعد محمّد و برادرش ابراهیم برای رسیدن به خلافت، به سعی و کوشش پرداختند و سفیرانی

خلائق عکس و سایه آن اند و ملائکه شررهای نور اویند. پیامبر(صلّی الله علیه و آله و سلّم) مظهر صفات الهی و محیی ارواح است، و از او، جن و انس و عرش و کرسی به

دشمنان گریخته و به هند سفر کرد و در کشمیر اقامت نمود و به تعلیم انجیل پرداخت و پس از صد و بیست سال عمر در گذشت و در «سری‏ناگر» به خاک سپرده شد و مرقد او امروز

شیعه بر‌شمرده و می‌گوید: آنها همه معتقد به «تناسخ» و قائل به دور و گردش روان‌ها در بدن‌ها شدند و گفتند: سرایی جز این گیتی نیست و معنای قیامت و رستاخیز، بیرون

میلادی صد و چهل و شش هزار و دویست و پنجاه و پنج تن بودند که یکصد و هجده هزار و سیصد و هفت از ایشان در بمبی سکنی داشتند. «بهره» به دو گروه بزرگ که تاجر و شیعه

شدند، گروهی که قرامطه نامیده شدند و معتقد بودند که محمد‌بن‌اسماعیل نمرده و او همان قائم و مهدی است که روزی ظهور خواهد کرد و با ظهور او دور هفتم جهان آغاز خواهد

فایده است، اما او باز مأمور به اخلاص است، و این مهر که میان او و اخلاص، و نیز میان او و «ایمان» حائل شده، عقوبت و کیفر اوست. [۵۵] [۵۶] بشر بن‌ معتمر، متکلم‌

مگر به انس با ذكر، اشتغال به تفكر، خالی‌شدن از صورت و معنى و تجرد از كل اسم‌ورسم و وصف و حكم و ... و باز پس‌دادن اماناتى كه در هنگام نزول گرفته بودى به

بحث امامت و رهبری جامعه باز می‎گشت. زیرا آنان در اصول کلی مورد اختلاف متکلمان آن دوره و مباحثی همچون توحید و نفی تشبیه و تجسیم و بحث عدل الهی و نفی جبر،