پرش به محتوا

حسن روحانی

از ویکی‌وحدت
حسن روحانی
نام کاملحسن روحانی
نام‌های دیگرحسن فریدون
اطلاعات شخصی
سال تولد۱۳۲۷ ش، ۱۹۴۹ م، ۱۳۶۸ ق
روز تولد21 آبان
محل تولد
  • شهر سرخه
  • استان سمنان
دیناسلام، شیعه
فعالیت‌ها
وبگاهوب‌سایت دفتر دکتر روحانی

حسن روحانی، هفتمین رئیس‌جمهور در جمهوری اسلامی ایران از سال 1392 ش، تا 1400 ش، است. عضو شورای عالی دفاع، نمایندۀ پنج دوره مجلس شورای اسلامی و نایب‌رئیس اول مجلس در دورۀ چهارم و پنجم، دبیر شورای عالی امنیت ملی، عضو مجلس خبرگان رهبری در دورۀ سوم، چهارم و پنجم، عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام و رئیس مرکز تحقیقات استراتژیک از دیگر مسئولیت‌های ایشان است.

زندگی‌نامه

حسن روحانی در ۲۱ آبان ۱۳۲۷ ش، در شهر سرخه در استان سمنان متولد شد.

تحصیلات

او پس از گذراندن تحصیلات ابتدایی، در سال ۱۳۳۹ ش، وارد حوزه علمیۀ سمنان شد و سپس در تابستان ۱۳۴۰ ش، برای ادامۀ تحصیل عازم حوزه علمیه قم شد. او در دورۀ سطح از استادان معروفی چون حضرات آیات آدینه‌وند، دوزدوزانی، اعتمادی، صلواتی، محمد شاه‌آبادی، فاضل لنکرانی و سلطانی بهره جست و در دروس خارج از محضر بزرگانی همچون حضرات آیات عظام سید محمد محقق‌داماد، شیخ مرتضی حائری و سید محمدرضا گلپایگانی استفاده کرد. او همزمان با آموختن دروس حوزوی، در سال ۱۳۴۷ ش، موفق به اخذ دیپلم شد و در سال ۱۳۴۸ ش، به دانشگاه تهران راه یافت و در سال ۱۳۵۱ ش، دانشنامۀ لیسانس خود را در رشتۀ حقوق قضایی دریافت کرد و مدرک کارشناسی‌ارشد در رشتۀ حقوق عمومی و اخذ دانشنامۀ دکتری در رشتۀ حقوق اساسی از دانشگاه گلاسکو را اخذ نمود.

فعالیت‌ها

روحانی از سال‌های 1354 ش، تا 1357 ش، با سخنرانی‌های مذهبی و سیاسی در صحنۀ مبارزه با رژیم پهلوی حضور داشت و به دلیل تحت تعقب بودن توسط ساواک به توصیه شهید مطهری و شهید بهشتی مدتی را از کشور خارج شده و همچنان به سخنرانی و تبلیغ می‌پرداخت و بعد از عزیمت امام خمینی به پاریس به محضر ایشان رفت.

مسئولیت‌ها

پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری

حسن روحانی در ۲۲ فروردین ۱۳۹۲ ش، با شعار «دولت تدبیر و امید» در انتخابات یازدهمین دورۀ ریاست‌جمهوری اعلام کاندیداتوری کرد و بنا بر اطلاعیۀ وزارت کشور در انتخابات ۲۵ خرداد ۱۳۹۲ ش، با کسب ۱۸.۶۱۳.۳۲۹ رأی (۵۰.۷۱٪ کل آرا) به‌عنوان هفتمین رئیس‌جمهور ایران برگزیده شد. وی همچنین در ۲۵ فروردین ۱۳۹۶ ش، نامزد دوازدهمین دورهٔ انتخابات ریاست‌جمهوری ایران شد و در انتخابات ۲۹ اردیبهشت ۱۳۹۶، با کسب ۲۳.۵۴۹.۶۱۶ (۵۷٪ کل آرا) برای یک دورهٔ چهار سالهٔ دیگر رئیس‌جمهور باقی ماند[۱].

برنامۀ جامع اقدام مشترک

برجام (برنامۀ جامع اقدام مشترک)، یک توافق بین‌المللی در خصوص برنامۀ هسته‌ای ایران، بین این کشور و کشورهای موسوم به «گروه ۱+۵» (آمریکا، روسیه، چین، فرانسه، انگلیس و آلمان) است که در زمان دروۀ اول ریاست جمهوری حسن روحانی اتفاق افتاد و بعد از مذاکرات طولانی بین ایران و «گروه ۱+۵»، در سال 2015 م، به تصویب این اعضا رسید و با قطعنامۀ مشهور ۲۲۳۱ سازمان ملل متحد، رسما به‌عنوان توافق مورد حمایت این سازمان در حقوق بین‌الملل گنجانده شد و عمل به آن به‌ صورت قانونی الزام‌آور شد. طبق مفاد این توافقنامه، ایران ذخایر غنی‌سازی متوسط خود را پاک‌سازی، ذخیره‌سازی اورانیوم با غنای کم را تا ۹۸ درصد قطع و همچنین تعداد سانتریفیوژ‌های خود را تا حدود دو سوم به مدت حداقل ۱۵ سال کاهش خواهد داد. همچنین بر اساس برجام، ایران غنی‌سازی بیش از ۳,۶۷ درصد را متوقف کرده و هیچ تأسیسات غنی‌سازی جدید و یا رآکتور آب‌سنگین نخواهد ساخت. علاوه بر محدودیت‌هایی در بخش‌های فنی و هسته‌ای تأسیسات هسته‌ای کشورمان، به منظور بررسی، نظارت و تایید اعمال این محدودیت‌ها از سوی ایران، آژانس بین‌المللی انرژی اتمی به تمامی تاسیسات هسته‌ای کشورمان دسترسی منظم پیدا کردند.

بر اساس برجام و در ازای اجرای تمامی این تعهدات، ایران از ذیل تحریم‌های شورای امنیت سازمان‌ملل، اتحادیۀ اروپا و آمریکا خارج خواهد شد. علی‌رغم عمل ایران به تعهدات برجامی، در ۱۸ اردیبهشت ۱۳۹۷ ش، دونالد ترامپ رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا به‌شکل رسمی اعلام کرد که ایالات متحده از برجام خارج شد. و ایران را متهم به عدم پایبندی به این توافق کرد و در اوت ۲۰۲۰ م، بعد از دو سال از خروج برجام، با استدلال به قطعنامه 2231 اعلام کرد که قصد دارد مکانیسم اسنپ‌بک را فعال کند. این تصمیم، به‌سرعت واکنش شدید دیگر اعضای شورای امنیت را برانگیخت و با صدور قطعنامه‌ای در سازمان ملل متحد کشورهای اروپایی، چین و روسیه صراحتا با اقدام واشنگتن مخالفت کردند. سرانجام در جلسۀ عصر جمعه 20 سپتامبر 2025 م، با وجود عمل ایران به تعهدات برجامی و حتی تحمیل جنگ 12 روزه بر ایران در اثنای مذاکرت با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، شورای امنیت به‌ منظور رأی‌گیری دربارۀ تمدید قطعنامه لغو تحریم‌های علیه ایران، قطعنامه‌ای را به سازمان ملل ارائه داد که این قطعنامه با رأی منفی 9 کشور آمریکا، انگلیس، فرانسه، سومالی، سیرالئون، اسلوونی، دانمارک، یونان و پاناما به تصویب رسید و طبق آن، مقرر گردید از روز شنبه 5 مهر سال 1404 ش، 6 قطعنامه تحریمی شورای امنیت علیه ایران بار دیگر فعال شوند[۲].

جستارهای وابسته

پانویس

منابع