منصور بن احمد قصار: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (Hoosinrasooli صفحهٔ اسماعیل بن منصور بن احمد قصار را به منصور بن احمد قصار منتقل کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
| وبگاه = | | وبگاه = | ||
}} | }} | ||
'''اسماعیل بن منصور بن احمد قصار'''، [[محدّث|محدث]] [[مذهب شیعه|شیعی]] اواسط قرن چهارم هجری است. از او تنها یک [[حدیث]] در جوامع روایی [[مذهب شیعه|شیعه]] باقی مانده که از [[جعفر بن محمد ( | '''اسماعیل بن منصور بن احمد قصار'''، [[محدّث|محدث]] [[مذهب شیعه|شیعی]] اواسط قرن چهارم هجری است. از او تنها یک [[حدیث]] در جوامع روایی [[مذهب شیعه|شیعه]] باقی مانده که از [[جعفر بن محمد (صادق)|امام صادق (علیه السلام)]] نقل شده و درباره آداب مسجد وارد شده است. | ||
== معرفی اجمالی == | == معرفی اجمالی == | ||
اسماعیل بن منصور بن احمد قصار، محدث شیعی در اواسط چهارم هجری. کنیه او در منابع ذکر نشده است. [[شیخ صدوق]] که در 368 هجری در «فَرغانه» (بر وزن پروانه) به سر میبرد، از وی حدیث شنیده است، بنابراین وی تا این تاریخ زنده بوده است. از تاریخ تولد و زادگاه او اطلاعی در دست نیست. گویا فَرغانه وطن او بوده است که وی در آنجا اقامت داشته است. | اسماعیل بن منصور بن احمد قصار، محدث شیعی در اواسط چهارم هجری. کنیه او در منابع ذکر نشده است. [[شیخ صدوق]] که در 368 هجری در «فَرغانه» (بر وزن پروانه) به سر میبرد، از وی حدیث شنیده است، بنابراین وی تا این تاریخ زنده بوده است. از تاریخ تولد و زادگاه او اطلاعی در دست نیست. گویا فَرغانه وطن او بوده است که وی در آنجا اقامت داشته است. | ||
به گفته [[یاقوت حموی|یاقوت]] در [[معجم البلدان]] «فرغانه» منطقه وسیعی در [[ماوراء النهر|ماوراءالنهر]] است که در ناحیه [[ازبکستان|ترکستان]] (ازبکستان) قرار گرفته و با [[سمرقند]] پنجاه فرسخ (سیصد کیلومتر) فاصله دارد. | به گفته [[یاقوت حموی|یاقوت]] در [[معجم البلدان (کتاب)|معجم البلدان]] «فرغانه» منطقه وسیعی در [[ماوراء النهر|ماوراءالنهر]] است که در ناحیه [[ازبکستان|ترکستان]] (ازبکستان) قرار گرفته و با [[سمرقند]] پنجاه فرسخ (سیصد کیلومتر) فاصله دارد. | ||
درباره چگونگی تحصیلات و مسافرتهای علمی او گزارشی نیافتیم. از او تنها یک حدیث در جوامع روایی شیعه باقی مانده که از امام صادق (علیه السلام) نقل شده و درباره آداب [[مسجد]] وارد شده است. وی این حدیث را از «ابوعبدالله محمد بن قاسم بن محمد علوی» نقل کرده و شیخ صدوق نیز آن را از وی شنیده است. وی ظاهراً دارای اثر تألیفی نبوده است. | درباره چگونگی تحصیلات و مسافرتهای علمی او گزارشی نیافتیم. از او تنها یک حدیث در جوامع روایی شیعه باقی مانده که از امام صادق (علیه السلام) نقل شده و درباره آداب [[مسجد]] وارد شده است. وی این حدیث را از «ابوعبدالله محمد بن قاسم بن محمد علوی» نقل کرده و شیخ صدوق نیز آن را از وی شنیده است. وی ظاهراً دارای اثر تألیفی نبوده است. | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
* [[جعفر بن محمد ( | * [[جعفر بن محمد (صادق)|امام صادق (علیه السلام)]] | ||
* [[شیخ صدوق]] | * [[شیخ صدوق]] | ||
* [[مسجد]] | * [[مسجد]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۰ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۳۵
| منصور بن احمد قصار | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | اسماعیل بن منصور بن احمد قصار |
| اطلاعات شخصی | |
| سال درگذشت | 368 ق، ۳۵۷ ش، ۹۷۹ م |
| دین | اسلام، شیعه |
| فعالیت‌ها | محدث شیعی |
اسماعیل بن منصور بن احمد قصار، محدث شیعی اواسط قرن چهارم هجری است. از او تنها یک حدیث در جوامع روایی شیعه باقی مانده که از امام صادق (علیه السلام) نقل شده و درباره آداب مسجد وارد شده است.
معرفی اجمالی
اسماعیل بن منصور بن احمد قصار، محدث شیعی در اواسط چهارم هجری. کنیه او در منابع ذکر نشده است. شیخ صدوق که در 368 هجری در «فَرغانه» (بر وزن پروانه) به سر میبرد، از وی حدیث شنیده است، بنابراین وی تا این تاریخ زنده بوده است. از تاریخ تولد و زادگاه او اطلاعی در دست نیست. گویا فَرغانه وطن او بوده است که وی در آنجا اقامت داشته است. به گفته یاقوت در معجم البلدان «فرغانه» منطقه وسیعی در ماوراءالنهر است که در ناحیه ترکستان (ازبکستان) قرار گرفته و با سمرقند پنجاه فرسخ (سیصد کیلومتر) فاصله دارد.
درباره چگونگی تحصیلات و مسافرتهای علمی او گزارشی نیافتیم. از او تنها یک حدیث در جوامع روایی شیعه باقی مانده که از امام صادق (علیه السلام) نقل شده و درباره آداب مسجد وارد شده است. وی این حدیث را از «ابوعبدالله محمد بن قاسم بن محمد علوی» نقل کرده و شیخ صدوق نیز آن را از وی شنیده است. وی ظاهراً دارای اثر تألیفی نبوده است.
جستارهای وابسته
منابع
- الخصال، ص268، باب الخمسه، حدیث3؛
- معجم البلدان، ج4ص253؛
- طبقات اعلام الشیعه، ج1ص65.
