احمد بن زیاد بن جعفر همدانی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←منابع) |
||
| (۲۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات شخصیت | |||
[[ | | عنوان = احمد بن زیاد بن جعفر همدانی | ||
| تصویر = عالمان شیعه.jpg | |||
''''' | | نام = احمد بن زیاد بن جعفر همدانی | ||
| نام‌های دیگر = {{فهرست جعبه عمودی |ابوعلی |احمد بن محمد بن زیاد |احمد بن جعفر همدانی }} | |||
| سال تولد = 285 ق | |||
| تاریخ تولد = | |||
| محل تولد = همدان | |||
| سال درگذشت = | |||
| تاریخ درگذشت = | |||
| محل درگذشت = | |||
| استادان = {{فهرست جعبه عمودی |علی بن ابراهیم بن هاشم قمی |ابوبكر عمر بن سهل بن اسماعیل قرمیسینی دینوری |جعفر بن احمد علوی عریضی }} | |||
| شاگردان = {{فهرست جعبه عمودی |ابن عیاش جوهری |[[شیخ صدوق]] |ابوالقاسم خزاز قمی رازی }} | |||
| دین = [[اسلام]] | |||
| مذهب = [[مذهب شیعه|شیعه]] | |||
| آثار = | |||
| فعالیت‌ها = [[محدّث|محدث]] [[مذهب شیعه|شیعی]] | |||
| وبگاه = | |||
}} | |||
'''احمد بن زیاد بن جعفر همدانی'''، [[محدّث|محدث]] [[مذهب شیعه|شیعی]]. «[[شیخ صدوق]]» در سال 354هجری در راه بازگشت از سفر [[حج]] در همدان از وی [[حدیث]] شنیده است. ابن عیاش جوهری در [[بغداد]] از شاگردان خاص وی بوده است. | |||
== معرفی اجمالی == | |||
احمد بن زیاد بن جعفر همدانی، محدث شیعی. کنیه او در منابع ذکر نشده است؛ تنها شیخ صدوق در [[کتاب أمالی]] با کنیه «ابوعلی» از او یاد کرده است. هم‌چنین نام او به صورت «احمد بن محمد بن زیاد» و گاهی با اختصار، «احمد بن جعفر همدانی» نیز ذکر شده است. وی در ناحیه غربی [[جمهوری اسلامی ایران|ایران]] (اطراف دینور و همدان) در اواخر قرن سوم حدود 285 هجری چشم به جهان گشود و زمانی که در مجلس درس «علی بن ابراهیم بن هاشم قمی» حضور مییافت از سن کافی و وجاهت لازم برخوردار بود. وفات او نیز اگرچه به درستی روشن نیست اما می‌توان آن را در اواسط قرن چهارم تخمین زد زیرا با توجه به اینکه «شیخ صدوق» در سال 354[[هجری]] در راه بازگشت از سفر حج در همدان از وی استماع [[حدیث]] نموده، درمییابیم که وی حداقل تا این تاریخ حیات داشته است. | |||
بلکه گزارش نمودن [[احمد بن عبدون]] از وی حاکی از آن است که وی سالهای زیادی بعد از این تاریخ حیات داشته است. وی در همدان پرورش یافت واز دیگر اساتید او «جعفر بن احمد علوی عریضی» است که در سال 293 هجری با جمعی از بزرگان [[مذهب شیعه|شیعه]] در [[مسجدالحرام|بیتالله الحرام]] به دیدار [[حجت بن الحسن (مهدی)|امام عصر (عجل الله تعالی فرجه)]] شرفیاب شد. قرائن نشان میدهند که وی پس از [[قم]]، به [[بغداد]] سفر کرد و در آنجا شاگردانی تربیت نمود، زیرا از شاگردان بغدادی او «ابن عیاش جوهری» است که یک‌سره در [[بغداد]] اقامت داشته و تنها یکبار به ری سفر کرده است. شیخ صدوق که از دیگر شاگردان اوست ضمن اینکه در کتابهایش روایات فراوانی از او نقل نموده، در [[کتاب کمال‌الدین|کتاب کمال‌الدین]] از وی به شایستگی تجلیل نموده و او را فردی با دیانت، فاضل و راستگو معرفی کرده است. هم‌چنین «ابوالقاسم خزاز قمی رازی»(م 400 ق) از شاگردان دیگر اوست که احادیثی در [[كفایه الاثر (كتاب)|کتاب کفایه الاثر]] از او نقل نموده است. از او اثر تألیفی برجای نمانده است. | |||
| | |||
| | |||
| | |||
== استادان == | |||
در [[همدان]] از ابوبکر عمر بن سهل بن اسماعیل قرمیسینی دینوری حدیث شنیده است. سپس به قم رفت و در کنار همبحثان خود نظیر [[حسین بن ابراهیم ناتانه]]، [[احمد بن علی بن ابراهیم قمی]]، [[محمد بن موسی بن متوكل|محمد بن موسی بن متوکل]] و [[محمد بن علی ماجیلویه]]، نزد دانشمند و مفسر مشهور شیعی [[علی بن ابراهیم بن هاشم قمی]] بیشترین بهرهها را برد. | |||
== شاگردان == | |||
از شاگردان بغدادی [[ابن عیاش جوهری]] از شاگردان ایرانی او می‌توان [[شیخ صدوق]] و [[ابوالقاسم خزاز قمی رازی]] نام برد. | |||
== جستارهای وابسته == | |||
* [[شیخ صدوق]] | |||
* [[قم]] | |||
* [[بغداد]] | |||
== منابع == | |||
* الامالی، شیخ صدوق، صص 279، 284، 289، 401، 484؛ | |||
* الانساب، سمعانی، ج 4 ص 479، ذیل کلمه قرمیسینی؛ | |||
* طبقات اعلام الشیعه، ج 1 صص 22، 27 و 68؛ | |||
* الفهرست، طوسی، ص 35 شماره 5؛ | |||
* کمال الدین و تمام النعمه، ترجمه منصور پهلوان، ج 2 ص 58، انتهای باب 34؛ | |||
* من لا یحضره الفقیه(کتاب المشیخه)، ج 4 ص 494؛ | |||
* کفایه الاثر، خزاز قمی، صص 231 و274. | |||
{{علمای اسلام}} | |||
[[رده:عالمان]] | [[رده:عالمان]] | ||
[[رده:عالمان شیعه]] | [[رده:عالمان شیعه]] | ||
[[رده:محدثان شیعه]] | [[رده:محدثان شیعه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۷ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۳۰
| احمد بن زیاد بن جعفر همدانی | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | احمد بن زیاد بن جعفر همدانی |
| نام‌های دیگر |
|
| اطلاعات شخصی | |
| سال تولد | 285 ق، ۲۷۷ ش، ۸۹۸ م |
| محل تولد | همدان |
| دین | اسلام، شیعه |
| استادان |
|
| شاگردان |
|
| فعالیت‌ها | محدث شیعی |
احمد بن زیاد بن جعفر همدانی، محدث شیعی. «شیخ صدوق» در سال 354هجری در راه بازگشت از سفر حج در همدان از وی حدیث شنیده است. ابن عیاش جوهری در بغداد از شاگردان خاص وی بوده است.
معرفی اجمالی
احمد بن زیاد بن جعفر همدانی، محدث شیعی. کنیه او در منابع ذکر نشده است؛ تنها شیخ صدوق در کتاب أمالی با کنیه «ابوعلی» از او یاد کرده است. هم‌چنین نام او به صورت «احمد بن محمد بن زیاد» و گاهی با اختصار، «احمد بن جعفر همدانی» نیز ذکر شده است. وی در ناحیه غربی ایران (اطراف دینور و همدان) در اواخر قرن سوم حدود 285 هجری چشم به جهان گشود و زمانی که در مجلس درس «علی بن ابراهیم بن هاشم قمی» حضور مییافت از سن کافی و وجاهت لازم برخوردار بود. وفات او نیز اگرچه به درستی روشن نیست اما می‌توان آن را در اواسط قرن چهارم تخمین زد زیرا با توجه به اینکه «شیخ صدوق» در سال 354هجری در راه بازگشت از سفر حج در همدان از وی استماع حدیث نموده، درمییابیم که وی حداقل تا این تاریخ حیات داشته است.
بلکه گزارش نمودن احمد بن عبدون از وی حاکی از آن است که وی سالهای زیادی بعد از این تاریخ حیات داشته است. وی در همدان پرورش یافت واز دیگر اساتید او «جعفر بن احمد علوی عریضی» است که در سال 293 هجری با جمعی از بزرگان شیعه در بیتالله الحرام به دیدار امام عصر (عجل الله تعالی فرجه) شرفیاب شد. قرائن نشان میدهند که وی پس از قم، به بغداد سفر کرد و در آنجا شاگردانی تربیت نمود، زیرا از شاگردان بغدادی او «ابن عیاش جوهری» است که یک‌سره در بغداد اقامت داشته و تنها یکبار به ری سفر کرده است. شیخ صدوق که از دیگر شاگردان اوست ضمن اینکه در کتابهایش روایات فراوانی از او نقل نموده، در کتاب کمال‌الدین از وی به شایستگی تجلیل نموده و او را فردی با دیانت، فاضل و راستگو معرفی کرده است. هم‌چنین «ابوالقاسم خزاز قمی رازی»(م 400 ق) از شاگردان دیگر اوست که احادیثی در کتاب کفایه الاثر از او نقل نموده است. از او اثر تألیفی برجای نمانده است.
استادان
در همدان از ابوبکر عمر بن سهل بن اسماعیل قرمیسینی دینوری حدیث شنیده است. سپس به قم رفت و در کنار همبحثان خود نظیر حسین بن ابراهیم ناتانه، احمد بن علی بن ابراهیم قمی، محمد بن موسی بن متوکل و محمد بن علی ماجیلویه، نزد دانشمند و مفسر مشهور شیعی علی بن ابراهیم بن هاشم قمی بیشترین بهرهها را برد.
شاگردان
از شاگردان بغدادی ابن عیاش جوهری از شاگردان ایرانی او می‌توان شیخ صدوق و ابوالقاسم خزاز قمی رازی نام برد.
جستارهای وابسته
منابع
- الامالی، شیخ صدوق، صص 279، 284، 289، 401، 484؛
- الانساب، سمعانی، ج 4 ص 479، ذیل کلمه قرمیسینی؛
- طبقات اعلام الشیعه، ج 1 صص 22، 27 و 68؛
- الفهرست، طوسی، ص 35 شماره 5؛
- کمال الدین و تمام النعمه، ترجمه منصور پهلوان، ج 2 ص 58، انتهای باب 34؛
- من لا یحضره الفقیه(کتاب المشیخه)، ج 4 ص 494؛
- کفایه الاثر، خزاز قمی، صص 231 و274.
