سید زین العابدین خوانساری: تفاوت میان نسخه‌ها
(←پانویس) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
| وبگاه = | | وبگاه = | ||
}} | }} | ||
''' | |||
'''سید زین العابدین خوانساری''' (۱۱۹۰-۱۲۷۵ق) مشهورترین فرزند میر صغیر از فقیهان شیعه در قرن سیزدهم قمری بود. او آثاری در فقه و اصول دارد و به استنساخ کتاب‌های پیشینیان نیز می‌پرداخت. نوادگان او به چهارسوقی یا چهارسویی شهرت دارند. مشهورترین فرزند او محمدباقر صاحب روضات الجنات است و نواده او [[سید محمد مهدی خوانساری]] مرجع تقلید جمعی از مردم اصفهان به شمار می‌رفت. | |||
== نسب == | == نسب == | ||
نسخهٔ ۲۷ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۵۸
| سید زین العابدین خوانساری | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | زین‌العابدین بن جعفر بن حسین خوانساری |
| اطلاعات شخصی | |
| سال تولد | ۱۱90 ق، ۱۱۵۵ ش، ۱۷۷۶ م |
| محل تولد | ایران، خوانسار |
| سال درگذشت | 1275 ق، ۱۲۳۷ ش، ۱۸۵۹ م |
| محل درگذشت | ایران، اصفهان |
| دین | اسلام، تشیع |
| استادان |
|
| شاگردان | حسن بن علی اصفهانی مشهور به مدرس |
| آثار |
|
سید زین العابدین خوانساری (۱۱۹۰-۱۲۷۵ق) مشهورترین فرزند میر صغیر از فقیهان شیعه در قرن سیزدهم قمری بود. او آثاری در فقه و اصول دارد و به استنساخ کتاب‌های پیشینیان نیز می‌پرداخت. نوادگان او به چهارسوقی یا چهارسویی شهرت دارند. مشهورترین فرزند او محمدباقر صاحب روضات الجنات است و نواده او سید محمد مهدی خوانساری مرجع تقلید جمعی از مردم اصفهان به شمار می‌رفت.
نسب
زین‌العابدین مشهورترین فرزند ابوالقاسم جعفر بن حسین خوانساری معروف به میر صغیر بود. وی را سرسلسه خاندان روضاتی دانسته‌اند که نسبشان به خاندان خوانساری و موسی بن جعفر (کاظم) می‌رسد. زین‌العابدین خوانساری پس از درگذشت پدرش در سال ۱۲۴۰ق از خوانسار به اصفهان رفت. و در محلۀ چهار سوق یا چهار سوی شیرازی‌ها سکونت گزید؛ از این رو اعقاب وی به چهار سوقی یا چهار سویی مشهورند.
تولد و درگذشت
زین‌العابدین در ۱۱۹۰ق در خوانسار به دنیا آمد و در ۱۲۷۵ق در اصفهان درگذشت و در تخت فولاد در تکیۀ آقا شیخ محمد تقی (تکیۀ مادر شاهزاده) به خاک سپرده شد. مزار او مورد توجه مردم است[۱].
تحصیلات
زین‌العابدین نزد پدر و عموزادگان خود ابوالقاسم بن حسن خوانساری و محمدمهدی بن حسن خوانساری درس خواند. مدت کوتاهی هم در نجف تحصیل کرد. و در ۱۲۱۰ق به اصفهان رفت. در آنجا نزد ملا علی نوری، محمد ابراهیم بن محمد حسن کرباسی و علی اکبر بن محمد باقر ایجی شاگردی کرد. و از آنان و محمد باقر شفتی، صدرالدین عاملی، محمد معصوم رضوی مشهدی، و محمد باقر بیدآبادی اجازه اجتهاد یا روایت گرفت.
دو فرزندش محمدباقر]] و محمدهاشم و حسن بن علی اصفهانی مشهور به مدرس و محمد خوانساری هم از او اجازۀ اجتهاد و روایت داشتند[۲].خوانساری از مجتهدان مبرّز و عالمان مشهور اصفهان بود که کتاب‌های زیادی استنساخ کرد.
آثار
برخی آثار زین‌العابدین خوانساری عبارتنداز:
- شرح بر معالم الاصول نوشته حسن بن زین‌الدین عاملی
- شرح زبدة الاصول اثر شیخ بهائی
- الطلع النضید در اصول فقه
- رسالات متعدد با موضوعاتی چون نیت، اجماع، تداخل اسباب، احباط و تکفیر و قواعد عربی
- شرح خلاصة الحساب شیخ بهائی
- مجموعه کشکول گونه بهجة الناظر و سرور الخاطر
- حاشیه بر برخی کتاب‌های فقهی و اصولی[۳].
فرزندان و نوادگان
زین‌العابدین خوانساری هشت پسر داشت؛ محمد جواد، محمد، علی (در کودکی از دنیا رفت)، محمد باقر نویسندۀ روضات الجنات، محمد صادق، محمد کاظم، محمد هاشم، و حسن که در جوانی درگذشت. پسران او و اعقاب پر تعداد او غالباً از عالمان دین و صاحب تألیفاتی بوده‌اند. مشهورترین آنها نوادگان محمد باقر خوانساری هستند. که به روضاتی مشهورند، در میان هشت پسر محمد باقر[۴]، محمدمهدی، محمدمسیح (د۱۳۲۵)، و میرزا احمد (د۱۳۴۱) شهرت بیشتری دارند. سید حسن چهار سوقی روضاتی (د۱۳۷۷) پسر محمد مسیح روضاتی از فقها و مجتهدان اصفهان مشهور است که در نجف به خاک سپرده شده است.
محمد علی روضاتی نیز فرزند محمدهاشم بن جلال‌الدین بن محمدمسیح روضاتی است. زندگانی آیة الله (حسن) چهار سوقی، جامع الانساب و فهرست کتب خطی کتابخانه‌های اصفهان از آثار اوست[۵].
محمد مهدی موسوی اصفهانی، نوۀ محمدصادق بن زین‌العابدین خوانساری، از عالمان دینی بود، پدرش محمد (۱۳۵۵) نیز عالم دین بود و در کاظمین سکونت گزید. محمدمهدی از عالمان عراق اجازۀ اجتهاد و روایت داشت و در کاظمین اقامۀ نماز جماعت می‌کرد. او بیش از پنجاه اثر تألیف کرد که مشهورترین آنها احسن الودیعة فی تراجم اشهر مشاهیر مجتهدی الشیعة یا تتمیم روضات الجنات است. وی در ۱۳۹۱ق درگذشت و در کاظمین به خاک سپرده شد[۶].
پانویس
- ↑ موسوی خوانساری، مقدمۀ روضاتی، ص۲۲۲-۲۲۰؛ گزی برخواری، ص۴۴-۴۷
- ↑ حبیب آبادی، ج۶، ص۲۰۸۴-۲۰۸۶؛ آقا بزرگ طهرانی، طبقات الکرام؛ قسم۲، ص۵۹۰-۵۹۱؛ موسوی خوانساری، مقدمۀ روضاتی، ص۲۰۱-۲۰۲
- ↑ محمد باقر خوانساری، ج۲، ۱۰۸-۱۰۹؛ آقا بزرگ طهرانی، الذریعة، ج۱،ص۲۸۰؛ ج۱۱، ص۱۴۱، ج۱۳، ص۲۳۰، ۳۰۰، ج۱۵، ص۱۷۹؛موسوی خوانساری، مقدمۀ روضاتی، ص۲۲۳-۲۲۴
- ↑ موسوی خوانساری، مقدمۀ روضاتی، ص۲۴۴-۲۹۱
- ↑ همان، ص۲۲۵-ص۲۲۲
- ↑ موسوی خوانساری، مقدمۀ روضاتی، ص۲۹۹-۳۰۶؛ موسوی اصفهانی، ج۲، ص۲۷-۴۲
